2007 was me een jaartje wel! In die 356 dagen is heel wat gebeurd..
Het allerbelangrijkste om mee te beginnen was 24 februari. De wederopstanding van Arid. Een moment waarvan ik eerlijk gezegd niet meer zeker was of ik er nog op mocht hopen. Ik was er, zij waren er, de andere AC'ers waren er,en het voelde als vanouds, en zo zo zo goed. Ik weet dat niet-fanachtige mensen dat heel moeilijk kunnen vatten, maar neem het van me aan dat het een van de mooiste momenten van het jaar was en dat ze met mijn smile toen echt wel wat huizen in Merelbeke van stroom hadden kunnen voorzien.
Ze hadden het ook niet mooier kunnen timen, af en toe een oplaadsessie was wel nodig, met die thesis. Ik ben er nog steeds trots op wat ik daarmee heb gespresteerd, maar rond februari en de maanden daarna werd de druk wel hoog. Gelukkig kwam Arid verlichting bieden in mei in Herent en ook twee dagen voor de thesisdeadline in de AB. Ik heb niets zo hard nodig gehad als dat concert en dat 'zweefgevoel' als die dag. Twee dagen later, om kwart voor een 's nachts, was de thesis een feit. Na nog een zeer zware examenperiode had ik (eindelijk!) het eind van mijn studies bereikt.
Op negen juli zat ik op een plakkerige plastieken stoel in een hal vol mensen stilletjes dood te gaan. Zenuwen, man, zenuwen. Niet te doen. En net op zo'n moment weten ze het wel te rekken. Na wat voor mijn gevoel een eeuwigheid leek, kwam het erop-of-eronder moment. Het was erop, volledig. Nog zo'n mooiste moment van het jaar, al duurde het minder lang dan ik had gehoopt. Daarna begon het 'neem afscheid van de KUL' proces, wat er vooral uit bestond op Romero weg te trekken en volop op zoek te gaan naar een eigen stekje. Wanhoop, jaloezie, irritatie, ze hoorden er allemaal bij, maar op de valreep is het me toch nog gelukt, en wel perfect van locatie ook.
Daarna stonden verdere diploma's op het programma, met mijn overwinning van mijn angst voor avondlessen Frans en het beginnen van een cursus literair vertalen. Bovendien was het ook de moment voor een rijbewijs, en zo ben ik sinds november eigenaar van een voorlopig, en een eigen auto.
Mijn thesis leidt zijn eigen leven sinds een klein artikel in de Campuskrant. Verschillende mensen hebben me al gecontacteerd, en heb al extra exemplaren moeten laten drukken. Het hoogtepunt qua thesis is ook meteen de afsluiter van 2007: de deelname aan een congres in Parijs vorige week, in het Frans wel te verstaan.
Next up: de vooruitzichten voor 2008...
maandag, december 17, 2007
dinsdag, december 11, 2007
Knaagdieren
Ik heb de laatste dagen een bende knaagdieren op bezoek. Geen paniek, het zijn geen bende ratten of muizen die mijn studio onveilig maken, dus je bent er nog altijd welkom zonder gevaar voor eigen leven. Het zijn eerder innerlijke knaagdieren, in mijn binneste ergens. Er zeurt iets, er knaagt iets, al van een paar dagen voor Parijs. (Mensen die met goeie argumenten me proberen te overtuigen dat het al vroeger was, wil ik ook nog wel geloven) Iets zit er ni juist. In Parijs is het me beginnen opvallen, vooral omdat ik tevoren dacht dat het het spreken in Parijs was dat er de oorzaak van was. Na de spreekbeurt in Parijs kon het dat moeilijk zijn he?
Het begon in de druilerige regen in Parijs, onder een paraplu. Ik wou met iemand anders in Parijs zijn, en al helemaal liever met iemand anders onder die paraplu staan. Het had leuk geweest als er die morgen een smsje was gekomen, en die avond ook. Het had zalig geweest als er in mijn hotelkamer iemand wachtte voor een een dikke knuffel en dan compleet gemeend zei: "zie je wel dat je het kan". Ik had in slaap willen vallen naast iemand anders die nacht, stevig omarmd en geborgen. Ik wou dat er toch iemand ergens een schoen had gevonden om op 6 december voor de deur te zetten waardoor ik toch zeker wist dat ik braaf genoeg was geweest. Iemand om te bellen om te foeteren over de twee weer mislukte solliciaties, iemand die een avondje zoekt om mee naar Clouseau te gaan, iemand die een liedje aanvraagt tijdens Music for Life, iemand voor mijn koude voeten elke nacht. Iemand om mee te praten in bed tot ik dan toch eindelijk in slaap val en niet langer gesprekken tegen de muren moet voeren. Iemand met een alternatief plan voor kerst en nieuw zodat het niet weer pokke-voorspelbaar en saai wordt. Iemand die me energie geeft, want ik weet niet waar de mijne naar toe blijft glippen. Iemand die plots stiekem al mijn favo nummers op mijn mp3-speler zet. Iemand wiens naam bij het 'u hebt een nieuw emailbericht van...' al gewoon doet glimlachen, zonder hem nog maar gelezen te hebben. iemand waardoor ik al die stomme stationsromans en chicklit niet meer zo wanhopig nodig heb. en iemand die stukje bij beetje mijn lijstje grote dromen probeert te ontfrutselen en er dan nog mee aan de slag gaat ook.
Ik heb een ongelooflijk melige bui, en Clouseau mag het allemaal nog erger maken. Uithuilen helpt toch, beweren ze. Het feit dat ik het echt vergeten ben, dat gaat wel blijven natuurlijk.
Het begon in de druilerige regen in Parijs, onder een paraplu. Ik wou met iemand anders in Parijs zijn, en al helemaal liever met iemand anders onder die paraplu staan. Het had leuk geweest als er die morgen een smsje was gekomen, en die avond ook. Het had zalig geweest als er in mijn hotelkamer iemand wachtte voor een een dikke knuffel en dan compleet gemeend zei: "zie je wel dat je het kan". Ik had in slaap willen vallen naast iemand anders die nacht, stevig omarmd en geborgen. Ik wou dat er toch iemand ergens een schoen had gevonden om op 6 december voor de deur te zetten waardoor ik toch zeker wist dat ik braaf genoeg was geweest. Iemand om te bellen om te foeteren over de twee weer mislukte solliciaties, iemand die een avondje zoekt om mee naar Clouseau te gaan, iemand die een liedje aanvraagt tijdens Music for Life, iemand voor mijn koude voeten elke nacht. Iemand om mee te praten in bed tot ik dan toch eindelijk in slaap val en niet langer gesprekken tegen de muren moet voeren. Iemand met een alternatief plan voor kerst en nieuw zodat het niet weer pokke-voorspelbaar en saai wordt. Iemand die me energie geeft, want ik weet niet waar de mijne naar toe blijft glippen. Iemand die plots stiekem al mijn favo nummers op mijn mp3-speler zet. Iemand wiens naam bij het 'u hebt een nieuw emailbericht van...' al gewoon doet glimlachen, zonder hem nog maar gelezen te hebben. iemand waardoor ik al die stomme stationsromans en chicklit niet meer zo wanhopig nodig heb. en iemand die stukje bij beetje mijn lijstje grote dromen probeert te ontfrutselen en er dan nog mee aan de slag gaat ook.
Ik heb een ongelooflijk melige bui, en Clouseau mag het allemaal nog erger maken. Uithuilen helpt toch, beweren ze. Het feit dat ik het echt vergeten ben, dat gaat wel blijven natuurlijk.
maandag, december 10, 2007
Voorbij
"Nu is het gedaan, het is voorbij"
Koen Wauters heeft gelijk, ook al bedoelde hij iets heel anders dan ik. Het congresweekend in Parijs zit erop. Voor wie er niet bij was: een klein verslagje.
Slapen als je zenuwen hebt (heel erg veel zenuwen) wil wel eens niet lukken. Dat ondervond ik maar weer eens op de nacht van donderdag op vrijdag. Het was ook wel net alsof alle natuurkrachten samenspanden om me ook maar geen minuut rust te gunnen, maar de vraag blijft of het was gelukt als ze dat niet hadden gedaan. Ik was bijna blij dat het 5 uur was en de wekker afliep. En voor je het vraagt, nee, dat is helaas geen foutje. Als je om half zeven op de trein moet zitten, is er helaas geen andere optie dan vroeg op te staan. De treinrit Leuven-Brussel verliep voorspoedig, en mijn zenuwen namen toe. Mijn papieren met de tekst (in tweevoud mee, je weet maar nooit) lagen altijd binnen handbereik voor als een van de zovele momenten van twijfel toesloeg. De rit van Brussel naar Paris Nord verliep nog beter, omdat het gezellig warm was op de trein. Mijn drie reisgezellen lazen de krant, ik nog maar es twintig keer mijn tekst.
Rond tien uur kwamen we aan bij het INS HEA, waar het congres werd georganiseerd. Badge opspelden met mijn naam en 'intervenant', de zaal binnenglippen en toen was er echt geen ontkomen meer aan. Nog geen twee seconden later was de eerste paniekaanval een feit. Het zat er bomvol! Ik wist op voorhand niet wat ik moest verwachten, totaal niet, maar dit had ik niet verwacht. De aula zat vol, en de trappen zaten zelfs ook helemaal vol. vollebak paniek dus. Toen had ik echt voor het eerst het gevoel: what the hell am I doing here? Iedereen, en letterlijk iedereen sprak er frans, dus mijn hoop op het gebruiken van het Engels was snel vervlogen. Nog meer paniek toen bleek dat ze al bijna een drie kwartier achter op schema zaten. Van een goed begin gesproken.
Er werd gesproken, logischerwijs. In een hels tempo. In het Frans. Gevolg: de eerste lezingen zijn aan me voorbij gegaan. Ik werd uitermate gefascineerd door de doventolken die aanwezig waren en aan een immens tempo alles vertaalden met de nodige supersnelle handbewegingen. Wat is dat toch een zalige taal, gebarentaal. Vanaf de derde speech was ik wel helemaal mee. Het ging over een mama die vertelde hoe moeilijk het is om haar zwaar-autistische dochter voor te bereiden op dingen, en hoe boeken daarbij kunnen helpen. Als je hoort dat ze al maanden bezig is om aan de hand van kerstboekjes haar dochter uit te leggen dat het een familiefeest is, met cadeautjes en al, goh, dat raakt me toch wel. Daarna ging het over het aanleren van een tweede taal aan doven, en ook dat vond ik echt wel interessant. Het is totaal omgekeerd dan hoe wij literatuur leren aan de universiteit, maar net dat maakt het zo leuk, vond ik. Het zoeken van een eigen systeem dat werkt, daar ben ik stilaan ook bedreven in.
Nog leuker was een film over sprookjes en doven, en ik zeg het, die handen en ik ben geboeid. Afgeleid ook wel, maar kom. Die film was dank zij de ondertiteling (hij werd in gebarentaal gespeeld)voor mij toch makkelijk te volgen. Daarna zat de voormiddag er al op (aaargh)en dat was tijd voor een vierde paniekaanval: de namiddag kwam eraan en het was etenstijd. Mensen die weten wat voor moeilijke eter ik ben, begrijpen dat wel.
Maar ik had alle redenen om ongerust te zijn, zo bleek aan tafel. Ik ga niet in details treden, maar als je weet dat we chips kregen (je weet wel, van die dingen uit een knisperend zakje) bij het vlees, dan kan je je toch wel iets voorstellen? Bovendien hadden de sprekers van voor en na ons die middag aangeschoven aan onze tafel en ook zij spraken geweldig Frans. Het begon me te dagen dat iedereen daar gewoon Franstalig was, en dus was het ook aan tafel conversaties voeren in het Frans. My god. Ik werd met de seconde zenuwachtiger, wat me wel een deel meelevende blikken en oppeppertjes opleverde van mijn disgenoten. Ook een aantal Vlaamse smsjes hielpen wel (thx!) maar toch. En natuurlijk gaat de tijd op zo’n moment veel te snel. Op gegeven moment wilden ze ons nog naar voren halen (as in de namiddag openen) maar dat vond ik toch geen goed plan. Tijdens de spreekbeurt van de dame voor ons (jeugdlit in Tsjechië) hield ik angstvallig de deuren boven aan het auditorium in het oog. Papa en mama hadden wel beloofd om buiten te blijven, en zeker tijdens mijn speech,maar het zou me niet verbaasd hebben als pap toch een poging had gedaan.
En toen was het zover: eerst Ghesquiere’s inleiding, en dan was het erop of erover. Ik herinner me dat ik begon, en ik herinner me twijfels bij alle cijfers en zo nog kleine dingen, maar van het algemene herinner ik me niets. Wel dat ik veeeeeeel te lang gepraat heb, maar ze hebben me mooi laten doen. Ik moest afronden op het moment dat ik net aan de conclusies zat, dus dat kwam goed uit.
En daarna heb ik bijna gehuild. Van opluchting, maar ook door de laatste speech van de dag. Het was een getuigenis van een vrouw met epilepsie, en het was op momenten schrijnend, dan weer herkenbaar en dan werd ik weer lastig. Ze had het er nog zo moeilijk mee, dat sprak uit alles. Het voerde me zo weer terug naar de tijd dat ik zelf tegen windmolens vocht, en me elke twee dagen minstens, samen met Helmut Lotti, afvroeg: ‘waarom ik?’. Mijn kaars was daarna gewoon uit. Ik werd nog om half acht verwacht voor het avondeten (Raclette) maar aangezien ik dat toch niet lust en echt niet meer kon, ben ik bij mama en papa gebleven. Ik had even rust nodig, het was allemaal een beetje veel, in mijn hoofd. Verschillende mensen hadden me ofwel gefeliciteerd, ofwel de tekst gevraagd, en het is nog altijd raar voor me om te merken dat andere mensen iets hebben aan het huzarenstukje dat ik toen heb afgewerkt.
Maar het voelde niet zo geweldig als het had gemoeten. We liepen door de regen (een constante, daar in Parijs) ik met mama onder de paraplu, er was prachtige kerstverlichting vanuit het hotel te bezichtigen en toch. Iets knaagde. Knaagt, eigenlijk, want het is er nog steeds. Ik dacht dat het vermoeidheid was en ging na een kebap om negen uur slapen, maar samen met mama in een tweepersoons, dat valt ook niet mee. Bovendien deden al mijn spieren ongeveer al pijn.. De volgende morgen weer om half zeven opstaan, want om half acht werden we aan het ontbijt verwacht en het begon terug om negen. De tweede dag was weer vooral op doven toegspitst, waardoor ik heel erg geboeid was, en ook de voorstelling van een stripverhaal met een hoofdpersonage in een rolstoel was geweldig. Herkenbaar ook. Rita heeft me achteraf nog een gesigneerd exemplaar cadeau gedaan :)
Na het middageten gingen we al weer beginnen aan de treinreis, en de taxichauffeur heeft zijn best gedaan om mijn chocoladetaart alle uithoeken van mijn maag te laten zien. In Paris Nord was het meer dan een uur in ijskou wachten op de trein wat me wel ruimschoots de tijd gaf om het Nieuwsblad van boven naar onder te lezen. Mijn tenen kregen wel pas in de trein Brussel-Leuven weer warm. Koud dat het was.. Toen staakten ze ook nog in Brussel, maar gelukkig hadden we toch nog een trein vrij snel na onze aankomst daar. Om iets voor acht (op tijd voor Robin Hood, thank god) waren we thuis en twintig minuten later stond er ook een dampende thuisgeleverde pizza voor mijn neus.
It sure felt good to be home..
Koen Wauters heeft gelijk, ook al bedoelde hij iets heel anders dan ik. Het congresweekend in Parijs zit erop. Voor wie er niet bij was: een klein verslagje.
Slapen als je zenuwen hebt (heel erg veel zenuwen) wil wel eens niet lukken. Dat ondervond ik maar weer eens op de nacht van donderdag op vrijdag. Het was ook wel net alsof alle natuurkrachten samenspanden om me ook maar geen minuut rust te gunnen, maar de vraag blijft of het was gelukt als ze dat niet hadden gedaan. Ik was bijna blij dat het 5 uur was en de wekker afliep. En voor je het vraagt, nee, dat is helaas geen foutje. Als je om half zeven op de trein moet zitten, is er helaas geen andere optie dan vroeg op te staan. De treinrit Leuven-Brussel verliep voorspoedig, en mijn zenuwen namen toe. Mijn papieren met de tekst (in tweevoud mee, je weet maar nooit) lagen altijd binnen handbereik voor als een van de zovele momenten van twijfel toesloeg. De rit van Brussel naar Paris Nord verliep nog beter, omdat het gezellig warm was op de trein. Mijn drie reisgezellen lazen de krant, ik nog maar es twintig keer mijn tekst.
Rond tien uur kwamen we aan bij het INS HEA, waar het congres werd georganiseerd. Badge opspelden met mijn naam en 'intervenant', de zaal binnenglippen en toen was er echt geen ontkomen meer aan. Nog geen twee seconden later was de eerste paniekaanval een feit. Het zat er bomvol! Ik wist op voorhand niet wat ik moest verwachten, totaal niet, maar dit had ik niet verwacht. De aula zat vol, en de trappen zaten zelfs ook helemaal vol. vollebak paniek dus. Toen had ik echt voor het eerst het gevoel: what the hell am I doing here? Iedereen, en letterlijk iedereen sprak er frans, dus mijn hoop op het gebruiken van het Engels was snel vervlogen. Nog meer paniek toen bleek dat ze al bijna een drie kwartier achter op schema zaten. Van een goed begin gesproken.
Er werd gesproken, logischerwijs. In een hels tempo. In het Frans. Gevolg: de eerste lezingen zijn aan me voorbij gegaan. Ik werd uitermate gefascineerd door de doventolken die aanwezig waren en aan een immens tempo alles vertaalden met de nodige supersnelle handbewegingen. Wat is dat toch een zalige taal, gebarentaal. Vanaf de derde speech was ik wel helemaal mee. Het ging over een mama die vertelde hoe moeilijk het is om haar zwaar-autistische dochter voor te bereiden op dingen, en hoe boeken daarbij kunnen helpen. Als je hoort dat ze al maanden bezig is om aan de hand van kerstboekjes haar dochter uit te leggen dat het een familiefeest is, met cadeautjes en al, goh, dat raakt me toch wel. Daarna ging het over het aanleren van een tweede taal aan doven, en ook dat vond ik echt wel interessant. Het is totaal omgekeerd dan hoe wij literatuur leren aan de universiteit, maar net dat maakt het zo leuk, vond ik. Het zoeken van een eigen systeem dat werkt, daar ben ik stilaan ook bedreven in.
Nog leuker was een film over sprookjes en doven, en ik zeg het, die handen en ik ben geboeid. Afgeleid ook wel, maar kom. Die film was dank zij de ondertiteling (hij werd in gebarentaal gespeeld)voor mij toch makkelijk te volgen. Daarna zat de voormiddag er al op (aaargh)en dat was tijd voor een vierde paniekaanval: de namiddag kwam eraan en het was etenstijd. Mensen die weten wat voor moeilijke eter ik ben, begrijpen dat wel.
Maar ik had alle redenen om ongerust te zijn, zo bleek aan tafel. Ik ga niet in details treden, maar als je weet dat we chips kregen (je weet wel, van die dingen uit een knisperend zakje) bij het vlees, dan kan je je toch wel iets voorstellen? Bovendien hadden de sprekers van voor en na ons die middag aangeschoven aan onze tafel en ook zij spraken geweldig Frans. Het begon me te dagen dat iedereen daar gewoon Franstalig was, en dus was het ook aan tafel conversaties voeren in het Frans. My god. Ik werd met de seconde zenuwachtiger, wat me wel een deel meelevende blikken en oppeppertjes opleverde van mijn disgenoten. Ook een aantal Vlaamse smsjes hielpen wel (thx!) maar toch. En natuurlijk gaat de tijd op zo’n moment veel te snel. Op gegeven moment wilden ze ons nog naar voren halen (as in de namiddag openen) maar dat vond ik toch geen goed plan. Tijdens de spreekbeurt van de dame voor ons (jeugdlit in Tsjechië) hield ik angstvallig de deuren boven aan het auditorium in het oog. Papa en mama hadden wel beloofd om buiten te blijven, en zeker tijdens mijn speech,maar het zou me niet verbaasd hebben als pap toch een poging had gedaan.
En toen was het zover: eerst Ghesquiere’s inleiding, en dan was het erop of erover. Ik herinner me dat ik begon, en ik herinner me twijfels bij alle cijfers en zo nog kleine dingen, maar van het algemene herinner ik me niets. Wel dat ik veeeeeeel te lang gepraat heb, maar ze hebben me mooi laten doen. Ik moest afronden op het moment dat ik net aan de conclusies zat, dus dat kwam goed uit.
En daarna heb ik bijna gehuild. Van opluchting, maar ook door de laatste speech van de dag. Het was een getuigenis van een vrouw met epilepsie, en het was op momenten schrijnend, dan weer herkenbaar en dan werd ik weer lastig. Ze had het er nog zo moeilijk mee, dat sprak uit alles. Het voerde me zo weer terug naar de tijd dat ik zelf tegen windmolens vocht, en me elke twee dagen minstens, samen met Helmut Lotti, afvroeg: ‘waarom ik?’. Mijn kaars was daarna gewoon uit. Ik werd nog om half acht verwacht voor het avondeten (Raclette) maar aangezien ik dat toch niet lust en echt niet meer kon, ben ik bij mama en papa gebleven. Ik had even rust nodig, het was allemaal een beetje veel, in mijn hoofd. Verschillende mensen hadden me ofwel gefeliciteerd, ofwel de tekst gevraagd, en het is nog altijd raar voor me om te merken dat andere mensen iets hebben aan het huzarenstukje dat ik toen heb afgewerkt.
Maar het voelde niet zo geweldig als het had gemoeten. We liepen door de regen (een constante, daar in Parijs) ik met mama onder de paraplu, er was prachtige kerstverlichting vanuit het hotel te bezichtigen en toch. Iets knaagde. Knaagt, eigenlijk, want het is er nog steeds. Ik dacht dat het vermoeidheid was en ging na een kebap om negen uur slapen, maar samen met mama in een tweepersoons, dat valt ook niet mee. Bovendien deden al mijn spieren ongeveer al pijn.. De volgende morgen weer om half zeven opstaan, want om half acht werden we aan het ontbijt verwacht en het begon terug om negen. De tweede dag was weer vooral op doven toegspitst, waardoor ik heel erg geboeid was, en ook de voorstelling van een stripverhaal met een hoofdpersonage in een rolstoel was geweldig. Herkenbaar ook. Rita heeft me achteraf nog een gesigneerd exemplaar cadeau gedaan :)
Na het middageten gingen we al weer beginnen aan de treinreis, en de taxichauffeur heeft zijn best gedaan om mijn chocoladetaart alle uithoeken van mijn maag te laten zien. In Paris Nord was het meer dan een uur in ijskou wachten op de trein wat me wel ruimschoots de tijd gaf om het Nieuwsblad van boven naar onder te lezen. Mijn tenen kregen wel pas in de trein Brussel-Leuven weer warm. Koud dat het was.. Toen staakten ze ook nog in Brussel, maar gelukkig hadden we toch nog een trein vrij snel na onze aankomst daar. Om iets voor acht (op tijd voor Robin Hood, thank god) waren we thuis en twintig minuten later stond er ook een dampende thuisgeleverde pizza voor mijn neus.
It sure felt good to be home..
dinsdag, december 04, 2007
maandag, december 03, 2007
Beste Sint
Ik weet het, ik ben er beetje vroeg mee en tegelijk ook laat, want de tijd dat ik me jaarlijks tot u richtte ligt al weer ver achter me. Maar gisteren zag ik u heel veel moeite voor Winky doen (zie 'Het paard van Sinterklaas') en aangezien ik bijna een wonder nodig heb, kom ik bij u terecht.
Ziet u, ik moet eind van deze week, meer bepaald de dag na uw verjaardag, gaan spreken op een congres in Parijs. Wat leuk, zegt u? Dat dacht ik ook dat het zou zijn. Helaas. Mijn slechte voorgevoelens draaien op volle toeren. De hoeveelheid keren dat mijn brein me per dag 'Run, run, as fast as you can' toeschreeuwt, is niet meer te tellen.
Zal ik u even uitleggen waarom? Ten eerste is het hotel waar we in logeren (als je het al zo kan noemen) een een-sterrenhotel. Ik wist eerlijk waar niet dat die bestonden. De reacties van bezoekers laten het slechtste vermoeden: koude kamers, onvriendelijk personeel, kleine kamers en lawaai. Een foto deed mij echter steigeren. Ik had in hun mail (ze hebben het zelf voor ons geboekt) al iets gehoord van een stapelbed, maar ik hoopte dat dat fout was. Niet dus, beste Sint. In de driepersoonskamers is een hoogslaper gebouwd, boven het dubbele bed. Ik weet het niet, maar als iemand mailt dat ze een fysieke handicap heeft, steek je die toch niet in een stapelbed? Zeker niet als er a) vier aangepaste kamers zouden moeten zijn en b) er ook driepersoonskamers met een apart bed zouden moeten zijn. Maar die kamer, das maar voor een nacht, en pap had al beloofd in het stapelbed te kruipen. Dat valt dus nog te overleven. De genadeslag kwam vanmorgen. Minder dan vijf dagen voor het congres komen ze nu vragen of het een manuele of electrische rolstoel is? MINDER dan vijf dagen alstublieft?? nu is het blijkbaar grote paniek: hoe breed is de rolstoel, want het is een oud gebouw.
Weet u wat dat mij vertelt, Sinterklaas? Dat het een totaal niet aangepast gebouw is met smalle deuren waar de rolstoel dus niet tussen zal kunnen. Dat vind ik toch wel straf eigenlijk, voor een congres over juegdliteratuur en handicap. Ik heb er echt geen zin meer in. En daarom, Sinterklaas, vroeg ik me af of u misschien langs Frankrijk terug naar Spanje vertrekt dit jaar? en toevallig een klein wondertje kan doen? Ik zou het geweldig appreciëren...
o ja, al die andere cadeaus waarvan u weet dat ik ze zou willen, die zijn iets minder belangrijk. Die kunnen wel wachten tot volgend jaar...
Ziet u, ik moet eind van deze week, meer bepaald de dag na uw verjaardag, gaan spreken op een congres in Parijs. Wat leuk, zegt u? Dat dacht ik ook dat het zou zijn. Helaas. Mijn slechte voorgevoelens draaien op volle toeren. De hoeveelheid keren dat mijn brein me per dag 'Run, run, as fast as you can' toeschreeuwt, is niet meer te tellen.
Zal ik u even uitleggen waarom? Ten eerste is het hotel waar we in logeren (als je het al zo kan noemen) een een-sterrenhotel. Ik wist eerlijk waar niet dat die bestonden. De reacties van bezoekers laten het slechtste vermoeden: koude kamers, onvriendelijk personeel, kleine kamers en lawaai. Een foto deed mij echter steigeren. Ik had in hun mail (ze hebben het zelf voor ons geboekt) al iets gehoord van een stapelbed, maar ik hoopte dat dat fout was. Niet dus, beste Sint. In de driepersoonskamers is een hoogslaper gebouwd, boven het dubbele bed. Ik weet het niet, maar als iemand mailt dat ze een fysieke handicap heeft, steek je die toch niet in een stapelbed? Zeker niet als er a) vier aangepaste kamers zouden moeten zijn en b) er ook driepersoonskamers met een apart bed zouden moeten zijn. Maar die kamer, das maar voor een nacht, en pap had al beloofd in het stapelbed te kruipen. Dat valt dus nog te overleven. De genadeslag kwam vanmorgen. Minder dan vijf dagen voor het congres komen ze nu vragen of het een manuele of electrische rolstoel is? MINDER dan vijf dagen alstublieft?? nu is het blijkbaar grote paniek: hoe breed is de rolstoel, want het is een oud gebouw.
Weet u wat dat mij vertelt, Sinterklaas? Dat het een totaal niet aangepast gebouw is met smalle deuren waar de rolstoel dus niet tussen zal kunnen. Dat vind ik toch wel straf eigenlijk, voor een congres over juegdliteratuur en handicap. Ik heb er echt geen zin meer in. En daarom, Sinterklaas, vroeg ik me af of u misschien langs Frankrijk terug naar Spanje vertrekt dit jaar? en toevallig een klein wondertje kan doen? Ik zou het geweldig appreciëren...
o ja, al die andere cadeaus waarvan u weet dat ik ze zou willen, die zijn iets minder belangrijk. Die kunnen wel wachten tot volgend jaar...
vrijdag, november 23, 2007
ergernissen
Twas een dag van ergernissen gisteren en dat gaat doortrekken naar vandaag. Het begon al met de Humo. In dat vakblad verwacht ik niet om de oren te worden geslagen door stompzinnig verliefd gezwam, maar kijk, op alles bestaan er uitzonderingen, want deze week was het toch wel zover, in het interview met Natalie en Jeroen. Pas op, ik vind het een koppel dat zo goed bij elkaar past dat ze het zo mooi nog niet in fictie hadden kunnen bedenken. Op zich gun ik ze dus alle liefde van de wereld. Maar moet het dan echt zo, vier bladzijden in de Humo? Op donderdag is mij bijleesmoment van de week en daar zat ook de Dag Allemaal van vorige week tussen. Als er nu een boekje is waar ik wel verliefd gezwam verwacht, en bijna niets anders, is het daar wel. Heeft u er al wel eens op gelet? dat staat driekwart vol met nieuwe liefdes, afgelopen liefdes, en wraak-na-liefdes. En de tweede ergenis paste mooi in het rijtje. Het was namelijk een verzuchting over de zes maanden dat miss Laura (vergis je niet ;)) nu al single is. Zes maanden zeg. My god. De wereld stort in of zo? Ook hier pas op, ik vond het wel een mooi koppel hoor, Laura en Tonnie, maar voor de rest spreek ik me daar niet over uit. en veel vertrouwen in de journalistieke correcte weergave van het eigenlijke gesprek heb ik niet zo, in dat boekske.
Ik merk het wel vaak tegenwoordig. Ik word samengevat door twee vragen: 'Heb je nu al werk' en 'heb je nu al een lief'? Da's blijkbaar het enige wat er toe doet, voor de meeste mensen (en dan heb ik het echt niet alleen over familiefeesten). En er zijn strikt genomen 4 klote-momenten per jaar. 4 momenten dat ik echt denk van 'godverdomme, tis weer zover, weer een jaar erbij'. Die vier klote momenten volgen allemaal in de komende vijf maanden, en dan gaat de storm weer voor een tijdje liggen. Het eerste klote-moment, daar zit ik nu midden in. Gisterenavond vooral. Helemaal compleet. Met aangepaste jank-muziek.
De playlist?
Queen of my heart - Westlife (altijd raak)
De Ware - Clouseau
If I should fall behind - Bruce Springsteen & Anton Walgrave
Always on my mind - Anton Walgrave
For a while - Jasper Steverlinck
Tonight will be fine - Teddy Thompson
...
Ik merk het wel vaak tegenwoordig. Ik word samengevat door twee vragen: 'Heb je nu al werk' en 'heb je nu al een lief'? Da's blijkbaar het enige wat er toe doet, voor de meeste mensen (en dan heb ik het echt niet alleen over familiefeesten). En er zijn strikt genomen 4 klote-momenten per jaar. 4 momenten dat ik echt denk van 'godverdomme, tis weer zover, weer een jaar erbij'. Die vier klote momenten volgen allemaal in de komende vijf maanden, en dan gaat de storm weer voor een tijdje liggen. Het eerste klote-moment, daar zit ik nu midden in. Gisterenavond vooral. Helemaal compleet. Met aangepaste jank-muziek.
De playlist?
Queen of my heart - Westlife (altijd raak)
De Ware - Clouseau
If I should fall behind - Bruce Springsteen & Anton Walgrave
Always on my mind - Anton Walgrave
For a while - Jasper Steverlinck
Tonight will be fine - Teddy Thompson
...
dinsdag, november 13, 2007
lijflied
Ik geef niet op
Ik ben niet anders dan de buurman
Ik hou niet van gedoe
ben tevreden met mijn leven
Ik ben doorsnee, 'k geef het toe.
Maar er zijn van die momenten waarop alles vierkant draait
dat het gras onder mijn voeten door mezelf is weggemaaid.
zo vaak nam het lot mij zonder iets te vragen bij de hand
zo vaak zei ik tot mezelf: waar ben ik nu weer aanbeland?
in een staatje zonder eind, met mijn kop tegen de muur
soms ten goede, soms ten kwade,
ach dat went wel op den duur.
Maar ik geef niet op,
ik geef niet toe.
Misschien al lang aant vechten maar ik ben niet moe
ik geef nooit op, ik ga voluit
en op mijn bakkes soms, maar dat maakt mij niets uit
Ik geef niet op, ik ben beslist
een fanatieke optimis tot in de kist
ik geef niet op, al krijg ik klop
ik spring weer recht en trek mijn zondagskindgezicht
Als jij lacht, naar me lacht
wordt alles anders, dan is de storm voorbij
als jij zacht naar me lacht
dan ben ik ongeremd, .... blij
oude wonden openrijten heeft totaal geen zin
en verdriet zal altijd slijten en in steeds een nieuw begin
en lijkt het leven soms een door een gek geschreven soap
ik zing samen met de softies: waar er liefde is, is hoop
Maar ik geef niet op,
ik geef niet toe.
Misschien al lang aant vechten maar ik ben niet moe
ik geef nooit op, ik ga voluit
en op mijn bakkes soms, maar dat maakt mij niets uit
Ik geef niet op,
ik ben beslist een fanatieke optimist
tot in de kist
ik geef nooit op
al krijg ik klop
op m'n gezicht
het duurt nog lang voordat ik stop
nee, ik geef niet op.
tis niet gedaan
zelfs als de wereld stopt
zal ik nog verder gaan
ik geef nooit op,
geen denken aan.
het is de godvergeten zin van mijn bestaan
met muziek?
en kom me dan maar es vertellen dat je niet meegeneuried hebt ;)
Ik ben niet anders dan de buurman
Ik hou niet van gedoe
ben tevreden met mijn leven
Ik ben doorsnee, 'k geef het toe.
Maar er zijn van die momenten waarop alles vierkant draait
dat het gras onder mijn voeten door mezelf is weggemaaid.
zo vaak nam het lot mij zonder iets te vragen bij de hand
zo vaak zei ik tot mezelf: waar ben ik nu weer aanbeland?
in een staatje zonder eind, met mijn kop tegen de muur
soms ten goede, soms ten kwade,
ach dat went wel op den duur.
Maar ik geef niet op,
ik geef niet toe.
Misschien al lang aant vechten maar ik ben niet moe
ik geef nooit op, ik ga voluit
en op mijn bakkes soms, maar dat maakt mij niets uit
Ik geef niet op, ik ben beslist
een fanatieke optimis tot in de kist
ik geef niet op, al krijg ik klop
ik spring weer recht en trek mijn zondagskindgezicht
Als jij lacht, naar me lacht
wordt alles anders, dan is de storm voorbij
als jij zacht naar me lacht
dan ben ik ongeremd, .... blij
oude wonden openrijten heeft totaal geen zin
en verdriet zal altijd slijten en in steeds een nieuw begin
en lijkt het leven soms een door een gek geschreven soap
ik zing samen met de softies: waar er liefde is, is hoop
Maar ik geef niet op,
ik geef niet toe.
Misschien al lang aant vechten maar ik ben niet moe
ik geef nooit op, ik ga voluit
en op mijn bakkes soms, maar dat maakt mij niets uit
Ik geef niet op,
ik ben beslist een fanatieke optimist
tot in de kist
ik geef nooit op
al krijg ik klop
op m'n gezicht
het duurt nog lang voordat ik stop
nee, ik geef niet op.
tis niet gedaan
zelfs als de wereld stopt
zal ik nog verder gaan
ik geef nooit op,
geen denken aan.
het is de godvergeten zin van mijn bestaan
met muziek?
en kom me dan maar es vertellen dat je niet meegeneuried hebt ;)
*trots*
Uit de Anton Walgrave-nieuwsbrief van vandaag:
"Officiële Anton Walgrave Fanblog
Voor wie écht alles wil weten over Anton Walgrave is er nu ook de officiële Anton Walgrave Fanblog op blog.antonwalgrave.com.
[ikke] houdt werkelijk alles bij wat er beweegt rond Anton Walgrave & The Nephews. Deze blog mag zeker niet mankeren in je favorieten of je RSS-reader."
*klein beetje trots, en klein beetje heel veel zin om mee te doen met de wedstrijd voor een ticket voor Donderdag.. *
"Officiële Anton Walgrave Fanblog
Voor wie écht alles wil weten over Anton Walgrave is er nu ook de officiële Anton Walgrave Fanblog op blog.antonwalgrave.com.
[ikke] houdt werkelijk alles bij wat er beweegt rond Anton Walgrave & The Nephews. Deze blog mag zeker niet mankeren in je favorieten of je RSS-reader."
*klein beetje trots, en klein beetje heel veel zin om mee te doen met de wedstrijd voor een ticket voor Donderdag.. *
bellen
Ik woon nu - effe tellen - iets minder dan twee maanden in mijn stekje en er begint me stilaan iets serieus tegen te steken. Wat dan? vraagt u brave lezer zich af. Knoop het in uw oren als toekomstig advies: aanbellen! What the fuck is daar mis mee? Alles, als u het op ongelooflijk irritante tijdstippen doet. Midden in de nacht bijvoorbeeld (sta ik al niet meer voor op, behalve bij speciale gevallen) maar, wat vaker voorkomt: vroeg in de morgen, rond een uur of negen. Meestal op maandagmorgen ook nog. Als ik nog in mijn bed lig, doe ik niet open. Dat lijkt simpel, maar dan is er toch altijd dat stemmetje: wie zou het zijn geweest? was het belangrijk? Want, laat dat even duidelijk wezen, ik verwacht in die gevallen ook nooit iemand.
Vanmorgen (rond iets voor tien) was het weer zover. Ik kwam net van onder de douche, lekker in mijn warme handdoek gewikkeld, toen het irritante schelle belgeluid weerklonk. No way dat ik zo ga opendoen, dus ik doe lekker niets. Hoor ik de voordeur toch opengaan. Bizar. Even later voelt er iemand duidelijk aan de klink, die thank god nog op dubbel nachtslot was. en daar begon het? Wie was het? Ik weet niet hoeveel mensen binnen geraken terwijl ik niet opendoe, en nog minder wie dan nog durft komen voelen ook? Dan ga je toch gewoon onverrichterzake naar huis? Dit alles, en de dag van de week zorgt ervoor dat ik wel een vermoeden heb, maar dat doet er niet toe. Ik vind dat zooo irritant..
Vanmorgen (rond iets voor tien) was het weer zover. Ik kwam net van onder de douche, lekker in mijn warme handdoek gewikkeld, toen het irritante schelle belgeluid weerklonk. No way dat ik zo ga opendoen, dus ik doe lekker niets. Hoor ik de voordeur toch opengaan. Bizar. Even later voelt er iemand duidelijk aan de klink, die thank god nog op dubbel nachtslot was. en daar begon het? Wie was het? Ik weet niet hoeveel mensen binnen geraken terwijl ik niet opendoe, en nog minder wie dan nog durft komen voelen ook? Dan ga je toch gewoon onverrichterzake naar huis? Dit alles, en de dag van de week zorgt ervoor dat ik wel een vermoeden heb, maar dat doet er niet toe. Ik vind dat zooo irritant..
zondag, november 11, 2007
gezocht: another me
Ik overweeg mijn leven ook op ebay aan te bieden. Iemand anders zoeken om de rommel op te kuisen, want ik heb er geen zin meer in, en ik ben er ook niet goed in. Ik weet het allemaal ni meer en op zo'n momenten helpt iemand met een nieuwe point of view meestal wel om er uit te geraken. Ik overweeg dingen die ik nooit zou mogen overwegen en totaal indruisen tegen wat ik dacht dat mijn karakter was. Then why am I so tempted? Waarom kan alles nu es niet simpel zijn. Waarom zit mijn zaterdag zo stampvol dat ik amper nog kan denken zonder schele hoofdpijn,en waarom moeten er op dat moment allerlei dingen mis gaan gaan. Ik zat er verdorie wel he, om half tien in de les. Helemaal alleen nog op de koop toe. Het leven is leuker met Hanne, that's for sure.. Maar er zitten wel een aantal leuke mensen in, ik heb er met een aantal kennisgemaakt. Wat is er verdorie met de stortvloed aan Hollanders, btw? Op de cursus literair vertalen zitten ze, op de cursus Frans, eentje weer op mijn msn,.. Nog zo'n irritante factor. Daarenboven vlak na de les voor het eerst met mijn eigen auto gaan rijden. Dat is een zalig gevoel, maar na 2 uur had ik het ook wel gehad. Bovendien rijdt de auto heel anders dan die op de rijschool, en is dat voor mij even wennen, en blijkbaar mag ik zo lang niet wennen. IK had schele koppijn achteraf, en ik wou alleen maar slapen. Vergeet het. Net dat moment koos duiveltje in menselijk gedaante om ook es moeilijk te gaan doen. Ken je dat, van die momenten dat je zo iets hebt van: why me? go bother someone else.. en als ik dan toch al zo diep zit, tja, dan komen er dingen naar boven that had better left unsaid, al ben ik blij dat ze eruit zijn. Maar wat nu? Dat is de grote vraag en ik weet het ni. Het lijkt of de pionnen op het spelbord staan, maar dan wel zo ver van elkaar dat een spelletje niet mogelijk is. en ik weet niet of ik aan dat spelletje wel wil beginnen ook. Kortom: slapeloze nacht dus. Maar goed ook verdorie. Om half vier terecht gekomen in een nachtmerrie die helaas echt bleek te zijn en die van mij part nooit iemand mee hoeft te maken. Ons ma, de jarige van de dag, had al een paar dagen last van rugpijn. Zo erg, dat ze het concert van Jan De Wilde waar ze die avond naar toe hadden moeten gaan, hebben laten schieten. Daar ging mijn rustige avond idd, op de koop toe. Maar soit: de mama is van de trap gevallen. Ik was gelukkig nog wakker (slapeloze nachten) en had het al even aan horen komen (ze was in de badkamer al overal tegengebotst) maar ja, veel kan ik op zo'n moment ook niet helpen. Helaas ging het van kwaad naar erger en koos mama de slechtst mogelijke plaats om te vallen: de bovenkant van de trap. Als je zo'n bonk hoort, dan ben je wakker, geloof me vrij, voor zover ik dat nog niet was. Gelukkig was papa er snel bij (een keer gillen, meer was er niet voor nodig) en heeft hij haar weer veilig in bed gekregen. Het is echt te gek voor woorden, wat je dan voelt. Bovendien wist ik niet helemaal wat er aan de hand was (ik lag toen nog steeds in bed, maar kan door de schuifdeur wel alles volgen). De rest van de nacht was slapen echt geen optie. Het hoort gewoon niet, in mijn beeld, een mama die valt. Vallen op stomme plekken, dat zijn dingen die ik doe, niet mijn ma.. Achteraf gezien een dikke chance dat ik niet uit bed gekomen ben, blijkbaar kwam er ook heel wat bloed bij kijken, want is ze met haar hoofd langs de tree van de trap te vallen. Ik mag er niet aan denken wat er anders mis had kunnen gaan. Ik had al gemerkt dat papa nog lang werk had toen ma terug in bed lag, en dat bleek dus het stelpen van het bloed te zijn (er wordt nooit veel info in dit huis verschaft, dus ik ben gewoon om het zelf uit te zoeken). 's Ochtends om negen uur werd ik dus geconfronteerd met de bloedplekken in de (hoe het dat? het tapijt op de trap?) die papa er al verwoed had proberen uit te wassen. Waarschijnlijk had hij het s nachts te druk met uitzoeken hoe het met mama was en wat ie kon doen, om ze op te merken.
