united

ik was het door heel het Starsailor gegeven bijna vergeten, maar ik ben dinsdag vlak daarvoor nog naar United 93 gaan kijken. Dat was helemaal geen soort verdoken vorm van ramptoerisme, want oorspronkelijk was ik helemaal niet van plan de film te gaan zien. Ik kon me al voorstellen waar het op ging uitdraaien (we weten immers nog allemaal waar we waren die dag op dat moment nietwaar?) en ik vond het niet zo nodig. maar toen werd ik gevraagd, dus waarom ook niet. Er zijn me van de film vanalle dingen bijgebleven, maar een in het bijzonder. Ongetwijfeld het meest emotionele moment van de film is wanneer iedereen beseft wat er aan de hand is en toch nog gauw loved ones belt om nog net een paar laatste woorden te kunnen zeggen. Het is een emotioneel enorm beklijvende scene, of eigenlijk is heel het laatste stuk van de film dat wel. En alle mensen die ze laten zien bellen naar hun ouders, hun kinderen en hun man of vrouw. Ik zat verwoed te knipperen op die momenten en aan de geluiden achter mij te horen was ik lang niet de enige. Veel mensen slaagden er zefls niet in om ze tegen te houden. En toen, in een flits van een seconde, bedacht ik: 'wie zou ik bellen?' en 'hoe kies je op zo'n moment?' Je weet niet hoe lang je nog hebt, dus wie bel je eerst? Ik hoop heel erg dat ik van mijn leven niet voor die keuzes kom te staan. Moest het zo toch zijn, dan hoop ik dat ik op die moment een naam in mijn hoofd voel opkomen, zonder twijfel. Er kan toch niets ergers zijn dan op zo'n moment beseffen dat je niemand hebt om naar te bellen?