uitzwaai 2006

Als ik 2006 zo in de rearviewmirror eens bekijk, springen er twee momenten uit die ik zou willen bewaren. Maar twee? ja ik weet het, 2006 was dan ook niet echt vet, maar ik zeg niet dat de lijst niet nog aan zou kunnen groeien

- 0110 in Gent. Arid on stage. No comment

- Ik hou meer van folk. De aanwezigen weten waar ik het over heb, no further comment needed.
of toch?

De Kurt heeft onlangs in mijn wagen
een GPS geïnstalleerd
Maar ik heb niet durven vragen
hoe zo’n ding dan wel marcheert
En ik vrees dat ik musicologisch
ook al niet met de tijdsgeest strook
Mijn dochters willen Hiphop
maar ik houd meer van Folk

Ik heb niks tegen die clips
van al die rappers op MTV
Die gesproken catalogussen
voor dameslingerie
Die mannen zijn goed bezig
Dat weet ik eigenlijk ook
Maar binnen deze songtekst
houd ik dus meer van folk

Ik houd van folk
Ik houd van folk
Die rappers hebben ’t enkel
over hun versnellingspook

Ik houd van folk
Ik houd van folk
Mijn dochters willen hiphop
Maar ik heb liever folk

Ik drink al eens een pint
of een glaske rode wijn
Of twaalf whiskycola’s
en meer moet dat niet zijn
Als ik snuif dan snuif ik liever
frisse buitenlucht dan coke
M’n dochters willen hiphop
Maar ik heb liever folk

Ik houd van folk
Ik houd van folk
Die rappers hebben ’t enkel
over hun versnellingspook

Ik houd van folk
Ik houd van folk
Mijn dochters willen hiphop
maar ik heb liever folk

onzichtbaar

een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint

(Hans & Monique Hagen, jij bent de liefste, Querido)

voor alle mensen die ik vergeten te mailen ben (en dat zijn er heel wat want mijn hoofd staat er niet naar): hier zijn de dagen dat je me in de nabije toekomst best slechte buien vergeeft ;)

maandag 15 januari
9.30u Klassiek Toneel: mondeling + presentatie

dinsdag 16 januari
9u 50ers: mondeling (!)

donderdag 18 januari
10u Vergelijkende letterkunde: presentatie (!!!)

zaterdag 20 januari
9.30 problematiek lit. vertaling : mondeling

vrijdag 26 januari
9u ELK: moderne tijd: mondeling + presentatie

maandag 29 januari
9u Religie: schriftelijk

en dan wens ik al mijn lezers bij deze al een plezierig en prachtig 2007!

int dubbel

Zondag was het de grote dag.. eindelijk 17 december.. Heel lang naar uitgekeken en dus langverwacht. De verwachtingen waren heeeeeel hoog gespannen, en de zenuwen ook. Om 13u richting sportpaleis, om er rond half 3 aan te komen. De massa volk onderweg had me al enigsinds van de wijs gebracht, en dat werd er binnen de zaal alleen maar erger op.Ik had het sportpaleis nog nooit van binnen gezien, en dat was me toch wel een belevenis. Wat een hoop volk.. natuurlijk wist ik dat er ongeveer 15.000 mensen in konden, maar voor mij is dat meestal iets abstract waar ik me niet veel bij voor kon stellen. Vanaf kwart voor drie dus wel. Het verbaasde me enorm dat het zo vlekkeloos, en snel, verliep. Van aan de ingang werden we door het Rode Kruis opgevangen, en die hebben ons zonder problemen de lift in en op onze plaatsen geleid. Daar dook een klein probleempje op, in de vorm van een videoscherm, wat dreigde een deel van het zicht weg te nemen. De dame van het RK was gelukkig vol begrip en gelukkig mocht ik er net voor blijven staaan zodat ik maar een klein hoekje van het podium kwijt was. Clouseau int dubbel is een interessant gegeven, want podium twee stond vrij dicht bij ons (of dat vond ik toch). Zenuwen man, of niet echt zenuwenen, ik weet het niet. Gelukkig hoefde ik niet te lang meer te overleven want vrij stipt gingen de lichten uit. alles donker, alleen de flitsende blauwe en rode lichtjes en gegil in de zaal. Het ging gaan beginnen, en ik was nog altijd aan het vechten tegen het onwerkelijkheidsgevoel..

Ik wist van de afgedrukte setlist nog dat Vanbinnen nummer 1 zou zijn, en ook dat ze uit de hemel zouden komen neergedaald. Maar hoe, dat bleef toch spannend. Eerst zag ik ook echt gewoon niets, tot ze met zijn tweeên iets lager kwamen gedaald. Op een sterretje dan nog, wat dan perfect mooi in het midden van het middenplein de grond bereikte. Ondertussen was Koen achter de rug van Kris uitgekropen en zat de sfeer meteen goed.
Ik was er, zij waren er, en de show went on. 'Louise', nummer nummer twee, was ook wel direct wat het moest zijn, en waar ik voor kwam. Oude nummers, de nummers op platen een tot 5, die ik nog steeds in mijn bezit heb. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik ook de andere, meer recente liedjes, had downgeloaded, maar das toch nog iets anders. Louise, geheel volgens plan helemaal meegebruld. Het eerste emo-moment volgde al vrij snel, toen Koen zijn grootste kleinste fan (zijn dochter Zita) tijdens 'meer en meer' uit het publiek kwam halen, en met haar in de veilige, vertouwde armen van haar papa het liedje uitzong. Wat een schatje, en wat een schattig moment. Zij, helemaal beduusd (hoe zou je zelf zijn) dicht tegen papa aangekropen, en papa die zijn dochter dicht tegen zich aan houdt. helaas nog geen foto's gevonden van de twee kopjes tegen elkaar, maar neem maar van me aan dat het too cute was. Wat heb ik nog onthouden: dat Koen door alleen maar die richting van het podium uit te stappen, alle mensen op de benen krijgt, en dat de sfeer echt wel cool is. Veel nieuwe liedjes in deel 1, maar eentje spande toch de kroon: 'de ware', wat op hun volgende plaat zou verschijnen. Ik dacht dat de power van clouseau op mij stilaan wel was uitgewerkt, maar ik bleek verkeerd. Gitaar en stem, nothing more. bij de eerste lijn 'de tranen zijn op' zaten de mijne al klaar (het is echt pakkend..)
Deel een was goed, en nog beter dan ik had verwacht,dus ik belde in de pauze dolgelukkig naar huis. Wist ik veel dat het alleen nog maar beter zou worden? Anne in a capella... My dream zo'n beetje. Echt zalig! Brandweer om deel twee verder in te zetten, swentibold, en vooral Oker was puur kippevel. Spots, lichten en effecten werden niet gespaard, en echt puur kippevel. Nu is oker altijd al een liedje waar ik stil van werd, maar wow. Ik wil niet dat je weggaat heeft dat normaal ook ,maar de nieuwe versie maakte het iets minder erg.
Special guest Bart Peeters maakte het helemaal af. 'Ik hou niet van folk'was het topmoment. Ik had me voorgenomen niet idioot met mijn armen te gaan zwaaien, maar aan de vibe die er toen hing, kon zelfs ik niet weerstaan. dus zaten we daar, net als iedereen die er nog zat met onze armen van rechts naar links te zwaaien. een prachtig zicht, echt waar.
Nathalia gaf de mannen ook iets om naar te kijken in haar rode hotpants, maar ze stond er wel, en draaide de twee gasten tijdens 'dansen' vakkundig om de vinger. Ik was mijn stem al half kwijt, maar dat beterde niet met 'geef het op'. helaas wist ik ook dat dat wou zeggen dat het einde van deel 2 dichtbij was, wat wel een lichte dumper op de vreugde zette. Maar ja, dat het ooit zou stoppen, dat wist ik van in het begin al natuurlijk.. Kris verbaasde me toen hij 'oh ja' voor zijn rekening nam, maar hij deed het lang niet slecht! 'en dans'was een magistrale afsluiter van deel 2: "hier is een plaats voor jou' zingen ze, en echt waar, het voelt ook zo.Ik ben heus geen kuddedier, maar op zo'n moment voel je je gewoon erbij horen. je voelt je (ok dat klinkt stom) echt alsof ze 3 uur speciaal voor jou het beste van zichzelf hebben gegeven. volgens mij is dat het geheim. Anders dan bij Arid of Anton of eender wie is de kans op zelfs nog maar oogcontact hier nul, en toch had ik meer dan ooit het gevoel dat ze het voor jou doen. Rasentertainers zeker? Het werkt in ieder geval echt wel. Ik wil terug, volgend jaar...

ik ben voor covers :)

statement: ik ben voor covers. ik weet dat het in is om tegen covers te zijn, maar ik vind het wel handig. Ik leer er keiveel van bij. Dit jaar ben ik immers maar 22 geworden, en ik beweer bijlange niet dat ik alles weet, en dat ik bijna alles weet over muziek. over mijn specifieke interesses misschien wel, maar lang niet over alles.

Het begon in 2003 denk ik, toen ik op ROB reclame zag voor Vadermoord versie twee. Ik hoorde Tom Helsen 'I hope I don't fall in love with you'doen. Ik werd er gewoon stil van. Dat hakte voor mij de knoop door om daar naar toe te gaan, en ik heb het me lang niet beklaagd. Dus die avond heb ik meer van Tom Waits leren kennen. Twee jaar daarna hetzelfde systeem met Leonard Cohen, dit keer in de versie van Anton Walgrave. 'You know who I am' was weer raak. Diezelfde avond deed Ronny Mosuse The Beatles, en ik moet eerlijk zijn dat ik de eerste nummers herkende door covers: 'You've got to hide your love away'door Eddie Vedder, 'Across the universe'ofwel in de versie van Rufus Wainwright of Palomine, je kan kiezen en ik hou van ze allebei. en ten laatste: strawberry fields dat ik kende in de versie van Ben Harper. Nog beter: de hele soundtrack van I am sam, echt een aanrader. Op het acoustisch fnacconcert van Arid een paar jaar geleden ben ik instantly verliefd geworden op 'Stay', inderdaad origineel van U2. Op de finale van de Humo's RockRally heb ik dan via Milow weer Springsteen's 'Thunderroad' leren waarderen, en zijn versie staat stukken hoger dan het origineel.
Natuurlijk kan dan ook Jasper Steverlinck niet in de reeks ontbreken. Hij bracht immers een coveralbum uit. Ik heb serieus moeten zoeken naar verschillende nummers, en de mooiste hebben de plaat niet gehaald: one more try (G. Michael), en She's out of my life (M. Jackson)
en dit jaar, weeral op vadermoord (stuk, stop aub niet met het principe..) ondekte ik weer via Jasper Nina Simone. De verrassing van de avond: Lilac Wine, wat ik toch kende van Jeff Buckley..

tot slot: ja, de meeste bekende cover is Life on Mars. Ik moet toegeven dat het principe 'wat je eerst hoort, vind je het beste' blijkt te kloppen. Jasper zijn versie vind ik veel beter dan die van Bowie *heiligschennis* en de versie van Stan Van Samang.. die vond ik maar niets :)

en nu we toch foute tips geven: een versie van 'careless wisper' door Ben Folds en Rufus Wainwright.. mooi :)

en nu, alle tegenreacties?

music is (not always) joy

een tweetal weken geleden werd ik enorm happy van een van die irritante 'concertnews'-mails die ik krijg sinds ik me heb ingeschreven bij Clear channel, als ik me niet vergis. normaal gezien volstaat een blik op de titel van de mail om hem in de vuilbak te doen belanden, maar nu was het lezen van diezelfde titel genoeg voor een (innerlijke) vreugdekreet. Een van mijn favo artists komt naar België.. Dat het in het Koninklijk Circus plaats zou hebben, was meteen een domper op de vreugde, want dat is een van de zovele plaatsen in ons Belgenlandje waar geconcerteerd wordt en ik nog nooit was geweest. Simpele oplossing dus, als rolstoelgebruiker: je mailt de organisatie.

Sinds ik het een keer ben vergeten bij Milow en Anton Walgrave in Herent staat dat bovenaan mijn lijstje, en vooral omdat mijn vader beweerde (hij kon het weten, hij was er al naar Sinead 'o Connor gaan kijken) dat de zaal niet helemaal toegankelijk was. Een snelle blik op go for music leerde me de dag erna dat de tweede rang al uitverkocht was. Maar zonder garanties ga ik nooit, en evenmin ga ik meestal niet alleen.
Ik die dacht dat Damien Rice (want ja, daarover gaat het) een bekende naam was, bleek eens te meer over de verkeerde vrienden te beschikken.
Pas op donderdag kwam trouwens bevestiging dat het wel degelijk toegankelijk was, en de altijd noodzakelijke voorzorgsmaatregelen,waar zij meer van weten dan ik, en die je dus ook beter mooi opvolgt. Op zaterdag las ik op msn (wat een heerlijk medium is het toch) in de nickname van een van mijn lijst kennissen dat het uitverkocht zou zijn.

Ineens, zo ben ik dan wel, moest en zou ik naar Damien Rice gaan. Dus nam ondergetekende, anders hevig lijdende aan een telefoonfobie, de telefoon en ging bellen. Naar een grotendeels Franstalige instelling nog wel.. Gedurende de tijd in de wachtrij probeerde ik me wanhopig een beetje Frans voor de geest te halen, in geval van nood, maar dat bleek niet echt te werken. Achteraf bleek het ook niet nodig, na de naam 'Damien Rice' had de dame aan de andere kant van de lijn al door waar de klepel hing en volstond een kort 'ik heb geen tickets meer voor dit concert' om mij en mijn plan het zwijgen op te leggen.

Nu ga ik dus niet, op 26 maart. Zal het dus ook nog een paar jaar langer duren voor ik weet of hij ook live de moeite is, al twijfel ik daar op basis van 'O' niet echt aan. Muziek naar mijn hart, en nog Iers ook.. Maar daar moet ik het dus voorlopig mee doen.

Gelukkig is er nog YouTube, wanneer het allemaal te erg wordt. van tv optredens tot live -versies, ik ben helemaal fan van YouTube. Zonder YouTube had ik al heel wat prachtige nummers gemist, waaronder volgende parel. Kijk, beluister en laat je betoveren (mijn technisch brein heeft nog niet ontdekt hoe ik zo'n video kansharen dus voorlopig moet je het nog zonder doen)

'Het is negentien oktober. Sirenes, zwaailichten en paniek. Ieder denkbaar alarm gaat af. Piepjes, gillende toeters, ordinaire tatu-tatu's. Alles staat plotseling in de hens. De stad schreeuwt. Het komt goed, het komt uiteindelijk allemaal goed. Maar nu breekt het zweed me even uit aan alle kanten, tranen dringen achter mijn ogen. Ik moet haar bellen, ze is jarig." (uit Hieper, up en down met ADHD H. Beunting, Spunk uitgeverij.

toepasselijk toch?

prelude to a special day

Vorige zaterdag was mijn dagje. Of meer precies gezegd, mijn avond. Ik was de trotse eigenaar van een ticket geldig voor een akoestisch avondje met Milow en Anton Walgrave (mijn bijna topaffiche). Dat was het startschot van de voor mij zo belangrijke week, de verjaardag -week. Zaterdag was zo'n beetje mijn feestje, maar dan wel helemaal voor mij alleen. Want ja, ik was alleen, en dat beviel me wel. de papa-taxi tot voor de deur, en verder kon ik het wel alleen. Dacht ik. Ik ben met De Wildeman in Herent als zaal wel vrij bekend dacht ik, en dus was ik voor een keer vergeten na te vragen of het echt een zittend concert was. Het was dan ook even paniek toen ik de zaal in kwam en helemaal geen stoelen, tribunes of wat dan ook kon ontdekken. De taxi had wel beloofd om 5 minuten te blijven wachten, voor het geval ik alleen gaan echt te erg vond, of terug naar huis wou, en heel even overwoog ik me om te draaien en weer naar huis te gaan. Toen ondekte ik een voordeel van alleen naar concerten gaan: niemand kan me belachelijk zien doen. Dus hoor ik mezelf plots aan de mensen aan de kassa vragen of het rechtstaand concert is, en uitleggen dat dat een beetje een probleem is. De schatten ginder hebben het heel goed opgevat en me direct een stoel bezorgd op de eerste rij, en zo was paniek weer afgewend. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het niet zo meeviel, wachten in een zaal waar je niemand kent en waar niemand je kan entertainen, maar alle wachten gaat voorbij natuurlijk. Pal aan het podium zitten heeft voordelen en nadelen. voordeel is dat je goed ziet, nadeel dat je achteraf niet goed meer hoort. Nadeel is dat (door gebrek aan spots) de mensen op het podium je ook wel zien (denk ik toch), maar soms trek ik me daar niets van aan.

Bij Milow bijvoorbeeld. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wanneer ik hem laatst aan het werk heb gezien (voor januari 2006 in ieder geval, want toen kwam zijn plaat uit, en sindsdien was het niet meer gelukt. Het was herkenbaar, van de moment dat hij zijn mond opendeed, viel de mijne stil (en hopelijk niet open). Er zijn mensen met stemmen die ergens iets raken bij mij en Jonathan van den Broeck is gezegend met zo eentje. De nummers kende ik allemaal van de plaat, maar live zijn ze toch weer net iets kippevelliger. Little more time was om in te kaderen, en Born in the eighties was puur kippevel. En dan af en toe ook alle registers opentrekken, iemand daar weet wel hoe ie afwisseling in een set moet brengen en ze opbouwen. Twee nieuwe nummers, you aint seen nothing yet, waar ik prompt verliefd werd op het pianoriedeltje en 'This city is on my side' wat hij alleen bracht en waarvan de tekst om een of andere reden bleef plakken. Op het eind ging het tempo naar beneden, met Milow dus alleen met gitaar en op het einde zelfs a cappella.. My god. Wie ooit tegen me komt zeggen dat ie niet kan zingen, die krijgt meppen. Das een belofte.

en de kwaliteit ging alleen nog maar omhoog, want daarna besteeg anton met band het podium. Voor een keer bijgestaan door Mario van Triggerfinger op de drums, en het rockte wel echt. Het klikte ook precies wel goed op het podium ook. Eerst goed hard stevig rocken, dan een rustig moment met piano (my favourite time met Lover en Come right in), dan nog wat verder rocken en op het eind ging ook hier het tempo naar beneden. Lost soul was uitzonderlijk voor mij ook puur kippevel. Ik heb daarna nog de playlist bemachtigd, al moest ik er voor op het podium kruipen, en dankzij een royale schenking van papa ben ik nu ook eigenaar van mijn eigenste 'Shine by antonwalgrave' tshirt, waarin ik vanaf nu regelmatig zal worden gespot. Helaas niet op concerten, want tot februari zit dat er voorlopig (wat Anton betreft) niet in.. Zo lang overleven (inclusief examens) zonder oplaadbeurt..

verkiezingen

Nee, wees niet ongerust, ik ga hier niet mijn visie op de resultaten van gisteren weergeven. Ik ben geen BV,dus wie zou er in godsnaam geintereseerd zijn in wat ik daar van denk. Maar het waren dit weekend niet alleen verkiezingen voor gemeente en provincie, ook ik had me kandidaad gesteld voor een verkiezing. En nee, dat was geen Miss handicap 2007 (ook al bestaat het) en al helemaal niet Miss België, maar een titel die beter bij me past en die in volle glorie luidt: LOKO afgevaardigde voor studenten met een functiebeperking. (of zoiets). Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat er geen concurrentie was, maar dat maakt het niet minder spannend als je je kandidatuur moet toelichten voor een hele LOKO algemene vergadering. Ik was er al langer van overtuigd dat het heel veel vraagt om voor een hele aula studenten te gaan staan, en vrijdag kreeg ik gelijk. Ik moest het namelijk zelf gaan doen, eerst mijn kandidatuur toelichten, en vervolgens nog vragen beantwoorden ook. Het was een stressmoment (als moment nog telt voor een vergadering van 5 uur?) maar eens het moest, ging het wel vrij vlot. De vragen waren niet altijd even leuk, maar de staff van LOKO deed veel moeite, en dat maakt veel goed. En rond een uur of half elf was het dan zover: nagelbijtend zitten wachten op de beslissing. Tot ik weer binnen mocht, en de hele aula applaudiseert (teken dat je verkozen bent). Op zo'n moment weet je echt niet waar kruipen, en als je dan daarna nog hoort dat je unaniem verkozen bent, dan zweef je helemaal de trap op. Sinds vrijdag heb ik dus nog een nieuwe titel, en een hoop nieuwe verantwoordelijkheid. Thuis zien ze het niet helemaal zitten, en ik voorlopig ook niet echt. Vanavond om 19u bewonersraad op kot, en om half tien vergadering bij LOKO tot ongeveer middernacht... nieuw doel: nachtmens worden ;)

0110

Vanaf nu ben ik weer van plan mijn blog te gebruiken voor wat hij in de eerste plaats bedoeld was vorig jaar, namelijk informatie doorgeven aan mensen die ook willen weten waar ik mee bezig ben, maar die ik minder vaak zie, en dus via mijn blog toch nog up to date kunnen blijven. Vanaf nu dus weer meer persoonlijke belevenissen dan bedenkingen en irritaties.

Laat me ten eerste al de vraag beantwoorden die iedereen zich stelt na mijn vorige bijdrage: ben ik er geraakt of niet? Het antwoord daarop is een volmondig ja. Het heeft lang geduurd voor de kogel door de kerk was (tot 15u die middag meer bepaald) maar daarna zijn we niet meer van het plan afgeweken. Ere wie ere toekomt, het is aan mijn pa te danken dat ik nu kan vertellen hoe het was. Hij heeft me op en af trein geloodst, door de meute volk, regen getrotseerd en dat allemaal voor een groep die hij maar niets vindt. ik zie het lang niet iedereen doen, maar hij deed het...

en zo stond ik rond vijf uur in Gent op het grootste rolstoelpodium dat ik ooit op een festival heb gezien, op de beste plek waar ik ooit heb gestaan. Ook een dikke merci aan de organisatie van 0110 Gent: Tom, Sioen en Noelle.. Dus daar stond ik dan, nog steeds half niet beseffend dat ik het echt had gehaald, en dat het echt ging gebeuren. 3 jaar onzekerheid doet duidelijk iets met een mens.

Ik had vooral schrik voor de val der festivals : wachten. Maar dat bleek goed mee te vallen, het ging vrij goed vooruit en wat er op het podium stond was ook de moeite. Ik vergeet Samen staan we sterk met Wouter en Sarah niet meer, en ook Isabelle A en Luc de vos staan in mijn geheugen gegrift. Will Tura's versie van 'eenzaam zonder jou' was puur kippevel, terwijl zijn 'vergeet Barbara' meteen het dieptepunt van de avond was. Persoonlijk gesproken dan ;)

en toen was het eindelijk zo ver: een verse regenbui maakte de wachttijd tot Arid korter, maar van naar huis gaan was toen echt geen sprake meer. en toen 'Het is drie jaar geleden..' en al mijn zintuigen stonden op scherp. Het leek zo onwerkelijk, dat het echt Jasper, David en Steven waren, en dat dit echt Arid live was, en niet op plaat maar voor mijn neus. At the close of every day, Too late tonight en Body of you. Daarna was het tijd voor meer kippevel toen hij 'if you go' inzette als een nieuw Arid nummer en ik het voor het eerst echt live hoorde. Maar de mensen naast mij hadden de boodschap van het festival niet helemaal gesnapt want Jasper zijn stemgeluid maakte op hen duidelijk niet zo'n indruk als het nog altijd op mij maakt, want die vonden er niet beter op dan het heel concert te staan lullen. Verdraagzaam hoor. Maar ja. Na een duet met Maaike Cafmeyer was het vrij abrupt gedaan, vond ik, en was het crossen voor een wc. (drie uur is echt een maximum) Tegen alle verwachtingen in haalden we de trein van 21.56 nog, en waren we om kwart na 11 in Leuven. De dag erna les om negen deed toch pijn moet ik zeggen..

All i did...

was wachten. Tegen beter weten in. Tegen alle verwachtingen in. Tegen alle hoop van mijn ouders (dat het eindelijk afgelopen zou zijn) in. En het goeie nieuws is: ik heb gewonnen.

Vasthoudendheid (of vastberadenheid, daar ben ik iets zekerder van dat het bestaat) loont dus wel degelijk. 18 dagen minder dan drie jaar (ja, dat weet ik zo exact) is het geleden dat ik Arid nog eens aan het werk heb gezien. In die tijd zijn hun platen (of eerlijkheidshalve LTOV en Live) nooit lang ver uit handbereik geweest. De posters, 4 jaar geleden opgehangen bij de inname van mijn kot, hangen er nog steeds. Ondertussen zijn er dus zoals gezegd vier jaar verstreken, en ben ik van uiterste wanhoop (1e kan bissen) naar een mooie toekomst (mijn diploma in juli of augustus) opgeklommen.
Er zijn vrienden gekomen, vrienden gegaan, kotgenoten geweest en weer gegaan, vakken waar ik van hield en vakken waar ik op vloekte. Ik zelf ben ook wel veranderd, maar een ding is er blijkbaar niet veranderd: de uitwerking van het woord (alleen al het woord) Arid op mijn systeem. Nog steeds goed voor een immediate smile. je mag het gerust zielig vinden, i don't care.

En nu komt het dichtbij: het langverwachte en af en toe zelfs niet meer verwachtte moment. Er is een podium in Vlaanderen waar dit weekend Arid als in Jasper, David, Steven en Filip zullen staan. WIEEEEEE (excuseer). Ik ben zenuwachtig. Ik ben heel benieuwd. Ik ben happy (nu al). Ik ben teleurgesteld (in de organisatie). Ik hoop (dat ik er geraak) en ik heb twijfels (of het wel lukt) en ik ben beetje boos (op de verlating van het uur en het gebrek van verdraagzaamheid tegen rolstoelers, en op Arid voor de keuze van zo'n evenement. Niet omdat ik niet achter de boodschap sta, maar omdat een gratis ding met geen idee hoeveel volk in een loods een rolstoel nightmare is.)

Maar ik dwaal af. Aan alle non-believers: eat this! Ze zijn er weer :) Erger nog, ze nemen de draad weer op, met een nieuw album en alles..
sometimes dreams they do come true..

favorite songs

* under construction *
*niet in juiste volgorde*

november rain Guns n roses
Too late tonight Arid
Today Savalas
Breakfast at tiffanys deep blue something
Glycerine Bush
runaway train Soul Asylum
Thousand trees Stereophonics
Motorcylce emptiness Manics
Je veux de l'amour - Raymond
De juf van esthetica - Ronny Mosuse
Afscheid van een vriend - Clouseauµ
Denk je nog aan mij? - De Mens
I want you - Elvis Costello
Lost and blown away - Novastar
Feest - The Scene
Time of your life - Green day
Bed of Roses - Bon Jovi
Wishlist - Pearl Jam
taillights fade - Buffalo Tom
Nothing ever happens - Del Amitri
Parachute - Something happens
Als ze lacht - Yevgueni
I hope i don't fall in love - Tom waits
Cats in the cradle - Ugly kid joe
ballad of lea and paul - The choice
Stream - Twarres

united

ik was het door heel het Starsailor gegeven bijna vergeten, maar ik ben dinsdag vlak daarvoor nog naar United 93 gaan kijken. Dat was helemaal geen soort verdoken vorm van ramptoerisme, want oorspronkelijk was ik helemaal niet van plan de film te gaan zien. Ik kon me al voorstellen waar het op ging uitdraaien (we weten immers nog allemaal waar we waren die dag op dat moment nietwaar?) en ik vond het niet zo nodig. maar toen werd ik gevraagd, dus waarom ook niet. Er zijn me van de film vanalle dingen bijgebleven, maar een in het bijzonder. Ongetwijfeld het meest emotionele moment van de film is wanneer iedereen beseft wat er aan de hand is en toch nog gauw loved ones belt om nog net een paar laatste woorden te kunnen zeggen. Het is een emotioneel enorm beklijvende scene, of eigenlijk is heel het laatste stuk van de film dat wel. En alle mensen die ze laten zien bellen naar hun ouders, hun kinderen en hun man of vrouw. Ik zat verwoed te knipperen op die momenten en aan de geluiden achter mij te horen was ik lang niet de enige. Veel mensen slaagden er zefls niet in om ze tegen te houden. En toen, in een flits van een seconde, bedacht ik: 'wie zou ik bellen?' en 'hoe kies je op zo'n moment?' Je weet niet hoe lang je nog hebt, dus wie bel je eerst? Ik hoop heel erg dat ik van mijn leven niet voor die keuzes kom te staan. Moest het zo toch zijn, dan hoop ik dat ik op die moment een naam in mijn hoofd voel opkomen, zonder twijfel. Er kan toch niets ergers zijn dan op zo'n moment beseffen dat je niemand hebt om naar te bellen?

Let it rain

'Let it rain' had ,achteraf gezien, goed als ondertitel voor deze editie van Marktrock kunnen dienen. Ten eerste was het een mooi voorbeeld van de aandacht voor de Leuvense artiesten die de affiche sierden ('Let it rain' is een nummer uit Shine van Anton Walgrave) maar het paste ook wel. Wie gisteren in de loop van de dag (voor-en namiddag) in het Leuvense uit zijn venster keek, weet wat ik bedoel. Ik besefte zondag echt nog niet hoeveel geluk we hadden dat het toen grotendeels droog bleef.. Door de regen is mijn aantal dagen en zelfs optredens op Marktrock geslonken tot 1, maar daar wil ik dan ook in alle geuren en kleuren en toonaarden over vertellen.

Mensen die het proces van dichtbij hebben meegemaakt (zowat iedereen waar ik de laatste 3 weken tegen heb gepraat) weten waar ik het over heb. Mea culpa, ik heb gezeurd dat weet ik wel. Op momenten was ik ook gewoon wanhopig, deze marktrock editie was de ergste ooit wat het georganiseerd krijgen betreft. Tot zondag 18u bleef het twijfelachtig of ik er zou geraken, maar dames en heren, ik ben er geraakt. En hoe :)

Het was grandioos.. Veel te laat, maar dat lag meer aan Racoon dan aan Anton en zijn band. Voordeel was dat het publiek er ook echt klaar voor was, en zelfs zijn naam begon te scanderen. Nog nooit meegemaakt, en nu heb ik toch al wel een paar optredens van de man gezien. Kippevel, en de show moest nog beginnen. Ik vreesde een beetje voor de inzet van de mensen on stage, omdat ze al in NL hadden gespeeld die namiddag, maar blijkbaar was dat allemaal nergens voor nodig. Een thuismatch geeft een artiest duidelijk energie. De ondertussen al klassieke opener 'Naïeve" klonk ook nu als eerste uit de boxen. Ik was al helemaal vergeten hoe het nummer gaat (staat niet op de plaat maar op Te Gek II) maar het was een leuke herontmoeting. Het was snel duidelijk dat ze hadden gekozen voor een 'luide' set. Hey now en Shine volgden nog op hetzelfde elan. 'Valentijnsliedekijn' Let me love you again was een eerste rustpunt, tot mijn grote verbazing gevolgd door Lost Soul, wat me toch heel vroeg in de setlist leek voor een 'grote hit'. my guess: ze wilden er van af zijn, en dan verder gaan rocken. Zo gezegd, zo gedaan. Darling you are a fool, Say, turn around and run en in the middle of something rockten echt, met een magistrale 'fly' and 'let it rain' als afsluiter. Hijk kreeg zowaar zoveel applaus dat een bisnummer onvermijdelijk werd, Awake. En daarna was het voor mij ook weer een beetje ontwaken, ik zat er namelijk helemaal in. Tonnen energie opgedaan, en enorm genoten, daarna is terug met de voetjes op de grond altijd een beetje pijnlijk. Maar toch. Wow man! Dit keer straalde ik wel, tijdens, na en nu terwijl ik het schrijf nog steeds.

en even terzijde: ik heb het nu gewoon van dicht bij meegemaakt, dus ik kan het op basis van ervaring bevestigen.. Anton en de zijnen zijn fijne mensen!

vergissing?!

Ik denk dat ik een vergissing heb begaan. Er staat zeer bewust 'denk', want ik ben er nog niet uit. Vier jaar geleden (ja, ik lieg niet) kreeg ik op een mooie namiddag het eerste vage idee voor mijn latere thesisonderwerp. Door de jaren heb ik het opgegeven, vorm gegeven, laten rijpen en sinds een jaar en half was ik er zeker van. Dit was het, daar wou ik, zoals ze dat dan zeggen, twee jaar van mijn leven aan spenderen. Omdat ik mezelf een beetje ken wist ik dat het iets moest zijn wat me intereseert: dan is er geen enkele moeite te veel, anders is alle moeite te veel. Ik kwam al vrij snel bij boeken uit, nog iets later bij jeugdboeken. Maar wat juist, dat duurde wel iets langer. Tot ik me plots herinnerde hoe het voelde toen ik 'Veel liefs van Lies' las, en daarin zoveel van mezelf ontdekte dat het akelig werd. Toen stond het vast: jeugboeken en handicap, dat zou het worden. Thuis leek het ze een goed idee, en ook de reacties van anderen waren positief. De belangrijkste reactie was die van mijn promotor natuurlijk, maar toen ook die positief uitviel zat het spel op de wagen.

Na een jaar moet ik toch concluderen dat ik het hier en daar heb onderschat. Het moest persoonlijk zijn, maar dat is meteen ook een nadeel. Akkoord, ik doe er enorm veel voor (als het binnen mijn mogelijkheden ligt). Ik weet niet of iedereen zou proberen de 198 boeken uit te lezen in de vakantie, ik ben er aan bezig. Maar ik heb al snel de keerzijde ontdekt. En dat zijn zakdoeken. Klinkt stom, maar je kan je echt niet voorstellen hoezeer je met je hoofd tegen de spiegel botst soms, en wat voor impact dat op je binneste heeft. Het herkent, krimpt, bedenkt eigen voorbeelden, haalt dingen naar boven, en ja daar horen ook wel es (regelmatig) tranen bij. Het maakt me in a way wel eens depressief, en dus moet ik mijn ma gelijk geven toen ze me zei dat het misschien geen goed idee was. Maar ik blijfhet graag doen. De boeken zijn alleen zwaar, de thesisen ook, de theorieën ook, want ze hebben het over mij ook. Afstand is vrij moeilijk. Dat heb je wel als je iets verder afstaat, maar ik was er in oktober nog zeker van dat net die persoonlijke ervaring een verrijking was.

Maar het blijft eng. Daarnet een paar goeie boeken uit de bib gehaald:' gehandicapt, nou en?, jongeren met een lichamelijke handicap vertellen over anderszijn en toch gewoon meedoen E. Leemans en' gewoon, ik heb een handicap' red. Nelleke van der Drift. Beide boeken bevatten uitspraken van mensen met een handicap of mensen die omgaan met mensen met een handicap, en dat is soms ronduit scary, en ook wel leuk. Herkenbaar vooral.

De eerste pagina was toch eerder scary. als je plots leest 'Soms kan ik mezelf in de ruiten van de school zien aankomen. Dan zie ik mezelf waggelen en ben ik net een gans. Op zulke momenten heb ik een hekel aan mezelf. (nou en? p. 12)

Ik herken het, en had het nog nooit iemand zo treffend weten beschrijven..

een ander was ook weer herkenbaar, maar in de goeie zin.

'ik heb het geaccepteerd. Ik denk dat dat komt doordat ik vanaf mijn geboorte gehandicapt ben. Volgens mij is het moeilijker als je op latere leeftijd gehandicapt raakt. Dan verandert er zo veel, en je weet wat je vroeger allemaal kon. Ik weet niet beter. in die zin bovf ik dan weer een beetje. Zo zie ik dat. Het is een handicap en het is niet anders. " (nou en? p. 31)

Round - up

Na de eerste van drie maanden vakantie tijd voor een korte samenvatting. Eerste hoogtepunt kwam op 6 juli, toen officieel werd wat ik al wel een tijdje vermoedde, namelijk dat ik ook dit jaar geslaagd was. Jeuj :) Met of zonder eigenlijke onderscheiding daar zijn de meningen nog over verdeeld, de KUL houdt het wijselijk op 'geslaagd' en in principe moet dat volstaan.
8 juli stond het eerste festival op de agenda: Cactus in Brugge. Rufus wainwright voldeed volledig aan de verwachtingen, helaas was de sfeer wat minder. Iets om nog eens in een zaal te zien denk ik, en dat staat vanaf nu dus ook op mijn to-do list. Van die lijst (ik heb zo namelijk echt eentje) mocht ik ook iets schrappen: ik heb namelijk een vakantiejob :) Ze kwam net op tijd uit de lucht vallen, want ik was de vakantie een week of twee geleden al grondig beu. Iedere werkende mens verklaart me zot, dat weet ik, maar voor mij zou drie weken vakantie echt wel volstaan. Toen toch, ondertussen is het wel te doen omdat ik in de voormiddag nu toch iets heb om me mee bezig te houden. Tot 23 augustus, en dan oogt het zwarte gat weer ;) (ik overdrijf, mijn grote hobby)
Marktrock komt ook stilaan dichterbij, en dat wordt hopelijk weer een hoogtepunt.. die affiche, man man. Anton staat er, Milow staat er, Ronny staat er, need i say more? Voor mij is het zowat walhalla, en dan nog vlak bij mij :D Wat wil een mens nog meer right? oh, en dan vergeet ik nog dat het gratis is ook. mmm. Enig probleem: gezeslchap vinden, anders zou het wel es genieten van binnen kunnen zijn, en dat vind ik dit jaar door omstandigheden echt niet aanvaardbaar..

Iets in mij wil de week erna ook naar Maanrock, maar dat is alleen maar het duiveltje in mij want de praktische kant beseft wel dat het beetje gekkenwerk is. Maar voor Anton.. ;)
Voor de rest staat de agenda leeg, maar dat wil niet zeggen dat er niets meer bijkomt. Deze zomer hanteer ik het we zien wel en het ik-vul-achteraf-in-systeem. Voor juli is hij zo ook vrij vol geraakt. Trouwens, nu thesis vrij stil ligt moet daar ook weer eens verder aan worden gewerkt, en mijn programma voor volgend jaar is ook nog een groot vraagteken.

dat is De zaak die ik op het moment probeer te vergeten: volgend jaar. Ik ben geen fan van eindes en beginnen van een jaar, en het lijkt ieder jaar erger te worden. Niet dat de KUL veel helpt, met het laatste licentiatenjaar waar ik dan toevallig nog inzit ook. Op kot zijn ondertussen al mensen verdwenen, verschenen, kamers leeggehaald en anderen zijn volop aan het pakken. Changes, ik heb het er niet op. Nieuwe mensen voor volgend jaar zullen ook wel beginnen binnendruppelen vermoed ik, en in september kan ik er niet meer onderuit. Ik voel me hier trouwens ook meeer en meer thuis ipv thuis. Dat was al jaren gaande en dus niets nieuws, maar nu zit ik echt aan het eindpunt, of toch ongeveer. Gelukkig zijn alle formulieren eindelijk ingevuld (maar nog niet op de post) en valt er in september missch nog wel een goedkeuring in de bus. Dan kan ik misschien al beginnen theorie studeren, who knows.

Het feit dat het nog maar net augustus is houdt me niet tegen om al ver vooruit te kijken (nog zo'n hobby). Er zijn namelijk al concerten gepland voor het komende trimester. Het eerste valt (het wordt bijna traditie) in de dagen voor mijn verjaardag en bestaat uit een double bill anton / Milow. Veel mooier kan het voor mij niet echt meer worden, en het is nog in de straal rond thuis die mijn pa nog haalbaar vindt ook. Lucky me.
Eind december staat er dan natuurlijk ook nog Clouseau te wachten :)

Cross my heart

Nailpin - Cross My Heart

Do you feel broken, like nothing matters anymore
Do you feel hopeless, wondering how things ever came this far
I know you’re lonely
I know just what you’re going through

You’re not alone here, we all once dealt with issues like you do
I know you’re screaming and no one listens anymore
I know the feeling, misunderstood and insecure
I know you’re longing for someone out there to reply
When all you’re asking is someone’s heart to dry your eyes

Here's the deal: you're not alone, tonight
We’ll sort things out, you're not aloneCross my heart and hope to die

Do you feel broken, do you feel lost
Do you feel hopeless, misunderstood and insecure
I know you’re longing for someone out there to reply
When all you’re asking is someone’s heart to dry your eyes

Here's the deal: you're not alone, tonight
We’ll sort things out, you're not alone
Cross my heart and hope to die
There’v been times when I said
I can’t bleed any longer
Now I’m glad I didn’t fall
Here's the deal: you're not alone, tonight
We’ll sort things out, you're not alone
Cross my heart and hope to die
Here's the deal: you're not alone, tonight
We’ll sort things out, you're not alone
Cross my heart and hope to die

All is quiet now?

'All is quiet now' had ik een tijdje geleden onveranderlijk als msn nickname staan. Het is nu al weer een tijdje weg, en dat is niet voor niets. Het woord 'quiet' past niet echt op het moment. Nee, ik ga echt niet beginnen zeuren over hoeveel werk ik heb met mijn examens. Nog eentje, morgen en that's it.
Daarna dacht ik rustig vakantie te nemen, maar daar denken andere mensen anders over. Ik kreeg daarstraks mail van de IBL dienst, dat mijn thesis dat ik had aangevraagd van de UGent binnen was. ik verwachte kopies, dus ik haaste me eerst nog naar de bank voor extra cash. Bleek nergens voor nodig te zijn, ze hebben de thesis himself gewoon opgestuurd :) 183 pagina's voor luttele vijf euro. Zalig toch?
Ik ben echt de grootste fan van de IBL dienst, en heb prompt beslist dat ze een vermelding in mijn dankwoord krijgen, wegens het uit de weg werken van pratische bezwaren. Maar die 183 bladzijden moeten dan natuurlijk wel gelezen en liefst nog gekopieërd worden ook. In plaats van twee weken niets te doen, weet ik nu dus weer enorm wat doen: lezen, aanduiden, verwerken, bibliografie napluizen, ideeën opdoen, promotor mailen, en .. het volgende thesis aanvragen. Iets / iemand gunt me echt geen rust ;)

Het cliché wil dat dromen bedrog zouden zijn. Dan toch niet allemaal, tenminste als je heel geduldig bent (en een beetje op de zaken vooruit loopt). In augustus 2002 stond er voor mij op de Oude Markt een prachtaffiche: Clouseau, Novastar en Arid, zelfs in de juiste volgorde. Clouseau is altijd ambiance, en zeker als je zoals ik 6 jaar hevig fan zijn achter de rug hebt en vier van hun platen nog steeds krak vanbuiten kent. Tijdens dat concert was ik gewoon van de wereld af. Of allez ja, mijn voeten hadden er nog contact mee, maar de rest van mij zweefde ergens anders rond. Ik herinner me nog dat ik er uit moet hebben gezien als een heel grote fan, want ik raakte er met verschillende grote fans aan de praat aangezien ze bij mij blijkbaar dezelfde symptomen vaststelden. Dat heeft ook voordelen: er is gedurende heel die tijd niemand in mijn zicht durven komen staan :) Na een nummer of twee had ik het al beslist: ik moest en zou Clouseau ooit echt te zien krijgen, dus in een zaal, in plaats van een festival. De droom was geboren. Thuis begrepen ze oorsponkelijk helemaal niets van die nieuwe Clouseau-aanval, maar na een tijd hadden ze ook door dat het menes was. De jaarlijkse uitzendingen van de Sportpaleisconcerten, daar kijg ik gewoon zo al kippevel van. Ik wil daar gewoon es tussenstaan, met zoveel sfeer en zoveel zingende mensen en dan gewoon een avond mee gaan en je er niets van aantrekken. *zalig* Helaas stonden ook hier praktische bezwaren in de weg. (zie het archief) In Humo verscheen vorig jaar een lezersbrief die mijn overtuiging meteen de grond in boorde. De rolstoelplaatsen zouden ver achteraan zijn, en je zou niets zien. Ik begrijp al die veiligheidszever wel, maar ik zie ook wel graag iets als er vanalles te zien is, zoals het hele gedoe met de podia en zo. Nu ja, het ziet er dus naar uit dat het in 2006 (nota bene 4 jaar later) we dichter bij het verwezelijken van de droom zijn dan ooit. We hebben a) gezelschap :), b) vervoer :) c) geld (nu ja, tegen dan krijg ik wel 31 euro bij elkaar gespaard). Nu alleen nog afwachten natuurlijk of er niet iets anders misgaat ...
*happy happy*

ik durfde vroeger wel eens klagen dat de blokperiode de uitgelezen moment was voor de zon om op te duiken, wat natuurlijk dan heel irritant is, want dan is het veel te warm op kot, en het idee aan al het leuke wat je dan zou kunnen doen in plaats van achter je boeken te zitten, helpt de concentratie ook niet vooruit.
Dit jaar daarentegen zag ik grote hoeveelheden zon helemaal zitten. Ik heb een grote ijsjesachterstand, wat als icecreamprincess toch echt niet kan (welgeteld al eentje) en aangezien de hoeveelheden werk meevallen zag ik af en toe een paar uurtjes op de bank in het zonnetje helemaal zitten. In praktijk is helaas niets minder waar, want de zon is echt far far away. In tegenstelling van goed weer is het nu net weer herfst: druilerig, koud, nat en donker. Het perfecte weer om je toch maar achter de pc te verschuilen en papers te typen of te lezen. Uit bed raken wordt er helaas moeilijker op met dat weer. Ook mijn muziekbatterijen staan stilaan op rood na het gemiste concert van Anton, Milow en Nona Mez en de perfecte getimede wolkbreuk boven Leuven ten tijde van het Scala concert. Dat maakt het laatste concert al weer geleden van 4 april (cd voorstelling Anton). Hoog tijd voor een nieuwe dosis, en die vind ik nog net op de valreep, nu zaterdag in de fnac: Anton solo. Symbolisch gezien kan het ook niet mooier, want ik opende het jaar op 30 september met Anton Solo, en nu op 28 mei sluit ik het op dezelfde manier af. Een half uur kippevel met Anton zal me wel een week of vier verder brengen, en dan zijn er Rufus, Bufallo Tom en Tragically hip op Cactus op 8 juni.

Ik besef dat mijn stukjes korter worden, maar wat is er nu interessant aan wat ik lately doe? zit in afwerkfase van paper 1, ondertussen nog altijd thesisdatabank stukje bij beetje aan het aanvullen, en pendel tussen Leuven en thuis. That's it. Hopelijk komt daar binnekort wel verandering in en wordt het weer interessanter om te lezen hier. Toch nog een tip voor druilerige dagen als deze: ga naar de dichtsbijzijnde filmzaal en koop een ticketje voor 'The merchant of Venice'. Als je wel houdt van Venetië, Al Pacino, Shakespearen taalgebruik, of zelfs Joseph Fiennes is het zeker aan te raden. Mij hielden de acteerprestaties van Al Pacino en Jeremy Irons al in ieder geval ongeveer tot het einde aan mijn stoel gekluisterd Add some romance, een beetje spanning (de kistjes) en dat geeft een heel ontspannend en toch niet zinloos avondje uit :)

saturday oh saturday

ik zei het nog in mijn vorige post, i need some time. Niet dat ik toen van plan was dat letterlijk te nemen, maar zoveel kan er ook niet gebeuren he.. Toch niet veel dat interessant is ;)

Zaterdag is dat hopelijk wel het geval, want ik heb op niet minder dan 2 dingen mijn oog laten vallen. Ten eerste wil ik al heel lang naar het Triple concert van Anton, Milow en Nona Mez, maar aangezien niemand zich tot nu toe kandidaat heeft gesteld zal het wel niks zijn. Komt daar nog bij dat ze thuis heel graag naar Ten Vrede willen, dan kan ik het helemaal vergeten, want dan geraak ik helemaal nergens.
Maar gisteren ontdekte ik de perfecte oplossing. Tijdens onze kotactiviteit passeerden wij namelijk de Grote Markt, waar plots een vrij groot podium was verschenen. Het feit dat de twee broers Kolacny er bij stonden maakte het geheel nog interessanter. Gelukkig waren er nog erger nieuwsgierige mensen dan ik, want ze wisten me te vertellen dat Scala er zou spelen zaterdag. Het eerste wat ik er van hoorde, maar dat zou aanwezigheid Stijn en Steven verklaren, dus ging ik daarnet op onderzoek uit. Het blijkt te kloppen, en wat nog beter is: ik heb volk dat mee wil :)
U dacht toch niet dat het zo simpel zou zijn hoop ik? Want ik vind heus wel een ander probleem hoor. Dit keer is dat het feit dat het concert gratis is. Gratis betekent meestal hopen volk, en dat is nu net niet wat je nodig hebt als je in een rolstoel zit. Dus ik ben er niet helemaal gerust in. Heb nu gemaild of er iets voorzien is, en anders zal het gewoon op tijd gaan zijn.. meer volgt ongetwijfeld.

Verder gaat de tijd verder, en dat wil zeggen dat de examenperiode dichterbij komt. Maar, dit jaar ga ik mijn best doen om niet te klagen, want ik heb op 16 juni examen, en dan eentje op 19 of 21 juni. Klagen kan ik dus echt niet doen, of het moest zijn wat ik in godsnaam daarna moet gaan doen. Ideetjes zijn welkom :)

everybody needs time

ik weet niet of het jullie vaak overkomt, maar af en toe kom ik zo'n song tegen waarvan ik denk "damn.. dat gaat net over mij" Als dat een mooie song is dat vaak geen probleem, maar het eerste moment is het toch altijd even schrikken. Zo ook daarstraks, toen ik de nieuwe songs van Palomine ging beluisteren. Songs van Palomine zijn altijd gevaarlijk ,want de stem van David (de zanger) is een van die stemmen die altijd gevoelige snaren raakt.
En bij deze song 'Everybody needs time' was het weer zo herkenbaar dat het bijna eng werd. Het beschrijft in grote lijnen hoe ik me over het algemeen voel de laaste weken. Om je een idee te geven hieronder mijn idee van hoe de lyrics er ongeveer uitzien. De meest relevante passages dan toch.

dreaming of a place
down to the sea
i wake up every morning
and i see nothing has changed

the end of my day
still feeling the same
but i cant help myself no longer anymore
anymore

where am i going
what can i do
to reach it?

should i leave the past behind?
oh i don't know
but i wanna know

there's an angel i would like to know
to tell me more about the future
mabye i would ask for more
and take me to the one i love

people come to hold my hand
people help me find the truth
if i find love along the way
well my angel"ll be watching over you over you

where am i going
what can i do
to reach it?
should i leave the past behind?
oh i don't know
but i wanna know

(met mijn excuses voor mogelijke fouten)
voor wie het geheel gezongen wil horen: http://www.palomine.be/mailpalomine.html en als je daar dan toch bent, kan je evengoed stemmen voor Palomine voor op suikerrock.. Zij en ik zullen je dankbaar zijn, want dan kan ik er eindelijk nog es naar toe :)

handleiding

handleiding 'hoe beledig ik (hopelijk onbedoeld) een persoon met een handicap?' Lees en leer hoe het niet moet.

Daarstraks kreeg ik een email om mee te werken aan het eindwerk van een student. Dat gebeurt wel vaker, en aangezien we andere mensen graag helpen, doe ik daar meestal ook goed mijn best voor. Deze keer ging het over een lijst met tien vragen, die ik schriftelijk mocht beantwoorden en doormailen. Tot daar allemaal geen probleem: been there, done that. Ik had de vragen namelijk nog niet onder ogen gehad.

Nu mag u me van mijn part overgevoelig vinden, maar de volgende vragen (gelukkig maar een deel uit het totale aanbod) vind ik getuigen van a) geen inlevingsvermogen in de leefwereld van iemand met een handicap b) totaal respectloos naar die persoon toe en c) absoluut demingrerend.

Dan moet je nog bedenken dat ik (en nu zwans ik niet) nog heel open ben over mijn handicap. Ik ben dat ook bewust, het is de enige manier om de mensen een relatief juist beeld van een handicap te doen krijgen. Voor mij geen probleem. Maar echt niet iedereen is zo open over zijn of haar handicap. Er zijn mensen die er problemen mee hebben om die te aanvaarden (ik heb er tenslotte ook minstens 10 jaar over gedaan) en dan vallen zo'n vragen niet in goeie aarde.

om welke vragen gaat het nu?
-
1. Wat mis jij allemaal in het leven door je handicap?
Als je niet snapt wat daar mis aan is, sorry maar dan denk ik echt niet dat we nog lang vrienden kunnen zijn. Ten eerste impliceert die vraag dat we door een handicap te hebben iets zouden missen in ons leven, wat ik toch al een heel straffe uitspraak vind. Precies of we zijn niet heel of zo. Natuurlijk missen we wel es dingen, maar dat zijn mijns insziens toch geen levensnoodzakelijke dingen, en als dat wel zo is dan ben je meestal wel creatief genoeg om een oplossing daarvoor te vinden. Sorry, maar ik vind echt wel dat mijn handicap mijn leven heeft verrijkt ipv verarmt, en ik denk dat dat voor de meeste van jullie die regelmatig met me omgaan ook wel geldt.. Je leert in iemand anders zijn schoenen staan, al gaat het maar om 'is dat toegankelijk', 'zijn daar trappen'?

Geloof me helaas als ik zeg dat het nog erger wordt.
1. Hoe reageren vreemde mensen op straat?
De reacties van vreemden zijn meestal heel negatief, onplezant, of ronduit schokkend. Ik heb daar persooonlijk enorm iets tegen, maar ik begrijp ze wel. Je leert pas omgaan met mensen met een handicap als je ze leert kennen, zelfs ik heb op kot heel wat bijgeleerd over andere handicaps. Mensen die nog nooit zo iemand hebben gezien, reageren stereotyp. Ze denken ook heel stereotyp. Maar vergeef mij dat ik niet iedere kleine die zijn mama luidop vraagt : 'mama, waarom heeft die drie benen' heel mijn levensgeschiedenis ga vertellen. Mensen die het willen weten, die moeten het maar vragen, ik zal het altijd vertellen. Mensen die het vind ik moeten weten, vertel ik het wel zelf. Maar ik hoef toch het allerallerpersoonlijkste van mezelf aan een of andere onbekende vertellen? kan het moeilijk op mijn voorhoofd laten tatoeëren of zo he.
Natuurlijk, ik heb een raar soort handicap. Ik weet het. Best wel lastig, want ik pas niet in een hokje. Mensen zien rolstoel, en denken 'kan niet stappen'. Jammer, want ik kan het wel. o wee als je dan es rechtstaat.. Mensen zien rolstoel en denken : 'heeft mentale achterstand'. Jammer, ik niet. Ik zit in 1e lic. Germaanse Talen zelfs.. Mensen zien rolstoel en denken 'kan niet voor zichzelf spreken'. Jammer, want ik kan het wel.
Mensen zien kruk en denken 'oh, die heeft iets gebroken'. Jammer, want ik heb geen gips. Mensen zien kruk en denken 'tijdelijk'. Zeer hardnekkig uit te roeien, ik kom nog regelmatig mensen tegen die me vragen wanneer ik nu eindelijk zonder kruk kan. Jammer, het antwoord is hier hoogstwaarschijnlijk : dit is voor de rest van mijn leven. Zulke reacties kwetsen, en dat allemaal bovenhalen kwetst dubbel.

en nu de laatste :

Heb/had je bepaalde hobby’s die je nu niet meer kan uitvoeren?
Als het al zo is dat je door je handicap dingen niet meer kunt, dan wil je daar meestal niet zo botweg mee worden geconfronteerd, of je gaat er gewoon volledig tegenin en blijft er in geloven dat het toch kan. (de Marc Herremans- manier) Deze vraag impliceert als beste wat ik bedoel met gebrek aan respect. Het is echt zo 'effe zout in de wonde strooien' en dat kan hopelijk niet de bedoeling zijn geweest. Ik zeg niet dat je mensen met een handicap als porseleinen poppen moet behandelen, maar mensen die vaak met mensen met een handicap omgaan, krijgen volgens mij kippevel (in de negatieve zin) van dat soort vragen. Het is duidelijk dat zo iemand niet bekend is met de leefwereld van iemand met een handicap. En voor je het je zou afvragen: dit heb ik niet gereageerd. dit zijn persoonlijke bedenkeningen...

Shine

het heeft een tijdje geduurd, ik weet het. Afgelopen dinsdag was het eindelijk zo ver: de albumvoorstelling van de nieuwe van Anton Walgrave. Wie naar Radio 1 luistert, kon er de laatste dagen niet meer naast luisteren. De cd had ik al voorbeluisterd via de site, dus daar zaten niet veel verrassingen meer in. Het blijft nog steeds een goeie plaat, met trage lovesongs voor de depri-momenten en meer up tempo nummers. Voor ieder wat wils dus, of dat zou toch moeten. Het verschil met 'Before the dawn' is groot, maar ik vind het een goeie evolutie. Ik hou niet zo heel erg van al dat gesampel en zo. Op 'Shine' zijn de songs puurder, en dat past beter bij Anton.
Aangezien de plaat geen verrassing meer was werden alle verwachtingen doorgeschoven naar dinsdag, de albumvoorstelling in het Depot. En daar liep het een beetje mis. Niet door Anton of zijn groep, maar door persoonlijke factoren. Het klonk allemaal wel goed en zo, maar iets te veel zoals op de cd. Je moet zelfs de strijkers missen :s
Maar wat het helemaal niet geweldig maakte voor mij, was het beeld. Ik weet het, beeld zou niet mogen meetellen, maar als je echt maar een beetje ziet, bij momenten mis je toch een deel van de sfeer. Zo zie je niet wanneer Anton achter de piano kruipt, of wanneer hij helemaal in zijn song kruipt en gaat stampvoeten :) De energie kwam dus niet zo heel erg over door de rijen mensen voor mij, en daar had ik me onvoldoende op voorbereid. Dat was dus wel een tegenvaller... tot onze grote verbazing bleek het hele optreden ook maar een dik uur te hebben geduurd, al was ons dat tijdens het concert niet opgevallen.
Eindigen deed ie (kan het ook anders) met 'Lost Soul', en nog 'awake' en 'smile' om mee af te sluiten. Mijn smile na het verlaten van de zaal had toch breder gekund..

Every little thing he does is magic

De titel geeft de sfeer van dit stukje al helemaal aan, dus wie verder leest is gewaarschuwd. Gisterenavond ben ik voor de eerste keer dit semester naar een concert geweest. Dat is verbazend lang uitgehouden van mezelf. Een ander record dat gisteren gesneuveld is, is het een jaar en drie maanden record dat het geleden was sinds ik laatst Jasper Steverlinck aan het werk had gezien. De meeste mensen weten wel dat ik Jasper in zijn solo-project ben gevolgd, en dat als ik iets doe, ik het tegoei doe.
Het was dus een heel uitzonderlijke situatie waarin ik me gisterenavond bevond, en ik ben niet van plan het nog es zo ver te laten komen. Na meer dan een jaar weer naar Jasper gaan kijken hield wel een deel vragen in: wat zou ik er van denken? zou het nog als vroeger zijn? Zou hij het nog kunnen? Ik vond het best wel spannend. En dus stond ik veel te vroeg as usual in het Stuk.. ik vond een goed plekje. So far so good.
Rond kwart voor 9 begon deel 1 op de affiche : Nona Mez die even transformeerde in Buffalo Tom. Over Buffalo tom heb ik het al eens gehad in de gelijknamige thread. 'Nona mez, wie?' zou een mogelijke reactie moeten zijn maar dan luistert u toch niet naar de radio. Hij is een van de heel getalenteerde singer-songwriters die Leuven rijk is. Ik had hem al aan het werk gezien in Herent, maar daar werd ie achtervolgd door pech. Gisterenavond liep alles goed. Er sprongen geen snaren, de gitaar stond niet vals en ook de piano deed het. We kregen zelfs nog een extraatje: zangeres Karen, die ook op zijn nieuwe album meezingt.
Alle nummers van Buffalo Tom klonken, ik had het niet anders verwacht, goed of zelfs al bekend in de oren. Toch es Bilbo binnen stappen denk ik, al heb ik geen enkel idee van een titel. Kortom: Buffalo tom is goed, nona mez is goed, en ik wil nu helemaal zeker naar het Triple concert met Anton en Milow (die trouwens ook aanwezig was) op 13 mei in de Handelsbeurs.

Tweede deel bestond uit Jasper waarin Nina Simone voor een half uur in reïncarneerde. Ik was heel benieuwd, en al gauw bleek dat ik me nergens zorgen had over moeten maken. Hij stond er weer, op het podium, trok me als een magneet naar die tekst en zijn performance. Het eerste nummer zat ik er nog niet helemaal in, maar vanaf 'Who knows where the time goes' liet hij zijn magie helemaal op de zaal los. Die stem.. Ze doet het nog steeds. Kippevel geven, en tegenlijk bevriezen. Ik vergeet gewoon alles, het enige wat ik nog hoor is die stem. En wat een mooi nummer.. Jasper vond dat blijkbaar ook. Daarna ging het in stijgende lijn, met een Randy Newman-nummer. Sinds ik dankzij Jasper 'Miss you' en andere nummers heb ontdekt, hou ik wel van zijn schrijfstijl en 'i hink it's going to rain' bevestigde dat idee alleen maar.
Wist ik veel dat het beste stuk van de show toen nog moest komen.. Over het daaropvolgende nummer leek hij heel onzeker, maar als hij het verpestte moesten we maar meezingen. Iets later weerklonken de eerste noten van 'Lilac Wine'. Het was al stil in de zaal, maar ik had het idee dat het toen nog stiller werd, en ik zat gewoon vastgenageld aan mijn kussen. Wow.. Het ging op hetzelfde emotioneel zware élan verder (voor mij dan toch) met 'For a while' als manjefieke afsluiter.
Dat Jasper nog niet uitgezongen was bleek al snel, en we kregen nog wat van zijn normale cover werk: 'To make you feel my love', en vooral 'Miss you'. hij zei : 'ik zou graag nog es 'miss you' doen' en ik had er niets op tegen. Nog eens van mijn sokken geblazen. Hij zong 'Who knows where the time goes' nog een keer, omdat het de laatste keer was, en ik vond die precies nog beter dan de eerste keer. Iemand uit het publiek wou heel graag 'Life on Mars' en Jasper gaf toe ' voor de allelaatste keer'. Machtig was dat. Hij haalde er echt nog eens alles uit.
Conclusie: hij kan het nog. Het gevoel is nog altijd hetzelfde, en zijn nina simone -reincarnatie was zeer geslaagd. Mijn muzikale batterijen zijn weer opgeladen ;)

casanova

Ik heb me vandaag in de filmzaal heel erg goed geamuseerd, en dat op een event dat 'nacht van de geschiedenis' heet. Het lijkt contradictorisch maar dat was het niet. Op het programma stond de avant - premiere van Casanova, de film van Lasse Hällstrom met Heath Ledger en Sienna Miller in de hoofdrollen. De inleiding door Roel van Bambost (the one and only) leerde ons al dat er niet veel historisch correct is aan de film, zeker niet het 'wandelen over daken' - moment, maar als niet historicus zijnde, heb ik me daar ook niet echt aan gestoord.
Wat je te zien krijgt is een heel erg vermakelijke romantische komedie in een Venetiaanse setting. Wat dus wil zeggen: water, water en nog eens water en de occasional gondel. Het verhaal kort samengevat: Casanova is een berucht vrouwenversierder en een doorn in het oog van de Inquisitie, zeker in de figuur van bisschop Pucci, met een Jeremy Irons die zijn slechterik-skills alleen nog maar bevestigd. Om eerbaar te worden moet hij dus trouwen, liefst met een maagd. Zo gezegd zo gedaan, en het huwelijk is al gearrangeerd wanneer hij geintrigeerd geraakt door Sienna Miller's personage. Via een reeks vermommingen slaagt hij er in om haar hart te veroveren. Maar toch een waarschuwing: niets is wat het lijkt in Casanova..

Zoek je een avondje entertainment in de cinema? dan kan ik Casanova echt hartelijk aanbevelen, ik heb me zeer goed geamuseerd, en ook de Heath Ledger -bewonderaar in mij kreeg af en toe zwijmelmateriaal.. Zelfs over de muziek heb ik een mental note gemaakt, die is voornamelijk met clavecimbels gespeeld (of iets dat er op lijkt) en dat vind ik nu net een heel mooi geluid (denk aan de paddestoelen in de Efteling..)

antonmania slaat weer helemaal toe

Beste lezers van mijn blog!

Tot u spreekt een dolgelukkig mens. Hoe dat komt? nee, niet om de reden die nu door je hoofd schiet. Een veel betere reden nog wel.. Een muzikale reden namelijk. Vandaag is weer bewezen hoezeer ik leef op muziek, en hoeveel energie ik daaruit haal. Vanaf vandaag kan je namelijk op de site van Anton zijn nieuwe nummers beluisteren. Nu zeggen jullie: waar heb jij dat nog voor nodig, je hebt ze vaak genoeg gehoord. True, maar toch niet helemaal. Ten eerste is het laatste concert geleden van 25 januari.. (een eeuwigheid) en ten tweede durven nummers live en op plaat nog wel es verschillen. Ook dit keer is dat het geval, maar nog geen nummer tegen gekomen dat er plots slechter op is geworden. Integendeel.
Er stond nog een verrassing op de plaat, en een verrassing is het geworden ja.. Na dat nummer, en zelfs door dat nummer alleen ben ik helemaal verkocht. Ik werd er stil van, en dat wil voor mij al wel wat zeggen ;)

Hiermee is het nu echt aftellen naar S-day, op 3 april en 4 april het concert. Wie ook es wil gaan luisteren naar dat nieuwe fenomeen of wil raden voor welk nummer ik als een blok ben gevallen: www.antonwalgrave.com/shine_voorbeluistering

overtuig uzelf :)

brand new start

[Warning: persoonlijk stukje]

De afgelopen weken (en dan vooral week) zijn allesbehalve leuk geweest. Voor de meesten onder jullie is dat waarschijnlijk oud nieuws. Misschien moeten degenen die dachten dat nu alles weer oke is zich nu pas echt zorgen gaan maken. Sla nu niet direct in paniek, en lees verder.

Het voelt net of ik een 'Brand New Start' heb genomen. Het achter me gelaten (dat werd hoog tijd, right?) en nu een schone lei heb gekregen, en weer wat persoonlijke zonnestraaltjes om uit te delen. Ik voel me gewoon goed. Goed in mijn vel eigenlijk. Plots is weer vanalles leuk en betrap ik me echt op woorden als : 'het was echt tof' en dingen van die aard.

Neem nu Gebarentaal. Gisteren is module twee begonnen, en ik was nerveus. Heel nerveus zelfs, want iemand anders kwam me afhalen, en ik maakte me zorgen over wat ik nog wist en het tempo en zo.. maar het was heel gezellig en echt wel leuk. Ok, ik had ferme achterstand, en het volledig verstaan dat zit er ook nog niet in, maar wie weet komt het ooit nog wel :)

Vanavond wordt ook leuk: ik ga eindelijk naar 'Brokeback Mountain' kijken, en ik ga echt schaamteloos gewoon 2 uur (of hoe lang ie ook duurt) naar Heath Ledger staren. Ik ben een vrouw, en ja, ik ga soms naar de film voor de acteur. Al moet ik zeggen dat het verhaal me ook direct iets zei, en de soundtrack heeft bijdragen van Rufus Wainwright, dus wat kan er nu ook slecht aan zijn?

