Every little thing he does is magic

De titel geeft de sfeer van dit stukje al helemaal aan, dus wie verder leest is gewaarschuwd. Gisterenavond ben ik voor de eerste keer dit semester naar een concert geweest. Dat is verbazend lang uitgehouden van mezelf. Een ander record dat gisteren gesneuveld is, is het een jaar en drie maanden record dat het geleden was sinds ik laatst Jasper Steverlinck aan het werk had gezien. De meeste mensen weten wel dat ik Jasper in zijn solo-project ben gevolgd, en dat als ik iets doe, ik het tegoei doe.
Het was dus een heel uitzonderlijke situatie waarin ik me gisterenavond bevond, en ik ben niet van plan het nog es zo ver te laten komen. Na meer dan een jaar weer naar Jasper gaan kijken hield wel een deel vragen in: wat zou ik er van denken? zou het nog als vroeger zijn? Zou hij het nog kunnen? Ik vond het best wel spannend. En dus stond ik veel te vroeg as usual in het Stuk.. ik vond een goed plekje. So far so good.
Rond kwart voor 9 begon deel 1 op de affiche : Nona Mez die even transformeerde in Buffalo Tom. Over Buffalo tom heb ik het al eens gehad in de gelijknamige thread. 'Nona mez, wie?' zou een mogelijke reactie moeten zijn maar dan luistert u toch niet naar de radio. Hij is een van de heel getalenteerde singer-songwriters die Leuven rijk is. Ik had hem al aan het werk gezien in Herent, maar daar werd ie achtervolgd door pech. Gisterenavond liep alles goed. Er sprongen geen snaren, de gitaar stond niet vals en ook de piano deed het. We kregen zelfs nog een extraatje: zangeres Karen, die ook op zijn nieuwe album meezingt.
Alle nummers van Buffalo Tom klonken, ik had het niet anders verwacht, goed of zelfs al bekend in de oren. Toch es Bilbo binnen stappen denk ik, al heb ik geen enkel idee van een titel. Kortom: Buffalo tom is goed, nona mez is goed, en ik wil nu helemaal zeker naar het Triple concert met Anton en Milow (die trouwens ook aanwezig was) op 13 mei in de Handelsbeurs.

Tweede deel bestond uit Jasper waarin Nina Simone voor een half uur in reïncarneerde. Ik was heel benieuwd, en al gauw bleek dat ik me nergens zorgen had over moeten maken. Hij stond er weer, op het podium, trok me als een magneet naar die tekst en zijn performance. Het eerste nummer zat ik er nog niet helemaal in, maar vanaf 'Who knows where the time goes' liet hij zijn magie helemaal op de zaal los. Die stem.. Ze doet het nog steeds. Kippevel geven, en tegenlijk bevriezen. Ik vergeet gewoon alles, het enige wat ik nog hoor is die stem. En wat een mooi nummer.. Jasper vond dat blijkbaar ook. Daarna ging het in stijgende lijn, met een Randy Newman-nummer. Sinds ik dankzij Jasper 'Miss you' en andere nummers heb ontdekt, hou ik wel van zijn schrijfstijl en 'i hink it's going to rain' bevestigde dat idee alleen maar.
Wist ik veel dat het beste stuk van de show toen nog moest komen.. Over het daaropvolgende nummer leek hij heel onzeker, maar als hij het verpestte moesten we maar meezingen. Iets later weerklonken de eerste noten van 'Lilac Wine'. Het was al stil in de zaal, maar ik had het idee dat het toen nog stiller werd, en ik zat gewoon vastgenageld aan mijn kussen. Wow.. Het ging op hetzelfde emotioneel zware élan verder (voor mij dan toch) met 'For a while' als manjefieke afsluiter.
Dat Jasper nog niet uitgezongen was bleek al snel, en we kregen nog wat van zijn normale cover werk: 'To make you feel my love', en vooral 'Miss you'. hij zei : 'ik zou graag nog es 'miss you' doen' en ik had er niets op tegen. Nog eens van mijn sokken geblazen. Hij zong 'Who knows where the time goes' nog een keer, omdat het de laatste keer was, en ik vond die precies nog beter dan de eerste keer. Iemand uit het publiek wou heel graag 'Life on Mars' en Jasper gaf toe ' voor de allelaatste keer'. Machtig was dat. Hij haalde er echt nog eens alles uit.
Conclusie: hij kan het nog. Het gevoel is nog altijd hetzelfde, en zijn nina simone -reincarnatie was zeer geslaagd. Mijn muzikale batterijen zijn weer opgeladen ;)