bellen

Ik woon nu - effe tellen - iets minder dan twee maanden in mijn stekje en er begint me stilaan iets serieus tegen te steken. Wat dan? vraagt u brave lezer zich af. Knoop het in uw oren als toekomstig advies: aanbellen! What the fuck is daar mis mee? Alles, als u het op ongelooflijk irritante tijdstippen doet. Midden in de nacht bijvoorbeeld (sta ik al niet meer voor op, behalve bij speciale gevallen) maar, wat vaker voorkomt: vroeg in de morgen, rond een uur of negen. Meestal op maandagmorgen ook nog. Als ik nog in mijn bed lig, doe ik niet open. Dat lijkt simpel, maar dan is er toch altijd dat stemmetje: wie zou het zijn geweest? was het belangrijk? Want, laat dat even duidelijk wezen, ik verwacht in die gevallen ook nooit iemand.

Vanmorgen (rond iets voor tien) was het weer zover. Ik kwam net van onder de douche, lekker in mijn warme handdoek gewikkeld, toen het irritante schelle belgeluid weerklonk. No way dat ik zo ga opendoen, dus ik doe lekker niets. Hoor ik de voordeur toch opengaan. Bizar. Even later voelt er iemand duidelijk aan de klink, die thank god nog op dubbel nachtslot was. en daar begon het? Wie was het? Ik weet niet hoeveel mensen binnen geraken terwijl ik niet opendoe, en nog minder wie dan nog durft komen voelen ook? Dan ga je toch gewoon onverrichterzake naar huis? Dit alles, en de dag van de week zorgt ervoor dat ik wel een vermoeden heb, maar dat doet er niet toe. Ik vind dat zooo irritant..