overrated

Like so many things in so many people's lives, things you look forward to tend to turn out to be overrated. The latest example? De plechtige proclamatie of promotie als het daar consequent werd genoemd. Dan moet je weten dat ik bij de eerste pijl bedoeld voor promovendi serieus begon te twijfelen of het wel op mij sloeg. Juist ja.

Ondanks alle grappen aan het thuisfront in de dagen vooraf (en dan heb ik het vooral over vrijdag tot zondag, de dagen voordien was ik wijselijk in Leuven blijven plakken) was ik wel zenuwachtig. Het bleef bij mij bij hopen, wat iedereen nu ook mag zeggen. Voor mij bleef wat er na of beter waar mijn naam ging afgeroepen worden een groot raadsel. It had already been narrowed down to two, but still. en ja, ik neem snel stemmingen over van mensen. Tot twintig na drie was er niets aan de hand. Maar toen ik ze plots zenuwachtig zag doen vanboven met de geluidsinstallatie sloegen ze ook bij mij toe. Ze kunnen wel zeggen op het papier 'intrede van de togati' maar what the hell ik me daar bij voor moest stellen? Dat het een groots moment was, was wel duidelijk. heb nog nooit zoveel (digitale)fototoestellen of camera's zien flitsen als op dat moment. Mijn vader zoals gewoonlijk de nuchterheid zelve, vond al dat gedoe overdreven. nee, hij had er niet aan gedacht om het 'grote moment' voor het nageslacht vast te leggen. Alle ogen plots gericht op het scherm voor je, en vooral niet achter je om te kijken waar ze blijven, een hele sportzaal vol, eengezind rechtstaand en afwachtende. Toen hoorde ik geruis, en ja,hoor, ze gingen me duidelijk passeren (damn those plaatsen aan het uiteinde van de rij). De sfeer werd helemaal erg toen ik als een van de togati niemand minder dan Prof. De Graef herkende. Mister Pukkelpop met een leren broek, in toga. Het is ook eens wat anders, nietwaar. De plechtige sfeer werd even snel weer doorbroken door het geluid van een hele zaal die weer opgelucht op zijn stoel plofte, maar ik begon al te voelen dat de zenuwen strak gespannen stonden, bij mij toch in ieder geval. Tijdens de speeches was het vooral moeilijk om me wakker te houden, niet te opvallend te geeuwen (hitte) en te focussen op wat ik daar kwam doen.

Eerst die van geschiedenis, en dat vond ik wel handig. Dat was tenminste een lijst namen waarop ik me niet hoefde te concentreren. Bij de lijst van Romaanse Talen was het goed om zeep. Een jongedame die afgeroepen werd als grote of grootste onderscheiding (ik weet het echt niet meer) barstte een paar rijen voor ons in tranen uit, waarna ze uitgebreid door vriendje naast haar werd getroost. Als er nu een ding is wat ik doe, dan is het meejanken. Toen was er dus geen ontkomen meer aan. De lijst van Germaanse kwam er aan, met een niet verrassende Eline als grooste onderscheiding, en ook grote onderscheiding ging grotendeels aan mij voorbij. Maar toen was het alle hens aan dek, alle vezels in mijn lichaam gespannen, oren gespitst, vingers gekruist en nagels afgebeten. 'Zijn geslaagd met onderscheiding' (leek wel minutenlange stilte) [mijn naam](ik zit hier nu bij de herinnering als een idioot tegen mijn pc te smilen) Er zijn een paar traantjes gevloeid ja. Allemaal de schuld van die van Romaanse, en het onverwachte. Het was gewoon ontlading of zo. Mijn vader, eeuwig en altijd een ware stoicijn, gaf geen krimp, behalve dat hij van mama een zakdoekje aannam en het mij overhandigde. Geen goed gezelschap voor zo'n moment. Niet dat het mij toen nog veel kon schelen. Ik was toen alleen nog op de lijst gefocust. in mijn hoofd vinkte ik de lijst af: Nele Boes, Ihsane Chioua Lekli, Ann Nickmans en Marjan Peeters. Toen wist ik genoeg en gingen de eerste twee smsjes de deur uit. Mijn ma vond het onbeleefd, maar so what.

Daarna op de receptie een overgelukkige groepsfoto met mijn tweede licertjes genomen, een overwelkom glas fruitsap achterover geslagen, de nodige felicitaties in ontvangst genomen en een praatje geslaan met mijn promotor. Met cijfers tussen 14 en 16 voor thesisgedrocht kon het er wel af, vond ik. Bleek na vijf minuten bovendien ook nog dat zij en ik toch naar het congres in Frankrijk gaan (aaaaaaaagh!! een half uur spreken.. in het Frans!!!) We hadden nog afspraken na te komen, en we werden een beetje belaagd door wespen, dus vertrok ons gezelschap richting Heverlee, om daar de 'Wok Dynasty' uit te gaan proberen met een hoop familie. een woord: goddelijk. Ik heb gegeten tot ik bijna barstte (lang leve kleedjes) en af en toe gepauseerd om smsjes te ontvangen en te beantwoorden. Miss Popular, of tenminste toch voor een namiddag.

Want hoe snel is het toch ook weer vervlogen, de pracht van zo'n namiddag... De onderscheiding heb ik, en die staat ook op mijn diploma, maar van de rest blijft niet veel meer over. Maandag bij het avondeten was het alweer bussiness as usual: gezeur over mijn keuze van cursus frans, of ik hier en daar al ingeschreven was, of ik al gesolliciteerd had - en dat doe je toch zeker niet per mail -, of ik al eindelijk vakantiewerk had, of ik al naar het immokantoor had gebeld en toen ik aankondigde volgende week mijn theoretisch examen te gaan doen, was het hek helemaal van de dam: veeeeeeel te vroeg, vonden ze. Ze vinden nogal veel, en ze willen nogal veel en toch weten ze niet wat ze willen, want iedere avond zijn de prioriteiten wel weer door elkaar geschud. Lastig hoor.

de voorlopige stand:

theorie examen op namiddag naar keuze voor eind juli
vakantiejob voorlopig noppes
spontane sollicitaties : 5
afwijzingen: 5
gerichte sollicitaties: 3
afwijzingen: 3
appartementen op het oog verhuurd: 1
appartementen nog op het oog: 0
plannen cursussen frans: 2 (vdab en clt)
inschrijvingen cursus frans: 0
inschrijvingen literair vertalen: 0
tekst klaar voor congres: 0/30 min

muzikale keuzes: Rufus Wainwright (geniaal op werchter naar het schijnt)
Palomine (verdienen daar ook een plaats, maar liever nog op Marktrock, eigenlijk...)