Het enige wat ik nog mis aan mijn 'Brand new start' is het weer. De zon meerbepaald. Maar misschien vindt die me wel aanstekelijk :) Mijn nieuw lijflied (nu ja, nieuw.. ) = Brand New Start van Palomine ..

the ace of spades

Zwerm

Af en toe moet een mens principes opzij zetten. Nu ja, principes is misschien wat sterk uitgedrukt. Maar toch een drempel over of zo.
Een jaar of 4 geleden (nee langer denk ik) heb ik me na ontelbare aanmoedigingen van oudere zus eens aan Tongkat gewaagd. Ik meen me te herinneren dat ik het ongeveer tot bladzijde honderd heb volgehouden en toen was de maat vol. Ik vond er helemaal niets aan, en nam me toen ook ter plekke voor niets meer van Peter Verhelst te lezen. En het is net dat voornemen dat ik dit weekend heb doorbroken. Niet zonder enige moeite trouwens, want bij dingen die ik niet wil doen krijg ik dat typische uitstelgedrag. Donderdag vond ik het genoeg geweest en stapte ik Acco binnen om er ongeveer een half uur later buiten te stappen met 'Zwerm' onder de arm.
Mijn afkeer voor het boek (666 pagina's helpen niet als je al geen zin hebt) nam nog toe nadat ik het boek uit het plastic had gehaald. Het stonk echt. Naar wat kan ik niet echt zeggen maar ik heb het toen onder de stapel boeken op mijn bureau bedolven om het er vrijdag voor ik naar huis ging onderuit te halen.
Het idee was om het in het weekend te lezen, of toch zover mogelijk, of toch een beetje, zodat ik toch een idee had waarover de recensies van Kritiek en essay op sloegen. Dat gezegd zijnde installeerde ik me zaterdag in de zetel in het zonnetje (mijn favoriete manier van lezen) en sloeg ik pagina 666 open. Met de raad : ' dit is een postmoderne roman, zoek dus niet naar coherentie' in mijn achterhoofd ben ik er in gedoken. En geloof het of niet. i was hooked . Dat is misschien sterk uitgedrukt, maar dat die man sterk is met woorden staat vanaf nu boven elke twijfel. De linkerbladzijden zijn in deel 1 heel sporadisch bedrukt, maar wat er staat.. Ik heb zelfs een paar keer gedacht van : 'wow'.
Ik ga wel niet beweren dat ik het boek helemaal begrijp. Zeer zeker niet. Maar als er geen coherentie valt te zoeken, kan je toch gewoon maar stukje na stukje lezen? Ze passen niet in elkaar , so no need om te gaan puzzelen. En zo heb ik het ook gelezen, alleen Angel -stukjes aan het Angel-verhaal geplakt, Pearl-stukjes bij Pearl geplakt en Abel ergens daar niet te ver vandaan.
Ik betrapte me zelfs ergns in het midden van mijn leesdrie-daagse op het idee dat de tijd (of ik) nu wel misschien rijp genoeg is voor 'Tongkat'. .

Er is iets met me aan de hand. Ik vind het zelf bizar maar ik blijk er niet aan te kunnen doen. Volgens mij ben ik nu officieel concert verslaafd. Om dat te staven volgt hier een blik in mijn concertagenda. De concerten met een * zitten nog in het beginstadium.

11 maart 06 15u Milow Fnac
22 maart 06 Vadermoord met Jasper en Nona Mez
30 maart 06 Vadermoord met Milow en Carol Van Dijk
31 maart 06 Frank vander Linden Late night mechelen
4 april 06 Anton Walgrave Het Depot
* 12 mei 06 triple concert Milow / Anton / Nona Mez

Zelfs voor mij is dit extreem veel.. En als je de lijst zo eens goed bekijkt, kan je al wel raden dat het laatste in de rij zowat een droomscenario voor mij is. Drie geweldige Leuvense singer-songwriters die heel hoog in mijn lijst staan op een avond allemaal na elkaar.. Zalig :) Ik heb het twee uur geleden pas ontdekt, dus ik ben nog helemaal zweverig.
Probleem: het is in Gent, de handelsbeurs. Ver, en voor mij totaal onbekend terrein. Daar ben ik echt nog nooit geweest.. Het is duur, maar ik krijg mezelf niet gekalmeerd. Ik zou niet mogen hopen, ik weet het wel, maaar het is zo mooi en zo uniek. Duimen jullie mee als ik het thuis straks voor moet leggen?

Grappig om mijn paniekaanval van woensdag nu te herlezen, met de nieuwe wetenschap in mijn hoofd. Heel het gezeur over buispunten bleek nergens voor nodig, want ik heb ze geen van de twee nodig gehad. Dat op zich is een historisch moment.
Ik had stiekem voor 2006 twee voornemens gemaakt : slagen op alle 7 vakken (wat af en toe wel een onbereikbaar doel leek) en vooral slagen op een vak: het verplichte en door mij o zo gehate taalkunde vak. Ik heb al 4 jaar taalkunde vakken (al vier jaar ook van Geeraerts) en ik ben er nooit op geslaagd. Ik geloof dat het ging om een 3, een 9, een 9 en twee keer 7. en dit jaar is het de allerlaatste keer in mijn academische carriere dat ik een taalkunde-vak heb. Dus vond ik het toch niet kunnen dat ik daar weer op zou buizen, vond dat het toch een keer moest lukken. en kijk, het is nog uitgekomen ook. Het is me voor de eerste keer gelukt, en daar ben ik toch wel trots op :)
Ook mijn tweede voornemen is gelukt (het kon niet op) want ik ben gewoon op al mijn vakken geslaagd. Dat mag misschien geen grote prestatie lijken, ware het niet dat ik dit semester (ja ik val in herhaling) 7 vakken heb gedaan. Lees de blogs van oktober, november en december en tussen de lijnen door kan je wel lezen dat het niet altijd makkelijk was.

Nu blijft er nog een vraag over: zouden mijn ouders zich ook aan hun deel van de afspraak houden?
Als ik op alle zeven vakken geslaagd was, hadden ze gezegd dat ik met theorie en rijlessen mocht beginnen. Dat is een mooi voorbeeld van hoe zeer zij dachten dat het ook nooit zou lukken maar kijk... een mens kan versteld staan :)

Ik vond het zelf belachelijk toen ik het besefte, maar ondertussen kan ik niet anders dan het gewoon toegeven: ik heb zenuwen. Zelfs de wetenschap dat het nu toch te laat is om er nog iets aan te veranderen helpt niet echt. Het spelletje heeft nu verdorie wel lang genoeg geduurd, al was ik de eerste om vorige week te verkondigen dat de resultaten nog gerust een tijdje op zich mochten laten wachten. Nu dus niet meer. Het wordt zelfs zo acuut dat ik hoop dat ze ze morgen toch al voor 9 uur uitdelen want ik heb les van 9 tot 13u en zo lang wachten heeft geen zin, want dan verknoei ik waarschijnlijk toch 4 uur les met panikeren. o Studentensecretariaat, have mercy.. my sweet nerves..
Waar komen die nu plots vandaan? Dat kan ik je heel makkelijk vertellen, namelijk deze namiddag. Er spak iemand de woorden '2 buispunten' uit, en kijk, daar ging ik. Blijkbaar was ik er vrij goed in geslaagd dat feit naar de achtergrond van mijn hersens te verbannen. Gevolg? Het vernieuwde besef sloeg eens zo hard toe. Diegenen onder u die zich afvragen waar ik me toch zo'n zorgen over maak zijn waarschijnlijk the lucky ones die hun vier buispunten nog nooit hebben nodig gehad. Jammer genoeg, ik wel. Altijd. Het eerste jaar volstonden die zelfs lang niet om er te komen. Tweede jaar gelukkig wel, en ook vorig jaar was het toch nog dankzij die 4 dat ik voor het eerst 3 maanden onbezorgde vakantie tegemoet ging (7 en 9).
Dus denk ik niet dat ik me onterecht zorgen maak dat dat aantal veiligheden plots wordt gehalveerd. Dit helpt niet tegen paniek.. helemaal niet.
Gelukkig heb ik nog Actifed liggen dat ik vanavond moet nemen, dan ben ik wel compleet buiten westen. Voor wie nog niet gelooft dat Actifed gevaarlijk is als ik het gebruik bij deze het bewijs (i hate to admit it) maar ik ben daarstraks gevallen. Nee Ellen, do not worry, niet toen. Daarna nog, deze namiddag. En er was volk bij.
Maar ik voelde het al heel de dag aankomen, het leek alsof ik (nog) minder controle over mijn beenspieren had dan anders. Beter kan ik het jullie niet beschrijven denk ik. Dat is iets wat je moet voelen. (wees blij dat jullie dat niet doen, het is een heel gek gevoel hoor, en het enige wat je kan doen is heel goed op de grond letten en zoveel mogelijk binnen blijven. )

btw: voor mijn thesis ben ik op zoek naar een soort bekende vlaming, of internationaal, het kan me niet schelen, maar een boegbeeld voor mensen met een fysieke handicap. Liefst nog een aangeboren handicap (niet na ongeval). Voorlopig kan ik niemand bedenken, jullie wel?
voor mentale handicap geen probleem, denk aan Kris en Yves (Man Bijt Hond), Zonnekinderen, ...

Buffalo Tom

Ik heb weer es hulp nodig. Bijna zielig he? maar lees eerst verder voor je een conclusie trekt. Ken je dat, van die songs die je herkent, maar waarvan je geen idee hebt van wie ze zijn of hoe ze heten en die je toevallig ook altijd ergens hoort wanneer er geen van die twee dingen wordt vermeld, of je die net mist. Ik heb daar wel vaak last van, en in extreme gevallen kan het jaren aanslepen voor zo'n mysterie wordt opgelost. Bij Buffalo Tom bijvoorbeeld. Ik kwam dat nummer te pas en te onpas tegen maar ondanks verwoede pogingen geraakte ik dus niet achter een uitvoerder of een titel. Probeer maar es een nummer te zoeken zonder dat, je zal niet ver komen. Op gegeven moment (ja, de lezer was me waarschijnlijk al voor) dacht ik:"ik ga een stukje tekst onthouden". en zo gezegd, zo gedaan. Toen kwam ik er dus achter dat het nummer in kwestie 'Taillights fade' van Buffalo Tom was. Na een beetje zoeken kwam ik nog een paar andere songs van hen tegen (Summer) en wat ik hoorde beviel me wel. Sindsdien (ongeveer een jaar) loop ik af en toe bilbo in en uit om hun selectie BT cd's te bekijken. Qua prijs geen probleem, maar er is een grote keuze aan cd's, en hoe kan ik weten dat ik de juiste er uit pik? Tot nu toe bestond het er dan in dat ik met lege handen maar goede voornemens naar huis kwam.

Maar (zie enkele posts geleden) in de Vadermoordsessie die ik dit jaar zeker wil doen, covert Nona Mez Buffalo Tom. Ik hou er niet van om op dat soort dingen onvoorbereid daar te staan, dus is dit het ideale excuus om nu toch iets te ondernemen. Zo ver ben ik dus al.
Blijft er nog een probleem over: welke cd's zijn aan te raden? (en zeg niet alle) Iemand die dat hier leest die er toevallig iets van af weet?

I like thursdays

Ik hou van donderdagen. Ten eerste is dat vaak een concert-avond. Ten tweede is dat ook de uitgelezen moment om met vrienden ’s avonds nog iets te gaan drinken, en ten derde is dat voor mij ook de dag voor je weer wordt geconfronteerd met de stress van alles opruimen, alles pakken (en dus ook plannen wat er over het weekend gedaan moet worden en dus mee naar huis moet) en ook weer acclimatiseren aan ‘thuis’.

Vorig semester was donderdag ook veruit mijn favoriete dag van de week, ook al begon die vroeg. Maar voor jeugdliteratuur krijg je mij nog wel om 9 uur redelijk wakker in de les. Amerikaanse was dan wel weer minder maar ja, you can’t have it all..

Dit semester lijkt die beweging door te trekken. Vanmorgen om het zelfde vroege uur stond Canterbury Tales op het programma, en dat was een schot in de roos. Ik zat er nog niet lang voor ik het idee had van ‘ja, hiervoor ben ik zoveel jaar geleden Germaanse begonnen’ en dat was nog maar de 3e keer. De eerste keer overviel me dat gevoel bij de ‘Middeleeuwen’ in 1e kan, de tweede keer was bij Ingelbien in 2e keer eerste kan (hij nam (history of English literature over) en dus nu heb ik het ook bij capita selecta Engelse letterkunde oudere tijd: ‘Canterbury Tales’. Het vak lijkt me echt heel interessant, en het is echt een aanrader voor wie nog een vak zoekt. (Snel zijn, het is Latré’s laatste jaar)

Natuurlijk zat er (persoonlijk voor mij dan) weer een addertje onder het gras. Ja hoor, hier ga ik weer. Er hoort bij dat vak namelijk een stadswandeling, een ‘pilgrimage’ zelfs, waarbij Prof. Latré ons als een echte Chaucer Leuven door Chaucer’s ogen laat zien. Allemaal leuk en wel, de St. Pieterskerk, het stadhuis.. Maar toen: het begijnhof. Ik weet dat het begijnhof ver is (in mijn afmetingen toch) maar hoe ver heb ik geen idee. Volgens mij ben ik ooit es naar Bar Del Sol gestapt (wat daar in de buurt is) en was dat toch niet echt nog es voor herhaling vatbaar. Zo’n wandeling staat trouwens voor mij gelijk aan een halve marteling. Dat soort beweging ‘stappen-stilstaan-stappen’ is echt dodelijk. Ik heb het dan echt over spierpijn binnen een halve minuut. Daarom heb ik ook zo’n hekel aan schuifelen (bv op de markt) en van dat soort dingen.
Bovendien waren Middeleeuwers onbekend met het fenomeen rolstoel.. Trouwens, zelfs al kom ik uit Wakkerzeel Kasseidorp, de combinatie rolstoel-kasseien is nooit echt aan te raden. Laat die wandeling dan ook nog es verplicht zijn en je snapt wel dat ik al weer iets heb om me zorgen over te maken.. Wat zou het leven toch zijn zonder ;)

Maar dat was niet het enige vak, daarna volgde nog Middeleeuwen. Degenen onder jullie die daarstraks goed hebben opgelet kunnen al raden dat ook dit vak wel bij mijn favorieten behoort. Het is verschrikkelijk veel werk: elke week een opdracht (een essay van +/-2 pagina’s), 14 opdrachten in totaal. Maar het interesseert me allemaal wel enorm, dus dat neem ik er denk ik wel bij. Moeilijker had mijn timide ik het met een ander punt. Er wordt van ons medewerking verwacht, in de zin dat elke week een paar mensen door hem worden aangeduid om hun oplossing of aanpak van de opdracht van die week te verduidelijken. Dat wordt duidelijk een ‘bibber en beef’moment, maar het zei me te veel om me daardoor tegen te laten houden. Zou er dan toch nog hoop voor mij zijn?