De officiële versie vanmorgen luidde dat mama dus blijkbaar echt duizelig was van de pijn toen ze in de badkamer aankwam en dat het weer rechtstaan er te veel aan was. Aangezien de trap net naast de badkamer ligt, en daar door de trap geen plek om te leunen is, is ze daar waarschijnlijk gevallen. Ze kon er vanmorgen blijkbaar al mee lachen, ik iets minder.
en nu mag het even gedaan zijn en alles weer goed lopen, deal? I need some space, some ademruimte..
De officiële versie vanmorgen luidde dat mama dus blijkbaar echt duizelig was van de pijn toen ze in de badkamer aankwam en dat het weer rechtstaan er te veel aan was. Aangezien de trap net naast de badkamer ligt, en daar door de trap geen plek om te leunen is, is ze daar waarschijnlijk gevallen. Ze kon er vanmorgen blijkbaar al mee lachen, ik iets minder.
en nu mag het even gedaan zijn en alles weer goed lopen, deal? I need some space, some ademruimte..
zaterdag, november 10, 2007
road to freedom prt 7
Ik ben jullie vergeten te vertellen dat ik, alweer ja, een grote mijlpaal in mijn leven over ben. Het houdt niet op, sinds september, of zo lijkt het toch.. Ondertussen hebben we eigen stekje, wonen we alleen, hebben we eigen auto, en nu ook: een eigen voorlopig rijbewijs!! Gedaan met die irritante reeks rijlessen :) (ik begon ze echt beetje beu te worden) Sinds 6 november heb ik het attest, 7 november gebruikt voor een noodzakelijke pasfoto'ssessie en een bezoek aan het gemeentehuis, en sinds 9 november zit het in mijn portefuille.
next op de lijst mijlpalen: appreciatie uit zeer onverwachte hoek
congres in Parijs
next op de lijst mijlpalen: appreciatie uit zeer onverwachte hoek
congres in Parijs
woensdag, oktober 31, 2007
cookie
I'm a though cookie, staat er regelmatig in mijn schermafbeelding te lezen. Meestal klopt dat ook. Maar ik denk dat er zondag iets mis is gegaan met het maken van het deeg voor het koekje deze week. Want het koekje is geen goed koekje. Er scheelt vanalles mee. Sommige stukken zijn aangebrand, en dus ook niet meer te eten, wat op zich al niet leuk is bij koekjes. Daar komt nog bij dat er andere stukjes zijn die niet hard genoeg zijn gebakken. Wakken in het koekje, beetje zoals in een dichtgevroren vijver. Voor liefhebbers van deeg is dat een voordeel, maar voor het koekje in het geheel zijn ook dat minpuntjes.
Waar het koekje verbrand is, heeft het vuur het koekje pijn gedaan. Dat zijn stukken die afbrokkelen, en niet meer eetbaar zijn. Weg daarmee dus, met die stukjes. Dan heb je al maar drie vierde koekje over. Het koekje brandt aan omdat je niet weet op welke stand en hoe lang je het koekje juist moet laten bakken. het is aftasten, uitproberen, zoeken, maar je hebt natuurlijk wel maar een kans. Het is toekijken langs het roostertje van de oven in de hoop dat je er op tijd bij bent. Niet dus, blijkt als je de oven opentrekt. en wie wil nu een verbrand koekje?
dan zijn er nog de wakke stukken. Daar is het koekje niet hard kunnen worden, en het deeg ligt aan de oppervlakte. Ook dat is, normaal gezien, niet zoals het moet zijn. Er is geen hard beschermlaagje over kunnen bakken. Wegens zeer onverwachte omstandigheden, het openen van de oven om te checken, met name. Koude helpt niet voor het koekje om perfect te bakken. Maar er zijn mensen die die wakken wel lekker vinden, en het er dus ook om doen, lijkt het.
Waar het koekje verbrand is, heeft het vuur het koekje pijn gedaan. Dat zijn stukken die afbrokkelen, en niet meer eetbaar zijn. Weg daarmee dus, met die stukjes. Dan heb je al maar drie vierde koekje over. Het koekje brandt aan omdat je niet weet op welke stand en hoe lang je het koekje juist moet laten bakken. het is aftasten, uitproberen, zoeken, maar je hebt natuurlijk wel maar een kans. Het is toekijken langs het roostertje van de oven in de hoop dat je er op tijd bij bent. Niet dus, blijkt als je de oven opentrekt. en wie wil nu een verbrand koekje?
dan zijn er nog de wakke stukken. Daar is het koekje niet hard kunnen worden, en het deeg ligt aan de oppervlakte. Ook dat is, normaal gezien, niet zoals het moet zijn. Er is geen hard beschermlaagje over kunnen bakken. Wegens zeer onverwachte omstandigheden, het openen van de oven om te checken, met name. Koude helpt niet voor het koekje om perfect te bakken. Maar er zijn mensen die die wakken wel lekker vinden, en het er dus ook om doen, lijkt het.
dinsdag, oktober 30, 2007
januari
Ik wou dat het al januari was. Dat ik daarvoor twee maanden moet overslaan, vind ik niet zo'n ramp. Veel staat er toch niet te gebeuren. Examens voor veel mensen, dus die zijn het waarschijnlijk met mij eens, hoewel die in januari nog niet voorbij zijn. en ja, ook ik ben nog niet van examens verlost: met name op 23 januari... Waarom kijk je dan uit naar januari, voel ik zo al aankomen? Omdat, a) december dan voorbij is. Het drama in december is op 7 december ook wel voorbij, maar het is het idee. b) mijn meest gehate dagen op het jaar, kerst en nieuwjaar, zijn dan ook gepasseerd. c) de concertreeks van Clouseau is dan voorbij, waarschijnlijk zonder mij in het publiek. d) een nieuw jaar, nieuwe kansen ;)
Nee, u heeft het goed, dat zijn natuurlijk allemaal drogredenen. Weet u waarom ik echt wou dat het al januari was? 14 januari meer bepaald? Dan komt (eeeeeeeeeindelijk) Arid's nieuwe plaat uit :):):):):):) (x 500) en die komt dan meteen ook juist op tijd om mijn frans mee te blokken, tegen die 23e. En nee, het goede nieuws is nog niet gedaan: op 27 januari (NA mijn examen, inderdaad) spelen ze in de AB :) Danku Germanistjes voor het cadeautje van vorig jaar :)
Nee, u heeft het goed, dat zijn natuurlijk allemaal drogredenen. Weet u waarom ik echt wou dat het al januari was? 14 januari meer bepaald? Dan komt (eeeeeeeeeindelijk) Arid's nieuwe plaat uit :):):):):):) (x 500) en die komt dan meteen ook juist op tijd om mijn frans mee te blokken, tegen die 23e. En nee, het goede nieuws is nog niet gedaan: op 27 januari (NA mijn examen, inderdaad) spelen ze in de AB :) Danku Germanistjes voor het cadeautje van vorig jaar :)
zaterdag, oktober 20, 2007
strikje
Gisteren was voor alle mensen behalve ik een dag zoals er 364 andere in het jaar zitten, dat was ook wel te merken. Maar op het eind van de avond kreeg de dag toch nog zijn strikje. Het strikje van dienst was Anton Walgrave, een van de uitzonderingen voor wie 19 oktober 2007 ook niet zo maar een dag als de andere was. Hij gaf namelijk die avond een conert met zo goed als allemaal nieuw materiaal. Dat concert was meteen mijn strikje op mijn verjaardag, mijn cadeautje aan mezelf. (Het enige tot nu toe, maar dat terzijde). Qua cadeautje kon het voor mij tellen. Ik kon het zo mooi zelf niet verzinnen. De zaal was geweldig sfeervol en de sfeer die er hing was zalig. Ik ben er helemaal ingekropen, zoals bij een goed boek. GE-WEL-DIG. Ook wel spannend, want het blijft een grote gok. Zijn vorig materiaal vind ik geweldig, live is hij steengoed, maar toch. Iedere plaat is weer anders, dus het had ook op een enorme teleurstelling kunnen uitdraaien.
Het is al wel duidelijk dat het dat niet deed. Het eerste nummer was wel geweldig. De hele zaal donker, het hele podium donker, alleen een licht op Toon en na verloop van tijd ook een op David en een op Jelle, wanneer ze invielen. Ik hou enorm van Anton akoestisch.. Die stem, waar je je gewoon helemaal kan door laten leiden en dan aangevuld met geweldig aanstekelijke ritmes en zalige stukjes piano tussendoor. Een succesrecept als je het mij vraagt. Tijdens het eerste nummer leek het publiek voor mij doodstil. de stem zweefde, de gitaar zweefde mee, en ook ik zweefde ergens tussen daar op mijn stoel en ver ver weg. wauw. van een ijzersterk begin gesproken. Er viel echt zo wel een paar seconden stilte voor het publiek met het applaus inviel.
Een piano-intro voor nummer twee. Tja, dan ben ik dus al vertrokken, zo bloody simpel kan het dus zijn. Dat is een nummer dat echt is blijven hangen. Weet niet waarom, maar het is zo. anton moet het ook wel goed vinden, want hij heeft het als allerlaatste nummer nog eens herhaald. 'Take you home' of zo heette het. Niet te lang wachten met singles, dus dat deed ie ook niet. Na de rust en stilte van de eerste twee nummers was het tijd voor 'Don't let me go' (op zijn site te beluisteren). Dat vind ik altijd leuk, dan kan je parallel trekken tussen Anton live en Anton opname. Geef mij maar live, echt waar. Plaat is goed, maar live is net dat beetje meer. Tijdens de single heb ik geloof ik Toon ook wel wat betrapt op improvisatie, de tekst ging af en toe een beetje helemaal anders. Maar soit, dat houdt het leuk :) De absolute favoriet voorlopig was het volgende nieuwe nummer. De setlist ligt hier ergens, maar voorlopig ontsnapt de titel me, iets met falling geloof ik. Ik denk ook dat het dat is met 'head on the pillow'. Een gevoel overheerste er bij mij bij dat nummer: dat het voor zijn dochter was. of over zijn dochter ging, of beide. De trotse-papa-en-dochter inspiratie. Dat gevoel bleef hangen bij het volgende nummer, 'Roll me over'.
Daarna ging ie coveren. Ok dacht ik, beetje rust, na al dat intens luisteren, en voelen. Couldn't have been more wrong bleek toen hij 'Washing of the water' inzette. Wat was het lang geleden dat ik die nog had horen passeren. Op een echt piano. De eerste keer was in een andere STUK-zaal, maar nu was het minstens even mooi. Met 'come right in' ging het tempo duidelijk de hoogte in. Ik werd er echt stil van, alles behalve mijn voeten dan toch. Man man, wat kan ie toch toveren, in zo'n zaal. " And there is no-one but you' was weer zo'n moment. Ik was gewoon weg, denk ik, ver heen. Mooi dat dat is. Ik hoop dat ze nooit een concert van Anton uitzenden waar ik op de eerste rij zit, want ik wil mijn gezicht op zo'n momenten echt niet zien..*bloos*
Wacht maar tot je het hoort, je zal het dan (mssch) wel met me eens zijn!
'Should have gone back there' was heel anders dan alle Anton songs tot nu toe. Vraag me niet van waar het kwam, maar ik had een 'country (eerder een johnny cash)gevoel' bij dat nummer. Zalig. Zo eentje dat blijft hangen, tot je het compleet beu bent. speaking of which..' Ooooh, we should have gone back there'..
en dan nog een cover, eentje van nog nog nog langer geleden, van toen ik Anton pas had ontdekt: 'Always on my mind'. Bloody toepasselijk ja, en voor een verstokte romanticus als ik. Ach ja. Muziek die raakt is goeie muziek, zullen we maar zeggen. Afsluiter 'Lost Soul' kon natuurlijk niet ontbreken, en ik moet zeggen dat het daar in de Soetezaal beter klonk dan alle voorgaande live-versies. Bij het laatste nummer, weer een cover, is mijn mond vrees ik echt opengevallen. 'twas eentje van Bruce Springsteen: Should I fall behind. Wow gewoon. Ik heb het origineel nog niet gehoord, maar volgens mij ga ik dat zo houden. Ze zeggen toch altijd dat je de versie die je eerst hoort de beste vindt? Dan laat ik het met plezier zo :) Het laatste nummer was zoals het volgens mijn pa hoort: een link met het begin, met nog eens 'Take you home'.
Het was een prachtig strikje, rond een speciaal pakje. Ken je dat, zo'n doos met allerlei kleinere en kleinere doosjes in? Zo voelde het. Ieder liedje een doosje, met een pareltje, en daarrond een mooie strik.
Als je me niet gelooft, ga zelf kijken. Volgende week bv in Gent? Ik kan het echt aanraden :)
Het is al wel duidelijk dat het dat niet deed. Het eerste nummer was wel geweldig. De hele zaal donker, het hele podium donker, alleen een licht op Toon en na verloop van tijd ook een op David en een op Jelle, wanneer ze invielen. Ik hou enorm van Anton akoestisch.. Die stem, waar je je gewoon helemaal kan door laten leiden en dan aangevuld met geweldig aanstekelijke ritmes en zalige stukjes piano tussendoor. Een succesrecept als je het mij vraagt. Tijdens het eerste nummer leek het publiek voor mij doodstil. de stem zweefde, de gitaar zweefde mee, en ook ik zweefde ergens tussen daar op mijn stoel en ver ver weg. wauw. van een ijzersterk begin gesproken. Er viel echt zo wel een paar seconden stilte voor het publiek met het applaus inviel.
Een piano-intro voor nummer twee. Tja, dan ben ik dus al vertrokken, zo bloody simpel kan het dus zijn. Dat is een nummer dat echt is blijven hangen. Weet niet waarom, maar het is zo. anton moet het ook wel goed vinden, want hij heeft het als allerlaatste nummer nog eens herhaald. 'Take you home' of zo heette het. Niet te lang wachten met singles, dus dat deed ie ook niet. Na de rust en stilte van de eerste twee nummers was het tijd voor 'Don't let me go' (op zijn site te beluisteren). Dat vind ik altijd leuk, dan kan je parallel trekken tussen Anton live en Anton opname. Geef mij maar live, echt waar. Plaat is goed, maar live is net dat beetje meer. Tijdens de single heb ik geloof ik Toon ook wel wat betrapt op improvisatie, de tekst ging af en toe een beetje helemaal anders. Maar soit, dat houdt het leuk :) De absolute favoriet voorlopig was het volgende nieuwe nummer. De setlist ligt hier ergens, maar voorlopig ontsnapt de titel me, iets met falling geloof ik. Ik denk ook dat het dat is met 'head on the pillow'. Een gevoel overheerste er bij mij bij dat nummer: dat het voor zijn dochter was. of over zijn dochter ging, of beide. De trotse-papa-en-dochter inspiratie. Dat gevoel bleef hangen bij het volgende nummer, 'Roll me over'.
Daarna ging ie coveren. Ok dacht ik, beetje rust, na al dat intens luisteren, en voelen. Couldn't have been more wrong bleek toen hij 'Washing of the water' inzette. Wat was het lang geleden dat ik die nog had horen passeren. Op een echt piano. De eerste keer was in een andere STUK-zaal, maar nu was het minstens even mooi. Met 'come right in' ging het tempo duidelijk de hoogte in. Ik werd er echt stil van, alles behalve mijn voeten dan toch. Man man, wat kan ie toch toveren, in zo'n zaal. " And there is no-one but you' was weer zo'n moment. Ik was gewoon weg, denk ik, ver heen. Mooi dat dat is. Ik hoop dat ze nooit een concert van Anton uitzenden waar ik op de eerste rij zit, want ik wil mijn gezicht op zo'n momenten echt niet zien..*bloos*
Wacht maar tot je het hoort, je zal het dan (mssch) wel met me eens zijn!
'Should have gone back there' was heel anders dan alle Anton songs tot nu toe. Vraag me niet van waar het kwam, maar ik had een 'country (eerder een johnny cash)gevoel' bij dat nummer. Zalig. Zo eentje dat blijft hangen, tot je het compleet beu bent. speaking of which..' Ooooh, we should have gone back there'..
en dan nog een cover, eentje van nog nog nog langer geleden, van toen ik Anton pas had ontdekt: 'Always on my mind'. Bloody toepasselijk ja, en voor een verstokte romanticus als ik. Ach ja. Muziek die raakt is goeie muziek, zullen we maar zeggen. Afsluiter 'Lost Soul' kon natuurlijk niet ontbreken, en ik moet zeggen dat het daar in de Soetezaal beter klonk dan alle voorgaande live-versies. Bij het laatste nummer, weer een cover, is mijn mond vrees ik echt opengevallen. 'twas eentje van Bruce Springsteen: Should I fall behind. Wow gewoon. Ik heb het origineel nog niet gehoord, maar volgens mij ga ik dat zo houden. Ze zeggen toch altijd dat je de versie die je eerst hoort de beste vindt? Dan laat ik het met plezier zo :) Het laatste nummer was zoals het volgens mijn pa hoort: een link met het begin, met nog eens 'Take you home'.
Het was een prachtig strikje, rond een speciaal pakje. Ken je dat, zo'n doos met allerlei kleinere en kleinere doosjes in? Zo voelde het. Ieder liedje een doosje, met een pareltje, en daarrond een mooie strik.
Als je me niet gelooft, ga zelf kijken. Volgende week bv in Gent? Ik kan het echt aanraden :)
zaterdag, oktober 13, 2007
vrijdag, oktober 12, 2007
messed up plans
some things in my life really refuse to go as planned. My driving lessons really are the most annoying of them all, without a doubt. I started taking lessons on sept 24th, with ten dates up to the 5th of october in my diary. Two lessons along the way we decided to change from two-hour classes to one and a half-hour classes. That meant taking classes up to the 15th of October. Last friday, my teachter told me at least five more lessons will be necessary, and on top of that we had some problems with the car, cause we apperently fillled up the tank on water.. Which of course meant the motor refused to do anything from that moment on. They had to take us back to leuven with another car from the 'rijschool' so we actually became part of somebody else's driving lesson. I would be scared to bits, taking other people with me, but he managed quite well..
The result of all that: my driving lessons on monday is 'cancelled until further notice' and my extra lessons won't be planned until they know when the car will be back, and that's the only one they've got. More delay..
The result of all that: my driving lessons on monday is 'cancelled until further notice' and my extra lessons won't be planned until they know when the car will be back, and that's the only one they've got. More delay..
dinsdag, oktober 09, 2007
To the rescue
boeken zijn mijn redding. Altijd al geweest, maar nooit meer dan nu. Niet dat ik echt gered moet worden, tenzij van verveling, want die loert hier wel nog vaak om de hoek. Zeker nu, zo zonder rijlessen en zonder lessen of cursussen. For as long as it lasts, I know. boeken to the rescue dus, en niet zomaar boeken. Het boek dat dit weekend mijn reddingsboei is geweest, was ik al weken op het spoor. One of those waar 'n verhaal achter zit. Ergens in de loop van de zomer was me een boek ter ore gekomen dat ik wou lezen. Na zoekwerk in de bibcatalogi waar ik toegang tot heb, bleek het niet op korte termijn beschikbaar, dus wat doe je dan? boekenwinkel binnen. En daar lag het boek in kwestie te lonken. Een dikke kloefer, 700 bladzijden. Voor mij positief, want dat betekent genoeg materiaal om er helemaal in te kruipen en een volledig beeld in mijn hoofd. Alleen de prijs viel beetje tegen,maar de achterflap hield me gevangen. Fantasy, met een Medieaval tintje. Jammie, denk ik dan. Ik geloof dat het woord 'minestrelen' was waarbij ik overstag ging. Toen moest het. Weer zelfde principe: bibcatalogi uitgeplozen. Hopeloos. Ik was duidelijk niet de enige die het boek wou lezen; terwijl het nog in verwerking stond (dus nog niet in de rekken) stond het al dubbel gereserveerd, in beide bibs. Maar vrijdag had ik geluk: het was beschikbaar. Ik die avond dolgelukkig naar de bib en met de dikkerd onder mijn arm weer naar huis.
'De naam van de wind' is een zalig boek. Nog geen twee bladzijden ver in het boek wist ik dat al. De sfeer. De woorden. Ik moet de vertaler in kwestie serieus feliciteren, ze heeft het geweldig gedaan. I was hooked, en dat ben ik gebleven. Kan niet zeggen dat Kvothe dicht bij mezelf ligt, daarvoor is ie te slim, te trots en te arm, maar hij is zo goed uitgewerkt dat je wel een kantje vindt. en het is zo meeslepend geschreven, dat je gewoon door wilt. Denna is ook niet echt ik: daarvoor is ze te vrij en teveel daarop gesteld. Als er al iemand is die me intrigeert, is het Bast, de pupil van Kvote. Die mengeling van ontzag, bescherming, en begrip voor ontuitgesproken zaken, die herken ik. En er is iets mysterieus aan hem, ik ben er alleen nog niet echt achter wat het is.. Ik wil boek twee (tis een trilogie) maar dat zou best nog wel tijdje kunnen duren. en dat nu ik nog maar pas ben afgekickt van de Harry Potter- koorts.
Het tweede boek is van heel andere aard. Ten eerste is het een jeugdboek, en ten tweede leunt het veel dichter aan bij poëzie. Edward van de Vendel was me al vroeger opgevallen, bij het lezen van ' de zomer van de bluegrassliefde', een van de ontelbare gay-getinte boeken die ik heb verslonden. Dit is een soort van vervolg, maar het origineel zit te ver om echt nog linken te zien. Het blijft gelukkig wel leesbaar, als je van wat Unbestimmdheid houdt. Al bij de bibiliografie vooraan zie je dat Van de Vendel veel meer poëzie schrijft dan boeken. Eigenlijk is dit boek ook een soort poëzie, of die komt overal wel even piepen. 'Wat zijn wij nu? zwijgende geliefden? stille vrienden?'was een van die geweldige vonsten. Het hele boek zit ook gewoon synchroon met mijn levensfase: het gaat over een jongen die net op kamers gaat wonen (we zitten in Nederland dames en heren) en de veranderingen daarbij..
Nog zo'n mooie: 'zou je blijheid kunnen laten spatten zodat je er het humeur van iemand anders mee besmet? iemand die op dat moment wat minder vrolijk is?'
'de grootste verhinderaars van slaap zijn zwierende gedachten'
en blijkbaar ben ik lang niet de enige die ze mooi vind, die vonsten en die woorden, want het boek heeft de gouden zoen gewonnen, en dat is toch wel mooi. Volledig terecht ook, als je het mij vraagt.
'De naam van de wind' is een zalig boek. Nog geen twee bladzijden ver in het boek wist ik dat al. De sfeer. De woorden. Ik moet de vertaler in kwestie serieus feliciteren, ze heeft het geweldig gedaan. I was hooked, en dat ben ik gebleven. Kan niet zeggen dat Kvothe dicht bij mezelf ligt, daarvoor is ie te slim, te trots en te arm, maar hij is zo goed uitgewerkt dat je wel een kantje vindt. en het is zo meeslepend geschreven, dat je gewoon door wilt. Denna is ook niet echt ik: daarvoor is ze te vrij en teveel daarop gesteld. Als er al iemand is die me intrigeert, is het Bast, de pupil van Kvote. Die mengeling van ontzag, bescherming, en begrip voor ontuitgesproken zaken, die herken ik. En er is iets mysterieus aan hem, ik ben er alleen nog niet echt achter wat het is.. Ik wil boek twee (tis een trilogie) maar dat zou best nog wel tijdje kunnen duren. en dat nu ik nog maar pas ben afgekickt van de Harry Potter- koorts.
Het tweede boek is van heel andere aard. Ten eerste is het een jeugdboek, en ten tweede leunt het veel dichter aan bij poëzie. Edward van de Vendel was me al vroeger opgevallen, bij het lezen van ' de zomer van de bluegrassliefde', een van de ontelbare gay-getinte boeken die ik heb verslonden. Dit is een soort van vervolg, maar het origineel zit te ver om echt nog linken te zien. Het blijft gelukkig wel leesbaar, als je van wat Unbestimmdheid houdt. Al bij de bibiliografie vooraan zie je dat Van de Vendel veel meer poëzie schrijft dan boeken. Eigenlijk is dit boek ook een soort poëzie, of die komt overal wel even piepen. 'Wat zijn wij nu? zwijgende geliefden? stille vrienden?'was een van die geweldige vonsten. Het hele boek zit ook gewoon synchroon met mijn levensfase: het gaat over een jongen die net op kamers gaat wonen (we zitten in Nederland dames en heren) en de veranderingen daarbij..
Nog zo'n mooie: 'zou je blijheid kunnen laten spatten zodat je er het humeur van iemand anders mee besmet? iemand die op dat moment wat minder vrolijk is?'
'de grootste verhinderaars van slaap zijn zwierende gedachten'
en blijkbaar ben ik lang niet de enige die ze mooi vind, die vonsten en die woorden, want het boek heeft de gouden zoen gewonnen, en dat is toch wel mooi. Volledig terecht ook, als je het mij vraagt.
donderdag, oktober 04, 2007
rejoice, rejoice
I know I said I was going to try to live in my new place without television. So far it is still doable, but what I heard yesterday might make it just a tiny bit more difficult.. because my favourite show of the last year has returned for its season two: Robin Hood! I absolutely loved series one, because it's got almost everything I look for on television: a cute guy, a love story, some history,lovely accents and a bbc series.
so set all those dvd-recorders and vcr's at eight on saturday, and don't miss 2.1 There's a preview on the bbc website, but my pc refuses to download it so far.. Let the countdown begin :)
so set all those dvd-recorders and vcr's at eight on saturday, and don't miss 2.1 There's a preview on the bbc website, but my pc refuses to download it so far.. Let the countdown begin :)
zondag, september 30, 2007
five days a week
zit ik nu in mijn eigen stekje. Hoe het er vanbinnen uitzag en nu uitziet kon je hieronder al zien. Hoe het voelt om daar te wonen? Vermoeiend. Als er een woord is dat de afgelopen eerste vijf dagen samenvat, is het wel vermoeiend. Dat komt waarschijnlijk door een combinatie van te korte gordijnen en dus te veel licht, gekke bovenburen die om half zeven op maandagochtend het nodig vinden om te gaan stofzuigen en nieuwe ervaringen to deal with. De meest voor de hand liggende verklaring vergeet ik hierbij dan waarschijnlijk nog, which istoo much to do
want sinds maandag ben ik ook bezig met anderhalf uur rijles per dag, en dat tot de vijftiende oktober (en ik vermoed eerlijk gezegd, nog langer), twee keer per week (ma en woeavond) twee uur franse les, vanaf deze week de zaterdagvoormiddag literair vertalen en tussendoor nog volk ontvangen en mensen zien. Bovendien had ik nog wat kopiewerk te doen, en boekuitzoekwerk (familieweekend zonder boeken kan gewoon NIET) dus na maandagmiddag (wandeling naar clt, letterenbib en terug naar huis) protesteerde de hele binnenkant van linkervoet al. Later die avond, na rijles en clt protesteerde ook de grote teen van de rechtervoet, en na de dinsdag (kopiewerk in centrale bib, letterenbib en apotheek)vond ook grote teen linkervoet het welletjes geweest. toch er donderdag (volledig ingeplakt) er nog een winkeluitje uit geperst (schouwburg, fnac, paard van troje, weer fnac, then home). Need to explain why i felt completely drained most of the time this week, and even more so by friday 1 pm? Het ardennenweekend met de familie hielp helaas ook niet veel, om niet te zeggen it made it worse, dus straks snel mijn bed in, om morgen weer opgeladen te zijn voor week twee..
want sinds maandag ben ik ook bezig met anderhalf uur rijles per dag, en dat tot de vijftiende oktober (en ik vermoed eerlijk gezegd, nog langer), twee keer per week (ma en woeavond) twee uur franse les, vanaf deze week de zaterdagvoormiddag literair vertalen en tussendoor nog volk ontvangen en mensen zien. Bovendien had ik nog wat kopiewerk te doen, en boekuitzoekwerk (familieweekend zonder boeken kan gewoon NIET) dus na maandagmiddag (wandeling naar clt, letterenbib en terug naar huis) protesteerde de hele binnenkant van linkervoet al. Later die avond, na rijles en clt protesteerde ook de grote teen van de rechtervoet, en na de dinsdag (kopiewerk in centrale bib, letterenbib en apotheek)vond ook grote teen linkervoet het welletjes geweest. toch er donderdag (volledig ingeplakt) er nog een winkeluitje uit geperst (schouwburg, fnac, paard van troje, weer fnac, then home). Need to explain why i felt completely drained most of the time this week, and even more so by friday 1 pm? Het ardennenweekend met de familie hielp helaas ook niet veel, om niet te zeggen it made it worse, dus straks snel mijn bed in, om morgen weer opgeladen te zijn voor week twee..
woensdag, september 19, 2007
woensdag, september 12, 2007
maandag, september 10, 2007
liedjes die werken, die zijn voor mij herkenbaar. Vandaar dat ik de nieuwe single van Fixkes qua tekst gewoon ronduit schItterend vind. Wat jullie er van vinden, dat kan me eigenlijk niet schelen, ik deel het gewoon mee.
wie wil weten wat ie er zelf van vindt, hier is ie:
k'eb al zo lang niks meer g'hoord
zou ze gelukkig zen?
't schijnt da z'iemand anders ee
zou ze gelukkig zen?
ik weet da't ni schoon is
da'k het ni zou meuge zeggen
mor ik kan der niks aan doen
ik hoop da ze mij wa mist
da z'een heel klein bitje ongelukkig is
zou ze nog aan mij denken?
zou ze nog kwaad zen?
zou ik eur is ni bellen?
om te zeggen da'k veranderd zen?
ik hoop da'k ni gon vragen
maar ik zal 't ni kunnen laten
of em beter is in bed
ik hoop da ze mij wa mist
da z'een heel klein bitje ongelukkig is
wie wil weten wat ie er zelf van vindt, hier is ie:
k'eb al zo lang niks meer g'hoord
zou ze gelukkig zen?
't schijnt da z'iemand anders ee
zou ze gelukkig zen?
ik weet da't ni schoon is
da'k het ni zou meuge zeggen
mor ik kan der niks aan doen
ik hoop da ze mij wa mist
da z'een heel klein bitje ongelukkig is
zou ze nog aan mij denken?
zou ze nog kwaad zen?
zou ik eur is ni bellen?
om te zeggen da'k veranderd zen?
ik hoop da'k ni gon vragen
maar ik zal 't ni kunnen laten
of em beter is in bed
ik hoop da ze mij wa mist
da z'een heel klein bitje ongelukkig is
zaterdag, september 08, 2007
deel van mij
*Er is een deel van mij in de Ardennen blijven steken
Een ander stuk ligt in Italië aan zee (...)* (Bram Vermeulen, Verlangen)
Er blijft ook een deel van mij steken in kamer 1.010. Een groot deel zelfs. Vijf volledige jaren, goed voor ontelbare uren studie, twaalf examenperiodes, twee pc's, ontelbare lunches, tonnen chocola, liters ice-tea en appel-kers. Hopen vrienden die zijn gegaan en gekomen, die we hebben geherbergd of gesteund. Veel kotgenoten die kwamen en weer gingen, groepjes die kwamen, en weer gingen of bleven, op hun eigen plekje aan de muur, vier keer zwaar liefdesverdriet, een grote liefde, teleurstellingen, euforische buien, de eerste en laatste schooldag, cd-en boekencollectie die zijn aangegroeid, ik die ben veranderd door de jaren heen, vijf knuffelberen, ontelbare huilbuien, slapeloze nachten, uuuuuren muziek,adrenalinerushes, hopen brieven en kaartjes, en enorm veel plannen en dromen.
Na vijf jaar neem ik afscheid van een vriend.
Een ander stuk ligt in Italië aan zee (...)* (Bram Vermeulen, Verlangen)
Er blijft ook een deel van mij steken in kamer 1.010. Een groot deel zelfs. Vijf volledige jaren, goed voor ontelbare uren studie, twaalf examenperiodes, twee pc's, ontelbare lunches, tonnen chocola, liters ice-tea en appel-kers. Hopen vrienden die zijn gegaan en gekomen, die we hebben geherbergd of gesteund. Veel kotgenoten die kwamen en weer gingen, groepjes die kwamen, en weer gingen of bleven, op hun eigen plekje aan de muur, vier keer zwaar liefdesverdriet, een grote liefde, teleurstellingen, euforische buien, de eerste en laatste schooldag, cd-en boekencollectie die zijn aangegroeid, ik die ben veranderd door de jaren heen, vijf knuffelberen, ontelbare huilbuien, slapeloze nachten, uuuuuren muziek,adrenalinerushes, hopen brieven en kaartjes, en enorm veel plannen en dromen.
Na vijf jaar neem ik afscheid van een vriend.
woensdag, september 05, 2007
verhuurd
In de voorbije vier maanden heb ik geen enkel bordje 'verhuurd' zo graag zien staan als het bordje 'verhuurd' dat nu over de foto van - nu mijn - studio staat. Eindelijk, want we zijn al een week of twee in de running voor die studio, en gekozen.. Maar nu is het dus officiëel, en zo officiëel als het maar kan: hij is van mij :)
Nah ;)
Nah ;)
zondag, september 02, 2007
The Lemonheads
Into Your Arms
I know a place where I can go
when I'm alone
into your arms whoa into your arms
I can go
I know a place
that's safe and warm
from the crowd
into your arms whoa into your arms
I can go
and if I should fall
I know
I won't be alone anymore
I know a place where I can go
when I'm alone
into your arms whoa into your arms
I can go
I know a place
that's safe and warm
from the crowd
into your arms whoa into your arms
I can go
so if I should fall
I know
I won't be alone anymore
I know a place where I can go
when I'm alone
into your arms whoa into your arms
I can go
Into Your Arms
I know a place where I can go
when I'm alone
into your arms whoa into your arms
I can go
I know a place
that's safe and warm
from the crowd
into your arms whoa into your arms
I can go
and if I should fall
I know
I won't be alone anymore
I know a place where I can go
when I'm alone
into your arms whoa into your arms
I can go
I know a place
that's safe and warm
from the crowd
into your arms whoa into your arms
I can go
so if I should fall
I know
I won't be alone anymore
I know a place where I can go
when I'm alone
into your arms whoa into your arms
I can go
zaterdag, september 01, 2007
dromen
Iedereen heeft dromen of dat hoop ik toch voor jullie. Ik dus ook. Sommige zelfs al jaren en een aantal daarvan dacht ik binnenkort te kunnen verwezelijken. Het mag raar klinken,maar ik had al jaren de kleur die mijn droom-kamer zou hebben in mijn hoofd. Een soort van terracota meets oranje. Ik omschrijf het al jaren als warmoranje. De studio is at the moment wit, en ik wil echt meer kleur.. ergens op het internet heb ik een foto opgeduikeld die een beetje lijkt op wat ik bedoel.
Helaas is dat volgens vele bronnen een donkere kleur, en in het huurcontract staat dat alleen lichte kleuren zijn toegelaten. Bummer.. een blik op de levis site leert me nog allerlei andere opties:
- bij de ambiance mix collection
Potager: watermeloen (blauw)
Physallis kelk (oranje)
Art Nouveau: verfrissend (donkerblauw)
goudsbloem (oranje/rozig)
Day and night : soezen (donkerblauw)
cappuchino (bruin)
golfslag (blauw)
sunset (mijn warmoranje)
Wildflowers: boterbloem (geel)
vergeet-mij-nietje (blauw)
Afrikaantje in combi met oostindische kers
Delfinium (blauw)
in de original collectie
- kamille (geel)
- zeedijk (blauw)
- chocolade (bruin)
- tropen (warmoranje)
dit is jouw kans om een invloed te hebben hoe mijn stekje er uit komt te zien...
Het stemmen gaat NU in :)
Helaas is dat volgens vele bronnen een donkere kleur, en in het huurcontract staat dat alleen lichte kleuren zijn toegelaten. Bummer.. een blik op de levis site leert me nog allerlei andere opties:
- bij de ambiance mix collection
Potager: watermeloen (blauw)
Physallis kelk (oranje)
Art Nouveau: verfrissend (donkerblauw)
goudsbloem (oranje/rozig)
Day and night : soezen (donkerblauw)
cappuchino (bruin)
golfslag (blauw)
sunset (mijn warmoranje)
Wildflowers: boterbloem (geel)
vergeet-mij-nietje (blauw)
Afrikaantje in combi met oostindische kers
Delfinium (blauw)
in de original collectie
- kamille (geel)
- zeedijk (blauw)
- chocolade (bruin)
- tropen (warmoranje)
dit is jouw kans om een invloed te hebben hoe mijn stekje er uit komt te zien...
Het stemmen gaat NU in :)
woensdag, augustus 29, 2007
toch nog
Dames en heren: ik ga toch nog verhuizen. Naar een redelijk goede optie, en dat al vanaf 15 september.. meer info volgt :D *lichte euforie*
vrijdag, augustus 24, 2007
zinloos
het staat nu echt wel vast: eigen plekje zoeken is het meest zinloze wat ik volgens mij de voorbije tweeëntwintig jaar al mee heb bezig gehouden. Geloof me trouwens, ik kan er wat van, van zinloze dingen.
Als het dan al tot wat zou leiden, dan heb ik dat er zonder problemen voor over. Maar voorlopig daarvan geen spoor. Een lichtpuntje zou al veel zijn. Denk nu niet dat ik veel vraag: een lichtpuntje op dit moment zou al zijn dat ik het gevoel had dat ik tenminste kans maakte bij een stuk vastgoed.
Ja, zo simpel kan het leven zijn soms, en tegelijk verschrikkelijk uitputtend.
Ik ga nog maar beetje doen waar ik de laatste tijd zo goed in ben geworden: afwachten
hopen. de hoop ontkennen. twijfelen. boos worden. Lastig worden. stiekem meubelen bij ikea opzoeken. mensen verwittigen die ik dan binnen een dag of drie weer op de hoogte moet brengen. en ja hoor, de klassieker: verder zoeken....
*zucht*
Het hele 'ik heb slechts een pand gezien en direct getekend en het was van mij' gedoe is volgens mij hierbij herleid tot een mythe. dit was pand nummer 8 (bezichtigingen) en pand 17 (informatie)
song to keep me going: hey Dililah - Plane white T's
Als het dan al tot wat zou leiden, dan heb ik dat er zonder problemen voor over. Maar voorlopig daarvan geen spoor. Een lichtpuntje zou al veel zijn. Denk nu niet dat ik veel vraag: een lichtpuntje op dit moment zou al zijn dat ik het gevoel had dat ik tenminste kans maakte bij een stuk vastgoed.
Ja, zo simpel kan het leven zijn soms, en tegelijk verschrikkelijk uitputtend.
Ik ga nog maar beetje doen waar ik de laatste tijd zo goed in ben geworden: afwachten
hopen. de hoop ontkennen. twijfelen. boos worden. Lastig worden. stiekem meubelen bij ikea opzoeken. mensen verwittigen die ik dan binnen een dag of drie weer op de hoogte moet brengen. en ja hoor, de klassieker: verder zoeken....
*zucht*
Het hele 'ik heb slechts een pand gezien en direct getekend en het was van mij' gedoe is volgens mij hierbij herleid tot een mythe. dit was pand nummer 8 (bezichtigingen) en pand 17 (informatie)
song to keep me going: hey Dililah - Plane white T's
woensdag, augustus 22, 2007
sad sad planet
en ja hoor, het spelletje blijft duren. Gisteren eindelijk nog es een optie studio gezien. Maar zonder overleg ga ik niets tekenen en zeker niet bij die firma. Volgens de kerel die ons rond heeft geleid,kwam de studio op vijftien oktober vrij. Dat was al eigenlijk wel te laat, maar soit, ideaal gaan we niet meer vinden, daar heb ik me ondertussen bij neergelegd. Het goede nieuws was dat we eerst waren, en er voor de hele week geen bezoeken stonden gepland, dus we maakten duidelijk nog kans.
Hij beloofde me terug te bellen nadat ie het had uitgezocht. Niets gehoord. Vanmorgen mail ik zelf, met de vraag hoe het nu zat, en wat ik daarna moest ondernemen. Ik krijg mailtje terug, dat de studio al is verhuurd.
bizarre wereld, toch?
Hij beloofde me terug te bellen nadat ie het had uitgezocht. Niets gehoord. Vanmorgen mail ik zelf, met de vraag hoe het nu zat, en wat ik daarna moest ondernemen. Ik krijg mailtje terug, dat de studio al is verhuurd.
bizarre wereld, toch?
maandag, augustus 20, 2007
geef het op, meisje
soms heeft Clouseau gelijk. Dit is een van die dagen. Ik geef het op, ik gooi de handdoek in de ring, ik heb het gehad. Ook al is de consequentie voltijds thuis gaan wonen, op dit moment kan het me allemaal niet schelen. Dat heel mijn planning in de war zit, en ik geen flauw idee heb hoe ik ze op moet lossen ook niet.
Ik kan geen plakaatjes 'te huur' of 'te koop' meer zien. Ik kan geen immokantoren meer zien, en hun websites nog minder. www.immmojanstas.be, immoanthonis.be, Livng-stone.be, immo margriet, opkotinleuven.be, kotwijs... I've tried them all. Zonder resultaat. De ene keer verhuren ze niet aan alleenstaanden, de andere keer zijn er meer kapers op de kust (koppels wel te verstaan), dan is het appartement te duur, of te veel extra kosten, te ver weg, te hoog, zonder lift.. en als je dan al eentje vindt dat perfect is, gaat er nog iemand anders mee lopen die ongetwijfeld beter er uit ziet op de inlichtingenfiche dan ik.
en ja, ik weet dat iedereen zegt dat ik niet op mag geven. en sorry, I know you mean well, maar het is wel zo makkelijk om dat te blijven zeggen he. Het is pokke veel moeilijker om elke dag uit je bed te blijven komen, immo site na immo site af te dweilen in de hoop dat je toch nog iets tegenkomt. en dan kom je iets tegen, en dan begint het he. Je mag niet hopen, maar als de tijd begint te dringen, kan ik het ook niet helpen.
Gisteren weer. Ik mag zonder overdrijven zeggen dat het perfect was geweest. Dan zit je een hele dag tegen jezelf te zeggen: nee, niet gaan dromen van ikea meubels, tweepersoonsbedden en alle rommel. Doe het nu niet. Wacht af. Ik doe mijn best. Ik blijk daar heel slecht in te zijn.
Om 9 uur zit ik fris en monter (ahum) voor de telefoon. Blijkt dat ze, anders dan op de website staat, pas om 10 open zijn. Een uur wachten. (echt) niet hopen. tien uur. Bellen. 'die is al verhuurd'. *pats* zeepbel kapot. Hoop (die zich ongewild had opgeslagen) de grond in geboord.
Proficiat, immmokantoren. You win. I give up.
Ik kan geen plakaatjes 'te huur' of 'te koop' meer zien. Ik kan geen immokantoren meer zien, en hun websites nog minder. www.immmojanstas.be, immoanthonis.be, Livng-stone.be, immo margriet, opkotinleuven.be, kotwijs... I've tried them all. Zonder resultaat. De ene keer verhuren ze niet aan alleenstaanden, de andere keer zijn er meer kapers op de kust (koppels wel te verstaan), dan is het appartement te duur, of te veel extra kosten, te ver weg, te hoog, zonder lift.. en als je dan al eentje vindt dat perfect is, gaat er nog iemand anders mee lopen die ongetwijfeld beter er uit ziet op de inlichtingenfiche dan ik.
en ja, ik weet dat iedereen zegt dat ik niet op mag geven. en sorry, I know you mean well, maar het is wel zo makkelijk om dat te blijven zeggen he. Het is pokke veel moeilijker om elke dag uit je bed te blijven komen, immo site na immo site af te dweilen in de hoop dat je toch nog iets tegenkomt. en dan kom je iets tegen, en dan begint het he. Je mag niet hopen, maar als de tijd begint te dringen, kan ik het ook niet helpen.
Gisteren weer. Ik mag zonder overdrijven zeggen dat het perfect was geweest. Dan zit je een hele dag tegen jezelf te zeggen: nee, niet gaan dromen van ikea meubels, tweepersoonsbedden en alle rommel. Doe het nu niet. Wacht af. Ik doe mijn best. Ik blijk daar heel slecht in te zijn.
Om 9 uur zit ik fris en monter (ahum) voor de telefoon. Blijkt dat ze, anders dan op de website staat, pas om 10 open zijn. Een uur wachten. (echt) niet hopen. tien uur. Bellen. 'die is al verhuurd'. *pats* zeepbel kapot. Hoop (die zich ongewild had opgeslagen) de grond in geboord.
Proficiat, immmokantoren. You win. I give up.
zaterdag, augustus 18, 2007
sok
jullie wisten het allemaal al jaren, en ik zelf ook. Voor wie nog twijfelde, daarnet de bevestiging. Ik heb zonet, voor de eerste keer in mijn leven, de film 'Schindler's list' uitgekeken. Die heb ik geloof ik ergens ten midden van thesis- of examentijd laten opnemen, en heeft het wonder boven wonder overleefd. Dat is nu een echte typische Babs-film. Het deed me erg denken aan de reactie op Salvador (zie ergens vroeger). Ik hou het duidelijk niet droog bij symbolische momenten. Bij Salvador was dat het vertrappelde rozenblaadjes - moment, bij Pirates of the Carribean al bijna zover bij de openingsscene (again, zie vroeger) en bij 'The wind that shakes the barley' bij de eindscene (ook ergens terug te vinden). Deze keer was het wel pas laat raak, met name op het moment dat de film switches van zwart/wit naar kleur op het einde.(het begin van de film heb ik helaas gemist). Het moment dat de rij mensen aan staat te schuiven voor het graf van Mr. Schindler, en stenen op het graf legt. Mensen van alle leeftijden, de een al met meer moeite als de ander, maar allemaal overtuigd om eer te betuigen. Kippenvel, zoiets. Volgens Wikipedia is het een mengeling van acteurs en echte overlevenden. waw. Het werkte bij mij, alle sluizen open. En dan helemaal op het eind komt zo het allerlaatste druppeltje. De rode roos (of daar leek het toch op, als ik troebel zie ben ik niet zo goed in dingen herkennen)die dan in het midden van de hele hoop stenen wordt gelegd.. en ik had toch wel intuitief aangevoeld wie het op die beelden deed, en wikipedia heeft het me bevestigd, het was Liam Neeson zelf.
Wat Wikipedia me helaas niet uit kon leggen en ik me bij gevolg dus nog altijd afvraag, is de symboliek van de stenen. Is dat een typisch Joods gebruik? of is dat een referentie naar iets in de film wat me is ontgaan?
Wat Wikipedia me helaas niet uit kon leggen en ik me bij gevolg dus nog altijd afvraag, is de symboliek van de stenen. Is dat een typisch Joods gebruik? of is dat een referentie naar iets in de film wat me is ontgaan?
zaterdag, augustus 11, 2007
Marktrock
zaterdag 11 augustus 2007
Marktrock schrapt rolstoel- voorzieningen
LEUVEN - De organisatie van Marktrock heeft in extremis alle voorzieningen voor rolstoelgebruikers geschrapt. Onder andere de rolstoelpodia op het Ladeuzeplein en de Oude Markt zijn niet gebouwd.
Oorspronkelijk was de organisatie van plan om verhoogde plateaus te bouwen op het Ladeuzeplein en de Oude Markt. Rolstoelgebruikers zouden daarvandaan een goed uitzicht hebben op het podium, en dat werd ook aangekondigd op de website. Die plannen zijn deze week afgeblazen. Speciale parkeerplaatsen zijn er evenmin.
De sanitaire voorzieningen op het Ladeuzeplein zouden wel toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers, maar op de Oude Markt is er niets gepland. 'Voor sanitaire behoeften kunnen ze net als gewone festivalgangers terecht in de cafés', zegt Johan Vansina van de organisatie van Marktrock.
Volgens Vansina was het praktisch niet haalbaar om de plannen uit te voeren. 'Het is wel zo dat we er wat laat mee zijn begonnen, maar Intro (de organisatie die festivals toegankelijk wil maken voor gehandicapten, red.) stelde veel voorwaarden.'
De organisatie van Marktrock was te laat met de reservatie van een van de rolstoelpodia. 'De organisatie besliste naar eigen zeggen dinsdag om de samenwerking met Intro stop te zetten en alle overeenkomsten te annuleren. Het centrale nummer, waarop rolstoelgebruikers om assistentie kunnen vragen, zal dus niet in gebruik zijn. De vrijwilligers die Intro ter beschikking zou stellen om rolstoelgebruikers op het terrein te begeleiden, zijn er niet. Rolstoelgebruikers kunnen een beroep doen op Rode Kruisvrijwilligers als ze assistentie nodig hebben.
Jelle De Smedt van Intro is niet te spreken over de beslissing om de rolstoelpodia te schrappen. 'Marktrock is veel te laat begonnen met de organisatie. Wij gaan de meubelen niet redden met onze vrijwilligers. Zij zouden er toch niet veel kunnen doen, omdat er in niets is voorzien. We kunnen hen nu beter ergens anders inzetten.' De Smedt zakt zondag wel af naar Marktrock om te bespreken wat er mogelijk is voor volgend jaar. (bak)
bron: de standaard
Marktrock schrapt rolstoel- voorzieningen
LEUVEN - De organisatie van Marktrock heeft in extremis alle voorzieningen voor rolstoelgebruikers geschrapt. Onder andere de rolstoelpodia op het Ladeuzeplein en de Oude Markt zijn niet gebouwd.
Oorspronkelijk was de organisatie van plan om verhoogde plateaus te bouwen op het Ladeuzeplein en de Oude Markt. Rolstoelgebruikers zouden daarvandaan een goed uitzicht hebben op het podium, en dat werd ook aangekondigd op de website. Die plannen zijn deze week afgeblazen. Speciale parkeerplaatsen zijn er evenmin.
De sanitaire voorzieningen op het Ladeuzeplein zouden wel toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers, maar op de Oude Markt is er niets gepland. 'Voor sanitaire behoeften kunnen ze net als gewone festivalgangers terecht in de cafés', zegt Johan Vansina van de organisatie van Marktrock.
Volgens Vansina was het praktisch niet haalbaar om de plannen uit te voeren. 'Het is wel zo dat we er wat laat mee zijn begonnen, maar Intro (de organisatie die festivals toegankelijk wil maken voor gehandicapten, red.) stelde veel voorwaarden.'
De organisatie van Marktrock was te laat met de reservatie van een van de rolstoelpodia. 'De organisatie besliste naar eigen zeggen dinsdag om de samenwerking met Intro stop te zetten en alle overeenkomsten te annuleren. Het centrale nummer, waarop rolstoelgebruikers om assistentie kunnen vragen, zal dus niet in gebruik zijn. De vrijwilligers die Intro ter beschikking zou stellen om rolstoelgebruikers op het terrein te begeleiden, zijn er niet. Rolstoelgebruikers kunnen een beroep doen op Rode Kruisvrijwilligers als ze assistentie nodig hebben.
Jelle De Smedt van Intro is niet te spreken over de beslissing om de rolstoelpodia te schrappen. 'Marktrock is veel te laat begonnen met de organisatie. Wij gaan de meubelen niet redden met onze vrijwilligers. Zij zouden er toch niet veel kunnen doen, omdat er in niets is voorzien. We kunnen hen nu beter ergens anders inzetten.' De Smedt zakt zondag wel af naar Marktrock om te bespreken wat er mogelijk is voor volgend jaar. (bak)
bron: de standaard
vrijdag, augustus 10, 2007
donderdag, augustus 09, 2007
p.s. I love you
nee, geen secret message to een of andere admirer. Gewoon geweldig nieuws dat ik daarstraks op de IMDB (international movie database) heb ontdekt. Vooral goed nieuws voor alle liefhebbers en lezers van het boek "P.S I love you" van Cecilia Ahern, beter gekend als boek nummer zes in de chicklit reeks van de Morgen, of als een van de mooiste boeken die babs ooit gelezen heeft en besloot te gaan lezen op basis van het lezen van de achterflap in een Ierse boekhandel, waarna het haar meer dan een jaar heeft gekost om het in handen te krijgen. En blijkbaar vind ik het niet alleen goed, want er zijn genoeg positieve reacties van mensen aan wie ik het heb uitgeleend.
Maar dat boek dus, gaan ze verfilmen. Tegen kerst, of wat had je gedacht. Eenzame single vrouwen bij de vleet die dan hun zakdoek willen volsnotteren en alle excuses daarvoor zijn goed. Ja, ik reken mezelf zonder problemen tot die categorie.
hier staat alle info, nu alleen nog de tijd tot kerst doorkomen ;)
en wie nog niet helemaal overtuigd is en vroeger voor Buffy the vampire slayer aan de tv gekluisterd zat (yep, me again), een extra reden: James Marsden (a.k.a spike, the vampire) doet ook mee
http://www.imdb.com/title/tt0431308/
Gaat dat zien, I know I will...
ook op het lijstje: Two days in Paris, eerlijk gezegd alleen al voor Daniel Brühl. Na zijn prestatie in 'Salvador' hoog op mijn hoog gewaardeerd lijstje..
Maar dat boek dus, gaan ze verfilmen. Tegen kerst, of wat had je gedacht. Eenzame single vrouwen bij de vleet die dan hun zakdoek willen volsnotteren en alle excuses daarvoor zijn goed. Ja, ik reken mezelf zonder problemen tot die categorie.
hier staat alle info, nu alleen nog de tijd tot kerst doorkomen ;)
en wie nog niet helemaal overtuigd is en vroeger voor Buffy the vampire slayer aan de tv gekluisterd zat (yep, me again), een extra reden: James Marsden (a.k.a spike, the vampire) doet ook mee
http://www.imdb.com/title/tt0431308/
Gaat dat zien, I know I will...
ook op het lijstje: Two days in Paris, eerlijk gezegd alleen al voor Daniel Brühl. Na zijn prestatie in 'Salvador' hoog op mijn hoog gewaardeerd lijstje..
zaterdag, augustus 04, 2007
Cold Water
de mental picture heb ik bij deze al voor jullie geselecteerd. Iedereen kent het moment wel, uit de cinema, en heeft op zijn of haar manier er mee meegeleefd.
Ik voel me de laatste tijd wel es zoals Rose in het fragment (vooral rond de vierde minuut)Je zit ergens ten midden van een ijskoude zee, ervan overtuigd dat je laatste uur geslagen heeft. Het enige houvast dat voorhanden is, is de deur of zo, waar je op ligt, die bovendien nog heel wankel is. Proberen niet te bewegen is dus de beste optie. Je zit gevangen tussen hopen dat je het overleeft en weten dat de kans zeer klein is (remeber dat Rose heel goed weet dat er te weinig boten zijn). Bovendien heeft ze haar kans gehad, om met haar moeder in de boot te stappen, maar heeft ze dat niet gedaan. De vraag is ook: als ze haar vinden, moet ze dan terug naar hoe het was? Slaagt ze er dan ooit nog in om eraan te ontsnappen? Bovendien is het out of her hands, en kan ze alleen maar wachten..
vrijdag, augustus 03, 2007
Flip Kowlier - Welgemeende
ne welgemeende fuck you van mijn kant. Aan wie die gericht is, das voor mij een weet. Is het voor u een vraag of het wel of niet aan jou is gericht? dan heb je ongetwijfeld iets mispeuterd :)
woensdag, augustus 01, 2007
SOUL ASYLUM
a trip down memory lane.. een prachtnummer, en tja, one look at the guy.. what can I say :)
vrijdag, juli 27, 2007
take a step back
ik had jullie, mijn trouwe (of iets minder trouwe) lezers nog twee dingen beloofd. Mijn mening over Harry Potter, en de afloop van het verhaal in de rijschool. Aangezien ik HP 7 heb uitgeleend, ben ik dus nog niet aan de tweede lezing (klinkt dat nu alleen bij mij al bijna als iets heiligs? < eerste lezing?)toe gekomen. dat zal dus voor later zijn. Wat u wel krijgt aan het eind van het stukje is het verhaal hoe het afgelopen is in de rijschool, de dag na mijn stap twee op de road to independence.
Het lijkt wel een vicieuze cirkel, mijn leven op dit moment. Komt er een stapje naar voor, dan volgt enige tijd later (de exacte tijd is variabel naar gelang van het onderwerp) de lijkt het wel onvermijdelijke stap naar achter. Zo ook op de rijschool. Maandagmiddag, met het papier van mijn theoretische examen uitslag nog vers in het geheugen, bel ik naar Rijschool. Daar vragen ze me persoonlijk langs te komen, met alle benodigde papieren erbij. Aangezien mijn rijvaardigheidsbewijs en de papieren van de oogarts thuis in mijn dossier zaten, ik die avond terug naar huis. De halve avond gescand en afgeprint, maar de volgende morgen was ik er toch klaar voor. Met mijn nieuw 'rijbewijs' dossier onder de arm naar ginder. Daar aangekomen bleek leren rijden met automatische versnelling (verplicht) geen enkel probleem. Meer nog, ze hadden een auto daarvoor. Ik ontspande al een beetje en zag alles in mijn hoofd al mooi in elkaar vallen. De puzzel past, weet je wel, Bart achterna.
Wanneer leer ik nu toch es af zo naïef te zijn? Twee minuten later begon de dame in kwestie door de - het mag gezegd- imposante agenda van de rijschool te bladeren. en ze bleef maar bladeren. en toen kwamen de woorden 'de twee instructeurs die met de automatic kunnen rijden gaan een maand op vakantie. De vroegste datum dat ik je kan zetten is 24 september.'
*slik* *ongeloof* 24 september dames en heren, is namelijk meer als een maand later dan ik had ingecalculeerd. Bovendien moet ik op 12 sept mijn kot uit, met voorlopig nog geen zicht op een bewoonbare plaats daarna. Tenminste, als het niet thuis is. Thuis zit mijn ma. Niet in staat met een auto te rijden. ik ook niet. 2 bussen per dag richting leuven: om 9 en om 13u, en nog een terug rond 6. Ziet u het probleem? Ik wel. pap heeft 3 weken vakantie, in september. maar juist ja, 24 sept is net de vierde week. Goed gezien.
Maar nog langer wachten vond ik helemaal belachelijk. Nu heb ik alle dagen 2 uur les, waardoor ik op 5 oktober mijn voorlopig heb. Dan nog drie maand rijden voor ik examen MAG gaan doen en ja, dan is het januari. Dat is -gvd, excuus- een half jaar verloren.
Wat heeft een mens dan aan 3 maanden niks te doen? 24 sept beginnen namelijk ook de cursus frans, en de cursus literair vertalen, en job zoeken zal dus tot dan ook wel noppes zijn.
Ik had mezelf al op 19 oktober - ja, de 19e oktober - trots met mijn eigen auto en voorlopig rijbewijs - naar het concert van Anton Walgrave zien rijden. Ik mag helaas wel niet rijden met een voorlopig tussen 22u en 6 u sochtends. Zelfs als Anton om 20u begint (not a chance) dan ben ik nog te laat. Dus wordt het toch gebracht en gehaald worden door pappie.
That sucks.
Zeker op je 23e.
Het lijkt wel een vicieuze cirkel, mijn leven op dit moment. Komt er een stapje naar voor, dan volgt enige tijd later (de exacte tijd is variabel naar gelang van het onderwerp) de lijkt het wel onvermijdelijke stap naar achter. Zo ook op de rijschool. Maandagmiddag, met het papier van mijn theoretische examen uitslag nog vers in het geheugen, bel ik naar Rijschool. Daar vragen ze me persoonlijk langs te komen, met alle benodigde papieren erbij. Aangezien mijn rijvaardigheidsbewijs en de papieren van de oogarts thuis in mijn dossier zaten, ik die avond terug naar huis. De halve avond gescand en afgeprint, maar de volgende morgen was ik er toch klaar voor. Met mijn nieuw 'rijbewijs' dossier onder de arm naar ginder. Daar aangekomen bleek leren rijden met automatische versnelling (verplicht) geen enkel probleem. Meer nog, ze hadden een auto daarvoor. Ik ontspande al een beetje en zag alles in mijn hoofd al mooi in elkaar vallen. De puzzel past, weet je wel, Bart achterna.
Wanneer leer ik nu toch es af zo naïef te zijn? Twee minuten later begon de dame in kwestie door de - het mag gezegd- imposante agenda van de rijschool te bladeren. en ze bleef maar bladeren. en toen kwamen de woorden 'de twee instructeurs die met de automatic kunnen rijden gaan een maand op vakantie. De vroegste datum dat ik je kan zetten is 24 september.'
