'Het is negentien oktober. Sirenes, zwaailichten en paniek. Ieder denkbaar alarm gaat af. Piepjes, gillende toeters, ordinaire tatu-tatu's. Alles staat plotseling in de hens. De stad schreeuwt. Het komt goed, het komt uiteindelijk allemaal goed. Maar nu breekt het zweed me even uit aan alle kanten, tranen dringen achter mijn ogen. Ik moet haar bellen, ze is jarig." (uit Hieper, up en down met ADHD H. Beunting, Spunk uitgeverij.

toepasselijk toch?