strikje

Gisteren was voor alle mensen behalve ik een dag zoals er 364 andere in het jaar zitten, dat was ook wel te merken. Maar op het eind van de avond kreeg de dag toch nog zijn strikje. Het strikje van dienst was Anton Walgrave, een van de uitzonderingen voor wie 19 oktober 2007 ook niet zo maar een dag als de andere was. Hij gaf namelijk die avond een conert met zo goed als allemaal nieuw materiaal. Dat concert was meteen mijn strikje op mijn verjaardag, mijn cadeautje aan mezelf. (Het enige tot nu toe, maar dat terzijde). Qua cadeautje kon het voor mij tellen. Ik kon het zo mooi zelf niet verzinnen. De zaal was geweldig sfeervol en de sfeer die er hing was zalig. Ik ben er helemaal ingekropen, zoals bij een goed boek. GE-WEL-DIG. Ook wel spannend, want het blijft een grote gok. Zijn vorig materiaal vind ik geweldig, live is hij steengoed, maar toch. Iedere plaat is weer anders, dus het had ook op een enorme teleurstelling kunnen uitdraaien.

Het is al wel duidelijk dat het dat niet deed. Het eerste nummer was wel geweldig. De hele zaal donker, het hele podium donker, alleen een licht op Toon en na verloop van tijd ook een op David en een op Jelle, wanneer ze invielen. Ik hou enorm van Anton akoestisch.. Die stem, waar je je gewoon helemaal kan door laten leiden en dan aangevuld met geweldig aanstekelijke ritmes en zalige stukjes piano tussendoor. Een succesrecept als je het mij vraagt. Tijdens het eerste nummer leek het publiek voor mij doodstil. de stem zweefde, de gitaar zweefde mee, en ook ik zweefde ergens tussen daar op mijn stoel en ver ver weg. wauw. van een ijzersterk begin gesproken. Er viel echt zo wel een paar seconden stilte voor het publiek met het applaus inviel.
Een piano-intro voor nummer twee. Tja, dan ben ik dus al vertrokken, zo bloody simpel kan het dus zijn. Dat is een nummer dat echt is blijven hangen. Weet niet waarom, maar het is zo. anton moet het ook wel goed vinden, want hij heeft het als allerlaatste nummer nog eens herhaald. 'Take you home' of zo heette het. Niet te lang wachten met singles, dus dat deed ie ook niet. Na de rust en stilte van de eerste twee nummers was het tijd voor 'Don't let me go' (op zijn site te beluisteren). Dat vind ik altijd leuk, dan kan je parallel trekken tussen Anton live en Anton opname. Geef mij maar live, echt waar. Plaat is goed, maar live is net dat beetje meer. Tijdens de single heb ik geloof ik Toon ook wel wat betrapt op improvisatie, de tekst ging af en toe een beetje helemaal anders. Maar soit, dat houdt het leuk :) De absolute favoriet voorlopig was het volgende nieuwe nummer. De setlist ligt hier ergens, maar voorlopig ontsnapt de titel me, iets met falling geloof ik. Ik denk ook dat het dat is met 'head on the pillow'. Een gevoel overheerste er bij mij bij dat nummer: dat het voor zijn dochter was. of over zijn dochter ging, of beide. De trotse-papa-en-dochter inspiratie. Dat gevoel bleef hangen bij het volgende nummer, 'Roll me over'.

Daarna ging ie coveren. Ok dacht ik, beetje rust, na al dat intens luisteren, en voelen. Couldn't have been more wrong bleek toen hij 'Washing of the water' inzette. Wat was het lang geleden dat ik die nog had horen passeren. Op een echt piano. De eerste keer was in een andere STUK-zaal, maar nu was het minstens even mooi. Met 'come right in' ging het tempo duidelijk de hoogte in. Ik werd er echt stil van, alles behalve mijn voeten dan toch. Man man, wat kan ie toch toveren, in zo'n zaal. " And there is no-one but you' was weer zo'n moment. Ik was gewoon weg, denk ik, ver heen. Mooi dat dat is. Ik hoop dat ze nooit een concert van Anton uitzenden waar ik op de eerste rij zit, want ik wil mijn gezicht op zo'n momenten echt niet zien..*bloos*
Wacht maar tot je het hoort, je zal het dan (mssch) wel met me eens zijn!
'Should have gone back there' was heel anders dan alle Anton songs tot nu toe. Vraag me niet van waar het kwam, maar ik had een 'country (eerder een johnny cash)gevoel' bij dat nummer. Zalig. Zo eentje dat blijft hangen, tot je het compleet beu bent. speaking of which..' Ooooh, we should have gone back there'..
en dan nog een cover, eentje van nog nog nog langer geleden, van toen ik Anton pas had ontdekt: 'Always on my mind'. Bloody toepasselijk ja, en voor een verstokte romanticus als ik. Ach ja. Muziek die raakt is goeie muziek, zullen we maar zeggen. Afsluiter 'Lost Soul' kon natuurlijk niet ontbreken, en ik moet zeggen dat het daar in de Soetezaal beter klonk dan alle voorgaande live-versies. Bij het laatste nummer, weer een cover, is mijn mond vrees ik echt opengevallen. 'twas eentje van Bruce Springsteen: Should I fall behind. Wow gewoon. Ik heb het origineel nog niet gehoord, maar volgens mij ga ik dat zo houden. Ze zeggen toch altijd dat je de versie die je eerst hoort de beste vindt? Dan laat ik het met plezier zo :) Het laatste nummer was zoals het volgens mijn pa hoort: een link met het begin, met nog eens 'Take you home'.

Het was een prachtig strikje, rond een speciaal pakje. Ken je dat, zo'n doos met allerlei kleinere en kleinere doosjes in? Zo voelde het. Ieder liedje een doosje, met een pareltje, en daarrond een mooie strik.

Als je me niet gelooft, ga zelf kijken. Volgende week bv in Gent? Ik kan het echt aanraden :)