'Het is negentien oktober. Sirenes, zwaailichten en paniek. Ieder denkbaar alarm gaat af. Piepjes, gillende toeters, ordinaire tatu-tatu's. Alles staat plotseling in de hens. De stad schreeuwt. Het komt goed, het komt uiteindelijk allemaal goed. Maar nu breekt het zweed me even uit aan alle kanten, tranen dringen achter mijn ogen. Ik moet haar bellen, ze is jarig." (uit Hieper, up en down met ADHD H. Beunting, Spunk uitgeverij.

toepasselijk toch?

prelude to a special day

Vorige zaterdag was mijn dagje. Of meer precies gezegd, mijn avond. Ik was de trotse eigenaar van een ticket geldig voor een akoestisch avondje met Milow en Anton Walgrave (mijn bijna topaffiche). Dat was het startschot van de voor mij zo belangrijke week, de verjaardag -week. Zaterdag was zo'n beetje mijn feestje, maar dan wel helemaal voor mij alleen. Want ja, ik was alleen, en dat beviel me wel. de papa-taxi tot voor de deur, en verder kon ik het wel alleen. Dacht ik. Ik ben met De Wildeman in Herent als zaal wel vrij bekend dacht ik, en dus was ik voor een keer vergeten na te vragen of het echt een zittend concert was. Het was dan ook even paniek toen ik de zaal in kwam en helemaal geen stoelen, tribunes of wat dan ook kon ontdekken. De taxi had wel beloofd om 5 minuten te blijven wachten, voor het geval ik alleen gaan echt te erg vond, of terug naar huis wou, en heel even overwoog ik me om te draaien en weer naar huis te gaan. Toen ondekte ik een voordeel van alleen naar concerten gaan: niemand kan me belachelijk zien doen. Dus hoor ik mezelf plots aan de mensen aan de kassa vragen of het rechtstaand concert is, en uitleggen dat dat een beetje een probleem is. De schatten ginder hebben het heel goed opgevat en me direct een stoel bezorgd op de eerste rij, en zo was paniek weer afgewend. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het niet zo meeviel, wachten in een zaal waar je niemand kent en waar niemand je kan entertainen, maar alle wachten gaat voorbij natuurlijk. Pal aan het podium zitten heeft voordelen en nadelen. voordeel is dat je goed ziet, nadeel dat je achteraf niet goed meer hoort. Nadeel is dat (door gebrek aan spots) de mensen op het podium je ook wel zien (denk ik toch), maar soms trek ik me daar niets van aan.

Bij Milow bijvoorbeeld. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wanneer ik hem laatst aan het werk heb gezien (voor januari 2006 in ieder geval, want toen kwam zijn plaat uit, en sindsdien was het niet meer gelukt. Het was herkenbaar, van de moment dat hij zijn mond opendeed, viel de mijne stil (en hopelijk niet open). Er zijn mensen met stemmen die ergens iets raken bij mij en Jonathan van den Broeck is gezegend met zo eentje. De nummers kende ik allemaal van de plaat, maar live zijn ze toch weer net iets kippevelliger. Little more time was om in te kaderen, en Born in the eighties was puur kippevel. En dan af en toe ook alle registers opentrekken, iemand daar weet wel hoe ie afwisseling in een set moet brengen en ze opbouwen. Twee nieuwe nummers, you aint seen nothing yet, waar ik prompt verliefd werd op het pianoriedeltje en 'This city is on my side' wat hij alleen bracht en waarvan de tekst om een of andere reden bleef plakken. Op het eind ging het tempo naar beneden, met Milow dus alleen met gitaar en op het einde zelfs a cappella.. My god. Wie ooit tegen me komt zeggen dat ie niet kan zingen, die krijgt meppen. Das een belofte.

en de kwaliteit ging alleen nog maar omhoog, want daarna besteeg anton met band het podium. Voor een keer bijgestaan door Mario van Triggerfinger op de drums, en het rockte wel echt. Het klikte ook precies wel goed op het podium ook. Eerst goed hard stevig rocken, dan een rustig moment met piano (my favourite time met Lover en Come right in), dan nog wat verder rocken en op het eind ging ook hier het tempo naar beneden. Lost soul was uitzonderlijk voor mij ook puur kippevel. Ik heb daarna nog de playlist bemachtigd, al moest ik er voor op het podium kruipen, en dankzij een royale schenking van papa ben ik nu ook eigenaar van mijn eigenste 'Shine by antonwalgrave' tshirt, waarin ik vanaf nu regelmatig zal worden gespot. Helaas niet op concerten, want tot februari zit dat er voorlopig (wat Anton betreft) niet in.. Zo lang overleven (inclusief examens) zonder oplaadbeurt..

verkiezingen

Nee, wees niet ongerust, ik ga hier niet mijn visie op de resultaten van gisteren weergeven. Ik ben geen BV,dus wie zou er in godsnaam geintereseerd zijn in wat ik daar van denk. Maar het waren dit weekend niet alleen verkiezingen voor gemeente en provincie, ook ik had me kandidaad gesteld voor een verkiezing. En nee, dat was geen Miss handicap 2007 (ook al bestaat het) en al helemaal niet Miss België, maar een titel die beter bij me past en die in volle glorie luidt: LOKO afgevaardigde voor studenten met een functiebeperking. (of zoiets). Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat er geen concurrentie was, maar dat maakt het niet minder spannend als je je kandidatuur moet toelichten voor een hele LOKO algemene vergadering. Ik was er al langer van overtuigd dat het heel veel vraagt om voor een hele aula studenten te gaan staan, en vrijdag kreeg ik gelijk. Ik moest het namelijk zelf gaan doen, eerst mijn kandidatuur toelichten, en vervolgens nog vragen beantwoorden ook. Het was een stressmoment (als moment nog telt voor een vergadering van 5 uur?) maar eens het moest, ging het wel vrij vlot. De vragen waren niet altijd even leuk, maar de staff van LOKO deed veel moeite, en dat maakt veel goed. En rond een uur of half elf was het dan zover: nagelbijtend zitten wachten op de beslissing. Tot ik weer binnen mocht, en de hele aula applaudiseert (teken dat je verkozen bent). Op zo'n moment weet je echt niet waar kruipen, en als je dan daarna nog hoort dat je unaniem verkozen bent, dan zweef je helemaal de trap op. Sinds vrijdag heb ik dus nog een nieuwe titel, en een hoop nieuwe verantwoordelijkheid. Thuis zien ze het niet helemaal zitten, en ik voorlopig ook niet echt. Vanavond om 19u bewonersraad op kot, en om half tien vergadering bij LOKO tot ongeveer middernacht... nieuw doel: nachtmens worden ;)

0110

Vanaf nu ben ik weer van plan mijn blog te gebruiken voor wat hij in de eerste plaats bedoeld was vorig jaar, namelijk informatie doorgeven aan mensen die ook willen weten waar ik mee bezig ben, maar die ik minder vaak zie, en dus via mijn blog toch nog up to date kunnen blijven. Vanaf nu dus weer meer persoonlijke belevenissen dan bedenkingen en irritaties.

Laat me ten eerste al de vraag beantwoorden die iedereen zich stelt na mijn vorige bijdrage: ben ik er geraakt of niet? Het antwoord daarop is een volmondig ja. Het heeft lang geduurd voor de kogel door de kerk was (tot 15u die middag meer bepaald) maar daarna zijn we niet meer van het plan afgeweken. Ere wie ere toekomt, het is aan mijn pa te danken dat ik nu kan vertellen hoe het was. Hij heeft me op en af trein geloodst, door de meute volk, regen getrotseerd en dat allemaal voor een groep die hij maar niets vindt. ik zie het lang niet iedereen doen, maar hij deed het...

en zo stond ik rond vijf uur in Gent op het grootste rolstoelpodium dat ik ooit op een festival heb gezien, op de beste plek waar ik ooit heb gestaan. Ook een dikke merci aan de organisatie van 0110 Gent: Tom, Sioen en Noelle.. Dus daar stond ik dan, nog steeds half niet beseffend dat ik het echt had gehaald, en dat het echt ging gebeuren. 3 jaar onzekerheid doet duidelijk iets met een mens.

Ik had vooral schrik voor de val der festivals : wachten. Maar dat bleek goed mee te vallen, het ging vrij goed vooruit en wat er op het podium stond was ook de moeite. Ik vergeet Samen staan we sterk met Wouter en Sarah niet meer, en ook Isabelle A en Luc de vos staan in mijn geheugen gegrift. Will Tura's versie van 'eenzaam zonder jou' was puur kippevel, terwijl zijn 'vergeet Barbara' meteen het dieptepunt van de avond was. Persoonlijk gesproken dan ;)

en toen was het eindelijk zo ver: een verse regenbui maakte de wachttijd tot Arid korter, maar van naar huis gaan was toen echt geen sprake meer. en toen 'Het is drie jaar geleden..' en al mijn zintuigen stonden op scherp. Het leek zo onwerkelijk, dat het echt Jasper, David en Steven waren, en dat dit echt Arid live was, en niet op plaat maar voor mijn neus. At the close of every day, Too late tonight en Body of you. Daarna was het tijd voor meer kippevel toen hij 'if you go' inzette als een nieuw Arid nummer en ik het voor het eerst echt live hoorde. Maar de mensen naast mij hadden de boodschap van het festival niet helemaal gesnapt want Jasper zijn stemgeluid maakte op hen duidelijk niet zo'n indruk als het nog altijd op mij maakt, want die vonden er niet beter op dan het heel concert te staan lullen. Verdraagzaam hoor. Maar ja. Na een duet met Maaike Cafmeyer was het vrij abrupt gedaan, vond ik, en was het crossen voor een wc. (drie uur is echt een maximum) Tegen alle verwachtingen in haalden we de trein van 21.56 nog, en waren we om kwart na 11 in Leuven. De dag erna les om negen deed toch pijn moet ik zeggen..