*slik* *ongeloof* 24 september dames en heren, is namelijk meer als een maand later dan ik had ingecalculeerd. Bovendien moet ik op 12 sept mijn kot uit, met voorlopig nog geen zicht op een bewoonbare plaats daarna. Tenminste, als het niet thuis is. Thuis zit mijn ma. Niet in staat met een auto te rijden. ik ook niet. 2 bussen per dag richting leuven: om 9 en om 13u, en nog een terug rond 6. Ziet u het probleem? Ik wel. pap heeft 3 weken vakantie, in september. maar juist ja, 24 sept is net de vierde week. Goed gezien.
Maar nog langer wachten vond ik helemaal belachelijk. Nu heb ik alle dagen 2 uur les, waardoor ik op 5 oktober mijn voorlopig heb. Dan nog drie maand rijden voor ik examen MAG gaan doen en ja, dan is het januari. Dat is -gvd, excuus- een half jaar verloren.
Wat heeft een mens dan aan 3 maanden niks te doen? 24 sept beginnen namelijk ook de cursus frans, en de cursus literair vertalen, en job zoeken zal dus tot dan ook wel noppes zijn.
Ik had mezelf al op 19 oktober - ja, de 19e oktober - trots met mijn eigen auto en voorlopig rijbewijs - naar het concert van Anton Walgrave zien rijden. Ik mag helaas wel niet rijden met een voorlopig tussen 22u en 6 u sochtends. Zelfs als Anton om 20u begint (not a chance) dan ben ik nog te laat. Dus wordt het toch gebracht en gehaald worden door pappie.
That sucks.
Zeker op je 23e.
The Wind That Shakes the Barley
helaas in het Italiaans, maar vond geen andere versie. Gevoelige zielen of mensen die de film nog willen zien kijken beter niet tot het einde. Voor Katrien: vanaf 00.47 tot 2.00: does that look strangely familiar?
woensdag, juli 25, 2007
dinsdag, juli 24, 2007
Teddy Thompson - Tonight Will Be Fine
mijn mantra van de laatste maanden om voorlopig af te sluiten.. Misschien helpt het ook wel voor (een van) jullie..
MCQ
Ik heb altijd al heel slechte ervaringen met Multiple Choice Examens gehad. Ik geloof echt dat ik zowel op Cuyckens als op Geeraerts nooit echt ben geslaagd zolang de examenvorm MCQ was. Logisch dan ook met zo'n achtergrond dat ik niet stond te springen om mijn theoretisch rij-examen te gaan doen (ook MCQ). Tel daarbij dat elk examen ik via het internet had opgelost, ik (net) niet aan de benodigde 41/50 score leek te geraken.
Maar ik had van veel mensen gehoord dat het studeren vlotter ging als je een datum voor ogen had. Dat ik het rond de 25e wou hebben, wist ik al een tijdje (vraag me echt niet waarom) en na overleg met mijn vervoer en steun en toeverlaat ging ik voor twee data (altijd een extra veiligheid inbouwen..) In tegenstelling tot mijn normale tactiek heb ik ditmaal vrij stil gehouden wat ik van plan was, uit voorzorg. Ik wou niet nog meer gepush van thuis. Iets verzwijgen kan ik idd ook niet, dus ik had het ze wel verteld, maar slechts een keertje. Dan vergeten ze het zonder problemen.
Maar zondag was ik alleen op kot, en de nieuwe en laatste Harry Potter brandde een gat in de fnac zak. Bovendien was het er rustig (was er alleen) en ik wou tijdens het lezen niet worden gestoord van begin tot einde. Elke dag dat ik zou wachten nam bovendien de kans toe dat ik ergens iets zou opvangen wat ik nog niet wou weten (zoals bij boek 6), en dat wou ik dit keer echt vermijden. Om drie uur zondagmiddag ben ik gecapituleerd. Om 23u was Harry Potter 7 uit. (meer beschouwingen later) Toen had ik eigenlijk besloten de theorie zo te laten en alles op woensdag te zetten.
De dag erna met ongelooflijk veel moeite uit bed gekomen (ik slaap hier op kot de laatste dagen amper) en toch voor alle zekerheid de theorie nog eens onder handen gepakt. Mijn vervoer kwam om 10 u informeren of ik het nog zag zitten, maar op mijn negatief antwoord liet ze duidelijk verstaan dat het er toch van zou komen. Nog twee uur in hogere versnelling (haha) herhaald en oefeningen gemaakt. De laatste oefensessie leverde 37/ 50 op. *slik*
Met absoluut geen vertrouwen in eigen kunnen in het examencentrum binnengestapt. het was dat ik wist dat Katrien haar tijd wel anders had kunnen gebruiken, anders was ik er echt onder uit gemuisd. Maar thank god I didn't. Ongeveer een half uur later kwam ik namelijk met een grote smile weer buiten :) 45 op 50 dames en heren, wat zegt u daarvan?!
Thuis kwamen ze (remember het plan) volledig uit de lucht gevallen. Dat woensdag einddatum was, wisten ze nog, van de poging maandag niet meer.
En het allerbeste van de zaak? Katrien kan woensdag doorwerken :)
Maar ik had van veel mensen gehoord dat het studeren vlotter ging als je een datum voor ogen had. Dat ik het rond de 25e wou hebben, wist ik al een tijdje (vraag me echt niet waarom) en na overleg met mijn vervoer en steun en toeverlaat ging ik voor twee data (altijd een extra veiligheid inbouwen..) In tegenstelling tot mijn normale tactiek heb ik ditmaal vrij stil gehouden wat ik van plan was, uit voorzorg. Ik wou niet nog meer gepush van thuis. Iets verzwijgen kan ik idd ook niet, dus ik had het ze wel verteld, maar slechts een keertje. Dan vergeten ze het zonder problemen.
Maar zondag was ik alleen op kot, en de nieuwe en laatste Harry Potter brandde een gat in de fnac zak. Bovendien was het er rustig (was er alleen) en ik wou tijdens het lezen niet worden gestoord van begin tot einde. Elke dag dat ik zou wachten nam bovendien de kans toe dat ik ergens iets zou opvangen wat ik nog niet wou weten (zoals bij boek 6), en dat wou ik dit keer echt vermijden. Om drie uur zondagmiddag ben ik gecapituleerd. Om 23u was Harry Potter 7 uit. (meer beschouwingen later) Toen had ik eigenlijk besloten de theorie zo te laten en alles op woensdag te zetten.
De dag erna met ongelooflijk veel moeite uit bed gekomen (ik slaap hier op kot de laatste dagen amper) en toch voor alle zekerheid de theorie nog eens onder handen gepakt. Mijn vervoer kwam om 10 u informeren of ik het nog zag zitten, maar op mijn negatief antwoord liet ze duidelijk verstaan dat het er toch van zou komen. Nog twee uur in hogere versnelling (haha) herhaald en oefeningen gemaakt. De laatste oefensessie leverde 37/ 50 op. *slik*
Met absoluut geen vertrouwen in eigen kunnen in het examencentrum binnengestapt. het was dat ik wist dat Katrien haar tijd wel anders had kunnen gebruiken, anders was ik er echt onder uit gemuisd. Maar thank god I didn't. Ongeveer een half uur later kwam ik namelijk met een grote smile weer buiten :) 45 op 50 dames en heren, wat zegt u daarvan?!
Thuis kwamen ze (remember het plan) volledig uit de lucht gevallen. Dat woensdag einddatum was, wisten ze nog, van de poging maandag niet meer.
En het allerbeste van de zaak? Katrien kan woensdag doorwerken :)
zondag, juli 22, 2007
vrijdag, juli 13, 2007
overrated
Like so many things in so many people's lives, things you look forward to tend to turn out to be overrated. The latest example? De plechtige proclamatie of promotie als het daar consequent werd genoemd. Dan moet je weten dat ik bij de eerste pijl bedoeld voor promovendi serieus begon te twijfelen of het wel op mij sloeg. Juist ja.
Ondanks alle grappen aan het thuisfront in de dagen vooraf (en dan heb ik het vooral over vrijdag tot zondag, de dagen voordien was ik wijselijk in Leuven blijven plakken) was ik wel zenuwachtig. Het bleef bij mij bij hopen, wat iedereen nu ook mag zeggen. Voor mij bleef wat er na of beter waar mijn naam ging afgeroepen worden een groot raadsel. It had already been narrowed down to two, but still. en ja, ik neem snel stemmingen over van mensen. Tot twintig na drie was er niets aan de hand. Maar toen ik ze plots zenuwachtig zag doen vanboven met de geluidsinstallatie sloegen ze ook bij mij toe. Ze kunnen wel zeggen op het papier 'intrede van de togati' maar what the hell ik me daar bij voor moest stellen? Dat het een groots moment was, was wel duidelijk. heb nog nooit zoveel (digitale)fototoestellen of camera's zien flitsen als op dat moment. Mijn vader zoals gewoonlijk de nuchterheid zelve, vond al dat gedoe overdreven. nee, hij had er niet aan gedacht om het 'grote moment' voor het nageslacht vast te leggen. Alle ogen plots gericht op het scherm voor je, en vooral niet achter je om te kijken waar ze blijven, een hele sportzaal vol, eengezind rechtstaand en afwachtende. Toen hoorde ik geruis, en ja,hoor, ze gingen me duidelijk passeren (damn those plaatsen aan het uiteinde van de rij). De sfeer werd helemaal erg toen ik als een van de togati niemand minder dan Prof. De Graef herkende. Mister Pukkelpop met een leren broek, in toga. Het is ook eens wat anders, nietwaar. De plechtige sfeer werd even snel weer doorbroken door het geluid van een hele zaal die weer opgelucht op zijn stoel plofte, maar ik begon al te voelen dat de zenuwen strak gespannen stonden, bij mij toch in ieder geval. Tijdens de speeches was het vooral moeilijk om me wakker te houden, niet te opvallend te geeuwen (hitte) en te focussen op wat ik daar kwam doen.
Eerst die van geschiedenis, en dat vond ik wel handig. Dat was tenminste een lijst namen waarop ik me niet hoefde te concentreren. Bij de lijst van Romaanse Talen was het goed om zeep. Een jongedame die afgeroepen werd als grote of grootste onderscheiding (ik weet het echt niet meer) barstte een paar rijen voor ons in tranen uit, waarna ze uitgebreid door vriendje naast haar werd getroost. Als er nu een ding is wat ik doe, dan is het meejanken. Toen was er dus geen ontkomen meer aan. De lijst van Germaanse kwam er aan, met een niet verrassende Eline als grooste onderscheiding, en ook grote onderscheiding ging grotendeels aan mij voorbij. Maar toen was het alle hens aan dek, alle vezels in mijn lichaam gespannen, oren gespitst, vingers gekruist en nagels afgebeten. 'Zijn geslaagd met onderscheiding' (leek wel minutenlange stilte) [mijn naam](ik zit hier nu bij de herinnering als een idioot tegen mijn pc te smilen) Er zijn een paar traantjes gevloeid ja. Allemaal de schuld van die van Romaanse, en het onverwachte. Het was gewoon ontlading of zo. Mijn vader, eeuwig en altijd een ware stoicijn, gaf geen krimp, behalve dat hij van mama een zakdoekje aannam en het mij overhandigde. Geen goed gezelschap voor zo'n moment. Niet dat het mij toen nog veel kon schelen. Ik was toen alleen nog op de lijst gefocust. in mijn hoofd vinkte ik de lijst af: Nele Boes, Ihsane Chioua Lekli, Ann Nickmans en Marjan Peeters. Toen wist ik genoeg en gingen de eerste twee smsjes de deur uit. Mijn ma vond het onbeleefd, maar so what.
Daarna op de receptie een overgelukkige groepsfoto met mijn tweede licertjes genomen, een overwelkom glas fruitsap achterover geslagen, de nodige felicitaties in ontvangst genomen en een praatje geslaan met mijn promotor. Met cijfers tussen 14 en 16 voor thesisgedrocht kon het er wel af, vond ik. Bleek na vijf minuten bovendien ook nog dat zij en ik toch naar het congres in Frankrijk gaan (aaaaaaaagh!! een half uur spreken.. in het Frans!!!) We hadden nog afspraken na te komen, en we werden een beetje belaagd door wespen, dus vertrok ons gezelschap richting Heverlee, om daar de 'Wok Dynasty' uit te gaan proberen met een hoop familie. een woord: goddelijk. Ik heb gegeten tot ik bijna barstte (lang leve kleedjes) en af en toe gepauseerd om smsjes te ontvangen en te beantwoorden. Miss Popular, of tenminste toch voor een namiddag.
Want hoe snel is het toch ook weer vervlogen, de pracht van zo'n namiddag... De onderscheiding heb ik, en die staat ook op mijn diploma, maar van de rest blijft niet veel meer over. Maandag bij het avondeten was het alweer bussiness as usual: gezeur over mijn keuze van cursus frans, of ik hier en daar al ingeschreven was, of ik al gesolliciteerd had - en dat doe je toch zeker niet per mail -, of ik al eindelijk vakantiewerk had, of ik al naar het immokantoor had gebeld en toen ik aankondigde volgende week mijn theoretisch examen te gaan doen, was het hek helemaal van de dam: veeeeeeel te vroeg, vonden ze. Ze vinden nogal veel, en ze willen nogal veel en toch weten ze niet wat ze willen, want iedere avond zijn de prioriteiten wel weer door elkaar geschud. Lastig hoor.
de voorlopige stand:
theorie examen op namiddag naar keuze voor eind juli
vakantiejob voorlopig noppes
spontane sollicitaties : 5
afwijzingen: 5
gerichte sollicitaties: 3
afwijzingen: 3
appartementen op het oog verhuurd: 1
appartementen nog op het oog: 0
plannen cursussen frans: 2 (vdab en clt)
inschrijvingen cursus frans: 0
inschrijvingen literair vertalen: 0
tekst klaar voor congres: 0/30 min
muzikale keuzes: Rufus Wainwright (geniaal op werchter naar het schijnt)
Palomine (verdienen daar ook een plaats, maar liever nog op Marktrock, eigenlijk...)
Ondanks alle grappen aan het thuisfront in de dagen vooraf (en dan heb ik het vooral over vrijdag tot zondag, de dagen voordien was ik wijselijk in Leuven blijven plakken) was ik wel zenuwachtig. Het bleef bij mij bij hopen, wat iedereen nu ook mag zeggen. Voor mij bleef wat er na of beter waar mijn naam ging afgeroepen worden een groot raadsel. It had already been narrowed down to two, but still. en ja, ik neem snel stemmingen over van mensen. Tot twintig na drie was er niets aan de hand. Maar toen ik ze plots zenuwachtig zag doen vanboven met de geluidsinstallatie sloegen ze ook bij mij toe. Ze kunnen wel zeggen op het papier 'intrede van de togati' maar what the hell ik me daar bij voor moest stellen? Dat het een groots moment was, was wel duidelijk. heb nog nooit zoveel (digitale)fototoestellen of camera's zien flitsen als op dat moment. Mijn vader zoals gewoonlijk de nuchterheid zelve, vond al dat gedoe overdreven. nee, hij had er niet aan gedacht om het 'grote moment' voor het nageslacht vast te leggen. Alle ogen plots gericht op het scherm voor je, en vooral niet achter je om te kijken waar ze blijven, een hele sportzaal vol, eengezind rechtstaand en afwachtende. Toen hoorde ik geruis, en ja,hoor, ze gingen me duidelijk passeren (damn those plaatsen aan het uiteinde van de rij). De sfeer werd helemaal erg toen ik als een van de togati niemand minder dan Prof. De Graef herkende. Mister Pukkelpop met een leren broek, in toga. Het is ook eens wat anders, nietwaar. De plechtige sfeer werd even snel weer doorbroken door het geluid van een hele zaal die weer opgelucht op zijn stoel plofte, maar ik begon al te voelen dat de zenuwen strak gespannen stonden, bij mij toch in ieder geval. Tijdens de speeches was het vooral moeilijk om me wakker te houden, niet te opvallend te geeuwen (hitte) en te focussen op wat ik daar kwam doen.
Eerst die van geschiedenis, en dat vond ik wel handig. Dat was tenminste een lijst namen waarop ik me niet hoefde te concentreren. Bij de lijst van Romaanse Talen was het goed om zeep. Een jongedame die afgeroepen werd als grote of grootste onderscheiding (ik weet het echt niet meer) barstte een paar rijen voor ons in tranen uit, waarna ze uitgebreid door vriendje naast haar werd getroost. Als er nu een ding is wat ik doe, dan is het meejanken. Toen was er dus geen ontkomen meer aan. De lijst van Germaanse kwam er aan, met een niet verrassende Eline als grooste onderscheiding, en ook grote onderscheiding ging grotendeels aan mij voorbij. Maar toen was het alle hens aan dek, alle vezels in mijn lichaam gespannen, oren gespitst, vingers gekruist en nagels afgebeten. 'Zijn geslaagd met onderscheiding' (leek wel minutenlange stilte) [mijn naam](ik zit hier nu bij de herinnering als een idioot tegen mijn pc te smilen) Er zijn een paar traantjes gevloeid ja. Allemaal de schuld van die van Romaanse, en het onverwachte. Het was gewoon ontlading of zo. Mijn vader, eeuwig en altijd een ware stoicijn, gaf geen krimp, behalve dat hij van mama een zakdoekje aannam en het mij overhandigde. Geen goed gezelschap voor zo'n moment. Niet dat het mij toen nog veel kon schelen. Ik was toen alleen nog op de lijst gefocust. in mijn hoofd vinkte ik de lijst af: Nele Boes, Ihsane Chioua Lekli, Ann Nickmans en Marjan Peeters. Toen wist ik genoeg en gingen de eerste twee smsjes de deur uit. Mijn ma vond het onbeleefd, maar so what.
Daarna op de receptie een overgelukkige groepsfoto met mijn tweede licertjes genomen, een overwelkom glas fruitsap achterover geslagen, de nodige felicitaties in ontvangst genomen en een praatje geslaan met mijn promotor. Met cijfers tussen 14 en 16 voor thesisgedrocht kon het er wel af, vond ik. Bleek na vijf minuten bovendien ook nog dat zij en ik toch naar het congres in Frankrijk gaan (aaaaaaaagh!! een half uur spreken.. in het Frans!!!) We hadden nog afspraken na te komen, en we werden een beetje belaagd door wespen, dus vertrok ons gezelschap richting Heverlee, om daar de 'Wok Dynasty' uit te gaan proberen met een hoop familie. een woord: goddelijk. Ik heb gegeten tot ik bijna barstte (lang leve kleedjes) en af en toe gepauseerd om smsjes te ontvangen en te beantwoorden. Miss Popular, of tenminste toch voor een namiddag.
Want hoe snel is het toch ook weer vervlogen, de pracht van zo'n namiddag... De onderscheiding heb ik, en die staat ook op mijn diploma, maar van de rest blijft niet veel meer over. Maandag bij het avondeten was het alweer bussiness as usual: gezeur over mijn keuze van cursus frans, of ik hier en daar al ingeschreven was, of ik al gesolliciteerd had - en dat doe je toch zeker niet per mail -, of ik al eindelijk vakantiewerk had, of ik al naar het immokantoor had gebeld en toen ik aankondigde volgende week mijn theoretisch examen te gaan doen, was het hek helemaal van de dam: veeeeeeel te vroeg, vonden ze. Ze vinden nogal veel, en ze willen nogal veel en toch weten ze niet wat ze willen, want iedere avond zijn de prioriteiten wel weer door elkaar geschud. Lastig hoor.
de voorlopige stand:
theorie examen op namiddag naar keuze voor eind juli
vakantiejob voorlopig noppes
spontane sollicitaties : 5
afwijzingen: 5
gerichte sollicitaties: 3
afwijzingen: 3
appartementen op het oog verhuurd: 1
appartementen nog op het oog: 0
plannen cursussen frans: 2 (vdab en clt)
inschrijvingen cursus frans: 0
inschrijvingen literair vertalen: 0
tekst klaar voor congres: 0/30 min
muzikale keuzes: Rufus Wainwright (geniaal op werchter naar het schijnt)
Palomine (verdienen daar ook een plaats, maar liever nog op Marktrock, eigenlijk...)
dinsdag, juli 10, 2007
road to freedom step 1
sinds zondag ongeveer vier uur heb ik mijn eerste zelfzekere stap op de weg gezet. Na al het voorbereidend werk van de voorbije maanden is er toch al een ding afgerond en zeker: het diploma. Want het is binnen, mijn felbegeerde en felbevochten Germaanse diploma. Met onderscheiding zelfs. Alle mensen die vonden dat ik beter geen univ ging doen zoveel jaar geleden: eat this! Van de studentenpopulatie heb ik me dus ondertussen op een andere grond toegespitst, zijnde de arbeidsmarkt. Voorlopig nog niet veel positiefs op dat vlak te vertellen. Hetzelfde geldt voor het vastgoed-vlak. Wel al vrij ver gevorderd in het 'rijbewijstheorie' boek. Een datum voor een eerste poging van dat examen ligt wel nog niet vast. Voor eind juli in ieder geval.
5 bloody seconds, zulke gevolgen ;)
5 bloody seconds, zulke gevolgen ;)
zaterdag, juni 30, 2007
There's a million things I’d like to say
But if you'll stay I’ll try to hold 'em back a little.
And a million things I’d like to hear before you disappear
And then you raise your voice a little.
It's been a minute and it's no surprise,
That you roll your eyes every time I wanna talk about it.
Another minute you throw up your hands
And then you make demands like you never wanna hear about it.
So let's be clear about it,
(chorus)
There's a million things I wish you were
But what's for sure is one thing I wish you were not.
I wish you weren't the one to leave me stranded
Here empty handed with a head full of wishes.
There's a million words and I’ve said none,
I've held them on my tongue and carry them into the evening.
I lie in bed and swallow every word and though it seems absurd,
It's worth it to keep you from leaving.
And in the morning when I lie awake because my insides ache,
I try to get back to a dream about it.
Where every word makes up the air you breathe.
You never think to leave 'cause you know you couldn't live without 'em.
You won't survive without 'em.
But if you'll stay I’ll try to hold 'em back a little.
And a million things I’d like to hear before you disappear
And then you raise your voice a little.
It's been a minute and it's no surprise,
That you roll your eyes every time I wanna talk about it.
Another minute you throw up your hands
And then you make demands like you never wanna hear about it.
So let's be clear about it,
(chorus)
There's a million things I wish you were
But what's for sure is one thing I wish you were not.
I wish you weren't the one to leave me stranded
Here empty handed with a head full of wishes.
There's a million words and I’ve said none,
I've held them on my tongue and carry them into the evening.
I lie in bed and swallow every word and though it seems absurd,
It's worth it to keep you from leaving.
And in the morning when I lie awake because my insides ache,
I try to get back to a dream about it.
Where every word makes up the air you breathe.
You never think to leave 'cause you know you couldn't live without 'em.
You won't survive without 'em.
maandag, juni 11, 2007
you do something to me
You do something to me,
something deep inside
I'm hanging on the wire for a love
I'll never find
You do something wonderful
then chase it all away
Mixing my emotions that
throws me back again
Hanging on the wire,
I'm waiting for the change
I'm dancing through the fire,
just to catch a flame
an' feel real again
You do something to me somewhere deep inside
I'm hoping to get close to a peace I cannot find
Dancing through the fire just to catch a flame
Just to get close to, just close enough
To tell you that.....
You do something to me something deep inside.
something deep inside
I'm hanging on the wire for a love
I'll never find
You do something wonderful
then chase it all away
Mixing my emotions that
throws me back again
Hanging on the wire,
I'm waiting for the change
I'm dancing through the fire,
just to catch a flame
an' feel real again
You do something to me somewhere deep inside
I'm hoping to get close to a peace I cannot find
Dancing through the fire just to catch a flame
Just to get close to, just close enough
To tell you that.....
You do something to me something deep inside.
zondag, juni 10, 2007
wat heb ik de laatste weken nog uitgespookt? Het antwoord op die vraag telt twee woorden: Ben (en nee, niemand heeft iets gemist) en Jerry's :)
I am completely smitten (is dat nu niet de zaligste britse uitdrukking ooit?) Het begon met Chocolate Fudge Brownie, tijdens Clouseau. Perfect om mee te beginnen, want je weet niet wat je overkomt, een droom voor alle vrouwen met een acuut chocoladetekort. Dat was al een schot in de roos.
Een week en half geleden stak het virus weer de kop op, en jeuken dat het deed... Ik was van plan het dit keer grondiger aan te pakken, dus heeft het internet, mijn vriend, geholpen. Daar kwam ik op de hoogte van het bestaan van een smaak die ze 'cookie dough' noemen. Als ik daarbij vertel dat ik al jaren in mijn familie bekend sta als degene die bij het bakken van de wafels niet staat te bedelen om een wafel maar om het deeg, dan weet je het wel.. (Trouwens, dat geldt ook voor cake, tiramisu, chocomousse en koekjes). Ik had een nieuwe missie. Met een paar dagen vertraging en wat hulp (wegens te lui) was de missie geslaagd. Mijn mening? I'd died and gone to heaven... Dat is het eerste ijs waarbij ik het ijs laat smelten om dan het cookie dough ten volle te kunnen proeven. (da's zo'n beetje als eerst heel zorgvuldig het chocolalaagje van een Magnum afbijten alvorens aan het ijs te beginnen maar dan omgekeerd). De cookie dough heeft wegens enorme stress, hitte en nood aan verkoeling (op vele vlakken) nog minder lang geleefd dan ik had voorzien. *lichte schaamte*.
Met het vooruitzicht op een gruwelijke traag vooruitgaande paper (tegen morgen) en een examen dinsdag om 9 u dat ik totaal niet zie zitten was het tijd voor de grote middelen (maw. een 500 ml potje, niet dat ik ooit anders deed ;)) Het slachtoffer had ik dit keer al tijdje in mijn hoofd: half baked, als ik het goed begrijp een mengeling van de vorige twee. ben benieuwd naar het resultaat ;)
nog op het lijstje: Dublin Mud (as far as I know niet in België verkrijgbaar) maar die is voor proefkonijn Katrien, voor wie een combinatie Baileys en koffie zalig klinkt :)
I am completely smitten (is dat nu niet de zaligste britse uitdrukking ooit?) Het begon met Chocolate Fudge Brownie, tijdens Clouseau. Perfect om mee te beginnen, want je weet niet wat je overkomt, een droom voor alle vrouwen met een acuut chocoladetekort. Dat was al een schot in de roos.
Een week en half geleden stak het virus weer de kop op, en jeuken dat het deed... Ik was van plan het dit keer grondiger aan te pakken, dus heeft het internet, mijn vriend, geholpen. Daar kwam ik op de hoogte van het bestaan van een smaak die ze 'cookie dough' noemen. Als ik daarbij vertel dat ik al jaren in mijn familie bekend sta als degene die bij het bakken van de wafels niet staat te bedelen om een wafel maar om het deeg, dan weet je het wel.. (Trouwens, dat geldt ook voor cake, tiramisu, chocomousse en koekjes). Ik had een nieuwe missie. Met een paar dagen vertraging en wat hulp (wegens te lui) was de missie geslaagd. Mijn mening? I'd died and gone to heaven... Dat is het eerste ijs waarbij ik het ijs laat smelten om dan het cookie dough ten volle te kunnen proeven. (da's zo'n beetje als eerst heel zorgvuldig het chocolalaagje van een Magnum afbijten alvorens aan het ijs te beginnen maar dan omgekeerd). De cookie dough heeft wegens enorme stress, hitte en nood aan verkoeling (op vele vlakken) nog minder lang geleefd dan ik had voorzien. *lichte schaamte*.
Met het vooruitzicht op een gruwelijke traag vooruitgaande paper (tegen morgen) en een examen dinsdag om 9 u dat ik totaal niet zie zitten was het tijd voor de grote middelen (maw. een 500 ml potje, niet dat ik ooit anders deed ;)) Het slachtoffer had ik dit keer al tijdje in mijn hoofd: half baked, als ik het goed begrijp een mengeling van de vorige twee. ben benieuwd naar het resultaat ;)
nog op het lijstje: Dublin Mud (as far as I know niet in België verkrijgbaar) maar die is voor proefkonijn Katrien, voor wie een combinatie Baileys en koffie zalig klinkt :)
dinsdag, juni 05, 2007
het lot heeft ook voor jou een prachtkado in pacht, als je maar geduldig bent en lang genoeg wacht
De inleiding tot dit stukje is dubbel niet van mij. Ten eerste waren de creatieve breinen die zo'n mooie zinnen kunnen vormen de broers van Kommil Foo. Ten tweede ben ik daar (dat de zin van kommil foo was dus) pas achtergekomen tijdens het typen van mijn paper cultuursmeiotiek omdat ik hem daar bij de tweede bron (ja Koen, bij jou ;)) was tegengekomen. Maar nevermind, waar het om gaat is dat het heel goed past bij nu. Bij mij. bij mijn situatie.
Want het lot vindt duidelijk dat ik lang genoeg heb gewacht op mijn prachtkado en dat de tijd rijp was om het uit te mogen pakken. Na 6 jaar zeuren over vakantie zonder ma en pa is het zover! In mijn kado (dat geen kado is want ik betaal het zelf) zit een driedaagse citytrip naar Dublin met Katrien. Gisteren vlucht geboekt en het hotel. Vandaag kwam dan nog de bevestiging voor de assistentie op de luchthavens, dus nu ligt het echt vast. Op 25 juni verruilen we de Brusselse grond voor een grote mechanische vogel die ons tot Dublin brengt. Helemaal alleen, heb ik dat al gezegd :) En dan drie dagen Dublin 'Shop till you drop' Of zoiets. de invulling zien we nog wel. In Dublin hoef ik niets. Daar gewoon zijn is al genoeg. Engels horen praten met een leuk twistje. mmm. Ik heb Dublin echt gemist, zoveel is duidelijk. Laten we maar niet ingaan op hoe gek het is om een stad te missen. put it down to examenstress
waar het om gaat is dat we maandag 25 juni vanaf 10.10 in andere lucht vertoeven dan de onze. vanaf die tijd ben ik dus ook alleen aan viervoudig tarief smsgewijs bereikbaar, u bent bij deze gewaarschuwd. Ook dringende mails op die dagen laat je best achterwege. Tot vrijdag 29 juni worden ze toch niet gelezen, want donderdag 28 juni komen we waarschijnljk heel wat geld lichter en bagage aan zakken zwaarder en hopelijk zonder kleerscheuren en een hekel aan elkaar terug met onze voeten op de grond rond half 9.
Uitgebreid verslag volgt.
In Dublin's fair city..
De inleiding tot dit stukje is dubbel niet van mij. Ten eerste waren de creatieve breinen die zo'n mooie zinnen kunnen vormen de broers van Kommil Foo. Ten tweede ben ik daar (dat de zin van kommil foo was dus) pas achtergekomen tijdens het typen van mijn paper cultuursmeiotiek omdat ik hem daar bij de tweede bron (ja Koen, bij jou ;)) was tegengekomen. Maar nevermind, waar het om gaat is dat het heel goed past bij nu. Bij mij. bij mijn situatie.
Want het lot vindt duidelijk dat ik lang genoeg heb gewacht op mijn prachtkado en dat de tijd rijp was om het uit te mogen pakken. Na 6 jaar zeuren over vakantie zonder ma en pa is het zover! In mijn kado (dat geen kado is want ik betaal het zelf) zit een driedaagse citytrip naar Dublin met Katrien. Gisteren vlucht geboekt en het hotel. Vandaag kwam dan nog de bevestiging voor de assistentie op de luchthavens, dus nu ligt het echt vast. Op 25 juni verruilen we de Brusselse grond voor een grote mechanische vogel die ons tot Dublin brengt. Helemaal alleen, heb ik dat al gezegd :) En dan drie dagen Dublin 'Shop till you drop' Of zoiets. de invulling zien we nog wel. In Dublin hoef ik niets. Daar gewoon zijn is al genoeg. Engels horen praten met een leuk twistje. mmm. Ik heb Dublin echt gemist, zoveel is duidelijk. Laten we maar niet ingaan op hoe gek het is om een stad te missen. put it down to examenstress
waar het om gaat is dat we maandag 25 juni vanaf 10.10 in andere lucht vertoeven dan de onze. vanaf die tijd ben ik dus ook alleen aan viervoudig tarief smsgewijs bereikbaar, u bent bij deze gewaarschuwd. Ook dringende mails op die dagen laat je best achterwege. Tot vrijdag 29 juni worden ze toch niet gelezen, want donderdag 28 juni komen we waarschijnljk heel wat geld lichter en bagage aan zakken zwaarder en hopelijk zonder kleerscheuren en een hekel aan elkaar terug met onze voeten op de grond rond half 9.
Uitgebreid verslag volgt.
In Dublin's fair city..
zaterdag, juni 02, 2007
I want what I can't have
Het is examentijd en ja hoor, ook al heb ik maar twee examens (en drie papers), ik word toch geplaagd door het jaarlijkse 'I want what I can't have' syndroom. Dat duikt altijd rond deze periode op en heeft er alles mee te maken dat er dingen zijn die nu niet kunnen of mogen maar die je dan net nu wilt, en nog liefst zo snel mogelijk ook. Wachten is ineens onmogelijk geworden. intengendeel, er komt iets in me op en dan moet het nog liever vandaag dan morgen worden ingelast.
Ik wil naar Pirates III gaan kijken. Al van dag een. Maar geen tijd. Deadlines. op 4 juni, 7 juni en 11 juni, examen op de 12e. Heel hectisch. Slecht plan, maar nu te laat. Dus in principe, als ik gewoon wacht tot de namiddag van de 12e, kan ik zonder problemen naar Pirates, maar dat, u raadt het al, is net het probleem. Want dat duurt me te lang. Daarbovenop komt nog dat iedereen in mijn omgeving plots naar Pirates gaat, en ik als de dood ben dat iemand iets belangrijk vertelt en het zo helemaal verpest. en alleen naar Pirates gaan, wat is daar nu aan?
Ik wil met Arid bezig zijn. ik weet het, tis bijna obsessief, maar de AB show laat nog steeds zijn sporen na. Ik heb echt mijn dagelijkse dosis van de nieuwe nummers nodig (my god, ik klink bijna als een addict) om me er door te sleuren. Ik ben gewoon nog zo onder de indruk van dat concert en alles erbij, maaar heb de tijd niet om er mee bezig te zijn.
Ik wil mijn vakantie plannen. 25 juni al, en vakantie is natuurlijk veel leuker dan papers schrijven, maar ja, ook daarvoor heb ik dus geen tijd. Dagdromen van Dublin, ook daarvoor is er nu even geen tijd, maar net nu dringt het zich op in mijn hoofd.
Ik wil computerspelletjes spelen op het maniakale af.
ik wil lezen (maar niet de dingen die ik moet lezen)
Ik wil shrek III gaan kijken.
Ik wil cd's gaan shoppen.
Ik wil schoenen shoppen.
Ik wil shoppen.
Ik wil in de Wok on Air gaan eten.
ik wil de Ben & Jerry's Cookie Dough proeven.
Ik wil de droom op mijn [i] Most Wanted Dreams[/i] halen
Ik wil iemand vinden voor Clouseau.
Ik wil een frontstagepas voor Marktrock.
Ik wil met mensen grondige gesprekken voeren op eender welk terras, maar wel NU!
Ik wil mensen zien (maar niet de mensen die ik moet zien).
conclusie: ik wil wat ik niet kan hebben (voorlopig)
conclusie 2: at this point in time, my life is a mess.
Ik wil naar Pirates III gaan kijken. Al van dag een. Maar geen tijd. Deadlines. op 4 juni, 7 juni en 11 juni, examen op de 12e. Heel hectisch. Slecht plan, maar nu te laat. Dus in principe, als ik gewoon wacht tot de namiddag van de 12e, kan ik zonder problemen naar Pirates, maar dat, u raadt het al, is net het probleem. Want dat duurt me te lang. Daarbovenop komt nog dat iedereen in mijn omgeving plots naar Pirates gaat, en ik als de dood ben dat iemand iets belangrijk vertelt en het zo helemaal verpest. en alleen naar Pirates gaan, wat is daar nu aan?
Ik wil met Arid bezig zijn. ik weet het, tis bijna obsessief, maar de AB show laat nog steeds zijn sporen na. Ik heb echt mijn dagelijkse dosis van de nieuwe nummers nodig (my god, ik klink bijna als een addict) om me er door te sleuren. Ik ben gewoon nog zo onder de indruk van dat concert en alles erbij, maaar heb de tijd niet om er mee bezig te zijn.
Ik wil mijn vakantie plannen. 25 juni al, en vakantie is natuurlijk veel leuker dan papers schrijven, maar ja, ook daarvoor heb ik dus geen tijd. Dagdromen van Dublin, ook daarvoor is er nu even geen tijd, maar net nu dringt het zich op in mijn hoofd.
Ik wil computerspelletjes spelen op het maniakale af.
ik wil lezen (maar niet de dingen die ik moet lezen)
Ik wil shrek III gaan kijken.
Ik wil cd's gaan shoppen.
Ik wil schoenen shoppen.
Ik wil shoppen.
Ik wil in de Wok on Air gaan eten.
ik wil de Ben & Jerry's Cookie Dough proeven.
Ik wil de droom op mijn [i] Most Wanted Dreams[/i] halen
Ik wil iemand vinden voor Clouseau.
Ik wil een frontstagepas voor Marktrock.
Ik wil met mensen grondige gesprekken voeren op eender welk terras, maar wel NU!
Ik wil mensen zien (maar niet de mensen die ik moet zien).
conclusie: ik wil wat ik niet kan hebben (voorlopig)
conclusie 2: at this point in time, my life is a mess.
donderdag, mei 17, 2007
recyclage
Zo voel ik me wel meer, de laatste tijd: als een wegwerpverpakking.
Of nee, da is het ni echt, als een herbruikbare verpakking. Iets wat je in de kast legt tot je het es nodig hebt en waarvan je bij gebruik denkt: wat handig toch? Maar dan weer wegsteekt en vergeet, tot het nog es handig uitkomt.
Andere mensen hebben dat dus ook met mensen, ofwel zit ik met een verpakking met een waarderingsprobleem. Blijkbaar is het typisch als je bij mij in de buurt bent: dat je op momenten dat het belangrijk is me wel weet zijn, maar voor de rest gewoon totaal ni meer bedenkt dat ik besta.
juist ja, tot ik nog es van pas kan komen...
Of nee, da is het ni echt, als een herbruikbare verpakking. Iets wat je in de kast legt tot je het es nodig hebt en waarvan je bij gebruik denkt: wat handig toch? Maar dan weer wegsteekt en vergeet, tot het nog es handig uitkomt.
Andere mensen hebben dat dus ook met mensen, ofwel zit ik met een verpakking met een waarderingsprobleem. Blijkbaar is het typisch als je bij mij in de buurt bent: dat je op momenten dat het belangrijk is me wel weet zijn, maar voor de rest gewoon totaal ni meer bedenkt dat ik besta.
juist ja, tot ik nog es van pas kan komen...
disappointment
Het eerste nummer van de nieuwe plaat van Rufus Wainwright, en het was al raak..
Do I disappoint you, in just being human?
And not one of the elements, that you can light your cigar on
Why does it always have to be fire?
Why does it always have to be brimstone?
Desire
Cool this body down
Do I disappoint you, in just being lonely?
And not one of the elements that you can call your one and only
Why does it always have to be water?
Why does it always have to be holy wine?
Destruction
Of all mankind
And do I disappoint you?
Do I disappoint you in just being like you?
Tired of being the reason the road has a shoulder
And it could be argued, why they all return to the order
Why does it always have to be chaos?
Why does it always have to be wanderlust?
Sensational
I'm gonna smash your bloody skull.
'Cause, baby, no, you can't see inside
No, baby, no, you can't see my soul
Do I disappoint you?
Do I disappoint you?
Do I disappoint you, in just being human?
And not one of the elements, that you can light your cigar on
Why does it always have to be fire?
Why does it always have to be brimstone?
Desire
Cool this body down
Do I disappoint you, in just being lonely?
And not one of the elements that you can call your one and only
Why does it always have to be water?
Why does it always have to be holy wine?
Destruction
Of all mankind
And do I disappoint you?
Do I disappoint you in just being like you?
Tired of being the reason the road has a shoulder
And it could be argued, why they all return to the order
Why does it always have to be chaos?
Why does it always have to be wanderlust?
Sensational
I'm gonna smash your bloody skull.
'Cause, baby, no, you can't see inside
No, baby, no, you can't see my soul
Do I disappoint you?
Do I disappoint you?
Wilt u een mens (maw. ikzelf) al eens een plezier doen? laat je dan bij de comments maar eens gaan over volgende gedichten. Ze zijn de keuzes voor mijn paper poëzietheorie, en hoe meer visies, interpretaties en twijfels, hoe makkelijker ik de 10 blz krijg gevuld..
Al hartelijk dank op voorhand!
BETOVERING DOOR SNEEUW
Zo onaanraakbaar valt het op ons in.
Kleine schokkende dingen zijn het,
Gestolde wolken die in het tegenlicht
Gaat dampen op een bokkenvacht.
Door op je huid te jagen
Hervindt de herinnering zichzelf.
Ik zie je voor het eerst.
Helder valt je lichaam open,
Gaat met mijn ogen aan de haal.
Je vingers ijler dan
Rookpluimen in de verte.
Als ik je bijtend kus
Gloeit je doorschijnend bloed.
Rood is je ademende keel.
Je warmt de ochtend en het bos.
Nu ik mijn handen
Aan je lippen openhaal
Begrijp ik wie je bent.
Het is te laat.
Ik hoor je kleine hakbijil hakken
In de vijvers van mijn hoofd.
Ik stop mijn oren dicht.
Het sneeuwen houdt niet op.
Stefan Hertmans
KWAM KOUDE, grauwe zeedag.
Kwam wijdwaddendag.
Kwam winddag op duindag (wind kwam op?)
Kwam nooit-diep-genoeg-geinhaleerde-blauwe-hemel-dag.
Kwam de verlaten-zwarte-modderpadden-dag.
(O het eroties zuigen
van modder, mother, moeder aarde aan je laarzen.)
Geen (ik had gehooopt op een) sneeuwdag.
Wel mooie mistdagen met misthoorns.
Heldere waterdrupdagen in een roestige ton!
Rustige stapelwolkdagen onder de kale berk!
Kwam zwarte
ik-kan-het-toch-niet-monter-dag.
Tussen de vele beesten van de vrije wijdte
Het enig kniesoor te zijn
in wie de leegte hengels heeft.
Kwam grote, zonovergoten klaarwaterdag
en kwam ’s nachts, in de slaapzak wakkerliggend,
halfzuster van het visioen,
kleindochter van de openbaring,
nogmaals: grote, zonovergoten klaarwaterdag.
Dagen van kijken en zwijgen.
Oude koning Eenvouds dagen.
Dagen van zwijgen en zien.
Frans Kuipers
Al hartelijk dank op voorhand!
BETOVERING DOOR SNEEUW
Zo onaanraakbaar valt het op ons in.
Kleine schokkende dingen zijn het,
Gestolde wolken die in het tegenlicht
Gaat dampen op een bokkenvacht.
Door op je huid te jagen
Hervindt de herinnering zichzelf.
Ik zie je voor het eerst.
Helder valt je lichaam open,
Gaat met mijn ogen aan de haal.
Je vingers ijler dan
Rookpluimen in de verte.
Als ik je bijtend kus
Gloeit je doorschijnend bloed.
Rood is je ademende keel.
Je warmt de ochtend en het bos.
Nu ik mijn handen
Aan je lippen openhaal
Begrijp ik wie je bent.
Het is te laat.
Ik hoor je kleine hakbijil hakken
In de vijvers van mijn hoofd.
Ik stop mijn oren dicht.
Het sneeuwen houdt niet op.
Stefan Hertmans
KWAM KOUDE, grauwe zeedag.
Kwam wijdwaddendag.
Kwam winddag op duindag (wind kwam op?)
Kwam nooit-diep-genoeg-geinhaleerde-blauwe-hemel-dag.
Kwam de verlaten-zwarte-modderpadden-dag.
(O het eroties zuigen
van modder, mother, moeder aarde aan je laarzen.)
Geen (ik had gehooopt op een) sneeuwdag.
Wel mooie mistdagen met misthoorns.
Heldere waterdrupdagen in een roestige ton!
Rustige stapelwolkdagen onder de kale berk!
Kwam zwarte
ik-kan-het-toch-niet-monter-dag.
Tussen de vele beesten van de vrije wijdte
Het enig kniesoor te zijn
in wie de leegte hengels heeft.
Kwam grote, zonovergoten klaarwaterdag
en kwam ’s nachts, in de slaapzak wakkerliggend,
halfzuster van het visioen,
kleindochter van de openbaring,
nogmaals: grote, zonovergoten klaarwaterdag.
Dagen van kijken en zwijgen.
Oude koning Eenvouds dagen.
Dagen van zwijgen en zien.
Frans Kuipers
maandag, april 30, 2007
Poëzietherapie
ZOMERNACHT
Doe nu eens even die gedachten dicht van je.
Denk nu eens liever niet na over morgen.
Kijk niet steeds weer die bosrand van gisteren
na, bramenplukker die je bent zoals vroegr
maar nu. Maak even geen onderscheid tussen
een wie en hoezo en de kans op anders.
Doe in je hoofd uit de lamp, hoor wat er is.
ademt en ritselt, kwaakt in de kikkers
leeft met je lichaam van nachtwind de koelte.
geeuw je een gat in het hart en proef het
zo rood als sap van bramen. Wees langzaam
door vogels gezongen het wordende licht.
(C.O. Jellema)
Doe nu eens even die gedachten dicht van je.
Denk nu eens liever niet na over morgen.
Kijk niet steeds weer die bosrand van gisteren
na, bramenplukker die je bent zoals vroegr
maar nu. Maak even geen onderscheid tussen
een wie en hoezo en de kans op anders.
Doe in je hoofd uit de lamp, hoor wat er is.
ademt en ritselt, kwaakt in de kikkers
leeft met je lichaam van nachtwind de koelte.
geeuw je een gat in het hart en proef het
zo rood als sap van bramen. Wees langzaam
door vogels gezongen het wordende licht.
(C.O. Jellema)
vrijdag, april 06, 2007
Herent: dilemma
Vorige week zat ik met een zwaar muzikaal dilemma. Een week of twee geleden sprong ik een gat in de lucht toen ik bij de tourdates van Anton Walgrave een concert in Herent zag opduiken. Herent is nog binnen de limieten die mijn vader wil afleggen voor concerten voor mij, en ik vind de Wildeman een toffe zaal en vriendelijke mensen. Bovendien organiseren ze nu al twee jaar de geweldige 'akoestische oorgasme' sessies (line up jaar 1: Nona Mez, Anton en Venus in Flames; Jaar twee Anton en Milow; voor de volgende in september Palomine op de lijst.. Mooiere affiches bestaan er voor mij amper, al bewijs ik al meteen het tegendeel.
5/5 was een beetje een probleem,want ik zit met een thesis, en ik had toch zoiets van 'damn, moet ik dan niet beter schrijven dan concerten te doen?' Maar Anton is Anton en waarschijnlijjk is het tegen dan wel es nodig om mijn batterijen op te laden. Bovendien was de bovengenoemde Akoestisch oorgasme sessie in oktober de laatste keer dat ik Anton aan het werk zag, en dus kriebelde het enorm.
Maar Club Canapé bleek niet zo simpel. Het doet me denken aan het 'live in the livingroom' concept, en dat zegt ook alles. een woonkamer in een gewoon huis, en daar een akoestische sessie van een grote naam. Anton dus. Voor de uitgave in Herent gingen ze echter Deluxe: niet een huis, maar 2 huizen in vier verschillende straten. Een myspace zoekactie wees uit dat ook Nona Mez en Stan van Samang er zouden zijn. Daar kon ik goed mee leven. Mijn ma en pa konden er veel minder mee leven, en zagen het concept echt niet zitten in combinatie met mezelf (rolstoelen en livings, weet je wel) dus het antwoord was zo goed als nee.
Tot ik een paar dagen daarna nog eens ging kijken. Ze hadden het programma aangevuld. Ik ben bijna van mijn stoel gevallen: Nona Mez en Frank vanderlinden & Klaas Gaublomme (die had ik vorig jaar keigraag gezien), Anton, Ronny Mosuse.. Heel erg jammie voor mij dus. Maar het beste moest nog komen: in strat vier speelde niemand anders dan Arid!!
En daar begon mijn muzikaal dilemma: Anton en Arid spelen niet in dezelfde straat, en je moest een straat kiezen. Arid is en blijft mijn allereerste diepe muzikale liefde, maar Anton kan stilaan er wel naast gaan staan. En Arid heb ik in februari nog gezien, Anton zoals gezegd in oktober. Iedereen zegt dan: je kiest toch voor Arid, maar echt, zo simpel was het ni. Ze spelen vlak bij elkaar he, dus ik mis zowieso een van beide, en waar ik ook zit, het gevoel van 'de ander speelt hier nu ook' gaat wel lastig worden. Doe daarbij dat ze allebei akoestisch gaan spelen, zoals ik ze liefst hoor dus.
Maar er moest gisteren gekozen worden. En dus ging de keuze naar straat vier, met Arid. De kans dat die ooit nog zo dicht spelen is veel kleiner dan in het geval van Anton, zo logisch heb ik het beredeneerd. Maar het blijft toch ergens pijn doen..
5/5 was een beetje een probleem,want ik zit met een thesis, en ik had toch zoiets van 'damn, moet ik dan niet beter schrijven dan concerten te doen?' Maar Anton is Anton en waarschijnlijjk is het tegen dan wel es nodig om mijn batterijen op te laden. Bovendien was de bovengenoemde Akoestisch oorgasme sessie in oktober de laatste keer dat ik Anton aan het werk zag, en dus kriebelde het enorm.
Maar Club Canapé bleek niet zo simpel. Het doet me denken aan het 'live in the livingroom' concept, en dat zegt ook alles. een woonkamer in een gewoon huis, en daar een akoestische sessie van een grote naam. Anton dus. Voor de uitgave in Herent gingen ze echter Deluxe: niet een huis, maar 2 huizen in vier verschillende straten. Een myspace zoekactie wees uit dat ook Nona Mez en Stan van Samang er zouden zijn. Daar kon ik goed mee leven. Mijn ma en pa konden er veel minder mee leven, en zagen het concept echt niet zitten in combinatie met mezelf (rolstoelen en livings, weet je wel) dus het antwoord was zo goed als nee.
Tot ik een paar dagen daarna nog eens ging kijken. Ze hadden het programma aangevuld. Ik ben bijna van mijn stoel gevallen: Nona Mez en Frank vanderlinden & Klaas Gaublomme (die had ik vorig jaar keigraag gezien), Anton, Ronny Mosuse.. Heel erg jammie voor mij dus. Maar het beste moest nog komen: in strat vier speelde niemand anders dan Arid!!
En daar begon mijn muzikaal dilemma: Anton en Arid spelen niet in dezelfde straat, en je moest een straat kiezen. Arid is en blijft mijn allereerste diepe muzikale liefde, maar Anton kan stilaan er wel naast gaan staan. En Arid heb ik in februari nog gezien, Anton zoals gezegd in oktober. Iedereen zegt dan: je kiest toch voor Arid, maar echt, zo simpel was het ni. Ze spelen vlak bij elkaar he, dus ik mis zowieso een van beide, en waar ik ook zit, het gevoel van 'de ander speelt hier nu ook' gaat wel lastig worden. Doe daarbij dat ze allebei akoestisch gaan spelen, zoals ik ze liefst hoor dus.
Maar er moest gisteren gekozen worden. En dus ging de keuze naar straat vier, met Arid. De kans dat die ooit nog zo dicht spelen is veel kleiner dan in het geval van Anton, zo logisch heb ik het beredeneerd. Maar het blijft toch ergens pijn doen..
vrijdag, maart 30, 2007
road to freedom prt 3
Daarstraks bij de post: een brief van het BIVV. Je hoort het al komen? Ja, na een aantal weken liggen stof verzamelen, had papa onder lichte dwang zaterdag namelijk het nieuwe verslag van de oogarts op de post gedaan. Gevolg vanmorgen: het enige echte persoonlijke rijvaardigheidsattest :D
Another small step on the road to freedom..
Another small step on the road to freedom..
maandag, maart 12, 2007
road to freedom prt 2
Vandaag terug gegaan naar de ooogarts met de papieren die we meekregen in het CARA. Kwestie dat de oogarts bevestigde wat ze vorige keer had geadviseerd. Er was namelijk twijfel gerezen bij de nieuwe testen in het CARA-Centrum. We komen dus toe bij de oogarts en daar begon het eerst deprimerend. Ze zou alle testen die ze in oktober had uitgevoerd opnieuw moeten doen, om zeker te zijn. Dat leek me een beetje dwaas, en na een tijdje zag ook de oogarts dat in. Oplossing: naar het CARA telefoneren. Na een paar doorverbindingen kreeg ze de controle-arts in kwestie aan de lijn. Na het voorleggen van (nota bene mijn interpretatie van) het misverstand, vond ook de partij aan de andere kant van de lijn het vrij onnuttig om alle testen over te doen. Ze mocht de papieren opnieuw invullen. Er klopte iets niet bij de testing ginder, maar bij tweede testing kwam de oogarts uit op dezelfde bevindingen als de eerste keer. Het dossier is nu , mits een aantal aanvullingen en verduidelijkingen, opnieuw op weg naar het CARA.. Afwachten dan maar...
donderdag, maart 08, 2007
Maanvloed
gisteren op maanvloed in de centrale bib helemaal geraakt door de simpele maar rake poëzie van Al Galidi.
vooral dit:
Boer
Geen aardappel
probeerde ooit zelfmoord te plegen.
Geen komkommer
zei ooit:
“Ik ben geen komkommer, ik ben een banaan.”
Geen tomaat zal zeggen:
“Ik wil niet in de soep, ik wil in de sla.”
Geen gehandicapte wortels
geen krankzinnige paprika’s
Daarom ben ik boer.
(er gaat helaas veel verloren zonder de klank van hoe hij het voorlas..)
vooral dit:
Boer
Geen aardappel
probeerde ooit zelfmoord te plegen.
Geen komkommer
zei ooit:
“Ik ben geen komkommer, ik ben een banaan.”
Geen tomaat zal zeggen:
“Ik wil niet in de soep, ik wil in de sla.”
Geen gehandicapte wortels
geen krankzinnige paprika’s
Daarom ben ik boer.
(er gaat helaas veel verloren zonder de klank van hoe hij het voorlas..)
maandag, februari 26, 2007
it must be love..
24/2/2007 my friends, is an historic date. At least it is in my life (and I dare say, in that of a few others as well). People in my surroundings already know what I'm talking about because it is pretty much all I've been talking about since exams finished and results came in (all good btw YEY!)
So there was nothing or no-one holding me back to enjoy the moment I had been looking forward to (and to be honest not really believed in anymore at the end) for about 4 years now. Thanks to some angels I managed to get in Merelbeke and get in in time for Arid's first (real) gig since 2003.. I do not count 0110 as one because A) it was way way too short, B) I was way too cold to enjoy it properly and C) my dad was with me, so I couldn't enjoy it the way I would have done.
So, Arid back on a stage.. It was a bit weird to be honest. A bit surreal too. Like I was dreaming and somebody was about to wake me up and say: 'sorry, it was all a dream'. So until saturday the 24th at quarter to eleven, I still did not really dare to believe it was really going to happen. All signs were there, but still, I wasn't 100% convinced.
I don't know if it showed, but on top of insecure, I was bloody nervous. Silly isn't it? I mean, its normal for the guys to be nervous (which they were, they told me afterwards *sorry guys :))*) but as the crowd watching the gig, there is normally not much to be nervous about, is there? Wrong, if you're me. See, the 0110 festival gig had left me with very mixed emotions. It was sooooooo good hearing those songs again, I didn't quite realise how much I'd missed them over the years, and yes, Jasper's voice still manages to do exactly the same to me as so many years ago (I do not seem to grow up in some aspects of my life, but notice I did say voice, nothing else ;)) but I just did not really know what to think of it. I couldn't get my mind around the sudden re-appearing and nobody knew whether it was a one - off or not. Add to that the fact I was sitting all alone on the wheelchairstage with no atmosphere at all during Arid, only noisy neighbours trying to pass the time between Will Tura and Helmut Lotti and not giving a damn whether they were ruining something someone else had been really looking forward to.. I felt quite alone and weird indeed. Especially because I knew big parts of the AC Community were standing in the front, and I was there all alone. it did not make matters any better that they only did a few songs. Normally (at least under such circumstances) it takes me a while to get into the atmosphere, and by the time I said to myself 'f*ck you all, I'm going to enjoy this' Body of you' already passed and it was time for 'If you go'.
So the big question on saturday was: 'Will it be the same?' I had at least 3 people sitting at home hoping it would be different and I would have grown out of the whole Arid-mania as they tend to call it. And I really wanted it to be the same as before because i could really do with something to take me out of reality for a while. All those doubts very quickly disappeared once the guys appeared on stage :) the first song was a new one and the worries about which new direction Arid would take also were sent down the drain. It has less lyrics then the LTOV songs used to have, which is a bit of a shame, cause i'm a sucker for good lyrics, but it was very catchy indeed. 'Singing your praises' is exactly what i'm doing ;) With the second song 'Too Late tonight' i just was swept over by memories. All those years, all those gigs, .. It was as if during that song, the missing piece found its place again. It was as if everything made sense again. (sounds very silly, i know) The third song was new again, and I quite fell for that one. Maybe because it is called 'words'? Should be the new single, I hope so. The new album is coming in october btw, could there be a more beautiful birthday present? 4 years after the other beautiful present maybe, the dedication of WWE to me on 19/10/2003 in Roeselare.... *dream on*
But back to the gig. Lots of songs from LTOV en AIQN and that was great. The live album is a good subsitute, but no way near the real thing.. 'If you go' was the third new song, but as that was the only thing we fans had to get through those long years, you couldn't exactly call it new.. We were all singing along already.. It remained as beautiful as ever though. Needless to say I was very secretly hoping for one specific song.. and i got it! right after 'If you go'. Marieke said I was just shining during that song, and knowing me, she could very well be right. God, I'd missed that song..
to go short: It was very very nice seeing lots of AC people again :) Hearing the new songs was great, hearing the old was great too, only the echo in my ears was a bit less fun.
When I came home the day after, all three my housemates were patiently waiting for my review of the evening. I think I did not really have to say anyting for them to know how it went. They said they were happy because they were worried it would not have risen up to my expectations. I wonder how long that happiness will last now the Arid-microbe is back in my blood ;)
*words on how I feel shine a light on what is real*
So there was nothing or no-one holding me back to enjoy the moment I had been looking forward to (and to be honest not really believed in anymore at the end) for about 4 years now. Thanks to some angels I managed to get in Merelbeke and get in in time for Arid's first (real) gig since 2003.. I do not count 0110 as one because A) it was way way too short, B) I was way too cold to enjoy it properly and C) my dad was with me, so I couldn't enjoy it the way I would have done.
So, Arid back on a stage.. It was a bit weird to be honest. A bit surreal too. Like I was dreaming and somebody was about to wake me up and say: 'sorry, it was all a dream'. So until saturday the 24th at quarter to eleven, I still did not really dare to believe it was really going to happen. All signs were there, but still, I wasn't 100% convinced.
I don't know if it showed, but on top of insecure, I was bloody nervous. Silly isn't it? I mean, its normal for the guys to be nervous (which they were, they told me afterwards *sorry guys :))*) but as the crowd watching the gig, there is normally not much to be nervous about, is there? Wrong, if you're me. See, the 0110 festival gig had left me with very mixed emotions. It was sooooooo good hearing those songs again, I didn't quite realise how much I'd missed them over the years, and yes, Jasper's voice still manages to do exactly the same to me as so many years ago (I do not seem to grow up in some aspects of my life, but notice I did say voice, nothing else ;)) but I just did not really know what to think of it. I couldn't get my mind around the sudden re-appearing and nobody knew whether it was a one - off or not. Add to that the fact I was sitting all alone on the wheelchairstage with no atmosphere at all during Arid, only noisy neighbours trying to pass the time between Will Tura and Helmut Lotti and not giving a damn whether they were ruining something someone else had been really looking forward to.. I felt quite alone and weird indeed. Especially because I knew big parts of the AC Community were standing in the front, and I was there all alone. it did not make matters any better that they only did a few songs. Normally (at least under such circumstances) it takes me a while to get into the atmosphere, and by the time I said to myself 'f*ck you all, I'm going to enjoy this' Body of you' already passed and it was time for 'If you go'.
So the big question on saturday was: 'Will it be the same?' I had at least 3 people sitting at home hoping it would be different and I would have grown out of the whole Arid-mania as they tend to call it. And I really wanted it to be the same as before because i could really do with something to take me out of reality for a while. All those doubts very quickly disappeared once the guys appeared on stage :) the first song was a new one and the worries about which new direction Arid would take also were sent down the drain. It has less lyrics then the LTOV songs used to have, which is a bit of a shame, cause i'm a sucker for good lyrics, but it was very catchy indeed. 'Singing your praises' is exactly what i'm doing ;) With the second song 'Too Late tonight' i just was swept over by memories. All those years, all those gigs, .. It was as if during that song, the missing piece found its place again. It was as if everything made sense again. (sounds very silly, i know) The third song was new again, and I quite fell for that one. Maybe because it is called 'words'? Should be the new single, I hope so. The new album is coming in october btw, could there be a more beautiful birthday present? 4 years after the other beautiful present maybe, the dedication of WWE to me on 19/10/2003 in Roeselare.... *dream on*
But back to the gig. Lots of songs from LTOV en AIQN and that was great. The live album is a good subsitute, but no way near the real thing.. 'If you go' was the third new song, but as that was the only thing we fans had to get through those long years, you couldn't exactly call it new.. We were all singing along already.. It remained as beautiful as ever though. Needless to say I was very secretly hoping for one specific song.. and i got it! right after 'If you go'. Marieke said I was just shining during that song, and knowing me, she could very well be right. God, I'd missed that song..
to go short: It was very very nice seeing lots of AC people again :) Hearing the new songs was great, hearing the old was great too, only the echo in my ears was a bit less fun.
When I came home the day after, all three my housemates were patiently waiting for my review of the evening. I think I did not really have to say anyting for them to know how it went. They said they were happy because they were worried it would not have risen up to my expectations. I wonder how long that happiness will last now the Arid-microbe is back in my blood ;)
*words on how I feel shine a light on what is real*
Abonneren op:
Posts (Atom)