Op mijn lessenrooster staat nog een derde vak, Kritiek en essay, gegeven op vrijdag, maar dat valt deze week nog weg. Mijn week begon en eindigt dus op donderdag. Eerst dacht ik vrijdag te gebruiken voor een bezoek aan Acco, maar dat ga ik toch nog maar wat uitstellen. Ja, ook die beweging van aanschuiven aan de kassa (staan-stapje-staan) behoort tot de hierboven beschreven persoonlijke martel-momenten. Laat mij weten als de rijen tot achter in de winkel weer normale proporties hebben aangenomen, dan waag ik nog wel es mijn kans.
Voor vanavond gaat de reis dus terug naar Kasseidorp..

aanloop

Eerst en vooral moet ik iets rechtzetten over mijn vorige post. De film in kwestie is blijkbaar niet, zoals ik dacht, alweer verdwenen uit de zalen, maar eerder het omgekeerde, hij komt nog. Op 23 februari zelfs, misschien moet ik mijn aversie tegen mensenmassa's dan toch maar es proberen te overwinnen en zo snel mogelijk gaan. 23 februari zelf is geen slecht idee eigenlijk. Met die stress voor de resultaten die dag.. een filmpje is goed als troost of als beloning (zeker met Heath Ledger :))

Meer over die resultaten en dus misschien ook de film volgende week. Vanaf morgen begint het laatste deel van het schooljaar, en dat wordt (nu kan ik het nog hopen) rustig. Vorig semester hard gewerkt en daar staat dan nu natuurlijk ook een beloning tegenover: 10 vakken totaal - 7 vorig semester = 3 voor dit semester. De keuze is al redelijk definitief gevallen op de volgende:
* Capita Selecta oud Eng lit. (Canterbury tales) op donderdag van 9 tot 11
*Middeleeuwen (Claessens) donderdag van 11 tot 13 u
*Kritiek en Essay vrijdag van 11.30 tot 13u (of 14-16u)

Van de twee eerste vakken weet ik nog niets (morgen meer) maar voor Kritiek en Essay is toch al de Verplichte lectuur lijst bekend gemaakt

- J. Spaey : de dood van een soldaat
-P. Claudel : Het Kleine meisje van Meneer Linh
-S. Boujdaine en T. Naegels : Het Boek Saida
-R. De Jong : het leven is verschrikkulluk
en als aanbevolen lectuur 'Zwerm' van Peter Verhelst

Ik dacht er al aan te beginnen, maar het nieuws van een overvolle Acco heeft me tot nu toe thuis gehouden..

verder wacht er thesiswerk en een hoop concertjes... Dit wordt een leuk semester, mijn voorgevoel zegt dat :)

maak plaats, maak plaats

Wat moet je tegenwoordig snel zijn om een film in de bioscoop te kunnen zien! Het lijkt wel of je, als je hem echt niet wil missen maar meteen op de allereerste dag moet staan aanschuiven, gewoon om zeker te zijn dat je hem toch wel gemist hebt. Aangezien ik niet van lange rijen aan de kassa, en volle zalen hou (altijd lange mensen die net voor MIJN neus komen zitten waardoor je geen steek meer ziet) probeer ik altijd een beetje te wachten, en soms breekt dit me zuur op, zoals nu, met Brokeback Mountain. Ik weet niet meer juist wanneer die film in de zalen kwam maar het was in ieder geval op een moment dat ik niet kon (eind semester of tijdens de blok dus vermoed ik). Ik dacht dus nu van: we hebben een beetje tijd, laten we nog eens naar de film gaan en een nieuwe film zien, in plaats van de zesde keer 'Bridget Jones 2' op Prime. Dus ik ga de programmaties bekijken van de twee Leuven rijk zijnde filmzalen.. Nee hoor, daar is 'Brokeback Mountain' al nergens meer op terug te vinden. Daar gaat mijn plan. Dat vind ik toch een beetje bizar, zeker om dat de film voor 8 oscars genomineerd is, en overal vrij lovende kritieken kreeg. Behalve in Amerika dan geloof ik, om dat het over een homokoppel cowboys gaat. Ik met mijn zwak voor Heath Ledger wou die dus echt niet missen maar helaas. Nog maar eens een goed argument pro DVD's, alhoewel ik nu al weet dat ik hem waarschijnljik toch pas ga zien als hij op Prime komt, en dat kan nog tijdje duren..
Ergens, ik geloof in een of andere Metro, las ik iets over een film met kankerpatiëntjes. De titel ben ik helaas weer vergeten, maar ben de film in kwestie ook nergens op de programmatie tegengekomen. Typisch. Als het geen feel good movie is met bekende mensen is het precies al helemaal niet meer de moeite om het op te nemen in de programmatie. Jammer, ik hou namelijk meer van een meer intellectuele film in de zaal dan thuis.. Al weer een tijd geleden dat ik een film heb gezien die me niet los liet als ik buiten stond.

Als je ergens 'Brokback Mountain' toch nog op het programma ziet staan en het is niet aan de andere kant van België, geef me dan maar een seintje. Je mag zelfs mee :)
Ondertussen hoop ik dan maar dat ie veel oscars wint, misschien komt ie dan wel weer in de zalen..

uit

Het heeft me 3 dagen gekost, maar harry Potter deel 6 is uit. Ik had er veel minder lang over kunnen doen als niet het halve universum plots tegen mijn lezen leek te zijn gekeerd. Ma die plots op familiebezoek wil, neefjes die komen spelen, afwas die blijft staan.. terwijl het enige wat ik wou was mee op de trein naar Hogwarts willlen springen en 600 pagina's later weer op King's Cross, platform 9 and 3/4 aankomen. Het was dus een reis met nogal wat tussenstops, leek wel een boemmeltrein, maar hey, gelukkig is J.K goed in sfeeropbouw.
Ik moet zeggen dat het al weer een hele tijd geleden is dat ik boek 5 heb gelezen. Eerlijk gezegd weet ik niet meer wanneer juist, maar er hangt een vage herinnering van 'niet mogen lezen want 2e zit en toch niet kunnen stoppen' aan vast. Het duurde ook allemaal wel wat lang vond ik toen, maar dat kan deels aan het gebrek aan tijd gelegen hebben. Ik zat dus met een niet helemaal meer duidelijke herinnering aan wat in boek 5 allemaal is gebeurd, en dat zal ik geweten hebben. Het is me enorm vaak overkomen dat ze verwees naar 'DA' wat dan later bleek te staan voor 'Dumbledore's Army', maar daar kan ik me niets van herinneren. Shame on me i guess.
Maar boek 6 vond ik meteen al weer veel aangenamer, behalve het hoofdstuk waar mijn vermoedens over Snape werkelijkheid werden.. Toen heb ik gevloekt, en in de loop van het verhaal heb ik alle andere emoties doorlopen ook. What can i say, identificeren met dat boek en de personages is nogal makkelijk. Swept of my feet door de romantiek erin (het is bijna valentijn, kan er ook niets aan doen), woede om Snape, luidop lachen om half 2 snachts, en natuurlijk, ook tranen gelaten. Ik kruip in een verhaal en ik leef mee, en dan ook echt helemaal mee. En hiermee kan ik ook J.K Rowling's strength als schrijver erkennen. Ik wist wat er zou gebeuren, en honestly zag ik het ook aankomen, maar je weet nooit hoe. en de factor 'hoe' was hier toch wel enorm van belang, zoals ze me ook hadden verteld. Want ik kon ze ni bedwingen ze, mijn zicht werd op momenten wel heeel troebel. Vooral de laatste hoofdstukken. Wow. Ben er nog niet echt goed van eigenlijk.. weer te veel meegeleefd.

en nu weer een familiar feeling.. ik wil de volgende lezen!! hoewel dat toch dit keer getemperd wordt door de wetenschap dat boek 7 het laatste boek zal zijn..

op de trein naar Hogwarts

Vanmiddag heb ik een streep onder mijn examens getrokken. Ze zijn eindelijk alle zeven voorbij. Time to celebrate, en ik wist al van voor de examens hoe ik dat zou doen. Ik had namelijk een maandenlange achterstand wat Harry Potter betreft. Boek 6 heb ik nog steeds niet gelezen en de vertaling in het Nederlands is al uit. Dat was niet echt zoals ik het oorspronkelijk had gepland toen ik een dag voor de release uit Ierland vertrok deze zomer, maar ja er kunnen altijd dingen tussenkomen waar je geen vat op hebt. Zeven vakken bijvoorbeeld, en een hele hoop voorbereidingswerk en rottige papers.
Maar mijn lange wachten wordt nu eindelijk beloond. Na mijn examen ben ik de Plato binnengestapt en de man achter de toonbank zei: 'Nu kan je weekend eindelijk goed beginnen'. Blijkbaar was het (zoals altijd) van mijn gezicht af te lezen dat ik lang op dat moment had gewacht.
Helaas zijn mij wel al twee verhaallijnen in de loop der maanden verklapt, maar i hope they did not spill all the beans en dat J.K Rowling nog genoeg Every-flavoured beans over heeft om me tot pagina zeshonderd en iets aan mijn stoel gekluisterd te houden.

Voor de fanatiekelingen onder jullie : natuurlijk is het de Engelse versie!!
Zus vertelde me na paper dat ik als het over boek zes had gedaan personages aan heel andere categorieën had toegekend.. ik ben es benieuwd

Als u de komende dagen me weinig ziet of het lang duurt.. je weet hoe het komt ;)

vadermoord

Ik ben al jaren fan van het 'vadermoord'concept dat ze al vijf jaar in het Stuk uitbouwen. het idee is simpel: je vraagt bekende Belg(en) om covers te spelen van een groep naar keuze. Daar komen soms mooie dingen uit voort hoor. Tom Helsen's versie van Tom Waits' 'I hope I don't fall in love with you' heeft dat nummer voor eeuwig in mijn favorietenlijst gekatapulteerd. Vorig jaar leerde ik dankzij Antons vadermoordsessie (ja hij weer) Leonard Cohen appreciëren, en ook Ronny Mosuse die alleen de Beatles probeerde te laten reincarneren deed een verdienstelijke poging. Met andere woorden, ik kijk altijd vol verwachting uit naar de nieuwe reeks namen, en ook dit jaar (vijfde Editie) laten ze me niet in de steek..

het programma :
dinsdag 21 maart
Sioen covert Björk
Chacda covert dEUS

woensdag 22 maart
Jasper Steverlinck covert Nina Simone
Nona Mez covert Buffalo Tom

dinsdag 28 maart
Stash covert 16 Horsepower
Guy Swinnen covert Bob Dylan

donderdag 30 maart
Carol van Dyk (Bettie Serveert) covert The Velvet Underground
Milow covert Oasis

needless to say dat ik op minstens twee avonden aanwezig zal zijn..

Het einde is in zicht.

Ik zet zodadelijk een laatste spurt in tot morgenmiddag en dan valt die last na 6 weken eindelijk van mijn schouders. Hoog tijd om eerlijk te zijn, mijn hersens zijn moe. Vanmorgen staat er nog een paperverdediging op het programma, en ik heb net every writer's nightmare ontdekt. Er staan namelijk nog foutjes in mijn paper.. Echt beschamend, maar nu toch te laat. Oke, het gaat maar om een punt en een 'en' ergens, maar toch. Verdorie. Waarom blijf ik toch zo nonchalant. Op hoop van zegen dan maar en ik zag het al niet helemaal zitten na vorige week. Straks een eerste impressie.

