int dubbel

Zondag was het de grote dag.. eindelijk 17 december.. Heel lang naar uitgekeken en dus langverwacht. De verwachtingen waren heeeeeel hoog gespannen, en de zenuwen ook. Om 13u richting sportpaleis, om er rond half 3 aan te komen. De massa volk onderweg had me al enigsinds van de wijs gebracht, en dat werd er binnen de zaal alleen maar erger op.Ik had het sportpaleis nog nooit van binnen gezien, en dat was me toch wel een belevenis. Wat een hoop volk.. natuurlijk wist ik dat er ongeveer 15.000 mensen in konden, maar voor mij is dat meestal iets abstract waar ik me niet veel bij voor kon stellen. Vanaf kwart voor drie dus wel. Het verbaasde me enorm dat het zo vlekkeloos, en snel, verliep. Van aan de ingang werden we door het Rode Kruis opgevangen, en die hebben ons zonder problemen de lift in en op onze plaatsen geleid. Daar dook een klein probleempje op, in de vorm van een videoscherm, wat dreigde een deel van het zicht weg te nemen. De dame van het RK was gelukkig vol begrip en gelukkig mocht ik er net voor blijven staaan zodat ik maar een klein hoekje van het podium kwijt was. Clouseau int dubbel is een interessant gegeven, want podium twee stond vrij dicht bij ons (of dat vond ik toch). Zenuwen man, of niet echt zenuwenen, ik weet het niet. Gelukkig hoefde ik niet te lang meer te overleven want vrij stipt gingen de lichten uit. alles donker, alleen de flitsende blauwe en rode lichtjes en gegil in de zaal. Het ging gaan beginnen, en ik was nog altijd aan het vechten tegen het onwerkelijkheidsgevoel..

Ik wist van de afgedrukte setlist nog dat Vanbinnen nummer 1 zou zijn, en ook dat ze uit de hemel zouden komen neergedaald. Maar hoe, dat bleef toch spannend. Eerst zag ik ook echt gewoon niets, tot ze met zijn tweeên iets lager kwamen gedaald. Op een sterretje dan nog, wat dan perfect mooi in het midden van het middenplein de grond bereikte. Ondertussen was Koen achter de rug van Kris uitgekropen en zat de sfeer meteen goed.
Ik was er, zij waren er, en de show went on. 'Louise', nummer nummer twee, was ook wel direct wat het moest zijn, en waar ik voor kwam. Oude nummers, de nummers op platen een tot 5, die ik nog steeds in mijn bezit heb. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik ook de andere, meer recente liedjes, had downgeloaded, maar das toch nog iets anders. Louise, geheel volgens plan helemaal meegebruld. Het eerste emo-moment volgde al vrij snel, toen Koen zijn grootste kleinste fan (zijn dochter Zita) tijdens 'meer en meer' uit het publiek kwam halen, en met haar in de veilige, vertouwde armen van haar papa het liedje uitzong. Wat een schatje, en wat een schattig moment. Zij, helemaal beduusd (hoe zou je zelf zijn) dicht tegen papa aangekropen, en papa die zijn dochter dicht tegen zich aan houdt. helaas nog geen foto's gevonden van de twee kopjes tegen elkaar, maar neem maar van me aan dat het too cute was. Wat heb ik nog onthouden: dat Koen door alleen maar die richting van het podium uit te stappen, alle mensen op de benen krijgt, en dat de sfeer echt wel cool is. Veel nieuwe liedjes in deel 1, maar eentje spande toch de kroon: 'de ware', wat op hun volgende plaat zou verschijnen. Ik dacht dat de power van clouseau op mij stilaan wel was uitgewerkt, maar ik bleek verkeerd. Gitaar en stem, nothing more. bij de eerste lijn 'de tranen zijn op' zaten de mijne al klaar (het is echt pakkend..)
Deel een was goed, en nog beter dan ik had verwacht,dus ik belde in de pauze dolgelukkig naar huis. Wist ik veel dat het alleen nog maar beter zou worden? Anne in a capella... My dream zo'n beetje. Echt zalig! Brandweer om deel twee verder in te zetten, swentibold, en vooral Oker was puur kippevel. Spots, lichten en effecten werden niet gespaard, en echt puur kippevel. Nu is oker altijd al een liedje waar ik stil van werd, maar wow. Ik wil niet dat je weggaat heeft dat normaal ook ,maar de nieuwe versie maakte het iets minder erg.
Special guest Bart Peeters maakte het helemaal af. 'Ik hou niet van folk'was het topmoment. Ik had me voorgenomen niet idioot met mijn armen te gaan zwaaien, maar aan de vibe die er toen hing, kon zelfs ik niet weerstaan. dus zaten we daar, net als iedereen die er nog zat met onze armen van rechts naar links te zwaaien. een prachtig zicht, echt waar.
Nathalia gaf de mannen ook iets om naar te kijken in haar rode hotpants, maar ze stond er wel, en draaide de twee gasten tijdens 'dansen' vakkundig om de vinger. Ik was mijn stem al half kwijt, maar dat beterde niet met 'geef het op'. helaas wist ik ook dat dat wou zeggen dat het einde van deel 2 dichtbij was, wat wel een lichte dumper op de vreugde zette. Maar ja, dat het ooit zou stoppen, dat wist ik van in het begin al natuurlijk.. Kris verbaasde me toen hij 'oh ja' voor zijn rekening nam, maar hij deed het lang niet slecht! 'en dans'was een magistrale afsluiter van deel 2: "hier is een plaats voor jou' zingen ze, en echt waar, het voelt ook zo.Ik ben heus geen kuddedier, maar op zo'n moment voel je je gewoon erbij horen. je voelt je (ok dat klinkt stom) echt alsof ze 3 uur speciaal voor jou het beste van zichzelf hebben gegeven. volgens mij is dat het geheim. Anders dan bij Arid of Anton of eender wie is de kans op zelfs nog maar oogcontact hier nul, en toch had ik meer dan ooit het gevoel dat ze het voor jou doen. Rasentertainers zeker? Het werkt in ieder geval echt wel. Ik wil terug, volgend jaar...