Ik ben ergens goed in! Geweldig toch? Ok, velen onder jullie vinden dit ongetwijfeld a) overdreven en b) niet nodig om een blogpost aan te wijden, maar toch. Als je zoals ik opgroeit omgeven door een aantal geniale mensen, dan ga je daar wel eens aan twijfelen. Zeker als die twijfel gevoed wordt en je keer op keer bijna een leger revisoren nodig hebt voor je iets mag afleveren (gaande van presentatie tot sollicitatiebrief), dan geloof je het op gegeven moment zelf. Maar nu het goede nieuws: onlangs heb ik iets gedaan waar ik hartstochtelijk door geboeid was, en dat was al weer een hele tijd geleden: ik heb een aantal jeugdboeken gerecenseerd. Natuurlijk heb ik daarbij op een panel van wijzen gesteund, want de laatste keer dat ik boeken besprak of iets deed wat daarop leek, was nog aan de univ, een jaar of vier geleden (waarvoor dank, dames! )

Wie mij een beetje kent, weet dat ik me helemaal kan verliezen in boeken, en met nog steeds grote voorsprong en voorliefde voor jeugdboeken. Laten we het ondertussen maar adolescentenromans noemen, want ik lees ook niet meer eender wat. Dit was het ideale excuus, maar ook wel eng. Want het is wel degelijk de bedoeling dat mensen die gaan lezen, meer nog, die gaan gebruiken. Dankzij de boeken zelf (twee prachtboeken) werd het naast stressy ook wel gewoon heel leuk om te doen, maar toen het moment kwam om het eindresultaat door te sturen,bekroop me toch weer dat bekend knagende twijfelgevoel. Groot was mijn verbazing en mijn blijdschap dus ook toen ik een paar weken later feedback kreeg dat mijn recensies heel bruikbaar waren en dat er amper iets aan veranderd moest worden. Dit was eigen werk, dat geen leesbeurten door anderen had doorstaan :)

Het was een prachtgevoel. Wie er nu nog aan twijfelt dat ik alleen dingen goed doe als ik er met hart en ziel in kan kruipen..

alleen

Er zijn van die mensen die het 'zielig' vinden om dingen alleen te doen. Alleen naar de cinema gaan. Alleen iets gaan eten. Allemaal not done volgens sommigen. Meestal geef ik ze gelijk, zo zou ik ook nooit alleen op café gaan- maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik nood heb aan gesprekken op café, zie geen andere reden om daar naar toe te gaan- dan wat anders. Ik ben testondervindelijk al wel eens alleen naar de film geweest, en geweldig was het niet, maar ik heb de film toch uiteindelijk te zien gekregen. Af en toe ga ik wel eens alleen eten, en als er een raam is of een uitzicht waaruit ik naar mensen kan kijken, valt dat nog dik mee. En ja, af en toe ga ik wel eens naar concerten alleen maar dat valt minder mee. Ik heb het onlangs twee keer gedaan, omdat ik van zo'n onbekende mensen hou dat ik geen volk vind dat enthousiast genoeg is om mee te pakken. De eerste keer was het gewoon in Leuven te doen: rechtstreeks van de bus cafétje in, iets eten, aan gaan schuiven en zaal binnen. Maar dan slaat de verveling pas toe. Ik heb het namelijk niet in mij om ergens te laat te komen, nee, ik ben eerder aan de veel te vroege kant. Om zeker te zijn. Nadeel daaraan: zoveel tijd over. En dan begint het he: waar kan ik me nog mee bezig houden? Gelukkig is er altijd wat te zien in zo'n zaal en was het voorprogramma toen ook van de vermakelijke soort, dus zo erg was het allemaal nog niet, en ik had het niet willen missen.

Een paar weken later liep er bericht binnen van een uitzonderlijk concert van mijn favoriete artiest. Niet van de bekendste soort, dus zoeken naar gezelschap doe ik in dat geval al meestal niet meer. Vervoer wel, maar dat was snel in orde. En dus ging ik op een vrijdagavond ruim op tijd richting een van die boerendorpjes die je alleen in Vlaanderen kan vinden, op zoek naar de locatie voor die avond. Na wat ruzie tussen de gps en de chauffeur bereikte ik mijn betemming iets later dan het voorziene aanvangstuur. Ideaal, leek me, om dus niet te veel tijd meer te moeten verspelen. Helaas helaas. Ik kom de tuin binnen waar al een heel aantal mensen zijn, en die ook allemaal in gesprek zijn, maar van concert nog niets te merken. Op zo'n momenten ben ik niet het type om me ergens in een gesprek te mengen, en bovendien was er echt nergens nog een stoel vrij, en het tapijt voor mijn neus was wel aanlokkelijk maar helemaal geen goed idee. Bovendien ging het buiten door, en was het koud. Er kwamen steeds meer mensen toe, maar al die mensen kenden elkaar, en ik kende er niemand. Half negen ging over in negen uur, negen uur in kwart na negen, nog altijd niks. Ik heb me in die tijd heel vaak afgevraagd wat ik daar zat te doen. Als het niet 3 kwartier rijden naar huis was, mijn chauffeur niet met de auto weg was en ik niet zo hard had gezaagd om te mogen komen, acht ik de kans groot dat ik naar huis was gegaan. Ik heb me zelden zo slecht op mijn gemak en op mijn plaats gevoeld.

Maar ik wist waarvoor ik kwam, en dat wou ik niet missen. en maar goed dat ik ben blijven zitten, het stom het ook voelde. Want het was prachtig, en het allemaal waard. Maar het nog eens doen, zo helemaal alleen? euhm.. nee..

spijt

Voor de titel ben ik gaan lenen bij Yevgueni, maar het gevoel komt helemaal uit mezelf. De aanleiding voor dit stukje komt dan weer uit Libelle. Door naar 'Being Erica' (geweldige serie!!) te kijken, betrap ik me regelmatig op het bedenken van lijstjes met dingen waar ik spijt van heb. Eentje duikt in letterlijk elke lijst die ik maak op, en daarstraks, in de Libelle, sloeg het me weer even in het gezicht. Het ging over 'liefdesbrieven die je nooit schreef' en ja, de liefde, daarin zijn we zeer geïnteresseerd, dus sloeg ik aan het lezen. Tot ik in een brief mezelf tegenkwam. Of iets waar ik mezelf op betrap.

Dat stukje ging zo: 'Soms droom ik dat we een avond samen op stap gaan, dat we bij een nachtelijk glas doorbomen over de diepere filosofie van het leven. Ik zou willen weten wat jou bezighoudt, waarmee je echt bezig bent.Ik zou je willen vragen wat je voelt, wat je denkt.'

oops, big oops..

Arid-tijd

Op dit moment hou ik van mijn leven, mijn after work leven dan toch. Alles begint een beetje in de plooi te vallen. Hoe dat komt? Dankzij muziek natuurlijk. De nieuwe plaat van Arid is sinds eind februari uit, en ze is ongelooflijk geweldig. Ik had niet verwacht dat ze zo mee zou vallen, maar ze hebben me in de AB weer omvergeblazen. We zijn weer vertrokken voor een paar jaar, denk ik *bloos*. En ja, zoals het hoort was het effect ook totaal: alles vergeten, er helemaal in opgaan, even niets anders dan daar, de AB, de muziek en de muzikanten op het podium. Ik mag ook zeker de 'Aridfans' achteraf niet vergeten, want ook zij maken Arid altijd nog een beetje specialer. In de AB vorige zaterdag waren we bijna allemaal aanwezig, en het was zalig om iedereen nog eens terug te zien. En het smaakte naar meer, zoals altijd. Kwam dat even goed uit dat ze meteen de week erna door Stubru werden uitgenodigd voor Club 69. Tickets winnen kon alleen op donderdag,en dan moest ik werken. Vrijaf zat er niet in, dus dat was balen. Hele dag aan de radio gekluisterd gezeten, en om 5 uur ging de bezettoon over in een gewone beltoon en had ik de dame van Stubru aan de lijn. Nog eens twee en halve minuut later was ik 2 tickets voor Club 69 rijker. Voor de eerste keer in mijn leven bij stubru binnengeraakt en gewonnen en dan wel nog voor zoiets :) Die avond had ik tickets voor Yevgueni, en ook hun concert blew me away. Chapeau voor hen, heel wat van hun nummers (mama ik wil papa!!) in een totale andere versie, of helemaal uitgekleed tot op de essentie, zo akoestisch mogelijk. Prachtig. Kippevel. Spijt dat we niet eerder waren gaan kijken. En toen was het alweer vrijdag en stond ik voor de tweede keer in een week tijd oog in oog met Arid. Oog in oog vrij letterlijk dit keer, want het was van heel heel dichtbij. Bij een aantal nummers bekroop me nostalgie, wat ook in de AB al een paar keer het geval was. 75% van de Aridconcerten die ik al heb gezien, speelden zich in de AB af, met ons meestal op het balkon rechtsvooraan. Sommige dingen veranderen niet: de reactie van het publiek en sommige oude nummers. Vrijdag was het nostalgisch gevoel compleet: een jaar of tien geleden stond ik daar ook, in dezelfde locatie, voor een door Stubru georganiseerd concert, met Arid natuurlijk. Zeer bizar om dat te beseffen als je nog maar 25 bent.. Da's een bizar gevoel. Als je er al tien jaar staat, begin je je oud te voelen, maar zowel Arid als ikzelf zijn nog niet veel veranderd, lijkt het wel. Ja, ik ben overgegaan van middelbare school student naar werkmens, en zij hebben allemaal kinderen ondertussen, maar zet ze op een podium en ons ervoor, en er verandert eigenlijk niet veel.

Maar wat wel veranderd is? Dat ze er heel veel zin in hebben. Het spat eraf. De nummers zijn af, ze staan er, live zijn ze (zoals altijd) echt wel ijzersterk en ik krijg met de regelmaat van de klok kippevel, hoewel ik de nummers nu ondertussen wel vanbuiten ken. Sterk!

Helaas volgt daarna ook de onvermijdelijke Arid-dip, als je weer tot op de aarde bent gezweefd, en daar zit ik nu volop in. Dat het maar snel eind april wordt, dan staan ze weer 2x in 1 week op het programma.. Ben ik gek? ja hoor, goed zot :)