Het viel eigenlijk heel goed mee. Het moet heel snel gaan, want ook hij is blijkbaar overboekt maar ik heb er toch een veel beter gevoel over dan over dat van moderne nederlandse.. Nog eentje..;

Gisteren was het 25 januari. Een dag als alle andere. En toch voor mij niet helemaal. Weet je nog waarom? (tip, je kan even gaan spieken in een post of drie geleden)
Juist ja, gisterenavond speelde Anton Walgrave met zijn band de try out in het stuk - café en ja hoor, ik was er bij. Het voelt nog altijd alsof ik iets deed wat niet hoorde, daar zijn terwijl ik examens had. Maar ik ben heel blij dat ik ben gegaan. Van de drie try-outs die ik gezien heb van zijn nieuwe plaat, was dit zonder twijfel de beste. Ok, technisch floot er hier en daar nog wel wat en piepte er nog wel es een micro, maar de nummers op zich stonden er. Ik heb ze eerst akoestisch ontdekt, Anton solo in Herent. Dan was er de try out in Alegria en nu dus het stuk - cafe. Het is net of ik alle sferen es heb gehad: intiem solo met akoestische gitaar, luid rockend met band en dan gisteren, iets er tussen in. En dat was volgens mij het mooist. Die beoordeling kan er ook mee te maken hebben gehad dat er een paar nieuwe nummers op het programma stonden. Zo heb ik voor het eerst (bewust) kennis gemaakt met 'Lost Soul', de eerste single. Een heel mooi nummer vond ik. Tussendoor heb ik volgens mij ook nog wel een tekstaanpassing of zo gemerkt bij een paar nummers, maar dat was wel leuk. Prijs voor het mooiste nummer gaat zonder twijfelen naar 'U-turn', dat (hoe kan het ook anders) helaas niet op de cd zal staan. Jammer, zeer jammer. Ik werd er stil van.
Naar het einde van het concert kwam waarom ik stiekem had zitten wachten: meer cdinfo. De plaat zou nu dus (na 3 jaar) eindelijk af zijn, en Frank Vander Linden zat achter de knoppen. Ze verschijnt op 4 april, en die avond is er ook de voorstelling in het Depot. Die avond wens ik dus niet te worden gestoord en kunt u me daar vinden. Ticket is al besteld.

Nu terug naar de o zo harde realiteit. Examens. Morgen paperbespreking, en zaterdag open boek examen Amerikaanse. Help. Duimen wordt zeer op prijs gesteld.

beste (debuut)plaat van 2006

Hier volgt dan eindelijk mijn eigen,totaal persoonlijke review van Milow's debuutplaat. De titel mag al een goede aanduiding zijn welke richting het zal uitgaan want ik vind 'The Bigger Picture' inderdaad de beste debuutplaat van 2006.
Natuurlijk is 2006 nog maar net bezig en lijkt dat dus waarschijnlijk heel erg overroepen, maar als het gaat om een plaat waar je al drie jaar op zit te wachten, kan het toch wel vind ik.

Milow (en ik als dankbaar publiek) heeft al een hele weg afgelegd. De eerste keer dat ik Jonathan (ja hoor, hij heeft ook een naam zoals u en ik, meer nog, hij studeert en thesist ook zoals u en ik) zag optreden was in de schauw van grote held en grote naam Tom Helsen. Ik kwam eigenlijk alleen voor Tom, want van de anderen had ik nog nooit gehoord.
Die intresse was snel aangevuld met een intresse voor Milow toen hij als soundcheck 'Holiday in Spain' van Counting Crows inzette, toevallig een van mijn favo-nummers. Veel meer heb ik niet nodig en ik heb tijdens zijn nummers gewoon met open mond zitten luisteren. Die stem was compleet raak en aan de stilte te horen die er toen viel in het stuk-cafe was ik niet alleen met dat gevoel.
Sindsdien stond ie hoog op mijn lijstje favorieten en probeerde ik zijn demo te bemachtigen en hem regelmatig aan het werk te zien. Ik voelde aan mijn kleine teen dat zijn deelname in de RockRally niet ongemerkt voorbij zou gaan, maar ik had alleen gehoopt dat het niet door die gitaar was geweest. Het moment was voor mij absoluut Thunderroad, Bruce Springsteen - cover. Als ik me goed herinner was ie toen beetje hees en dus klonk dat iets rauwer, puur kippevel.
Milow blijft maar groeien want vrijdag heb ik dus zuurverdiende centjes uitgegeven aan zijn eerste cd. Goed besteedde centjes als je het mij vraagt, maar ik moet eerlijk zijn dat ik over milow niet echt objectief kan zijn.
Mijn favoriete song krijgen we meteen als opener. 'Born in the eighties'. Wauw. Dat nummer laat me sinds vrijdag niet meer los. Ik vermoed dat de tekst er voor een deel tussen zit, maar ook die manier van zingen is weer zo iets minder perfect dan de andere nummers en dat maakt het voor mij net aangrijpender.
Mijn mp3-speler heeft een voorkeur voor 'Landslide', het tweede nummer van de cd, en ik betrap me tussen het studeren door al op het meezingen ervan. 'You don't know' is een oude bekende, en voor zover ik kan horen is er niet zoveel veranderd, wat ik ook niet erg vind want ik vond het nummer zo al meer dan ok.
De tekst van 'Stepping Stone' is heel mooi en vooral het ritme vind ik aanstekelijk. Ga nu niet aan Spaanse dingen denken, maar ik krijg altijd zo zin om mee te neuriëen, zeker het refrein leent zich daarvoor uitstekend.
'Excuse to Try' is een plakker. Die krijg ik na een luisterbeurt voor de rest van de dag niet uit mijn hoofd. Hetzelfde geldt voor 'one of it', al kan dat gewoon een gevoel zijn omdat die single regelmatig op de radio voorbijkomt. Net als 'Silver Game' is dat een nummer dat nog op de demo stond. Anders dan bij 'one of it' zijn bij deze nummers wel wat veranderingen doorgevoerd. Het handgeklap bij 'one of it' vind ik zeer geslaagd, doet me zo'n beetje aan (daar zijn ze weer) Hanginaround van Counting Crows denken, maar dat vind ik een heel gezellig nummer. Ik heb de indruk dat 'Silver Game' het meest veranderd is, en dan vooral op tekstueel vlak. Af en toe doe ik eens een poging om mee te zingen en dan merk ik toch regelmatig op dat de tekst die door de jaren in mijn hoofd is komen te zitten niet helemaal meer klopt..

mijn tweede persoonlijke favoriet is ' little more time'. Helaas kan ik niet echt uitleggen waarom. Bij de eerste beluistering van de plaat is dat nummer me opgevallen en dat blijft het doen.
puur kippevel, iedere keer opnieuw. Een klein liedje met veel effect.
'just like your eyelash didn't get far..'

twee adviezen wil ik toch nog meegeven:
-ga milow live ook es beluisteren. Echt waar, ik vind hem live echt nog beter dan op plaat, dus zeker doen.
-beluister de plaat lekker egoïstisch. Wat ik daarmee bedoel is dat ik vind dat de liedjes nog beter tot hun recht komen wanneer je ze beluistert via mp3- of cdspelers, met zijn stem die ergens tussen je twee oren zweeft. Als je ze beluistert via pc of via gewone stereo gaan er sommige kleine nuances verloren vind ik, en die maken de nummers net aangrijpender.

'instead of a future i got a guitar'.. volgens mij klopt het niet. Volgens mij gaat die gitaar nog een mooie toekomst brengen..

witte beer met bosbessenjam

een mens komt zo nog wel eens voor verrassingen te staan op een examen. Zo maakte ik vanmorgen op pagina twee van mijn examen kennis met witte en bruine beer. Bruine beer werd in de loop van het verhaal wit (mayonaise) en witte beer werd paars (bosbessenjam). Het eerste waar ik toen aan dacht was: zou Dash dat ook witter dan wit wassen?
Ik was er met andere woorden helemaal klaar voor. Een pagina verder ontmoette ik dan Steven die ik hielp met het oplossen van een vraag over russische vertalingen van kinderboeken. Mijn uiteindelijke selectie was volgens mij een perfecte weerspiegeling van mijn persoonlijke leesgeschiedenis in mijn werkje.. tja, een mens kent nu eenmaal zijn favoriete auteurs en boeken toch het best nietwaar en dat is toch exact wat je nodig hebt om te motiveren?

Verder kan ik er niet veel over kwijt. Mijn ma begrijpt niet hoe een mens niet kan weten of het goed of slecht ging, maar ik heb geen gevoel dat overhelt naar een van de twee kanten dit keer. We zien wel, daar moeten ze het mee doen. en jullie dus ook :)

Dit was de aftrap van de echte, officiële examenperiode. Nog 6 keer zal hier een gelijkaardig bericht verschijnen. Het eerst volgende komt er vrijdag aan, over examen nummer twee: Shakespeare.

ik neem weer plaats op een van de tribunes van The Globe en ga genieten van Romeo and Juliet zoals het toen werd opgevoerd (ideaal toch, met al die romantiek in de lucht in januari..)

"Good night, good night!
parting is such sweet sorrow,
That I shall say good night till it be morrow." (http://www.online-literature.com/shakespeare/romeo_and_juliet/10/)

ik heb een hekel aan examenperiodes. Ik weet niet hoe het komt, maar op een of andere manier vallen alle leuke dingen in de periode december-jaruari-februari altijd in de examenperiode. De release van Milow's debuutalbum en bijhorende cd voorsteling had ik al eerder verwenst, en sinds gisteren is het nog erger geworden. Regelmatige lezers of mensen die me ook echt kennen weten hoe hoog Anton Walgrave op mijn lijstje van artiesten staat. Mensen die mij kennen weten daarenboven ook dat ik al drie jaar zit te wachten op zijn volgende plaat. Die zit er gelukkig aan te komen, en daarvoor doet Anton met groep een aantal try-outs. Ik had er tot dusver drie ontdekt: in Gent, Oostende en Antwerpen. Gisterenavond kreeg ik mail dat er zes zijn in totaal. Er kwam nog een concert bij in Leuven, Geel en Kortrijk.

u leest het goed ja, in Leuven. Daar zou ik heel blij mee moeten zijn (en dat ben ik ook) ware het niet dat het in het midden van de examens valt.. 25 januari om precies te zijn. Het gaat door in het stukcafé en het is nog gratis ook. Gewoon gemeen vind ik dat.
Ik heb al geluk in die zin dat ik niet de dag erna of zo examen heb. De vraag is nu, en daar heb ik jullie hulp voor nodig, ga ik of ga ik niet? Ik weet van mezelf dat ik niet meer rationeel denk daarover dus ik geef jullie de feiten en dan zou ik graag horen wat jullie zouden doen. Typisch weegschaal-gedrag naar het schijnt, meningen verzamelen en op basis daarvan een beslissing maken.

Het gaat dus door op 25 januari (volgnde examen 27 januari paper Mod. en 28 januari Amerikaanse)
Het gaat door in het Stuk (best wel een eindje te voet, en 's avonds alleen weer naar huis?)
het begint om 22u (wanneer dan gedaan? rond half 12 schat ik)
het is gratis
en het is Anton :)

dus, meningen altijd welkom..
Ook welkom zijn mensen zonder examens die gaan en me achteraf verslag willen uitbrengen
of mensen die 's avonds chaperonne willen spelen (van Stuk naar Blijde inkomsstraat)

bedankt!

Down and out

misshien een kleine waarschuwing aan het begin van dit stukje: wat nu volgt is nogal persoonlijk en emotioneel. Wie daarin niet is geintereseerd kan deze post beter gewoon overslaan.

Het zijn examens en da's voor iedereen wel een heel stressy periode. Voor mij ook en dit jaar nog een beetje meer dan anders omdat ik iets te veel hooi op mijn vork genomen heb met zeven vakken. Maar soit, het is nu zo en ik moet er door.
Dat kan op zich geen probleem zijn denk een mens dan, en je begint vol goeie moed te blokken. Eerste hindernis: drie papers die blijkbaar het moeilijk maken om je op iets anders te concentreren. De paper jeugdliteratuur moest vandaag binnen en heb ik gisteren binnengebracht, dus das al een zorg minder. Was ik toch wel even vergeten hoe irritant mijn familie soms kan zijn. Mijn vader staat er op om alles wat ik schrijf na te lezen, en staat er ook nog eens op dat zus alles naleest (is al afgestudeerd en heeft altijd briljante resultaten gehaald dus die kent er meer van dan ik).
Op zich heb ik daar geen problemen mee. Ik weet van mezelf dat ik niet zo goed tegen kritiek kan ook, dus ik hield mijn hart al vast voor dinsdagavond toen zus papers had gelezen. Het begon al goed, want ik hoorde ze in de keuken al tegen pa zeuren over de kwaliteit van mijn paper. Aan tafel werd het (natuurlijk) nog erger, toen ging het in de richting van: 'je moet echt wel van tweede zit houden dat je zo zeker wil zijn dat je het weer mag doen dit jaar'. 'Je geeft er gewoon niks om he?' en zo verder. You get the picture.
Op zo'n momenten sta ik echt, sorry, op punt om te ontploffen. Ik was in november al met mijn papers bezig, in de hoop ze op tijd af te krijgen. Maar in de schaduw van briljante zus verbleek ik gewoon altijd, dat is gewoon verloren moeite. Na twee uur geschreeuw aan tafel overwoog ik serieus om er gewoon mee te stoppen (wat ze ook voorstelden) en wou ik gewoon weg. Het is een eeuwenoud probleem hoor. Ik sta bekend als de zus die er weinig voor doet, en er niks om geeft dat ze tweede zit heeft, of een jaar moet overdoen. Sorry, maar mensen die zo denken, kennen mij niet. Of ze hebben mijn reacties niet gezien de twee keren dat die verdicten vielen. Maar tegen dat oeroude, vastgeroeste geloof ingaan heeft gewoon geen zin.
Op die moment was ik ook nog steeds ziek. Dat helpt de blok ook niet vooruit. Na het mislopen van oudjaarsnacht toen ik om 1u al weer doodziek thuis was, blijft er iets me parten spelen. Ik loop niet voor niets rond met twee knoerten van koortsblaasjes op mijn linkerbovenlip. (heel handig, dat kan ik je wel vertellen)
Ook 2 janauri speelde mijn maag op en op de bovengenoemde dag des oordeels deden mijn keel, hoofd en nek ongelooflijk pijn, wat mijn weerbaarheid tegen de beschuldigingen niet verhoogde.
Op zo'n momenten heb ik maar een ding nodig, en das iemand die effe in me gelooft. Iemand die effe zegt van 'hey meid, je hebt er keihard voor gewerkt, het komt wel goed'. Iemand waar ik dat allemaal effe kan bij vergeten.
Maar die post staat nog open. Iemand?