I'm a though cookie, staat er regelmatig in mijn schermafbeelding te lezen. Meestal klopt dat ook. Maar ik denk dat er zondag iets mis is gegaan met het maken van het deeg voor het koekje deze week. Want het koekje is geen goed koekje. Er scheelt vanalles mee. Sommige stukken zijn aangebrand, en dus ook niet meer te eten, wat op zich al niet leuk is bij koekjes. Daar komt nog bij dat er andere stukjes zijn die niet hard genoeg zijn gebakken. Wakken in het koekje, beetje zoals in een dichtgevroren vijver. Voor liefhebbers van deeg is dat een voordeel, maar voor het koekje in het geheel zijn ook dat minpuntjes.
Waar het koekje verbrand is, heeft het vuur het koekje pijn gedaan. Dat zijn stukken die afbrokkelen, en niet meer eetbaar zijn. Weg daarmee dus, met die stukjes. Dan heb je al maar drie vierde koekje over. Het koekje brandt aan omdat je niet weet op welke stand en hoe lang je het koekje juist moet laten bakken. het is aftasten, uitproberen, zoeken, maar je hebt natuurlijk wel maar een kans. Het is toekijken langs het roostertje van de oven in de hoop dat je er op tijd bij bent. Niet dus, blijkt als je de oven opentrekt. en wie wil nu een verbrand koekje?
dan zijn er nog de wakke stukken. Daar is het koekje niet hard kunnen worden, en het deeg ligt aan de oppervlakte. Ook dat is, normaal gezien, niet zoals het moet zijn. Er is geen hard beschermlaagje over kunnen bakken. Wegens zeer onverwachte omstandigheden, het openen van de oven om te checken, met name. Koude helpt niet voor het koekje om perfect te bakken. Maar er zijn mensen die die wakken wel lekker vinden, en het er dus ook om doen, lijkt het.
woensdag, oktober 31, 2007
dinsdag, oktober 30, 2007
januari
Ik wou dat het al januari was. Dat ik daarvoor twee maanden moet overslaan, vind ik niet zo'n ramp. Veel staat er toch niet te gebeuren. Examens voor veel mensen, dus die zijn het waarschijnlijk met mij eens, hoewel die in januari nog niet voorbij zijn. en ja, ook ik ben nog niet van examens verlost: met name op 23 januari... Waarom kijk je dan uit naar januari, voel ik zo al aankomen? Omdat, a) december dan voorbij is. Het drama in december is op 7 december ook wel voorbij, maar het is het idee. b) mijn meest gehate dagen op het jaar, kerst en nieuwjaar, zijn dan ook gepasseerd. c) de concertreeks van Clouseau is dan voorbij, waarschijnlijk zonder mij in het publiek. d) een nieuw jaar, nieuwe kansen ;)
Nee, u heeft het goed, dat zijn natuurlijk allemaal drogredenen. Weet u waarom ik echt wou dat het al januari was? 14 januari meer bepaald? Dan komt (eeeeeeeeeindelijk) Arid's nieuwe plaat uit :):):):):):) (x 500) en die komt dan meteen ook juist op tijd om mijn frans mee te blokken, tegen die 23e. En nee, het goede nieuws is nog niet gedaan: op 27 januari (NA mijn examen, inderdaad) spelen ze in de AB :) Danku Germanistjes voor het cadeautje van vorig jaar :)
Nee, u heeft het goed, dat zijn natuurlijk allemaal drogredenen. Weet u waarom ik echt wou dat het al januari was? 14 januari meer bepaald? Dan komt (eeeeeeeeeindelijk) Arid's nieuwe plaat uit :):):):):):) (x 500) en die komt dan meteen ook juist op tijd om mijn frans mee te blokken, tegen die 23e. En nee, het goede nieuws is nog niet gedaan: op 27 januari (NA mijn examen, inderdaad) spelen ze in de AB :) Danku Germanistjes voor het cadeautje van vorig jaar :)
zaterdag, oktober 20, 2007
strikje
Gisteren was voor alle mensen behalve ik een dag zoals er 364 andere in het jaar zitten, dat was ook wel te merken. Maar op het eind van de avond kreeg de dag toch nog zijn strikje. Het strikje van dienst was Anton Walgrave, een van de uitzonderingen voor wie 19 oktober 2007 ook niet zo maar een dag als de andere was. Hij gaf namelijk die avond een conert met zo goed als allemaal nieuw materiaal. Dat concert was meteen mijn strikje op mijn verjaardag, mijn cadeautje aan mezelf. (Het enige tot nu toe, maar dat terzijde). Qua cadeautje kon het voor mij tellen. Ik kon het zo mooi zelf niet verzinnen. De zaal was geweldig sfeervol en de sfeer die er hing was zalig. Ik ben er helemaal ingekropen, zoals bij een goed boek. GE-WEL-DIG. Ook wel spannend, want het blijft een grote gok. Zijn vorig materiaal vind ik geweldig, live is hij steengoed, maar toch. Iedere plaat is weer anders, dus het had ook op een enorme teleurstelling kunnen uitdraaien.
