Knaagdieren

Ik heb de laatste dagen een bende knaagdieren op bezoek. Geen paniek, het zijn geen bende ratten of muizen die mijn studio onveilig maken, dus je bent er nog altijd welkom zonder gevaar voor eigen leven. Het zijn eerder innerlijke knaagdieren, in mijn binneste ergens. Er zeurt iets, er knaagt iets, al van een paar dagen voor Parijs. (Mensen die met goeie argumenten me proberen te overtuigen dat het al vroeger was, wil ik ook nog wel geloven) Iets zit er ni juist. In Parijs is het me beginnen opvallen, vooral omdat ik tevoren dacht dat het het spreken in Parijs was dat er de oorzaak van was. Na de spreekbeurt in Parijs kon het dat moeilijk zijn he?

Het begon in de druilerige regen in Parijs, onder een paraplu. Ik wou met iemand anders in Parijs zijn, en al helemaal liever met iemand anders onder die paraplu staan. Het had leuk geweest als er die morgen een smsje was gekomen, en die avond ook. Het had zalig geweest als er in mijn hotelkamer iemand wachtte voor een een dikke knuffel en dan compleet gemeend zei: "zie je wel dat je het kan". Ik had in slaap willen vallen naast iemand anders die nacht, stevig omarmd en geborgen. Ik wou dat er toch iemand ergens een schoen had gevonden om op 6 december voor de deur te zetten waardoor ik toch zeker wist dat ik braaf genoeg was geweest. Iemand om te bellen om te foeteren over de twee weer mislukte solliciaties, iemand die een avondje zoekt om mee naar Clouseau te gaan, iemand die een liedje aanvraagt tijdens Music for Life, iemand voor mijn koude voeten elke nacht. Iemand om mee te praten in bed tot ik dan toch eindelijk in slaap val en niet langer gesprekken tegen de muren moet voeren. Iemand met een alternatief plan voor kerst en nieuw zodat het niet weer pokke-voorspelbaar en saai wordt. Iemand die me energie geeft, want ik weet niet waar de mijne naar toe blijft glippen. Iemand die plots stiekem al mijn favo nummers op mijn mp3-speler zet. Iemand wiens naam bij het 'u hebt een nieuw emailbericht van...' al gewoon doet glimlachen, zonder hem nog maar gelezen te hebben. iemand waardoor ik al die stomme stationsromans en chicklit niet meer zo wanhopig nodig heb. en iemand die stukje bij beetje mijn lijstje grote dromen probeert te ontfrutselen en er dan nog mee aan de slag gaat ook.

Ik heb een ongelooflijk melige bui, en Clouseau mag het allemaal nog erger maken. Uithuilen helpt toch, beweren ze. Het feit dat ik het echt vergeten ben, dat gaat wel blijven natuurlijk.