misshien een kleine waarschuwing aan het begin van dit stukje: wat nu volgt is nogal persoonlijk en emotioneel. Wie daarin niet is geintereseerd kan deze post beter gewoon overslaan.
Het zijn examens en da's voor iedereen wel een heel stressy periode. Voor mij ook en dit jaar nog een beetje meer dan anders omdat ik iets te veel hooi op mijn vork genomen heb met zeven vakken. Maar soit, het is nu zo en ik moet er door.
Dat kan op zich geen probleem zijn denk een mens dan, en je begint vol goeie moed te blokken. Eerste hindernis: drie papers die blijkbaar het moeilijk maken om je op iets anders te concentreren. De paper jeugdliteratuur moest vandaag binnen en heb ik gisteren binnengebracht, dus das al een zorg minder. Was ik toch wel even vergeten hoe irritant mijn familie soms kan zijn. Mijn vader staat er op om alles wat ik schrijf na te lezen, en staat er ook nog eens op dat zus alles naleest (is al afgestudeerd en heeft altijd briljante resultaten gehaald dus die kent er meer van dan ik).
Op zich heb ik daar geen problemen mee. Ik weet van mezelf dat ik niet zo goed tegen kritiek kan ook, dus ik hield mijn hart al vast voor dinsdagavond toen zus papers had gelezen. Het begon al goed, want ik hoorde ze in de keuken al tegen pa zeuren over de kwaliteit van mijn paper. Aan tafel werd het (natuurlijk) nog erger, toen ging het in de richting van: 'je moet echt wel van tweede zit houden dat je zo zeker wil zijn dat je het weer mag doen dit jaar'. 'Je geeft er gewoon niks om he?' en zo verder. You get the picture.
Op zo'n momenten sta ik echt, sorry, op punt om te ontploffen. Ik was in november al met mijn papers bezig, in de hoop ze op tijd af te krijgen. Maar in de schaduw van briljante zus verbleek ik gewoon altijd, dat is gewoon verloren moeite. Na twee uur geschreeuw aan tafel overwoog ik serieus om er gewoon mee te stoppen (wat ze ook voorstelden) en wou ik gewoon weg. Het is een eeuwenoud probleem hoor. Ik sta bekend als de zus die er weinig voor doet, en er niks om geeft dat ze tweede zit heeft, of een jaar moet overdoen. Sorry, maar mensen die zo denken, kennen mij niet. Of ze hebben mijn reacties niet gezien de twee keren dat die verdicten vielen. Maar tegen dat oeroude, vastgeroeste geloof ingaan heeft gewoon geen zin.
Op die moment was ik ook nog steeds ziek. Dat helpt de blok ook niet vooruit. Na het mislopen van oudjaarsnacht toen ik om 1u al weer doodziek thuis was, blijft er iets me parten spelen. Ik loop niet voor niets rond met twee knoerten van koortsblaasjes op mijn linkerbovenlip. (heel handig, dat kan ik je wel vertellen)
Ook 2 janauri speelde mijn maag op en op de bovengenoemde dag des oordeels deden mijn keel, hoofd en nek ongelooflijk pijn, wat mijn weerbaarheid tegen de beschuldigingen niet verhoogde.
Op zo'n momenten heb ik maar een ding nodig, en das iemand die effe in me gelooft. Iemand die effe zegt van 'hey meid, je hebt er keihard voor gewerkt, het komt wel goed'. Iemand waar ik dat allemaal effe kan bij vergeten.
Maar die post staat nog open. Iemand?
Het zijn examens en da's voor iedereen wel een heel stressy periode. Voor mij ook en dit jaar nog een beetje meer dan anders omdat ik iets te veel hooi op mijn vork genomen heb met zeven vakken. Maar soit, het is nu zo en ik moet er door.
Dat kan op zich geen probleem zijn denk een mens dan, en je begint vol goeie moed te blokken. Eerste hindernis: drie papers die blijkbaar het moeilijk maken om je op iets anders te concentreren. De paper jeugdliteratuur moest vandaag binnen en heb ik gisteren binnengebracht, dus das al een zorg minder. Was ik toch wel even vergeten hoe irritant mijn familie soms kan zijn. Mijn vader staat er op om alles wat ik schrijf na te lezen, en staat er ook nog eens op dat zus alles naleest (is al afgestudeerd en heeft altijd briljante resultaten gehaald dus die kent er meer van dan ik).
Op zich heb ik daar geen problemen mee. Ik weet van mezelf dat ik niet zo goed tegen kritiek kan ook, dus ik hield mijn hart al vast voor dinsdagavond toen zus papers had gelezen. Het begon al goed, want ik hoorde ze in de keuken al tegen pa zeuren over de kwaliteit van mijn paper. Aan tafel werd het (natuurlijk) nog erger, toen ging het in de richting van: 'je moet echt wel van tweede zit houden dat je zo zeker wil zijn dat je het weer mag doen dit jaar'. 'Je geeft er gewoon niks om he?' en zo verder. You get the picture.
Op zo'n momenten sta ik echt, sorry, op punt om te ontploffen. Ik was in november al met mijn papers bezig, in de hoop ze op tijd af te krijgen. Maar in de schaduw van briljante zus verbleek ik gewoon altijd, dat is gewoon verloren moeite. Na twee uur geschreeuw aan tafel overwoog ik serieus om er gewoon mee te stoppen (wat ze ook voorstelden) en wou ik gewoon weg. Het is een eeuwenoud probleem hoor. Ik sta bekend als de zus die er weinig voor doet, en er niks om geeft dat ze tweede zit heeft, of een jaar moet overdoen. Sorry, maar mensen die zo denken, kennen mij niet. Of ze hebben mijn reacties niet gezien de twee keren dat die verdicten vielen. Maar tegen dat oeroude, vastgeroeste geloof ingaan heeft gewoon geen zin.
Op die moment was ik ook nog steeds ziek. Dat helpt de blok ook niet vooruit. Na het mislopen van oudjaarsnacht toen ik om 1u al weer doodziek thuis was, blijft er iets me parten spelen. Ik loop niet voor niets rond met twee knoerten van koortsblaasjes op mijn linkerbovenlip. (heel handig, dat kan ik je wel vertellen)
Ook 2 janauri speelde mijn maag op en op de bovengenoemde dag des oordeels deden mijn keel, hoofd en nek ongelooflijk pijn, wat mijn weerbaarheid tegen de beschuldigingen niet verhoogde.
Op zo'n momenten heb ik maar een ding nodig, en das iemand die effe in me gelooft. Iemand die effe zegt van 'hey meid, je hebt er keihard voor gewerkt, het komt wel goed'. Iemand waar ik dat allemaal effe kan bij vergeten.
Maar die post staat nog open. Iemand?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten