To the rescue

boeken zijn mijn redding. Altijd al geweest, maar nooit meer dan nu. Niet dat ik echt gered moet worden, tenzij van verveling, want die loert hier wel nog vaak om de hoek. Zeker nu, zo zonder rijlessen en zonder lessen of cursussen. For as long as it lasts, I know. boeken to the rescue dus, en niet zomaar boeken. Het boek dat dit weekend mijn reddingsboei is geweest, was ik al weken op het spoor. One of those waar 'n verhaal achter zit. Ergens in de loop van de zomer was me een boek ter ore gekomen dat ik wou lezen. Na zoekwerk in de bibcatalogi waar ik toegang tot heb, bleek het niet op korte termijn beschikbaar, dus wat doe je dan? boekenwinkel binnen. En daar lag het boek in kwestie te lonken. Een dikke kloefer, 700 bladzijden. Voor mij positief, want dat betekent genoeg materiaal om er helemaal in te kruipen en een volledig beeld in mijn hoofd. Alleen de prijs viel beetje tegen,maar de achterflap hield me gevangen. Fantasy, met een Medieaval tintje. Jammie, denk ik dan. Ik geloof dat het woord 'minestrelen' was waarbij ik overstag ging. Toen moest het. Weer zelfde principe: bibcatalogi uitgeplozen. Hopeloos. Ik was duidelijk niet de enige die het boek wou lezen; terwijl het nog in verwerking stond (dus nog niet in de rekken) stond het al dubbel gereserveerd, in beide bibs. Maar vrijdag had ik geluk: het was beschikbaar. Ik die avond dolgelukkig naar de bib en met de dikkerd onder mijn arm weer naar huis.

'De naam van de wind' is een zalig boek. Nog geen twee bladzijden ver in het boek wist ik dat al. De sfeer. De woorden. Ik moet de vertaler in kwestie serieus feliciteren, ze heeft het geweldig gedaan. I was hooked, en dat ben ik gebleven. Kan niet zeggen dat Kvothe dicht bij mezelf ligt, daarvoor is ie te slim, te trots en te arm, maar hij is zo goed uitgewerkt dat je wel een kantje vindt. en het is zo meeslepend geschreven, dat je gewoon door wilt. Denna is ook niet echt ik: daarvoor is ze te vrij en teveel daarop gesteld. Als er al iemand is die me intrigeert, is het Bast, de pupil van Kvote. Die mengeling van ontzag, bescherming, en begrip voor ontuitgesproken zaken, die herken ik. En er is iets mysterieus aan hem, ik ben er alleen nog niet echt achter wat het is.. Ik wil boek twee (tis een trilogie) maar dat zou best nog wel tijdje kunnen duren. en dat nu ik nog maar pas ben afgekickt van de Harry Potter- koorts.

Het tweede boek is van heel andere aard. Ten eerste is het een jeugdboek, en ten tweede leunt het veel dichter aan bij poëzie. Edward van de Vendel was me al vroeger opgevallen, bij het lezen van ' de zomer van de bluegrassliefde', een van de ontelbare gay-getinte boeken die ik heb verslonden. Dit is een soort van vervolg, maar het origineel zit te ver om echt nog linken te zien. Het blijft gelukkig wel leesbaar, als je van wat Unbestimmdheid houdt. Al bij de bibiliografie vooraan zie je dat Van de Vendel veel meer poëzie schrijft dan boeken. Eigenlijk is dit boek ook een soort poëzie, of die komt overal wel even piepen. 'Wat zijn wij nu? zwijgende geliefden? stille vrienden?'was een van die geweldige vonsten. Het hele boek zit ook gewoon synchroon met mijn levensfase: het gaat over een jongen die net op kamers gaat wonen (we zitten in Nederland dames en heren) en de veranderingen daarbij..
Nog zo'n mooie: 'zou je blijheid kunnen laten spatten zodat je er het humeur van iemand anders mee besmet? iemand die op dat moment wat minder vrolijk is?'
'de grootste verhinderaars van slaap zijn zwierende gedachten'

en blijkbaar ben ik lang niet de enige die ze mooi vind, die vonsten en die woorden, want het boek heeft de gouden zoen gewonnen, en dat is toch wel mooi. Volledig terecht ook, als je het mij vraagt.