Vorige zaterdag was mijn dagje. Of meer precies gezegd, mijn avond. Ik was de trotse eigenaar van een ticket geldig voor een akoestisch avondje met Milow en Anton Walgrave (mijn bijna topaffiche). Dat was het startschot van de voor mij zo belangrijke week, de verjaardag -week. Zaterdag was zo'n beetje mijn feestje, maar dan wel helemaal voor mij alleen. Want ja, ik was alleen, en dat beviel me wel. de papa-taxi tot voor de deur, en verder kon ik het wel alleen. Dacht ik. Ik ben met De Wildeman in Herent als zaal wel vrij bekend dacht ik, en dus was ik voor een keer vergeten na te vragen of het echt een zittend concert was. Het was dan ook even paniek toen ik de zaal in kwam en helemaal geen stoelen, tribunes of wat dan ook kon ontdekken. De taxi had wel beloofd om 5 minuten te blijven wachten, voor het geval ik alleen gaan echt te erg vond, of terug naar huis wou, en heel even overwoog ik me om te draaien en weer naar huis te gaan. Toen ondekte ik een voordeel van alleen naar concerten gaan: niemand kan me belachelijk zien doen. Dus hoor ik mezelf plots aan de mensen aan de kassa vragen of het rechtstaand concert is, en uitleggen dat dat een beetje een probleem is. De schatten ginder hebben het heel goed opgevat en me direct een stoel bezorgd op de eerste rij, en zo was paniek weer afgewend. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het niet zo meeviel, wachten in een zaal waar je niemand kent en waar niemand je kan entertainen, maar alle wachten gaat voorbij natuurlijk. Pal aan het podium zitten heeft voordelen en nadelen. voordeel is dat je goed ziet, nadeel dat je achteraf niet goed meer hoort. Nadeel is dat (door gebrek aan spots) de mensen op het podium je ook wel zien (denk ik toch), maar soms trek ik me daar niets van aan.
Bij Milow bijvoorbeeld. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wanneer ik hem laatst aan het werk heb gezien (voor januari 2006 in ieder geval, want toen kwam zijn plaat uit, en sindsdien was het niet meer gelukt. Het was herkenbaar, van de moment dat hij zijn mond opendeed, viel de mijne stil (en hopelijk niet open). Er zijn mensen met stemmen die ergens iets raken bij mij en Jonathan van den Broeck is gezegend met zo eentje. De nummers kende ik allemaal van de plaat, maar live zijn ze toch weer net iets kippevelliger. Little more time was om in te kaderen, en Born in the eighties was puur kippevel. En dan af en toe ook alle registers opentrekken, iemand daar weet wel hoe ie afwisseling in een set moet brengen en ze opbouwen. Twee nieuwe nummers, you aint seen nothing yet, waar ik prompt verliefd werd op het pianoriedeltje en 'This city is on my side' wat hij alleen bracht en waarvan de tekst om een of andere reden bleef plakken. Op het eind ging het tempo naar beneden, met Milow dus alleen met gitaar en op het einde zelfs a cappella.. My god. Wie ooit tegen me komt zeggen dat ie niet kan zingen, die krijgt meppen. Das een belofte.
en de kwaliteit ging alleen nog maar omhoog, want daarna besteeg anton met band het podium. Voor een keer bijgestaan door Mario van Triggerfinger op de drums, en het rockte wel echt. Het klikte ook precies wel goed op het podium ook. Eerst goed hard stevig rocken, dan een rustig moment met piano (my favourite time met Lover en Come right in), dan nog wat verder rocken en op het eind ging ook hier het tempo naar beneden. Lost soul was uitzonderlijk voor mij ook puur kippevel. Ik heb daarna nog de playlist bemachtigd, al moest ik er voor op het podium kruipen, en dankzij een royale schenking van papa ben ik nu ook eigenaar van mijn eigenste 'Shine by antonwalgrave' tshirt, waarin ik vanaf nu regelmatig zal worden gespot. Helaas niet op concerten, want tot februari zit dat er voorlopig (wat Anton betreft) niet in.. Zo lang overleven (inclusief examens) zonder oplaadbeurt..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten