Shine

het heeft een tijdje geduurd, ik weet het. Afgelopen dinsdag was het eindelijk zo ver: de albumvoorstelling van de nieuwe van Anton Walgrave. Wie naar Radio 1 luistert, kon er de laatste dagen niet meer naast luisteren. De cd had ik al voorbeluisterd via de site, dus daar zaten niet veel verrassingen meer in. Het blijft nog steeds een goeie plaat, met trage lovesongs voor de depri-momenten en meer up tempo nummers. Voor ieder wat wils dus, of dat zou toch moeten. Het verschil met 'Before the dawn' is groot, maar ik vind het een goeie evolutie. Ik hou niet zo heel erg van al dat gesampel en zo. Op 'Shine' zijn de songs puurder, en dat past beter bij Anton.
Aangezien de plaat geen verrassing meer was werden alle verwachtingen doorgeschoven naar dinsdag, de albumvoorstelling in het Depot. En daar liep het een beetje mis. Niet door Anton of zijn groep, maar door persoonlijke factoren. Het klonk allemaal wel goed en zo, maar iets te veel zoals op de cd. Je moet zelfs de strijkers missen :s
Maar wat het helemaal niet geweldig maakte voor mij, was het beeld. Ik weet het, beeld zou niet mogen meetellen, maar als je echt maar een beetje ziet, bij momenten mis je toch een deel van de sfeer. Zo zie je niet wanneer Anton achter de piano kruipt, of wanneer hij helemaal in zijn song kruipt en gaat stampvoeten :) De energie kwam dus niet zo heel erg over door de rijen mensen voor mij, en daar had ik me onvoldoende op voorbereid. Dat was dus wel een tegenvaller... tot onze grote verbazing bleek het hele optreden ook maar een dik uur te hebben geduurd, al was ons dat tijdens het concert niet opgevallen.
Eindigen deed ie (kan het ook anders) met 'Lost Soul', en nog 'awake' en 'smile' om mee af te sluiten. Mijn smile na het verlaten van de zaal had toch breder gekund..