het staat nu echt wel vast: eigen plekje zoeken is het meest zinloze wat ik volgens mij de voorbije tweeëntwintig jaar al mee heb bezig gehouden. Geloof me trouwens, ik kan er wat van, van zinloze dingen.
Als het dan al tot wat zou leiden, dan heb ik dat er zonder problemen voor over. Maar voorlopig daarvan geen spoor. Een lichtpuntje zou al veel zijn. Denk nu niet dat ik veel vraag: een lichtpuntje op dit moment zou al zijn dat ik het gevoel had dat ik tenminste kans maakte bij een stuk vastgoed.
Ja, zo simpel kan het leven zijn soms, en tegelijk verschrikkelijk uitputtend.
Ik ga nog maar beetje doen waar ik de laatste tijd zo goed in ben geworden: afwachten
hopen. de hoop ontkennen. twijfelen. boos worden. Lastig worden. stiekem meubelen bij ikea opzoeken. mensen verwittigen die ik dan binnen een dag of drie weer op de hoogte moet brengen. en ja hoor, de klassieker: verder zoeken....
*zucht*
Het hele 'ik heb slechts een pand gezien en direct getekend en het was van mij' gedoe is volgens mij hierbij herleid tot een mythe. dit was pand nummer 8 (bezichtigingen) en pand 17 (informatie)
song to keep me going: hey Dililah - Plane white T's
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten