0110

Vanaf nu ben ik weer van plan mijn blog te gebruiken voor wat hij in de eerste plaats bedoeld was vorig jaar, namelijk informatie doorgeven aan mensen die ook willen weten waar ik mee bezig ben, maar die ik minder vaak zie, en dus via mijn blog toch nog up to date kunnen blijven. Vanaf nu dus weer meer persoonlijke belevenissen dan bedenkingen en irritaties.

Laat me ten eerste al de vraag beantwoorden die iedereen zich stelt na mijn vorige bijdrage: ben ik er geraakt of niet? Het antwoord daarop is een volmondig ja. Het heeft lang geduurd voor de kogel door de kerk was (tot 15u die middag meer bepaald) maar daarna zijn we niet meer van het plan afgeweken. Ere wie ere toekomt, het is aan mijn pa te danken dat ik nu kan vertellen hoe het was. Hij heeft me op en af trein geloodst, door de meute volk, regen getrotseerd en dat allemaal voor een groep die hij maar niets vindt. ik zie het lang niet iedereen doen, maar hij deed het...

en zo stond ik rond vijf uur in Gent op het grootste rolstoelpodium dat ik ooit op een festival heb gezien, op de beste plek waar ik ooit heb gestaan. Ook een dikke merci aan de organisatie van 0110 Gent: Tom, Sioen en Noelle.. Dus daar stond ik dan, nog steeds half niet beseffend dat ik het echt had gehaald, en dat het echt ging gebeuren. 3 jaar onzekerheid doet duidelijk iets met een mens.

Ik had vooral schrik voor de val der festivals : wachten. Maar dat bleek goed mee te vallen, het ging vrij goed vooruit en wat er op het podium stond was ook de moeite. Ik vergeet Samen staan we sterk met Wouter en Sarah niet meer, en ook Isabelle A en Luc de vos staan in mijn geheugen gegrift. Will Tura's versie van 'eenzaam zonder jou' was puur kippevel, terwijl zijn 'vergeet Barbara' meteen het dieptepunt van de avond was. Persoonlijk gesproken dan ;)

en toen was het eindelijk zo ver: een verse regenbui maakte de wachttijd tot Arid korter, maar van naar huis gaan was toen echt geen sprake meer. en toen 'Het is drie jaar geleden..' en al mijn zintuigen stonden op scherp. Het leek zo onwerkelijk, dat het echt Jasper, David en Steven waren, en dat dit echt Arid live was, en niet op plaat maar voor mijn neus. At the close of every day, Too late tonight en Body of you. Daarna was het tijd voor meer kippevel toen hij 'if you go' inzette als een nieuw Arid nummer en ik het voor het eerst echt live hoorde. Maar de mensen naast mij hadden de boodschap van het festival niet helemaal gesnapt want Jasper zijn stemgeluid maakte op hen duidelijk niet zo'n indruk als het nog altijd op mij maakt, want die vonden er niet beter op dan het heel concert te staan lullen. Verdraagzaam hoor. Maar ja. Na een duet met Maaike Cafmeyer was het vrij abrupt gedaan, vond ik, en was het crossen voor een wc. (drie uur is echt een maximum) Tegen alle verwachtingen in haalden we de trein van 21.56 nog, en waren we om kwart na 11 in Leuven. De dag erna les om negen deed toch pijn moet ik zeggen..