Het is al wel duidelijk dat het dat niet deed. Het eerste nummer was wel geweldig. De hele zaal donker, het hele podium donker, alleen een licht op Toon en na verloop van tijd ook een op David en een op Jelle, wanneer ze invielen. Ik hou enorm van Anton akoestisch.. Die stem, waar je je gewoon helemaal kan door laten leiden en dan aangevuld met geweldig aanstekelijke ritmes en zalige stukjes piano tussendoor. Een succesrecept als je het mij vraagt. Tijdens het eerste nummer leek het publiek voor mij doodstil. de stem zweefde, de gitaar zweefde mee, en ook ik zweefde ergens tussen daar op mijn stoel en ver ver weg. wauw. van een ijzersterk begin gesproken. Er viel echt zo wel een paar seconden stilte voor het publiek met het applaus inviel.
Een piano-intro voor nummer twee. Tja, dan ben ik dus al vertrokken, zo bloody simpel kan het dus zijn. Dat is een nummer dat echt is blijven hangen. Weet niet waarom, maar het is zo. anton moet het ook wel goed vinden, want hij heeft het als allerlaatste nummer nog eens herhaald. 'Take you home' of zo heette het. Niet te lang wachten met singles, dus dat deed ie ook niet. Na de rust en stilte van de eerste twee nummers was het tijd voor 'Don't let me go' (op zijn site te beluisteren). Dat vind ik altijd leuk, dan kan je parallel trekken tussen Anton live en Anton opname. Geef mij maar live, echt waar. Plaat is goed, maar live is net dat beetje meer. Tijdens de single heb ik geloof ik Toon ook wel wat betrapt op improvisatie, de tekst ging af en toe een beetje helemaal anders. Maar soit, dat houdt het leuk :) De absolute favoriet voorlopig was het volgende nieuwe nummer. De setlist ligt hier ergens, maar voorlopig ontsnapt de titel me, iets met falling geloof ik. Ik denk ook dat het dat is met 'head on the pillow'. Een gevoel overheerste er bij mij bij dat nummer: dat het voor zijn dochter was. of over zijn dochter ging, of beide. De trotse-papa-en-dochter inspiratie. Dat gevoel bleef hangen bij het volgende nummer, 'Roll me over'.
Daarna ging ie coveren. Ok dacht ik, beetje rust, na al dat intens luisteren, en voelen. Couldn't have been more wrong bleek toen hij 'Washing of the water' inzette. Wat was het lang geleden dat ik die nog had horen passeren. Op een echt piano. De eerste keer was in een andere STUK-zaal, maar nu was het minstens even mooi. Met 'come right in' ging het tempo duidelijk de hoogte in. Ik werd er echt stil van, alles behalve mijn voeten dan toch. Man man, wat kan ie toch toveren, in zo'n zaal. " And there is no-one but you' was weer zo'n moment. Ik was gewoon weg, denk ik, ver heen. Mooi dat dat is. Ik hoop dat ze nooit een concert van Anton uitzenden waar ik op de eerste rij zit, want ik wil mijn gezicht op zo'n momenten echt niet zien..*bloos*
Wacht maar tot je het hoort, je zal het dan (mssch) wel met me eens zijn!
'Should have gone back there' was heel anders dan alle Anton songs tot nu toe. Vraag me niet van waar het kwam, maar ik had een 'country (eerder een johnny cash)gevoel' bij dat nummer. Zalig. Zo eentje dat blijft hangen, tot je het compleet beu bent. speaking of which..' Ooooh, we should have gone back there'..
en dan nog een cover, eentje van nog nog nog langer geleden, van toen ik Anton pas had ontdekt: 'Always on my mind'. Bloody toepasselijk ja, en voor een verstokte romanticus als ik. Ach ja. Muziek die raakt is goeie muziek, zullen we maar zeggen. Afsluiter 'Lost Soul' kon natuurlijk niet ontbreken, en ik moet zeggen dat het daar in de Soetezaal beter klonk dan alle voorgaande live-versies. Bij het laatste nummer, weer een cover, is mijn mond vrees ik echt opengevallen. 'twas eentje van Bruce Springsteen: Should I fall behind. Wow gewoon. Ik heb het origineel nog niet gehoord, maar volgens mij ga ik dat zo houden. Ze zeggen toch altijd dat je de versie die je eerst hoort de beste vindt? Dan laat ik het met plezier zo :) Het laatste nummer was zoals het volgens mijn pa hoort: een link met het begin, met nog eens 'Take you home'.
Het was een prachtig strikje, rond een speciaal pakje. Ken je dat, zo'n doos met allerlei kleinere en kleinere doosjes in? Zo voelde het. Ieder liedje een doosje, met een pareltje, en daarrond een mooie strik.
Als je me niet gelooft, ga zelf kijken. Volgende week bv in Gent? Ik kan het echt aanraden :)
Het is al wel duidelijk dat het dat niet deed. Het eerste nummer was wel geweldig. De hele zaal donker, het hele podium donker, alleen een licht op Toon en na verloop van tijd ook een op David en een op Jelle, wanneer ze invielen. Ik hou enorm van Anton akoestisch.. Die stem, waar je je gewoon helemaal kan door laten leiden en dan aangevuld met geweldig aanstekelijke ritmes en zalige stukjes piano tussendoor. Een succesrecept als je het mij vraagt. Tijdens het eerste nummer leek het publiek voor mij doodstil. de stem zweefde, de gitaar zweefde mee, en ook ik zweefde ergens tussen daar op mijn stoel en ver ver weg. wauw. van een ijzersterk begin gesproken. Er viel echt zo wel een paar seconden stilte voor het publiek met het applaus inviel.
Een piano-intro voor nummer twee. Tja, dan ben ik dus al vertrokken, zo bloody simpel kan het dus zijn. Dat is een nummer dat echt is blijven hangen. Weet niet waarom, maar het is zo. anton moet het ook wel goed vinden, want hij heeft het als allerlaatste nummer nog eens herhaald. 'Take you home' of zo heette het. Niet te lang wachten met singles, dus dat deed ie ook niet. Na de rust en stilte van de eerste twee nummers was het tijd voor 'Don't let me go' (op zijn site te beluisteren). Dat vind ik altijd leuk, dan kan je parallel trekken tussen Anton live en Anton opname. Geef mij maar live, echt waar. Plaat is goed, maar live is net dat beetje meer. Tijdens de single heb ik geloof ik Toon ook wel wat betrapt op improvisatie, de tekst ging af en toe een beetje helemaal anders. Maar soit, dat houdt het leuk :) De absolute favoriet voorlopig was het volgende nieuwe nummer. De setlist ligt hier ergens, maar voorlopig ontsnapt de titel me, iets met falling geloof ik. Ik denk ook dat het dat is met 'head on the pillow'. Een gevoel overheerste er bij mij bij dat nummer: dat het voor zijn dochter was. of over zijn dochter ging, of beide. De trotse-papa-en-dochter inspiratie. Dat gevoel bleef hangen bij het volgende nummer, 'Roll me over'.
Daarna ging ie coveren. Ok dacht ik, beetje rust, na al dat intens luisteren, en voelen. Couldn't have been more wrong bleek toen hij 'Washing of the water' inzette. Wat was het lang geleden dat ik die nog had horen passeren. Op een echt piano. De eerste keer was in een andere STUK-zaal, maar nu was het minstens even mooi. Met 'come right in' ging het tempo duidelijk de hoogte in. Ik werd er echt stil van, alles behalve mijn voeten dan toch. Man man, wat kan ie toch toveren, in zo'n zaal. " And there is no-one but you' was weer zo'n moment. Ik was gewoon weg, denk ik, ver heen. Mooi dat dat is. Ik hoop dat ze nooit een concert van Anton uitzenden waar ik op de eerste rij zit, want ik wil mijn gezicht op zo'n momenten echt niet zien..*bloos*
Wacht maar tot je het hoort, je zal het dan (mssch) wel met me eens zijn!
'Should have gone back there' was heel anders dan alle Anton songs tot nu toe. Vraag me niet van waar het kwam, maar ik had een 'country (eerder een johnny cash)gevoel' bij dat nummer. Zalig. Zo eentje dat blijft hangen, tot je het compleet beu bent. speaking of which..' Ooooh, we should have gone back there'..
en dan nog een cover, eentje van nog nog nog langer geleden, van toen ik Anton pas had ontdekt: 'Always on my mind'. Bloody toepasselijk ja, en voor een verstokte romanticus als ik. Ach ja. Muziek die raakt is goeie muziek, zullen we maar zeggen. Afsluiter 'Lost Soul' kon natuurlijk niet ontbreken, en ik moet zeggen dat het daar in de Soetezaal beter klonk dan alle voorgaande live-versies. Bij het laatste nummer, weer een cover, is mijn mond vrees ik echt opengevallen. 'twas eentje van Bruce Springsteen: Should I fall behind. Wow gewoon. Ik heb het origineel nog niet gehoord, maar volgens mij ga ik dat zo houden. Ze zeggen toch altijd dat je de versie die je eerst hoort de beste vindt? Dan laat ik het met plezier zo :) Het laatste nummer was zoals het volgens mijn pa hoort: een link met het begin, met nog eens 'Take you home'.
Het was een prachtig strikje, rond een speciaal pakje. Ken je dat, zo'n doos met allerlei kleinere en kleinere doosjes in? Zo voelde het. Ieder liedje een doosje, met een pareltje, en daarrond een mooie strik.
Als je me niet gelooft, ga zelf kijken. Volgende week bv in Gent? Ik kan het echt aanraden :)
zaterdag, oktober 13, 2007
vrijdag, oktober 12, 2007
messed up plans
some things in my life really refuse to go as planned. My driving lessons really are the most annoying of them all, without a doubt. I started taking lessons on sept 24th, with ten dates up to the 5th of october in my diary. Two lessons along the way we decided to change from two-hour classes to one and a half-hour classes. That meant taking classes up to the 15th of October. Last friday, my teachter told me at least five more lessons will be necessary, and on top of that we had some problems with the car, cause we apperently fillled up the tank on water.. Which of course meant the motor refused to do anything from that moment on. They had to take us back to leuven with another car from the 'rijschool' so we actually became part of somebody else's driving lesson. I would be scared to bits, taking other people with me, but he managed quite well..
The result of all that: my driving lessons on monday is 'cancelled until further notice' and my extra lessons won't be planned until they know when the car will be back, and that's the only one they've got. More delay..
The result of all that: my driving lessons on monday is 'cancelled until further notice' and my extra lessons won't be planned until they know when the car will be back, and that's the only one they've got. More delay..
dinsdag, oktober 09, 2007
To the rescue
boeken zijn mijn redding. Altijd al geweest, maar nooit meer dan nu. Niet dat ik echt gered moet worden, tenzij van verveling, want die loert hier wel nog vaak om de hoek. Zeker nu, zo zonder rijlessen en zonder lessen of cursussen. For as long as it lasts, I know. boeken to the rescue dus, en niet zomaar boeken. Het boek dat dit weekend mijn reddingsboei is geweest, was ik al weken op het spoor. One of those waar 'n verhaal achter zit. Ergens in de loop van de zomer was me een boek ter ore gekomen dat ik wou lezen. Na zoekwerk in de bibcatalogi waar ik toegang tot heb, bleek het niet op korte termijn beschikbaar, dus wat doe je dan? boekenwinkel binnen. En daar lag het boek in kwestie te lonken. Een dikke kloefer, 700 bladzijden. Voor mij positief, want dat betekent genoeg materiaal om er helemaal in te kruipen en een volledig beeld in mijn hoofd. Alleen de prijs viel beetje tegen,maar de achterflap hield me gevangen. Fantasy, met een Medieaval tintje. Jammie, denk ik dan. Ik geloof dat het woord 'minestrelen' was waarbij ik overstag ging. Toen moest het. Weer zelfde principe: bibcatalogi uitgeplozen. Hopeloos. Ik was duidelijk niet de enige die het boek wou lezen; terwijl het nog in verwerking stond (dus nog niet in de rekken) stond het al dubbel gereserveerd, in beide bibs. Maar vrijdag had ik geluk: het was beschikbaar. Ik die avond dolgelukkig naar de bib en met de dikkerd onder mijn arm weer naar huis.
'De naam van de wind' is een zalig boek. Nog geen twee bladzijden ver in het boek wist ik dat al. De sfeer. De woorden. Ik moet de vertaler in kwestie serieus feliciteren, ze heeft het geweldig gedaan. I was hooked, en dat ben ik gebleven. Kan niet zeggen dat Kvothe dicht bij mezelf ligt, daarvoor is ie te slim, te trots en te arm, maar hij is zo goed uitgewerkt dat je wel een kantje vindt. en het is zo meeslepend geschreven, dat je gewoon door wilt. Denna is ook niet echt ik: daarvoor is ze te vrij en teveel daarop gesteld. Als er al iemand is die me intrigeert, is het Bast, de pupil van Kvote. Die mengeling van ontzag, bescherming, en begrip voor ontuitgesproken zaken, die herken ik. En er is iets mysterieus aan hem, ik ben er alleen nog niet echt achter wat het is.. Ik wil boek twee (tis een trilogie) maar dat zou best nog wel tijdje kunnen duren. en dat nu ik nog maar pas ben afgekickt van de Harry Potter- koorts.
Het tweede boek is van heel andere aard. Ten eerste is het een jeugdboek, en ten tweede leunt het veel dichter aan bij poëzie. Edward van de Vendel was me al vroeger opgevallen, bij het lezen van ' de zomer van de bluegrassliefde', een van de ontelbare gay-getinte boeken die ik heb verslonden. Dit is een soort van vervolg, maar het origineel zit te ver om echt nog linken te zien. Het blijft gelukkig wel leesbaar, als je van wat Unbestimmdheid houdt. Al bij de bibiliografie vooraan zie je dat Van de Vendel veel meer poëzie schrijft dan boeken. Eigenlijk is dit boek ook een soort poëzie, of die komt overal wel even piepen. 'Wat zijn wij nu? zwijgende geliefden? stille vrienden?'was een van die geweldige vonsten. Het hele boek zit ook gewoon synchroon met mijn levensfase: het gaat over een jongen die net op kamers gaat wonen (we zitten in Nederland dames en heren) en de veranderingen daarbij..
Nog zo'n mooie: 'zou je blijheid kunnen laten spatten zodat je er het humeur van iemand anders mee besmet? iemand die op dat moment wat minder vrolijk is?'
'de grootste verhinderaars van slaap zijn zwierende gedachten'
en blijkbaar ben ik lang niet de enige die ze mooi vind, die vonsten en die woorden, want het boek heeft de gouden zoen gewonnen, en dat is toch wel mooi. Volledig terecht ook, als je het mij vraagt.
'De naam van de wind' is een zalig boek. Nog geen twee bladzijden ver in het boek wist ik dat al. De sfeer. De woorden. Ik moet de vertaler in kwestie serieus feliciteren, ze heeft het geweldig gedaan. I was hooked, en dat ben ik gebleven. Kan niet zeggen dat Kvothe dicht bij mezelf ligt, daarvoor is ie te slim, te trots en te arm, maar hij is zo goed uitgewerkt dat je wel een kantje vindt. en het is zo meeslepend geschreven, dat je gewoon door wilt. Denna is ook niet echt ik: daarvoor is ze te vrij en teveel daarop gesteld. Als er al iemand is die me intrigeert, is het Bast, de pupil van Kvote. Die mengeling van ontzag, bescherming, en begrip voor ontuitgesproken zaken, die herken ik. En er is iets mysterieus aan hem, ik ben er alleen nog niet echt achter wat het is.. Ik wil boek twee (tis een trilogie) maar dat zou best nog wel tijdje kunnen duren. en dat nu ik nog maar pas ben afgekickt van de Harry Potter- koorts.
Het tweede boek is van heel andere aard. Ten eerste is het een jeugdboek, en ten tweede leunt het veel dichter aan bij poëzie. Edward van de Vendel was me al vroeger opgevallen, bij het lezen van ' de zomer van de bluegrassliefde', een van de ontelbare gay-getinte boeken die ik heb verslonden. Dit is een soort van vervolg, maar het origineel zit te ver om echt nog linken te zien. Het blijft gelukkig wel leesbaar, als je van wat Unbestimmdheid houdt. Al bij de bibiliografie vooraan zie je dat Van de Vendel veel meer poëzie schrijft dan boeken. Eigenlijk is dit boek ook een soort poëzie, of die komt overal wel even piepen. 'Wat zijn wij nu? zwijgende geliefden? stille vrienden?'was een van die geweldige vonsten. Het hele boek zit ook gewoon synchroon met mijn levensfase: het gaat over een jongen die net op kamers gaat wonen (we zitten in Nederland dames en heren) en de veranderingen daarbij..
Nog zo'n mooie: 'zou je blijheid kunnen laten spatten zodat je er het humeur van iemand anders mee besmet? iemand die op dat moment wat minder vrolijk is?'
'de grootste verhinderaars van slaap zijn zwierende gedachten'
en blijkbaar ben ik lang niet de enige die ze mooi vind, die vonsten en die woorden, want het boek heeft de gouden zoen gewonnen, en dat is toch wel mooi. Volledig terecht ook, als je het mij vraagt.
donderdag, oktober 04, 2007
rejoice, rejoice
I know I said I was going to try to live in my new place without television. So far it is still doable, but what I heard yesterday might make it just a tiny bit more difficult.. because my favourite show of the last year has returned for its season two: Robin Hood! I absolutely loved series one, because it's got almost everything I look for on television: a cute guy, a love story, some history,lovely accents and a bbc series.
so set all those dvd-recorders and vcr's at eight on saturday, and don't miss 2.1 There's a preview on the bbc website, but my pc refuses to download it so far.. Let the countdown begin :)
so set all those dvd-recorders and vcr's at eight on saturday, and don't miss 2.1 There's a preview on the bbc website, but my pc refuses to download it so far.. Let the countdown begin :)
Abonneren op:
Posts (Atom)