Hier volgt dan eindelijk mijn eigen,totaal persoonlijke review van Milow's debuutplaat. De titel mag al een goede aanduiding zijn welke richting het zal uitgaan want ik vind 'The Bigger Picture' inderdaad de beste debuutplaat van 2006.Natuurlijk is 2006 nog maar net bezig en lijkt dat dus waarschijnlijk heel erg overroepen, maar als het gaat om een plaat waar je al drie jaar op zit te wachten, kan het toch wel vind ik.
Milow (en ik als dankbaar publiek) heeft al een hele weg afgelegd. De eerste keer dat ik Jonathan (ja hoor, hij heeft ook een naam zoals u en ik, meer nog, hij studeert en thesist ook zoals u en ik) zag optreden was in de schauw van grote held en grote naam Tom Helsen. Ik kwam eigenlijk alleen voor Tom, want van de anderen had ik nog nooit gehoord.
Die intresse was snel aangevuld met een intresse voor Milow toen hij als soundcheck 'Holiday in Spain' van Counting Crows inzette, toevallig een van mijn favo-nummers. Veel meer heb ik niet nodig en ik heb tijdens zijn nummers gewoon met open mond zitten luisteren. Die stem was compleet raak en aan de stilte te horen die er toen viel in het stuk-cafe was ik niet alleen met dat gevoel.
Sindsdien stond ie hoog op mijn lijstje favorieten en probeerde ik zijn demo te bemachtigen en hem regelmatig aan het werk te zien. Ik voelde aan mijn kleine teen dat zijn deelname in de RockRally niet ongemerkt voorbij zou gaan, maar ik had alleen gehoopt dat het niet door die gitaar was geweest. Het moment was voor mij absoluut Thunderroad, Bruce Springsteen - cover. Als ik me goed herinner was ie toen beetje hees en dus klonk dat iets rauwer, puur kippevel.
Milow blijft maar groeien want vrijdag heb ik dus zuurverdiende centjes uitgegeven aan zijn eerste cd. Goed besteedde centjes als je het mij vraagt, maar ik moet eerlijk zijn dat ik over milow niet echt objectief kan zijn.
Mijn favoriete song krijgen we meteen als opener. 'Born in the eighties'. Wauw. Dat nummer laat me sinds vrijdag niet meer los. Ik vermoed dat de tekst er voor een deel tussen zit, maar ook die manier van zingen is weer zo iets minder perfect dan de andere nummers en dat maakt het voor mij net aangrijpender.
Mijn mp3-speler heeft een voorkeur voor 'Landslide', het tweede nummer van de cd, en ik betrap me tussen het studeren door al op het meezingen ervan. 'You don't know' is een oude bekende, en voor zover ik kan horen is er niet zoveel veranderd, wat ik ook niet erg vind want ik vond het nummer zo al meer dan ok.
De tekst van 'Stepping Stone' is heel mooi en vooral het ritme vind ik aanstekelijk. Ga nu niet aan Spaanse dingen denken, maar ik krijg altijd zo zin om mee te neuriëen, zeker het refrein leent zich daarvoor uitstekend.
'Excuse to Try' is een plakker. Die krijg ik na een luisterbeurt voor de rest van de dag niet uit mijn hoofd. Hetzelfde geldt voor 'one of it', al kan dat gewoon een gevoel zijn omdat die single regelmatig op de radio voorbijkomt. Net als 'Silver Game' is dat een nummer dat nog op de demo stond. Anders dan bij 'one of it' zijn bij deze nummers wel wat veranderingen doorgevoerd. Het handgeklap bij 'one of it' vind ik zeer geslaagd, doet me zo'n beetje aan (daar zijn ze weer) Hanginaround van Counting Crows denken, maar dat vind ik een heel gezellig nummer. Ik heb de indruk dat 'Silver Game' het meest veranderd is, en dan vooral op tekstueel vlak. Af en toe doe ik eens een poging om mee te zingen en dan merk ik toch regelmatig op dat de tekst die door de jaren in mijn hoofd is komen te zitten niet helemaal meer klopt..
mijn tweede persoonlijke favoriet is ' little more time'. Helaas kan ik niet echt uitleggen waarom. Bij de eerste beluistering van de plaat is dat nummer me opgevallen en dat blijft het doen.
puur kippevel, iedere keer opnieuw. Een klein liedje met veel effect.
'just like your eyelash didn't get far..'
twee adviezen wil ik toch nog meegeven:
-ga milow live ook es beluisteren. Echt waar, ik vind hem live echt nog beter dan op plaat, dus zeker doen.
-beluister de plaat lekker egoïstisch. Wat ik daarmee bedoel is dat ik vind dat de liedjes nog beter tot hun recht komen wanneer je ze beluistert via mp3- of cdspelers, met zijn stem die ergens tussen je twee oren zweeft. Als je ze beluistert via pc of via gewone stereo gaan er sommige kleine nuances verloren vind ik, en die maken de nummers net aangrijpender.
'instead of a future i got a guitar'.. volgens mij klopt het niet. Volgens mij gaat die gitaar nog een mooie toekomst brengen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten