vergissing?!

Ik denk dat ik een vergissing heb begaan. Er staat zeer bewust 'denk', want ik ben er nog niet uit. Vier jaar geleden (ja, ik lieg niet) kreeg ik op een mooie namiddag het eerste vage idee voor mijn latere thesisonderwerp. Door de jaren heb ik het opgegeven, vorm gegeven, laten rijpen en sinds een jaar en half was ik er zeker van. Dit was het, daar wou ik, zoals ze dat dan zeggen, twee jaar van mijn leven aan spenderen. Omdat ik mezelf een beetje ken wist ik dat het iets moest zijn wat me intereseert: dan is er geen enkele moeite te veel, anders is alle moeite te veel. Ik kwam al vrij snel bij boeken uit, nog iets later bij jeugdboeken. Maar wat juist, dat duurde wel iets langer. Tot ik me plots herinnerde hoe het voelde toen ik 'Veel liefs van Lies' las, en daarin zoveel van mezelf ontdekte dat het akelig werd. Toen stond het vast: jeugboeken en handicap, dat zou het worden. Thuis leek het ze een goed idee, en ook de reacties van anderen waren positief. De belangrijkste reactie was die van mijn promotor natuurlijk, maar toen ook die positief uitviel zat het spel op de wagen.

Na een jaar moet ik toch concluderen dat ik het hier en daar heb onderschat. Het moest persoonlijk zijn, maar dat is meteen ook een nadeel. Akkoord, ik doe er enorm veel voor (als het binnen mijn mogelijkheden ligt). Ik weet niet of iedereen zou proberen de 198 boeken uit te lezen in de vakantie, ik ben er aan bezig. Maar ik heb al snel de keerzijde ontdekt. En dat zijn zakdoeken. Klinkt stom, maar je kan je echt niet voorstellen hoezeer je met je hoofd tegen de spiegel botst soms, en wat voor impact dat op je binneste heeft. Het herkent, krimpt, bedenkt eigen voorbeelden, haalt dingen naar boven, en ja daar horen ook wel es (regelmatig) tranen bij. Het maakt me in a way wel eens depressief, en dus moet ik mijn ma gelijk geven toen ze me zei dat het misschien geen goed idee was. Maar ik blijfhet graag doen. De boeken zijn alleen zwaar, de thesisen ook, de theorieën ook, want ze hebben het over mij ook. Afstand is vrij moeilijk. Dat heb je wel als je iets verder afstaat, maar ik was er in oktober nog zeker van dat net die persoonlijke ervaring een verrijking was.

Maar het blijft eng. Daarnet een paar goeie boeken uit de bib gehaald:' gehandicapt, nou en?, jongeren met een lichamelijke handicap vertellen over anderszijn en toch gewoon meedoen E. Leemans en' gewoon, ik heb een handicap' red. Nelleke van der Drift. Beide boeken bevatten uitspraken van mensen met een handicap of mensen die omgaan met mensen met een handicap, en dat is soms ronduit scary, en ook wel leuk. Herkenbaar vooral.

De eerste pagina was toch eerder scary. als je plots leest 'Soms kan ik mezelf in de ruiten van de school zien aankomen. Dan zie ik mezelf waggelen en ben ik net een gans. Op zulke momenten heb ik een hekel aan mezelf. (nou en? p. 12)

Ik herken het, en had het nog nooit iemand zo treffend weten beschrijven..

een ander was ook weer herkenbaar, maar in de goeie zin.

'ik heb het geaccepteerd. Ik denk dat dat komt doordat ik vanaf mijn geboorte gehandicapt ben. Volgens mij is het moeilijker als je op latere leeftijd gehandicapt raakt. Dan verandert er zo veel, en je weet wat je vroeger allemaal kon. Ik weet niet beter. in die zin bovf ik dan weer een beetje. Zo zie ik dat. Het is een handicap en het is niet anders. " (nou en? p. 31)