soms heb ik iets tegen persoonlijke berichten maar mijn blog is in de eerste plaats een soort therapie voor mezelf dus moet het af en toe kunnen.
Het is weer 23 november. Ik heb het al jaren (drie meer bepaald) een beetje lastig met die datum. Nog steeds? Ja, toch wel. Dat mag je gerust zielig vinden, ik zeg gewoon hoe het is. En ik zei wel: een beetje. Maar soit, een beetje dus. Kwam daar dit jaar nog eens bij dat het samenviel met het lege batterijen-moment van de vorige post, dus mijn verdedigingsmuren stonden al een beetje op instorten. Al wat er nodig was om ze nog wat harder te doen rammelen was een korte boodschap op msn. Bijna exact vier jaar na datum, kondigde mijn exlief via msn die dag aan dat hij een nieuwe vriendin heeft. Begrijp me niet verkeerd, ik wil hem niet terug. Dat wij niet bij elkaar passen is allang duidelijk en elkaar gelukkig maken kunnen we zeker niet. Dus ik hoop dat het met haar beter verloopt, veel beter zelfs.
Maar aan mijn kant van het verhaal voelt het een beetje raar. Ten eerste het ongelooflijke toeval van de datum, en het feit dat het volledig uit de lucht kwam vallen. We praten nog heel regelmatig, dus de kans was er. Het is stukken confronterender zo, via msn. Maar toch. Het heeft ook veel te maken met een gevoel van achterblijven. Tot nu toe liepen we vier jaar gelijk op: hij niemand, ik niemand. Nu heeft hij iemand gevonden, maar aan mijn kant is niet dezelfde evolutie gaande en het ziet er ook niet naar uit dat die er binnekort aan zit te komen. Het is vooral dat denk ik, wat zo raar doet..
maandag, november 24, 2008
zwarte sneeuw
Ik ben een van de grootste fans van sneeuw. Ongeveer ieder jaar hoop ik weer op een geweldige witte kerst. Het heeft toch iets geweldigs als je 's ochtends uit je raam kijkt en zo'n wit tapijtje overal ziet liggen. Vredig, romantisch, schattig, wat je maar wil. Dit weekend heb ik voor het eerst sneeuw verwenst, want hij was er een beetje snel bij (heb jij al kerstgevoelens? ik nog lang niet) en besloot op 21 en 22 november al duchtig uit de hemel te vallen.
Slecht plan, daarboven. Op 22 november had ik namelijk een concertje gepland, in het verre Gent. Eentje waaar ik heel erg naar aan het uitkijken was, al maanden. (zo'n maand of zes). Ik had het ook een beetje veel nodig, want mijn batterijen waren al een tijdje alarmerend plat. Een hele week aftellen, dromen, regelen.. voor niets.
Want bij het zien van dat anders zo sfeërieke sneeuwtapijt begon mijn vervoer en gezelschap plots te twijfelen. Anderhalf uur later was het geen twijfel, maar een zekerheid: Gent ging niet gebeuren. Of ja, het ging wel gebeuren, maar dan zonder mij/ons.
Daar stond ik dan, een hele week, weken, maanden aftellen voor niets. Het was beslist en dan valt er niets meer aan te doen. Zo'n concert missen is toch het einde van de wereld niet, hoor ik je denken tot hier. Dat zal het voor jullie ook wel niet zijn. Bij mij is het de snelste en veruit meest effectieve manier om mijn batterijen op te laden, en daarom om de twee maanden of zo echt gewoon nodig. Ik zat nu al aan een maand of vijf, stel het je even voor. Bovendien is het - ook al lijk ik soms een concertgek - niet een kwestie van een paar dagen of weken, maar tussen dit mislukte en de volgende optie zitten maar liefst nog 2 maanden.
Wat een eeuwigheid. En de enige die last heeft van die batterijen, en er mee voort moet, dat ben ik. En dan toch vinden dat ik niet lastig mag zijn en dat ik onredelijk doe omdat ik niet mocht (volgens hen kon) gaan?
Slecht plan, daarboven. Op 22 november had ik namelijk een concertje gepland, in het verre Gent. Eentje waaar ik heel erg naar aan het uitkijken was, al maanden. (zo'n maand of zes). Ik had het ook een beetje veel nodig, want mijn batterijen waren al een tijdje alarmerend plat. Een hele week aftellen, dromen, regelen.. voor niets.
Want bij het zien van dat anders zo sfeërieke sneeuwtapijt begon mijn vervoer en gezelschap plots te twijfelen. Anderhalf uur later was het geen twijfel, maar een zekerheid: Gent ging niet gebeuren. Of ja, het ging wel gebeuren, maar dan zonder mij/ons.
Daar stond ik dan, een hele week, weken, maanden aftellen voor niets. Het was beslist en dan valt er niets meer aan te doen. Zo'n concert missen is toch het einde van de wereld niet, hoor ik je denken tot hier. Dat zal het voor jullie ook wel niet zijn. Bij mij is het de snelste en veruit meest effectieve manier om mijn batterijen op te laden, en daarom om de twee maanden of zo echt gewoon nodig. Ik zat nu al aan een maand of vijf, stel het je even voor. Bovendien is het - ook al lijk ik soms een concertgek - niet een kwestie van een paar dagen of weken, maar tussen dit mislukte en de volgende optie zitten maar liefst nog 2 maanden.
Wat een eeuwigheid. En de enige die last heeft van die batterijen, en er mee voort moet, dat ben ik. En dan toch vinden dat ik niet lastig mag zijn en dat ik onredelijk doe omdat ik niet mocht (volgens hen kon) gaan?
donderdag, oktober 30, 2008
pissed off
Ik weet niet wat het is, met mij en Clouseau maar het loopt alsmaar fout. Ga even terug naar het begin van mijn blog, december 2005 en daar kan je een euforisch verslag lezen van de toenmalige Clouseau Sportpaleis Show, 'In 't dubbel'. Euforisch is zelfs nog wat te licht uitgedrukt, het was een ronduit zalige namiddag. Het had als concert bijna alles waar ik al jaren naar zocht. Ik geloof dat ik van het moment dat ik buiten stond al zei: 'volgend jaar wil ik weer'. Willen was het juiste woord, kunnen echter niet. Dus was ik er in 06 en 07 tot mijn grote spijt niet bij.
Een week of zowat geleden vroeg mijn partner in crime van '05 : Gaan we nog eens naar Clouseau? Dat is nu es een vraag waar ik niet lang over na moet denken, dus het antwoord was meteen ja. Ik hou echter nog steeds niet van massa's mensen, en zeker niet als ze allemaal licht euforisch zijn. Dus dachten we: we gaan het weer tegoei doen. Telefonisch besstellen, zoals ze vragen, en een rolstoelplaats vragen zoals het hoort. In '05 hadden ze me verteld dat er zowat zes of acht plaatsen per avond worden vrijgehouden, dus ik besluit te bellen om te zien wat nog vrij is. Deze week dindsdag spendeer ik zowat de hele voormiddag om gsm-gewijs teleticketservice te kunnen bereiken.
Uiteindelijk krijg ik een dame aan de lijn waaraan ik de situatie uitleg en vraag van ja, ik wil als rolstoelgebruiker tickets voor clouseau, zou u me kunnen zeggen voor welke dagen nog tickets beschikbaar zijn. Ze begint me daar een hele opsomming. Ik blij, en ik breng PIC op de hoogte. Tegen dinsdagavond hebben we beslist. Woensdag heb ik niet zoveel tijd om te bellen en geraak ik niet binnen. Vanmorgen rond half twaalf bel ik opnieuw, nu met het plan om daadwerkelijk ook tickets te bestellen.
Ik krijg 100% zeker dezelfde dame van dinsdag aan de lijn. Ik doe opnieuw mijn uitleg, dat ik als rolstoelgebruiker tickets wil bestellen voor de matinee op 14 december. Na veel vijven en zessen zegt die: voor die datum zijn alle rolstoelplaatsen al uitverkocht. Ik kreeg al wat, maar ik blijf vriendelijk en ik zeg: voor welke datum zijn er dan nog wel plaatsen vrij? Alweer stilte. Na een minuut of drie komt ze terug aan de lijn: de rolstoelplaatsen zijn voor elk concert uitverkocht.
Vind u dat nu ook niet straf? Ik doe er alles aan om die situatie te voorkomen, en lap, ondanks alles is het toch van dat. Vind u dat nu ook niet wat toevallig, dat ze op een dag tijd plots alles hebben uitverkocht?
Ik heb dat soort dingen continu voor, en grappig vind ik het allang niet meer. De dame aan de andere kant van de lijn had gelukkkig wel door dat ze heel slecht nieuws moest brengen toen ze kwam zeggen: ik vrees dat de rolstoelplaatsen voor elk concert zijn uitverkocht.. Ik had ze toch nog door de telefoon heen graag eens door elkaar geschut. Voor haar is het makkelijk he. en ja, ze kan er ook niet aan doen, ik weet het wel.
Maar ik ben het even beu begripvol te zijn. Dan wil je alles doen zoals het hoort en dat krijg je dan. Het nodigt echt uit om te gaan foefelen hoor. Er zijn nog zoveel data, en er moeten toch ergens nog zitplaatsen zijn. Nee, dankzij de verkeerde info van de dame aan de lijn kan ik dus alweer voor een jaar mijn droom in de diepvries steken. En nu ga ik Calimero uithangen, maar ik vind het echt niet eerlijk: er is nog zoveel plaats en er zijn nog zoveel mensen die kunnen gaan, en ik, omdat ik dan een van die zes plaatsen of hoeveel ook per avond, moet hebben kan het vergeten. Het is gewoon niet eerlijk, punt uit. en nee, ik sta niet open voor rationele argumenten dit keer
Ik zou er nog wat aan kunnen toevoegen maar dat is niet voor neerschrijven of publicatie vatbaar, dus hou ik dat maar vast in mijn hoofd.
Een week of zowat geleden vroeg mijn partner in crime van '05 : Gaan we nog eens naar Clouseau? Dat is nu es een vraag waar ik niet lang over na moet denken, dus het antwoord was meteen ja. Ik hou echter nog steeds niet van massa's mensen, en zeker niet als ze allemaal licht euforisch zijn. Dus dachten we: we gaan het weer tegoei doen. Telefonisch besstellen, zoals ze vragen, en een rolstoelplaats vragen zoals het hoort. In '05 hadden ze me verteld dat er zowat zes of acht plaatsen per avond worden vrijgehouden, dus ik besluit te bellen om te zien wat nog vrij is. Deze week dindsdag spendeer ik zowat de hele voormiddag om gsm-gewijs teleticketservice te kunnen bereiken.
Uiteindelijk krijg ik een dame aan de lijn waaraan ik de situatie uitleg en vraag van ja, ik wil als rolstoelgebruiker tickets voor clouseau, zou u me kunnen zeggen voor welke dagen nog tickets beschikbaar zijn. Ze begint me daar een hele opsomming. Ik blij, en ik breng PIC op de hoogte. Tegen dinsdagavond hebben we beslist. Woensdag heb ik niet zoveel tijd om te bellen en geraak ik niet binnen. Vanmorgen rond half twaalf bel ik opnieuw, nu met het plan om daadwerkelijk ook tickets te bestellen.
Ik krijg 100% zeker dezelfde dame van dinsdag aan de lijn. Ik doe opnieuw mijn uitleg, dat ik als rolstoelgebruiker tickets wil bestellen voor de matinee op 14 december. Na veel vijven en zessen zegt die: voor die datum zijn alle rolstoelplaatsen al uitverkocht. Ik kreeg al wat, maar ik blijf vriendelijk en ik zeg: voor welke datum zijn er dan nog wel plaatsen vrij? Alweer stilte. Na een minuut of drie komt ze terug aan de lijn: de rolstoelplaatsen zijn voor elk concert uitverkocht.
Vind u dat nu ook niet straf? Ik doe er alles aan om die situatie te voorkomen, en lap, ondanks alles is het toch van dat. Vind u dat nu ook niet wat toevallig, dat ze op een dag tijd plots alles hebben uitverkocht?
Ik heb dat soort dingen continu voor, en grappig vind ik het allang niet meer. De dame aan de andere kant van de lijn had gelukkkig wel door dat ze heel slecht nieuws moest brengen toen ze kwam zeggen: ik vrees dat de rolstoelplaatsen voor elk concert zijn uitverkocht.. Ik had ze toch nog door de telefoon heen graag eens door elkaar geschut. Voor haar is het makkelijk he. en ja, ze kan er ook niet aan doen, ik weet het wel.
Maar ik ben het even beu begripvol te zijn. Dan wil je alles doen zoals het hoort en dat krijg je dan. Het nodigt echt uit om te gaan foefelen hoor. Er zijn nog zoveel data, en er moeten toch ergens nog zitplaatsen zijn. Nee, dankzij de verkeerde info van de dame aan de lijn kan ik dus alweer voor een jaar mijn droom in de diepvries steken. En nu ga ik Calimero uithangen, maar ik vind het echt niet eerlijk: er is nog zoveel plaats en er zijn nog zoveel mensen die kunnen gaan, en ik, omdat ik dan een van die zes plaatsen of hoeveel ook per avond, moet hebben kan het vergeten. Het is gewoon niet eerlijk, punt uit. en nee, ik sta niet open voor rationele argumenten dit keer
Ik zou er nog wat aan kunnen toevoegen maar dat is niet voor neerschrijven of publicatie vatbaar, dus hou ik dat maar vast in mijn hoofd.
zondag, september 28, 2008
5-0
Het hoeft ook niet altijd over mij te gaan, dus hebben we het vandaag even over iemand anders. Tom Helsen met name. Gisteren gaf hij een try out voor zijn nieuwe theatertour in Kessel-lo, en ik was wel eens nieuwsgierig. Bovendien was mijn humeur de afgelopen weken niet om over naar huis te schrijven en dat betekent maar een ding: mijn concertkriebels speelden op. De try out kwam dus wel op een goed moment.
Even achtergrondinfo: Tom Helsen en ik dat heeft een hele tijd goed gegaan, muzikaal gezien. Ik heb al zijn platen tot en met More than Gold, en daarna ben ik me op Anton Walgrave gaan toeleggen en hem wat uit het oog verloren. Natuurlijk heb ik 'easy' en 'sun in her eyes' genoeg op de radio horen passeren, maar Tom Live, dat was geleden van Music for life 06, denk ik. Voor zover dat dan al meetelt..
Wat me direct opviel: hij mag er nog altijd wezen :) Die ogen doen het nog steeds, en die zonnebril, het had wel iets. Het gaf hem zo'n zweempje arrogantie, maar net niet teveel om tegen te werken. Zijn achterkant heb ik ook regelmatig mogen bewonderen, en ook die mocht er zijn , maar teveel is teveel :) De tshirt zag er ook wel uit alsof hij een paar maten in de breedte was uitgelebberd, maar tzal vandaag in de AB wel beter zijn geweest (hoop ik)
Soit, back to the music. Ik had voor de try out nog niets van '5-0' gehoord, dus was ik zaterdagnamiddag even in de Fnac binnengewipt en daar stond ie toch wel ter beluistering zeker. Even door de nummers gebladerd, en ik hoorde genoeg piano en genoeg Tom Helsen om ze ook meteen mee naar huis te nemen (13.50 slechts!) De rest van de namiddag dus op repeat gestaan. Ik ben blij dat ie terug is gaan rocken, 'Sun in her eyes' vond ik toch een klein beetje flauw. Geweldig aanstekelijk, dat wel hoor, maar toch. 'Shades' de eerste keer op stubru had toch meer impact.
Tom live op een podum zien, dat heeft nog veel meer impact. Ik was com-pleet vergeten hoe goed die zingt... Een plaat is een ding, maar het live bewijzen nog iets heel anders, wel Tom doet het. Zeer overtuigend. Ook al zijn de nummers heel anders, het voelt nog altijd als Tom Helsen aan. De nieuwe nummers gingen dan ook goed samen met 'When Marvin Calls' en nog een oudje dat ik even kwijt ben.
Ze rockten beduidend meer, maar dat mocht ook wel eens. Het doet voor mij wel nog vreemd aan dat hij op zijn oude nummers na bijna de hele tijd gitaarloos op het podium staat, na al die jaren 'Tom en zijn gitaar'. Ik ben grote fan van de piano-invloed, maar dat zal wel niemand verbazen.. 'Easy' was zo kippevel gewoon.
Sophisticated Lover moest hij helaas zonder Marie brengen en ik vond het niet erg. Persoonlijk vind ik de stem van Marie bij niet veel mannenstemmen passen (zie het duet met Jasper voor de Hilfingersessions) en hij bracht het er alleen ook prachtig van af. 'Sober' vond ik ook weer prachtig. Ik denk dat het de bedoeling was om live en de plaat wat op elkaar af te stemmen en dat is prachtig gelukt. Bij 'Angelina Jolie' kwam de xzylofoon boven en dat is zo'n geweldige toevoeging.. Ze hebben er daarna nog een of twee nummers meegedaan, maar die ben ik even kwijt. 'Numbers and figures' was mijn favoriet op de plaat, en ook live blijft het bovenaan staan. Bij de groepnummers (die dus rocken) had ik alleen zo het gevoel dat Tom zo'n beetje zijn plaats zocht, niet gewoon van het gitaarwerk aan Jelle en Tom over te laten. Bewijs: hij vergat een keer of twee zijn gitaar mee op podium te brengen :)
Korte samenvatting: Tom Helsen is een geweldig zanger. Geloof me. Hij ging (geef het vooral zelf toe) ergens vals, maar voor de rest niets op aan te merken. De nieuwe nummers werken, bij mij vooral die met de piano (dank u voor de inbreng, David) en ik ben heel blij dat ik hem nog eens heb gezien. Was het even vergeten. Geheugen is weer opgefrist voor 'n tijdje. Toch een kritische bemerking: Geen bisnummers? Voor Regi van Milk inc? Laat die mensen in het sportpaleis dan gewoon even wachten, weten zij veel.
en o ja, een vent die een nummer van Madonna om kan zetten tot het klinkt als eentje dat hij zelf maakte en gewoon vergat op de plaat te zetten.. chapeau.
Even achtergrondinfo: Tom Helsen en ik dat heeft een hele tijd goed gegaan, muzikaal gezien. Ik heb al zijn platen tot en met More than Gold, en daarna ben ik me op Anton Walgrave gaan toeleggen en hem wat uit het oog verloren. Natuurlijk heb ik 'easy' en 'sun in her eyes' genoeg op de radio horen passeren, maar Tom Live, dat was geleden van Music for life 06, denk ik. Voor zover dat dan al meetelt..
Wat me direct opviel: hij mag er nog altijd wezen :) Die ogen doen het nog steeds, en die zonnebril, het had wel iets. Het gaf hem zo'n zweempje arrogantie, maar net niet teveel om tegen te werken. Zijn achterkant heb ik ook regelmatig mogen bewonderen, en ook die mocht er zijn , maar teveel is teveel :) De tshirt zag er ook wel uit alsof hij een paar maten in de breedte was uitgelebberd, maar tzal vandaag in de AB wel beter zijn geweest (hoop ik)
Soit, back to the music. Ik had voor de try out nog niets van '5-0' gehoord, dus was ik zaterdagnamiddag even in de Fnac binnengewipt en daar stond ie toch wel ter beluistering zeker. Even door de nummers gebladerd, en ik hoorde genoeg piano en genoeg Tom Helsen om ze ook meteen mee naar huis te nemen (13.50 slechts!) De rest van de namiddag dus op repeat gestaan. Ik ben blij dat ie terug is gaan rocken, 'Sun in her eyes' vond ik toch een klein beetje flauw. Geweldig aanstekelijk, dat wel hoor, maar toch. 'Shades' de eerste keer op stubru had toch meer impact.
Tom live op een podum zien, dat heeft nog veel meer impact. Ik was com-pleet vergeten hoe goed die zingt... Een plaat is een ding, maar het live bewijzen nog iets heel anders, wel Tom doet het. Zeer overtuigend. Ook al zijn de nummers heel anders, het voelt nog altijd als Tom Helsen aan. De nieuwe nummers gingen dan ook goed samen met 'When Marvin Calls' en nog een oudje dat ik even kwijt ben.
Ze rockten beduidend meer, maar dat mocht ook wel eens. Het doet voor mij wel nog vreemd aan dat hij op zijn oude nummers na bijna de hele tijd gitaarloos op het podium staat, na al die jaren 'Tom en zijn gitaar'. Ik ben grote fan van de piano-invloed, maar dat zal wel niemand verbazen.. 'Easy' was zo kippevel gewoon.
Sophisticated Lover moest hij helaas zonder Marie brengen en ik vond het niet erg. Persoonlijk vind ik de stem van Marie bij niet veel mannenstemmen passen (zie het duet met Jasper voor de Hilfingersessions) en hij bracht het er alleen ook prachtig van af. 'Sober' vond ik ook weer prachtig. Ik denk dat het de bedoeling was om live en de plaat wat op elkaar af te stemmen en dat is prachtig gelukt. Bij 'Angelina Jolie' kwam de xzylofoon boven en dat is zo'n geweldige toevoeging.. Ze hebben er daarna nog een of twee nummers meegedaan, maar die ben ik even kwijt. 'Numbers and figures' was mijn favoriet op de plaat, en ook live blijft het bovenaan staan. Bij de groepnummers (die dus rocken) had ik alleen zo het gevoel dat Tom zo'n beetje zijn plaats zocht, niet gewoon van het gitaarwerk aan Jelle en Tom over te laten. Bewijs: hij vergat een keer of twee zijn gitaar mee op podium te brengen :)
Korte samenvatting: Tom Helsen is een geweldig zanger. Geloof me. Hij ging (geef het vooral zelf toe) ergens vals, maar voor de rest niets op aan te merken. De nieuwe nummers werken, bij mij vooral die met de piano (dank u voor de inbreng, David) en ik ben heel blij dat ik hem nog eens heb gezien. Was het even vergeten. Geheugen is weer opgefrist voor 'n tijdje. Toch een kritische bemerking: Geen bisnummers? Voor Regi van Milk inc? Laat die mensen in het sportpaleis dan gewoon even wachten, weten zij veel.
en o ja, een vent die een nummer van Madonna om kan zetten tot het klinkt als eentje dat hij zelf maakte en gewoon vergat op de plaat te zetten.. chapeau.
zondag, september 21, 2008
dinsdag, september 09, 2008
klein liedje
Soms wil het allemaal niet lukken
En wordt het je veel te veel
Wat doe je dan?
Wat wil je dan?
Waarom droom je nu toch weer?
Dat droombeeld van een echte vriendschap
Drijft maar altijd verder weg
Je gaat tekeer, maar je komt niet vooruit
Daar is dat droombeeld weer.
(...)
(Mama's Jasje - God in Frankrijk)
En wordt het je veel te veel
Wat doe je dan?
Wat wil je dan?
Waarom droom je nu toch weer?
Dat droombeeld van een echte vriendschap
Drijft maar altijd verder weg
Je gaat tekeer, maar je komt niet vooruit
Daar is dat droombeeld weer.
(...)
(Mama's Jasje - God in Frankrijk)
er zit een vraagje in mijn hoofd..
..en het wil er maar niet uit. Dus laat ik het maar los:
Wat zien mensen als ze mij zien? Wat denken mensen als ze me passeren of tegenkomen op straat? Wat zien zij anders dan ik zie? Zien ze iets anders dan ik zie? en wat dan? Hoe kom ik dan wel over op anderen (volslagen vreemden of zelfs niet)
Wat zien ze?
Wat zien mensen als ze mij zien? Wat denken mensen als ze me passeren of tegenkomen op straat? Wat zien zij anders dan ik zie? Zien ze iets anders dan ik zie? en wat dan? Hoe kom ik dan wel over op anderen (volslagen vreemden of zelfs niet)
Wat zien ze?
maandag, september 01, 2008
on my mind (reprise)
Geplaatst door icecreamprincess op juli 23, 2008
There is only one thing on my mind de laatste week en half:
Heath Ledger
Het zal wel niemand verbazen die eind januari in mijn buurt vertoefde, want toen was het ook al zo erg. En ja, het begon vorige week met de reclame voor de nieuwe batman op Stubru. Die reclame passeerde wel heel vaak op het moment dat ik me tussen soezen en dromen bevond, en op dat moment ben je daar net vatbaar voor zeker? Ik weet zeker dat er een zin in die reclame door Heath werd gezegd en daarvan alleen al kreeg ik het gewoon koud. Van indrukwekkend gesproken. Toen stond mijn besluit al vast: ik ging Heath’s laatste cinematografisch wapenfeit gewoon bekijken. Voor iemand die geen batmanfan is, niet houdt van actiefilms, Christian Bale niet knap genoeg vindt om daarvoor te gaan kijken en in haar hele leven mssch twee Batman film heeft gezien (die met Mr freeze en batman en robin) is dat dus niet zo vanzelfsprekend. Heb ondertussen ook een stuk van de trailer gezien en kon het gevoel van ‘oh my god’ toch niet onderdrukken. Oh my god in de zin van ‘doe normaal’, ‘dit is totaal niet realistich’. Maar toch. De prestatie van Heath wordt zo bejubeld, dat ik ze toch eens wil aanschouwen.
en het geluk is helemaal met mij. De filmzaal om de hoek speelt hem, vanaf vandaag, en dat zelfs op de normale uren. Ik ga gaan. Weet alleen nog niet wanneer. en ook niet of ik alleen ga gaan. Misschien maar best, als er gesnotter aan te pas komt. En die kans is groot.
Ik was precies ook niet de enige die met Heath in mijn hoofd zat. Ik bladerde vrijdag rustig door de Humo, en mijn oog viel op zaterdag op VT4: Cassanova. Toeval? Toeval bestaat niet, en zeker niet in televisieprogramma - programmaties. Mijn vader zegt dat, en hij kan het weten.
Het kwam wel heel mooi uit. en goh, wat raar. Ik had het wel verwacht, maar toch. Een deel van mijn hoofd zegt dan ‘hij is dood, dat weet je toch al lang’ en het andere deel zegt ‘daar staat ie, daar is ie, hij praat, kijk dat hoor je toch? en tussendoor ook ‘mm’.. Dus het zou wel es verwarrend kunnen worden, daar in de cinema en in mijn hoofd..
other things on my mind: Gentse feesten, Arid, weekend (hoe lang nog??), afgelopen maandag in Brugge (:)), Oostende (TAZ), verjaardagen, ‘P.S. I love you’ (de dvd), ‘thank you for the memories (het boek), Cookie dough ijs, topjes en zomerrokjes, verwachte zonnestraaltjes, de stapel werk die nog wacht op mijn bureau, het aantal uren dat ik nog heb voor ik moet gaan slapen, een verloren gevlogen vlinder hier en daar en some bastards I would like to send to go live with the Daleks.
There is only one thing on my mind de laatste week en half:
Heath Ledger
Het zal wel niemand verbazen die eind januari in mijn buurt vertoefde, want toen was het ook al zo erg. En ja, het begon vorige week met de reclame voor de nieuwe batman op Stubru. Die reclame passeerde wel heel vaak op het moment dat ik me tussen soezen en dromen bevond, en op dat moment ben je daar net vatbaar voor zeker? Ik weet zeker dat er een zin in die reclame door Heath werd gezegd en daarvan alleen al kreeg ik het gewoon koud. Van indrukwekkend gesproken. Toen stond mijn besluit al vast: ik ging Heath’s laatste cinematografisch wapenfeit gewoon bekijken. Voor iemand die geen batmanfan is, niet houdt van actiefilms, Christian Bale niet knap genoeg vindt om daarvoor te gaan kijken en in haar hele leven mssch twee Batman film heeft gezien (die met Mr freeze en batman en robin) is dat dus niet zo vanzelfsprekend. Heb ondertussen ook een stuk van de trailer gezien en kon het gevoel van ‘oh my god’ toch niet onderdrukken. Oh my god in de zin van ‘doe normaal’, ‘dit is totaal niet realistich’. Maar toch. De prestatie van Heath wordt zo bejubeld, dat ik ze toch eens wil aanschouwen.
en het geluk is helemaal met mij. De filmzaal om de hoek speelt hem, vanaf vandaag, en dat zelfs op de normale uren. Ik ga gaan. Weet alleen nog niet wanneer. en ook niet of ik alleen ga gaan. Misschien maar best, als er gesnotter aan te pas komt. En die kans is groot.
Ik was precies ook niet de enige die met Heath in mijn hoofd zat. Ik bladerde vrijdag rustig door de Humo, en mijn oog viel op zaterdag op VT4: Cassanova. Toeval? Toeval bestaat niet, en zeker niet in televisieprogramma - programmaties. Mijn vader zegt dat, en hij kan het weten.
Het kwam wel heel mooi uit. en goh, wat raar. Ik had het wel verwacht, maar toch. Een deel van mijn hoofd zegt dan ‘hij is dood, dat weet je toch al lang’ en het andere deel zegt ‘daar staat ie, daar is ie, hij praat, kijk dat hoor je toch? en tussendoor ook ‘mm’.. Dus het zou wel es verwarrend kunnen worden, daar in de cinema en in mijn hoofd..
other things on my mind: Gentse feesten, Arid, weekend (hoe lang nog??), afgelopen maandag in Brugge (:)), Oostende (TAZ), verjaardagen, ‘P.S. I love you’ (de dvd), ‘thank you for the memories (het boek), Cookie dough ijs, topjes en zomerrokjes, verwachte zonnestraaltjes, de stapel werk die nog wacht op mijn bureau, het aantal uren dat ik nog heb voor ik moet gaan slapen, een verloren gevlogen vlinder hier en daar en some bastards I would like to send to go live with the Daleks.
almost famous (reprise)
Geplaatst door icecreamprincess op juli 8, 2008
Ik word zowaar stilaan beroemd op mijn tweede blog… De blog die dus niet van mij is, niet over mij gaat maar door mij wel, al zeg ik het zelf, geweldig up-to-date gehouden wordt. Als ik die blog aanvul, vergeet ik altijd volledig dat dat ding ook door andere mensen gelezen wordt. Toegegeven, Anton Walgrave zijn fans zullen niet met zoveel zijn (helaas) maar af en toe kom ik er hier en daar toch eentje tegen. En zo groot dat mijn verbazing dan is als die me ‘herkennen’.
Vanmorgen weer. Blijkbaar hebben ze in de libelle ergens in mei de nieuwe plaat van Anton besproken. Ik lees elke week trouw de libelle,zij het met wat vertraging, want ze komt bij moeke toe, wordt daar door zo’n vier mensen gelezen en komt nadien bij ons terecht waar mijn ma, mijn zus en ik hem nog eens helemaal uitpluizen. Behalve die Libelle dan (die van 8/5, anyone?). Hoe ik dan weet dat de plaat er in besproken werd? Door een post op het forum van Libelle. En als Anton in de libelle staat, dan wil ik toch graag weten wat ze er van zeggen. Dus heb ik gisteren de dame in kwestie een berichtje gestuurd. Kreeg ik een berichtje terug
‘Bij het lezen van de naam Babs begon direct een belletje te rinkelen.
Bezoek regelmatig de site van Anton Walgrave en de link naar de uwe. ‘
Deels is dat zo leuk. Ik word gelezen!! Voor iemand die soms chronisch aandacht zoekt, is dat een leuke gedachte. Anderzijds zou ik dat ding, zelfs als niemand het las, nog up to date houden. Iets nieuws ontdekken is zo hard kicken.. Langs de andere kant vind ik dat wel raar, het idee gelezen te worden. Dat wil zeggen dat ik (onbewust?) vanaf nu een lezerspubliek in mijn achterhoofd ga hebben?
Wat ik me dan ook (al lang) afvraag maar nooit echt durf te vragen (of gewoon nooit echt de kans toe heb) is hoe het dan als artiest moet zijn. Anton kent me, Anton ziet mijn reacties op die nummers meestal tijdens een concert en wat ik ervan vind heb ik ook overal al wel uitgebreid neergeschreven. Hoe zou dat voelen? Hoe raar is dat om dan iemand te spreken na een concert die helemaal in de wolken is van iets wat jij hebt gedaan, geproduceerd, dat je daar dus verantwoordelijk voor bent, dat dat dankzij jou is dat ze eruit ziet alsof ze de concurrentie aan kan gaan met de zon op een zomerse dag van meer dan 30 graden..
Dat vraag ik me wel eens af..
Ik word zowaar stilaan beroemd op mijn tweede blog… De blog die dus niet van mij is, niet over mij gaat maar door mij wel, al zeg ik het zelf, geweldig up-to-date gehouden wordt. Als ik die blog aanvul, vergeet ik altijd volledig dat dat ding ook door andere mensen gelezen wordt. Toegegeven, Anton Walgrave zijn fans zullen niet met zoveel zijn (helaas) maar af en toe kom ik er hier en daar toch eentje tegen. En zo groot dat mijn verbazing dan is als die me ‘herkennen’.
Vanmorgen weer. Blijkbaar hebben ze in de libelle ergens in mei de nieuwe plaat van Anton besproken. Ik lees elke week trouw de libelle,zij het met wat vertraging, want ze komt bij moeke toe, wordt daar door zo’n vier mensen gelezen en komt nadien bij ons terecht waar mijn ma, mijn zus en ik hem nog eens helemaal uitpluizen. Behalve die Libelle dan (die van 8/5, anyone?). Hoe ik dan weet dat de plaat er in besproken werd? Door een post op het forum van Libelle. En als Anton in de libelle staat, dan wil ik toch graag weten wat ze er van zeggen. Dus heb ik gisteren de dame in kwestie een berichtje gestuurd. Kreeg ik een berichtje terug
‘Bij het lezen van de naam Babs begon direct een belletje te rinkelen.
Bezoek regelmatig de site van Anton Walgrave en de link naar de uwe. ‘
Deels is dat zo leuk. Ik word gelezen!! Voor iemand die soms chronisch aandacht zoekt, is dat een leuke gedachte. Anderzijds zou ik dat ding, zelfs als niemand het las, nog up to date houden. Iets nieuws ontdekken is zo hard kicken.. Langs de andere kant vind ik dat wel raar, het idee gelezen te worden. Dat wil zeggen dat ik (onbewust?) vanaf nu een lezerspubliek in mijn achterhoofd ga hebben?
Wat ik me dan ook (al lang) afvraag maar nooit echt durf te vragen (of gewoon nooit echt de kans toe heb) is hoe het dan als artiest moet zijn. Anton kent me, Anton ziet mijn reacties op die nummers meestal tijdens een concert en wat ik ervan vind heb ik ook overal al wel uitgebreid neergeschreven. Hoe zou dat voelen? Hoe raar is dat om dan iemand te spreken na een concert die helemaal in de wolken is van iets wat jij hebt gedaan, geproduceerd, dat je daar dus verantwoordelijk voor bent, dat dat dankzij jou is dat ze eruit ziet alsof ze de concurrentie aan kan gaan met de zon op een zomerse dag van meer dan 30 graden..
Dat vraag ik me wel eens af..
het gezicht van de lijn (reprise)
om de terugkeer naar de oude blog nu echt officieel te maken: (een selectie uit) de blogberichten van de andere...
De lijn, de vervoersmaatschappij, voert als ik het goed heb een campage met de slogan ‘wordt het gezicht van de lijn’. Blijkbaar ben ik voor een aantal mensen ook (een van de) gezicht(en) van Lijn 4 Herent - Haasrode en Haasrode - Herent (afhankelijk van het moment van de dag).
Hoe je dat merkt? Maandag door het feit dat mensen spontaan naar je gaan glimlachen, als je in alle haast een veilig plekje zoekt. Het is ook wel een feit, als ik op een bus zit met geen enkel bekend gezicht, ga ik ook een beetje pannikeren.
Hoe je dat verder ook merkt? Dat de bus op halte Groep T blijft wachten tot je de straat bent overgestoken en op bent gestapt alvorens weg te rijden. Dat ik voor een keer me had voorgenomen die bus te missen en terug later te gaan werken, is een detail.
Maar vooral: door de buschauffeurs. Maandagavond raakte ik tussendoor aan de praat met een van de vriendelijkste chauffeurs tot nu toe, die zich heel verwonderd afvroeg of ik zo laat had gewerkt (het was de bus van 18.20). Toen ik zei dat ik inderdaad nog niet wegkon bij de vorige, leek hij onder de indruk. Na even nadenken vroeg ie dan hoe laat ik dan wel moest beginnen. ‘een uur of negen, tien?’ Was het maar waar. Hij schrok wel even toen ik zei dat ik die morgen om acht uur de bus had genomen. ‘Dat zijn echt wel lange dagen’. Als wildvreemde mensen met een beroep dat toch ook niet echt onmiddellijk heel tof moet zijn (of toch niet altijd) al onder de indruk zijn en vinden dat ik veel werk, dan moet het wel zo zijn zeker…
Hij bood nog aan om me in mijn staat af te zetten in plaats van mijn gebruikelijke halte. Ik heb vriendelijk gezegd dat dat niet hoefde. Tien minuten van de zon genieten kan ook echt deugd doen. En vandaag, op de 17.50 bus, werd ik begroet door een opgewekte ‘hey’ van dezelfde chauffeur, die nog perfect wist wat mijn halte was.
Op die manier wil ik graag gezicht van lijn vier zijn ;)
De lijn, de vervoersmaatschappij, voert als ik het goed heb een campage met de slogan ‘wordt het gezicht van de lijn’. Blijkbaar ben ik voor een aantal mensen ook (een van de) gezicht(en) van Lijn 4 Herent - Haasrode en Haasrode - Herent (afhankelijk van het moment van de dag).
Hoe je dat merkt? Maandag door het feit dat mensen spontaan naar je gaan glimlachen, als je in alle haast een veilig plekje zoekt. Het is ook wel een feit, als ik op een bus zit met geen enkel bekend gezicht, ga ik ook een beetje pannikeren.
Hoe je dat verder ook merkt? Dat de bus op halte Groep T blijft wachten tot je de straat bent overgestoken en op bent gestapt alvorens weg te rijden. Dat ik voor een keer me had voorgenomen die bus te missen en terug later te gaan werken, is een detail.
Maar vooral: door de buschauffeurs. Maandagavond raakte ik tussendoor aan de praat met een van de vriendelijkste chauffeurs tot nu toe, die zich heel verwonderd afvroeg of ik zo laat had gewerkt (het was de bus van 18.20). Toen ik zei dat ik inderdaad nog niet wegkon bij de vorige, leek hij onder de indruk. Na even nadenken vroeg ie dan hoe laat ik dan wel moest beginnen. ‘een uur of negen, tien?’ Was het maar waar. Hij schrok wel even toen ik zei dat ik die morgen om acht uur de bus had genomen. ‘Dat zijn echt wel lange dagen’. Als wildvreemde mensen met een beroep dat toch ook niet echt onmiddellijk heel tof moet zijn (of toch niet altijd) al onder de indruk zijn en vinden dat ik veel werk, dan moet het wel zo zijn zeker…
Hij bood nog aan om me in mijn staat af te zetten in plaats van mijn gebruikelijke halte. Ik heb vriendelijk gezegd dat dat niet hoefde. Tien minuten van de zon genieten kan ook echt deugd doen. En vandaag, op de 17.50 bus, werd ik begroet door een opgewekte ‘hey’ van dezelfde chauffeur, die nog perfect wist wat mijn halte was.
Op die manier wil ik graag gezicht van lijn vier zijn ;)
maandag, augustus 25, 2008
lost and found
niet dat er veel mensen het hebben gemerkt, maar de laatste tijden was ik weer een beetje op zoek. Het ging niet helemaal zoals ik denk dat het zou moeten. Of dat beeld in mijn hoofd enigszins realistisch is, aangezien het gevoed is door de betere escapistische tvseries is nog maar de vraag. Maar toch, ik was er dus niet gelukkig mee en dus besloot ik wat te gaan veranderen. Aangezien alle grote events de afgelopen jaren stuk voor stuk waren tegengevallen (afstuderen, thesis afwerken, eigen stekje, een job, een eigen auto)dacht ik: dat is het dus niet. Zo werkt het dus niet. Wat werkt er dan wel?
En vorige week wist ik het. Gedaan met big events. De rest van de wereld doet toch niet mee met dat soort gevallen. Dus gaan we terug naar de andere kant. Kleine dingen. Kleine sterretjes die dag na dag een beetje haalbaar houden. Het werkt trouwens ook, bij mij toch. Maar het zijn echt kleine kleine dingen: een comment met geweldig nieuws op mijn blog, Arid op de radio, een fijne avond, mijn juist favoriete koekjes... Natuurlijk was het niet allemaal goed. Een kleine dip op vrijdag (VOOR acht uur, Ellen ;))maar dat verdween dan weer, en op zaterdag vond ik net dat boek dat ik al een tijdje zocht, en het was even zalig als ik dacht. tiramisu van de mama op de zondag, en op de maandag in de frigo.
Het zijn echt kleine dingen, maar het lijkt me wel beter af te gaan dan de hopeloze zoektocht van het afgelopen jaar en half. Plots vult mijn agenda ook weer zichzelf en zo. Dus komt dat even goed uit :)
En vorige week wist ik het. Gedaan met big events. De rest van de wereld doet toch niet mee met dat soort gevallen. Dus gaan we terug naar de andere kant. Kleine dingen. Kleine sterretjes die dag na dag een beetje haalbaar houden. Het werkt trouwens ook, bij mij toch. Maar het zijn echt kleine kleine dingen: een comment met geweldig nieuws op mijn blog, Arid op de radio, een fijne avond, mijn juist favoriete koekjes... Natuurlijk was het niet allemaal goed. Een kleine dip op vrijdag (VOOR acht uur, Ellen ;))maar dat verdween dan weer, en op zaterdag vond ik net dat boek dat ik al een tijdje zocht, en het was even zalig als ik dacht. tiramisu van de mama op de zondag, en op de maandag in de frigo.
Het zijn echt kleine dingen, maar het lijkt me wel beter af te gaan dan de hopeloze zoektocht van het afgelopen jaar en half. Plots vult mijn agenda ook weer zichzelf en zo. Dus komt dat even goed uit :)
zondag, augustus 24, 2008
Turn around and listen
Zo af en toe vraag ik me af of dat beeld dat ik van mijn grote helden heb, nog wel klopt. Of ik dat niet een beetje groter maak dan het eigenlijk is, in al mijn enthousiasme. Zo begon ik me dat onlangs toch ook weer van Anton af te vragen. Dat krijg je ervan als je die mens al weer twee maanden niet meer op een podium hebt zien staan.
Heel het weekend liep ik al zo met een onbestemd knagend gevoel rond (het moeten missen van Maanrock zat daar waarschijnlijk voor iets,zoniet veel, tussen), dus was het de juiste moment om de proef op de som te nemen. Zonet, na ongeveer een jaar (Sinds 19 okt 07 draaide alles om de nieuwe nummers en 'Every Night You Pray') weer eens Shine in mijn cdspeler gestopt. Was ik even benieuwd wat ik nu, met de nieuwe songs en sound in mijn achterhoofd ervan ging vinden. Maar mijn buikgevoel stelde me zo snel weer gerust... Ofwel heeft de randomfunctie van mijn Windows Media Player ook meegespeeld. In volgorde kwamen in het begin namelijk mijn favo-nummers van die plaat aan bod: Come right in, waarvan ik met de rockende uitvoering van tegenwoordig helemaal was vergeten dat het eigenlijk een kabelend rustig piano-nummer was. Daarna kwam Lover en ja, ook daar kreeg ik, net als in 2006 prompt kippevel van.
Ondertussen is heel de plaat ongeveer weer gepasseerd, en weet ik het weer zeker. Ook Shine was een pareltje, anders dan Every Night You Pray, maar zelfs na al die tijd nog even mooi. Zelfs Lost Soul, waar ik me stilaan zo'n beetje aan begon te ergeren...
Ik ben dus geen bevooroordeelde fan, de nummers zijn gewoon steengoed.
Heel het weekend liep ik al zo met een onbestemd knagend gevoel rond (het moeten missen van Maanrock zat daar waarschijnlijk voor iets,zoniet veel, tussen), dus was het de juiste moment om de proef op de som te nemen. Zonet, na ongeveer een jaar (Sinds 19 okt 07 draaide alles om de nieuwe nummers en 'Every Night You Pray') weer eens Shine in mijn cdspeler gestopt. Was ik even benieuwd wat ik nu, met de nieuwe songs en sound in mijn achterhoofd ervan ging vinden. Maar mijn buikgevoel stelde me zo snel weer gerust... Ofwel heeft de randomfunctie van mijn Windows Media Player ook meegespeeld. In volgorde kwamen in het begin namelijk mijn favo-nummers van die plaat aan bod: Come right in, waarvan ik met de rockende uitvoering van tegenwoordig helemaal was vergeten dat het eigenlijk een kabelend rustig piano-nummer was. Daarna kwam Lover en ja, ook daar kreeg ik, net als in 2006 prompt kippevel van.
Ondertussen is heel de plaat ongeveer weer gepasseerd, en weet ik het weer zeker. Ook Shine was een pareltje, anders dan Every Night You Pray, maar zelfs na al die tijd nog even mooi. Zelfs Lost Soul, waar ik me stilaan zo'n beetje aan begon te ergeren...
Ik ben dus geen bevooroordeelde fan, de nummers zijn gewoon steengoed.
maandag, juli 14, 2008
trouw
ik ben een trouw en loyaal beestje. In juni 99 werd ik helemaal betoverd door een Gents viertal. Dat viertal heette (en heet nog steeds Arid). Trouwe lezers weten nog hoe blij ik was op 0110, dat ze er weer waren. En hoe blij ik was dat het vanbinnen nog altijd hetzelfde voelde. En toen kwamen er concerten, tot grote ergernis van bepaalde mensen. En er kwamen nieuwe songs. En een nieuwe plaat. Van juni vorig jaar tot januari ging het hard.
Toen ging de Arid-storm bij mij weer even liggen. In maart een kleine opflakkering, met het concert in Leuven. Maar toch, vrij kalm. Mensen kregen al hoop dat het eindelijk toch eens veranderd was.. Helaas allemaal verloren moeite want sinds een week of drie kriebelt het weer onophoudelijk. Eerst ging ik niet naar Gentse feesten, omdat dat te laat was. Dan maar Suikerrock, wegens beter uur, en veel dichterbij. Maar kijk, de wonderen zijn de wereld niet uit, want zaterdagavond was het plots geregeld.
Ik zal er dus toch zijn, 27 juli. Op de eerste rij, hoop ik. Als vanouds, dit keer dan wel op een locatie die hen zeer vertrouwd is, en mij helemaal niet. Als u me tegenkomt op weg naar de eerste rij: laat me dan even gaan. Over mij over kijken gaat zonder problemen, en we kunnen beide genieten.
Want genieten zal ik, ook al staat heel mijn familie ergens in de buurt. Ik zit nu al op hete kolen...
*nog 13 dagen*
tot daar?
Toen ging de Arid-storm bij mij weer even liggen. In maart een kleine opflakkering, met het concert in Leuven. Maar toch, vrij kalm. Mensen kregen al hoop dat het eindelijk toch eens veranderd was.. Helaas allemaal verloren moeite want sinds een week of drie kriebelt het weer onophoudelijk. Eerst ging ik niet naar Gentse feesten, omdat dat te laat was. Dan maar Suikerrock, wegens beter uur, en veel dichterbij. Maar kijk, de wonderen zijn de wereld niet uit, want zaterdagavond was het plots geregeld.
Ik zal er dus toch zijn, 27 juli. Op de eerste rij, hoop ik. Als vanouds, dit keer dan wel op een locatie die hen zeer vertrouwd is, en mij helemaal niet. Als u me tegenkomt op weg naar de eerste rij: laat me dan even gaan. Over mij over kijken gaat zonder problemen, en we kunnen beide genieten.
Want genieten zal ik, ook al staat heel mijn familie ergens in de buurt. Ik zit nu al op hete kolen...
*nog 13 dagen*
tot daar?
zondag, juni 22, 2008
verhuis
Ik was al een tijdje aan het nadenken over een verhuis van mijn blog omdat ik een aantal opties miste bij deze service en vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Mijn blog verhuist dus, maar aangezien ik geen idee heb wie dat hier allemaal leest, stel ik voor dat je me gewoon laat weten of je ook wil weten wat daar op zal komen te staan, en dan stuur ik je de juiste link wel door.
zondag, juni 01, 2008
inspiratie
Ik ben muziek beu. Nee, jullie maken hier niet een totale kentering in mijn leven tot nu toe mee. Laat ik iets duidelijker zijn: ik ben de muziek op mijn mp3-speler beu. Tegenwoordig gebruik ik hem ook tijdens saaie opdrachten op het werk, en om in slaap te vallen en op de bus. Veel vaker dan vroeger dus, en ik merk dat ik meer aan het doorspoelen ben dan eigenlijk aan het luisteren. Met andere woorden: tijd voor wat verandering. En aangezien ik niet veel radio meer luister en nog minder de kans heb om nieuwe dingen te ontdekken vraag ik hulp aan jullie.
Als ik zeg dat ik hou van muziek met liefst een mannelijke zanger, een goeie tekst, niet te veel gedoe (gitaren, drums en piano) maar geen electronica of zo.. zijn er dan dingen die jullie aan kunnen raden?
Als ik zeg dat ik hou van muziek met liefst een mannelijke zanger, een goeie tekst, niet te veel gedoe (gitaren, drums en piano) maar geen electronica of zo.. zijn er dan dingen die jullie aan kunnen raden?
donderdag, mei 01, 2008
vasthouden
Ik heb een nieuwe - euhm, ik twijfel even om dit woord ervoor te gebruiken - obsessie. Nu ja, nieuw. Het is al wel een maandje of twee aan de gang. En nee, het is niet wat jullie denken, verdorie ;)
Stilaan wordt tijd mijn vijand. Om het dan wat te zwaar uit te drukken, alweer. Ik heb de belachelijke neiging om alle leuke momenten die gebeuren krampachtig vast te willen houden. In te kaderen. Op te slaan. Te koesteren. De tijd stil te zetten. Natuurlijk is dat een volledig zinloze onderneming. Dat weet ik heus ook nog wel, maar ik kan er niets aan doen, het gaat vanzelf.
Vorig weekend, vorige zaterdag meer bepaald,zaten we op de mooiste dag van de afgelopen maanden aan zee. Natuurlijk weer voor Anton Walgrave. Ik krijg mijn ouders inderdaad zo ver dat ze voor een uurtje (in principe) helemaal naar De Panne rijden. Het was prachtig weer, dus zo erg vonden ze het niet (denk ik). We komen daar dus aan, alles prachtig geregeld, werden verwelkomd door Anton zelf en voor de rest geen problemen. De zon van haar beste kant van de partij, een gezellige drukte, maar niet te.
Na het concert (dat ,hoe kan het ook anders, weer een uurtje genieten was, met een negatiief ondertoontje omdat het de laatste keer was...) kwamen we de tent uit, in de volle zon. Plots had ik zo'n zin om mijn schoenen uit te doen, mijn kousen uit te zwieren en mijn blote voeten in het zand in te graven. Voor een paar uur, in de zon, uit de wind en daar gewoon lekker te zitten. De tijd stil zetten, nergens aan denken, gewoon het concert nog eens herbeleven in mijn hoofd en ondertussen genieten van zon op mijn huid en de rust van de zee. Ik wou er plots met geen stokken weg. Een ijsje, uit een hoorntje, had het beeld compleet gemaakt. Maar het pakte niet.
Zus had nog plannen die avond, dus gingen we snel nog even (heel lekker en gewoon Vlaams) eten ergens op de dijk, waarna het al richting auto ging. Innerlijk had ik zoveel zin om de remmen op te zetten en te zeggen NEE, ik ga NIET mee. Kom me over een paar uur maar halen. Ik blijf hier. Maar dat deed ik natuurlijk niet. Dus om iets voor zes waren we al weer op de terugweg, en glipte ook Dranouter aan zee stilaan door mijn vingers. En eens het begint, valt het niet te stoppen. Dat is verdorie heel erg jammer.
Stilaan wordt tijd mijn vijand. Om het dan wat te zwaar uit te drukken, alweer. Ik heb de belachelijke neiging om alle leuke momenten die gebeuren krampachtig vast te willen houden. In te kaderen. Op te slaan. Te koesteren. De tijd stil te zetten. Natuurlijk is dat een volledig zinloze onderneming. Dat weet ik heus ook nog wel, maar ik kan er niets aan doen, het gaat vanzelf.
Vorig weekend, vorige zaterdag meer bepaald,zaten we op de mooiste dag van de afgelopen maanden aan zee. Natuurlijk weer voor Anton Walgrave. Ik krijg mijn ouders inderdaad zo ver dat ze voor een uurtje (in principe) helemaal naar De Panne rijden. Het was prachtig weer, dus zo erg vonden ze het niet (denk ik). We komen daar dus aan, alles prachtig geregeld, werden verwelkomd door Anton zelf en voor de rest geen problemen. De zon van haar beste kant van de partij, een gezellige drukte, maar niet te.
Na het concert (dat ,hoe kan het ook anders, weer een uurtje genieten was, met een negatiief ondertoontje omdat het de laatste keer was...) kwamen we de tent uit, in de volle zon. Plots had ik zo'n zin om mijn schoenen uit te doen, mijn kousen uit te zwieren en mijn blote voeten in het zand in te graven. Voor een paar uur, in de zon, uit de wind en daar gewoon lekker te zitten. De tijd stil zetten, nergens aan denken, gewoon het concert nog eens herbeleven in mijn hoofd en ondertussen genieten van zon op mijn huid en de rust van de zee. Ik wou er plots met geen stokken weg. Een ijsje, uit een hoorntje, had het beeld compleet gemaakt. Maar het pakte niet.
Zus had nog plannen die avond, dus gingen we snel nog even (heel lekker en gewoon Vlaams) eten ergens op de dijk, waarna het al richting auto ging. Innerlijk had ik zoveel zin om de remmen op te zetten en te zeggen NEE, ik ga NIET mee. Kom me over een paar uur maar halen. Ik blijf hier. Maar dat deed ik natuurlijk niet. Dus om iets voor zes waren we al weer op de terugweg, en glipte ook Dranouter aan zee stilaan door mijn vingers. En eens het begint, valt het niet te stoppen. Dat is verdorie heel erg jammer.
maandag, april 07, 2008
99 %
'99% wat?'vraag je je nu af waarschijnlijk. 99% zon zal het helaas niet zijn, en ook 99% op mijn literair vertalen eindwerk is redelijk onmogelijk. Wat dan? 99% gelukkig.
Het afgelopen weekend, en dan vooral zaterdag, was ik echt 99% gelukkig. Hoe zalig dat dat voelt.. Wat was daar dan voor nodig? een uitnodiging en een speciaal event. Het event was de exclusieve showcase van Anton Walgrave & The Nephews in de Sugarbeat-studio tegen Tienen. Het was rotweer, heel de zaterdagvoormiddag, donker, druilerig en nat, maar op een of andere manier raakte ik daardoor alleen maar meer in de mood. Die sfeer past wel bij de plaat. De beelden in mijn hoofd (daar zijn ze weer) zijn bij heel wat van de nummers regen die tegen de venster tikt, en mensen die zuchtend naar buiten kijken. Hopend op iets meer of iets anders. Rond half drie vonden Sophie en ik toch eindelijk de juiste weg en kwam de hoeve waarnaar we op weg waren in zicht. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het vooral de tent in de tuin was die het hem deed, anders had ik het nooit opgemerkt. Toch wat twijfel bij ons beiden of het daar nu was. Tot iemand (tot dat moment ongeidentificeerd) de autodeur aan mijn kant opendeed en zei: Welkom.
En welkom waren we zeker. De iemand was niemand minder dan Kristof (bookings) die ik tevoren alleen telefonisch gesproken had. Hij wist duidelijk wel wie ik was (en ja, nu even niet denken: moeilijk is het ook niet, je valt nogal op zo...) en dat gold ook voor de rest van de mensen ginder.. Geertrui (van NoCircus) kwam zichzelf voorstellen, en ook Sabien en Luka bleken te weten wie ik was. Af en toe is dat raar. Maar het is ook wel heel tof, dat ze dat weten. Bovendien bleken ze echt blij te zijn dat ik er was, en leken ze te vinden alsof het doodnormaal was dat ik daar ook was. Voor mij was het op dat moment nog altijd even wennen, want het was een wedstrijd en ik had niet gewonnen. Je weet dat ik te ver denk, dus ik had toch niet helemaal het gevoel dat ik even veel recht had om daar te zijn.
Maar ze deden zo hun best dat ik me al gauw helemaal thuis voelde.Mensen die intuitief (ofwel was het mijn gezicht weer dat me verraadde) aanvoelen dat een stoel welkom zou zijn, zo ken ik er niet veel. Mensen die direct klaar staan om te helpen indien nodig ook niet. Maar ze deden het wel, keer op keer. Het was bovendien niet echt ergens voor nodig. Buiten het trapje in de studio zelf, ben ik niet veel hindernissen tegengekomen. Gelukkig wel dat ze er aan hadden gedacht om banken neer te zetten binnen. Kussens zijn leuk en pasten volledig bij de sfeer, maar ik had geen zin om te moeten nadenken hoe ik dan in godsnaam daarna weer recht moest geraken. Als je probeert niet op te vallen, is dat geen goed plan. Bovendien voelde ik me gewaardeerd. Echt gewaardeerd. Alsof ze het allemaal toch niet zo vanzelfsprekend vinden, met die blog en zo.
Wat ik van de sessie zelf vond, kan je hier nalezen, maar dat interesseert toch niemand van jullie waarschijnlijk. Feit was dat Anton & The Nephews ergens in zijn geslaagd wat bijna niemand is gelukt de laatste maanden. Ze zijn er in geslaagd me voor meer dan vier uur mijn werk volledig te doen vergeten. Het enige waar ik me tijdens de sessie bewust van was, waren de mensen rond me, en de mensen aan de andere kant van het venster, en de camera's van ROB.
Maar het was ook een niet te missen schouwspel, aan de andere kant van de venster. Floris van Radio 1 met zijn zoontje, en Eppo niet te vergeten. Ik ben een vrouw, dus zit het hem in de details, maar als ik voor me Kristof Eppo zie bezig houden, dan weet ik dat het echt meer is dan gewoon samenwerken. Dat 'one big family' gevoel werd alleen maar groter tijdens de maaltijd achteraf. De hele Nocircus crew is aan de tafel gepasseerd, en dat is misschien wel toeval, maar toch. Eppo voelde zich bij Jelle en bij Kristof duidelijk even goed thuis als bij mama Sabien, en gelijk had hij. Het was er ook gewoon echt gezellig, hoewel ik af en toe iets had van 'nee, babs, dream on, your're not part of the gang.'
Feit is wel dat Anton, als je hem vertelt dat het echt geweldig was, dat totaal nooit lijkt te verwachten, en helemaal gaat stralen. Dat is zo aandoenlijk, en puur, en echt. Bij Arid heb ik de laatste tijd het gevoel dat het zo allemaal routine wordt, daar verre van. Ik zie nog niet veel mensen onthouden dat ik vorige week geen tijd had omdat ik mijn eindwerk literair vertalen af moest werken, jij wel? en tussendoor Eppo eten geven. Eerst vader, en dan pas artiest.
Simpel, gewoon en gemeend, echt hartverwarmend. Bovendien was dat gewaardeerd zijn echt geen idee in mijn hoofd, want want: ik sta tussen de Thank-you's! Met naam en achternaam verdorie. Man, dat vind ik zo'n eer. Echt waar, een beter manier om hun waardering uit te drukken voor wat ik doe, bestaat in mijn ogen niet.
Maar ik blijf hypergevoelig voor alles en nog wat. 1 opmerking van de echte winnnaar dat hij vond dat er te veel volk was, dat 15 man met partner echt nog toffer had geweest, die had ik toch weer gehoord. En die trof doel, in dat stukje van mij dat nog steeds vond dat ik niet alle recht had om daar te zijn. En toen Kristof rond zessen opmerkte dat 'iedereen al naar huis was'(terwijl wij er nog mooi zaten) vond ik toch ook dat we stilaan naar huis moesten aanzetten.
En een laatste bewijs dat mijn hoofd echt niet te kalmeren valt: we kregen een exemplaar van de plaat cadeau. Ik ook. Ik vind dat jammer. Niemand die dat begrijpt, maar ik had echt uitgekeken naar het moment dat ik de fnac zou betreden, met een doel voor ogen, recht naar de cd-afdeling zou lopen, daar naar de W om dan mijn echte, eigen exemplaar van de cd uit te kiezen, en dan met een belachelijke smile tot achter mijn oren naar de kassa te gaan om hem te betalen. Want hij is voor mij elke bloody cent waard. Dus vind ik het beetje jammer, dat ik hem niet kunnen kopen heb. Langs de andere kant heb ik geen tijd om naar cdwinkels te gaan, en elke dag later dan de release is een hel. Nu had ik hem twee dagen vroeger. Dat heeft ook zijn voordelen.
Blijkbaar was het niet alleen Anton die straalde zaterdag, maar ik ook. Pa en ma zeiden gisteren nog: we moesten niet vragen hoe het was, het straalde gewoon van je gezicht af.
Het was dan ook een prachtige namiddag..
Het afgelopen weekend, en dan vooral zaterdag, was ik echt 99% gelukkig. Hoe zalig dat dat voelt.. Wat was daar dan voor nodig? een uitnodiging en een speciaal event. Het event was de exclusieve showcase van Anton Walgrave & The Nephews in de Sugarbeat-studio tegen Tienen. Het was rotweer, heel de zaterdagvoormiddag, donker, druilerig en nat, maar op een of andere manier raakte ik daardoor alleen maar meer in de mood. Die sfeer past wel bij de plaat. De beelden in mijn hoofd (daar zijn ze weer) zijn bij heel wat van de nummers regen die tegen de venster tikt, en mensen die zuchtend naar buiten kijken. Hopend op iets meer of iets anders. Rond half drie vonden Sophie en ik toch eindelijk de juiste weg en kwam de hoeve waarnaar we op weg waren in zicht. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het vooral de tent in de tuin was die het hem deed, anders had ik het nooit opgemerkt. Toch wat twijfel bij ons beiden of het daar nu was. Tot iemand (tot dat moment ongeidentificeerd) de autodeur aan mijn kant opendeed en zei: Welkom.
En welkom waren we zeker. De iemand was niemand minder dan Kristof (bookings) die ik tevoren alleen telefonisch gesproken had. Hij wist duidelijk wel wie ik was (en ja, nu even niet denken: moeilijk is het ook niet, je valt nogal op zo...) en dat gold ook voor de rest van de mensen ginder.. Geertrui (van NoCircus) kwam zichzelf voorstellen, en ook Sabien en Luka bleken te weten wie ik was. Af en toe is dat raar. Maar het is ook wel heel tof, dat ze dat weten. Bovendien bleken ze echt blij te zijn dat ik er was, en leken ze te vinden alsof het doodnormaal was dat ik daar ook was. Voor mij was het op dat moment nog altijd even wennen, want het was een wedstrijd en ik had niet gewonnen. Je weet dat ik te ver denk, dus ik had toch niet helemaal het gevoel dat ik even veel recht had om daar te zijn.
Maar ze deden zo hun best dat ik me al gauw helemaal thuis voelde.Mensen die intuitief (ofwel was het mijn gezicht weer dat me verraadde) aanvoelen dat een stoel welkom zou zijn, zo ken ik er niet veel. Mensen die direct klaar staan om te helpen indien nodig ook niet. Maar ze deden het wel, keer op keer. Het was bovendien niet echt ergens voor nodig. Buiten het trapje in de studio zelf, ben ik niet veel hindernissen tegengekomen. Gelukkig wel dat ze er aan hadden gedacht om banken neer te zetten binnen. Kussens zijn leuk en pasten volledig bij de sfeer, maar ik had geen zin om te moeten nadenken hoe ik dan in godsnaam daarna weer recht moest geraken. Als je probeert niet op te vallen, is dat geen goed plan. Bovendien voelde ik me gewaardeerd. Echt gewaardeerd. Alsof ze het allemaal toch niet zo vanzelfsprekend vinden, met die blog en zo.
Wat ik van de sessie zelf vond, kan je hier nalezen, maar dat interesseert toch niemand van jullie waarschijnlijk. Feit was dat Anton & The Nephews ergens in zijn geslaagd wat bijna niemand is gelukt de laatste maanden. Ze zijn er in geslaagd me voor meer dan vier uur mijn werk volledig te doen vergeten. Het enige waar ik me tijdens de sessie bewust van was, waren de mensen rond me, en de mensen aan de andere kant van het venster, en de camera's van ROB.
Maar het was ook een niet te missen schouwspel, aan de andere kant van de venster. Floris van Radio 1 met zijn zoontje, en Eppo niet te vergeten. Ik ben een vrouw, dus zit het hem in de details, maar als ik voor me Kristof Eppo zie bezig houden, dan weet ik dat het echt meer is dan gewoon samenwerken. Dat 'one big family' gevoel werd alleen maar groter tijdens de maaltijd achteraf. De hele Nocircus crew is aan de tafel gepasseerd, en dat is misschien wel toeval, maar toch. Eppo voelde zich bij Jelle en bij Kristof duidelijk even goed thuis als bij mama Sabien, en gelijk had hij. Het was er ook gewoon echt gezellig, hoewel ik af en toe iets had van 'nee, babs, dream on, your're not part of the gang.'
Feit is wel dat Anton, als je hem vertelt dat het echt geweldig was, dat totaal nooit lijkt te verwachten, en helemaal gaat stralen. Dat is zo aandoenlijk, en puur, en echt. Bij Arid heb ik de laatste tijd het gevoel dat het zo allemaal routine wordt, daar verre van. Ik zie nog niet veel mensen onthouden dat ik vorige week geen tijd had omdat ik mijn eindwerk literair vertalen af moest werken, jij wel? en tussendoor Eppo eten geven. Eerst vader, en dan pas artiest.
Simpel, gewoon en gemeend, echt hartverwarmend. Bovendien was dat gewaardeerd zijn echt geen idee in mijn hoofd, want want: ik sta tussen de Thank-you's! Met naam en achternaam verdorie. Man, dat vind ik zo'n eer. Echt waar, een beter manier om hun waardering uit te drukken voor wat ik doe, bestaat in mijn ogen niet.
Maar ik blijf hypergevoelig voor alles en nog wat. 1 opmerking van de echte winnnaar dat hij vond dat er te veel volk was, dat 15 man met partner echt nog toffer had geweest, die had ik toch weer gehoord. En die trof doel, in dat stukje van mij dat nog steeds vond dat ik niet alle recht had om daar te zijn. En toen Kristof rond zessen opmerkte dat 'iedereen al naar huis was'(terwijl wij er nog mooi zaten) vond ik toch ook dat we stilaan naar huis moesten aanzetten.
En een laatste bewijs dat mijn hoofd echt niet te kalmeren valt: we kregen een exemplaar van de plaat cadeau. Ik ook. Ik vind dat jammer. Niemand die dat begrijpt, maar ik had echt uitgekeken naar het moment dat ik de fnac zou betreden, met een doel voor ogen, recht naar de cd-afdeling zou lopen, daar naar de W om dan mijn echte, eigen exemplaar van de cd uit te kiezen, en dan met een belachelijke smile tot achter mijn oren naar de kassa te gaan om hem te betalen. Want hij is voor mij elke bloody cent waard. Dus vind ik het beetje jammer, dat ik hem niet kunnen kopen heb. Langs de andere kant heb ik geen tijd om naar cdwinkels te gaan, en elke dag later dan de release is een hel. Nu had ik hem twee dagen vroeger. Dat heeft ook zijn voordelen.
Blijkbaar was het niet alleen Anton die straalde zaterdag, maar ik ook. Pa en ma zeiden gisteren nog: we moesten niet vragen hoe het was, het straalde gewoon van je gezicht af.
Het was dan ook een prachtige namiddag..
dinsdag, april 01, 2008
"Insignificant"
Can you see me
Up on the building
From down on the pavement
Or out in the crowd?
Can you see me
In the glare of the lamppost?
'Cause I am walking a tightrope
Into the moon
I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now
Oh can you see me?
I am one in a million
Yeah, I'm Icarus falling
Out of the sun
Could you see me fall in the light of spotlights and jackknife
Through night as black as a bedroom
And white as a lie?
I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now
Diving through the dark
While the night turns blue
Hey
Are you aware of your intentions?
Because I wear my intentions
So clear
If you see me
Wading through water
Come drown in the river
Right in front of the world
You can wash your face and hands
In the stream of my anger
It's as bright as white paper
And as dark as a girl
I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now
(C)Adam Duritz
Can you see me
Up on the building
From down on the pavement
Or out in the crowd?
Can you see me
In the glare of the lamppost?
'Cause I am walking a tightrope
Into the moon
I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now
Oh can you see me?
I am one in a million
Yeah, I'm Icarus falling
Out of the sun
Could you see me fall in the light of spotlights and jackknife
Through night as black as a bedroom
And white as a lie?
I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now
Diving through the dark
While the night turns blue
Hey
Are you aware of your intentions?
Because I wear my intentions
So clear
If you see me
Wading through water
Come drown in the river
Right in front of the world
You can wash your face and hands
In the stream of my anger
It's as bright as white paper
And as dark as a girl
I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now
(C)Adam Duritz
zondag, maart 30, 2008
actie
Ik wil een beetje actie. Niet dat ik er tijd voor heb, maar ik wil het wel. Tis zo ook allemaal hetzelfde he. Opstaan, kwart na acht naar het werk, dezelfde busmensen zien, aankomen rond kwart voor negen, acht uur lang dezelfde mensen zien. Zo interessant zijn die ook weer niet. Om tien voor zes weer naar huis, de 'op weg naar huis' mensen zien, tien minuten door Leuven en dan ben ik thuis. Quite exiting, right? Dus betrap ik mezelf erop 's ochtends in de file dat ik wel zou willen dat er eens iets gebeurt. Iets positiefs liefst natuurlijk. Iets leuks zou ook tof zijn. Misschien een beetje spannend, maar ook niet teveel.
Maar als ik dan iets ga doen, dan denk ik de dag erna: 'o nee, hoeveel uren nog voor het zes is?' Geen goed idee dus, meestal, hoewel het vaak maar een paar uurtjes is..
Hoe combineer je dat?
Maar als ik dan iets ga doen, dan denk ik de dag erna: 'o nee, hoeveel uren nog voor het zes is?' Geen goed idee dus, meestal, hoewel het vaak maar een paar uurtjes is..
Hoe combineer je dat?
zaterdag, februari 23, 2008
enjoy the silence?
Mensen die 'enjoy the silence' zeggen, mogen tegenwoordig gerust een weekje met mij ruilen. Ben eens benieuwd of ze het dan nog zo leuk vinden. Ik hou helemaal niet van stilte. Geef mij maar muziek, stilte zegt zo weinig meestal. Hoewel, de stilte na een nummer en voor een nieuw nummer is mooie stilte, en ook soms, bij de juiste mensen zit een stilte goed, en dan is er niets verkeerd aan.
Maar er is stilte, en er is zwijgen. Stilte tot daar aan toe, maar zwijgen, daar vind ik niets aan. En laat het nu net dat zijn, wat ik de laatste tijd veel te veel doe. Ik sta op 's ochtends en ik zwijg. Als je alleen woont, tegen wie zou je moeten praten? Het gebouw is nog in diepe slaap als ik vertrek tegen iets voor acht, dus ik ziwjg. Op weg naar de bushalte ben ik alleen, dus weer zwijgen. Aan de bushalte staan wel mensen, maar ook daar kiezen we om te zwijgen. Op de bus proberen wakker te worden, dus ook zwijgen. We komen aan op het werk, en daar begint het wel wat. Tot mijn collega een verkeerde opmerking maakt, en dan klap ik dicht. Mossel gesloten, afweersysteem. Weer zwijgen. Tijdens de middag wordt er gepraat, maar niet echt met mij. Dus doen we er het zwijgen toe. De dag is om, en de bus op naar huis. Er gebeurt vanalles op het wer, maar tegen wie zouden we het vertellen? bus is meestal leeg, dus zwijgen we weer (buiten 'goeieavond' en 'dank u wel' dan). De weg naar huis doen we ondertussen blindelings en zwijgend. koken met de radio aan, maar buiten af en toe meezingen, ook weer zwijgend. Zelfde scenario voor de afwas. Beetje computeren, beetje voorbereiden voor de les. Naar de les en opletten. Meestal zwijgen, toch. Op weg naar huis, langs uitgelaten studenten. Thuiskomen in de stilte, en dan bed in kruipen, voor paar uren slaap.
Voor iemand die regelmatig toch wat meemaakt dat uit haar systeem zou moeten, en dat bij voorkeur doet door er over te praten of het op te schrijven, is het geen ideale situatie.
Ik begin het te merken.
Vandaag alleen thuis.
Weer zwijgen.
Maar er is stilte, en er is zwijgen. Stilte tot daar aan toe, maar zwijgen, daar vind ik niets aan. En laat het nu net dat zijn, wat ik de laatste tijd veel te veel doe. Ik sta op 's ochtends en ik zwijg. Als je alleen woont, tegen wie zou je moeten praten? Het gebouw is nog in diepe slaap als ik vertrek tegen iets voor acht, dus ik ziwjg. Op weg naar de bushalte ben ik alleen, dus weer zwijgen. Aan de bushalte staan wel mensen, maar ook daar kiezen we om te zwijgen. Op de bus proberen wakker te worden, dus ook zwijgen. We komen aan op het werk, en daar begint het wel wat. Tot mijn collega een verkeerde opmerking maakt, en dan klap ik dicht. Mossel gesloten, afweersysteem. Weer zwijgen. Tijdens de middag wordt er gepraat, maar niet echt met mij. Dus doen we er het zwijgen toe. De dag is om, en de bus op naar huis. Er gebeurt vanalles op het wer, maar tegen wie zouden we het vertellen? bus is meestal leeg, dus zwijgen we weer (buiten 'goeieavond' en 'dank u wel' dan). De weg naar huis doen we ondertussen blindelings en zwijgend. koken met de radio aan, maar buiten af en toe meezingen, ook weer zwijgend. Zelfde scenario voor de afwas. Beetje computeren, beetje voorbereiden voor de les. Naar de les en opletten. Meestal zwijgen, toch. Op weg naar huis, langs uitgelaten studenten. Thuiskomen in de stilte, en dan bed in kruipen, voor paar uren slaap.
Voor iemand die regelmatig toch wat meemaakt dat uit haar systeem zou moeten, en dat bij voorkeur doet door er over te praten of het op te schrijven, is het geen ideale situatie.
Ik begin het te merken.
Vandaag alleen thuis.
Weer zwijgen.
dinsdag, februari 19, 2008
zomer in mijn lijf
Ik weet het, buiten is het februari, bitter koud en nog lang geen zomer, maar toch. Er zitten zomerkriebels in mijn lijf. Is er iets mooiers dan tussen de middag op mijn werk tussen trap een en trap twee te staan en de zon te voelen schijnen. Ik word daar belachelijk goed gezind van. Waar ik nog beter gezind van word, en de grootste oorzaak van mijn zomerkriebels, is -natuurlijk- een nummer. Niet zomaar een nummer, of wat dacht u: de nieuwe van Anton Walgrave. Ik had nooit gedacht dat een nummer van Anton me zomerkriebels zou geven, maar kijk, Ready when you are doet het wel. Een snelle pianoriff in het begin en ik ben al vertrokken. Ik zie er eigenlijk de zon erbij opkomen, of nog eerder een combinatie van wijde zomerjurken, gehuppel, zonnestralen en grassprieten. instant goed gevoel
ook zin in? www.antonwalgrave.com is the place to be
Ready when you are
breathe until the morning comes
breathe until you are
breathe until it is time to go
no it is never gonna to last for...
I'll ready when you are
Let me take you back where you belong
It ain't gonna be for free
stop until you loose your skin
Until you want to leave for..
I'll be ready when you are for..
i'll be ready when you are for..
turn all the joy into laughter
and all the love in joy
I'll be ready when you are
I'll be ready when you've faded
i'll be ready when you squeeze your hand in mine
I'll be ready when you dance along the edges
so tell me
come on down and be the one you are
breathe out for a while
inside out instantly
always will be
i'll be ready when you are for..
turn all the joy into laughter
and all the love in joy
I'll be ready when you are
I'll be ready when you've faded
I'll be ready when you squeeze your hand in mineµ
I'll be ready when you dance along the edge
you are just who you think you are
and you fear just what you think you fear
and you live just how you want to live
just shalalalala
ook zin in? www.antonwalgrave.com is the place to be
Ready when you are
breathe until the morning comes
breathe until you are
breathe until it is time to go
no it is never gonna to last for...
I'll ready when you are
Let me take you back where you belong
It ain't gonna be for free
stop until you loose your skin
Until you want to leave for..
I'll be ready when you are for..
i'll be ready when you are for..
turn all the joy into laughter
and all the love in joy
I'll be ready when you are
I'll be ready when you've faded
i'll be ready when you squeeze your hand in mine
I'll be ready when you dance along the edges
so tell me
come on down and be the one you are
breathe out for a while
inside out instantly
always will be
i'll be ready when you are for..
turn all the joy into laughter
and all the love in joy
I'll be ready when you are
I'll be ready when you've faded
I'll be ready when you squeeze your hand in mineµ
I'll be ready when you dance along the edge
you are just who you think you are
and you fear just what you think you fear
and you live just how you want to live
just shalalalala
donderdag, januari 24, 2008
Coming of Age, Milow
Coming of age ain’t about what you do
It’s giving in to what’s predefined
When you trade all your dreams for compromise
It is never what you have in mind
One shot of happy, two shots of sad
That’s how our lives are aligned
The path that you chose has got highs has got lows
But it’s never what you have in mind
I must say that I still wonder why it disappears
I must say that I still wonder why
The years keep tumbling by
Coming of age ain’t about who you meet
It’s about the people who leave you behind
Your brothers, your parents, your lovers, your friends
It is never what you have in mind
One shot of happy, two shots of sad
We know we might run out of time
When it comes to living dying’s the easy part
Not exactly what you had in mind
I really doubt that I’ll find out why it disappears
I really doubt that I’ll find out
What these years are all about
You might ask if these thoughts that I just summed up
Are of any importance to you
Maybe not but when things don’t turn out like you planned
It helps to know that they never do
And besides, if one shot of happy
Comes with only two shots of sad
Then coming of age is not so bad
ga eens naar zijn myspace, en beluister de nieuwe nummers.. Tis de moeite
Coming of age ain’t about what you do
It’s giving in to what’s predefined
When you trade all your dreams for compromise
It is never what you have in mind
One shot of happy, two shots of sad
That’s how our lives are aligned
The path that you chose has got highs has got lows
But it’s never what you have in mind
I must say that I still wonder why it disappears
I must say that I still wonder why
The years keep tumbling by
Coming of age ain’t about who you meet
It’s about the people who leave you behind
Your brothers, your parents, your lovers, your friends
It is never what you have in mind
One shot of happy, two shots of sad
We know we might run out of time
When it comes to living dying’s the easy part
Not exactly what you had in mind
I really doubt that I’ll find out why it disappears
I really doubt that I’ll find out
What these years are all about
You might ask if these thoughts that I just summed up
Are of any importance to you
Maybe not but when things don’t turn out like you planned
It helps to know that they never do
And besides, if one shot of happy
Comes with only two shots of sad
Then coming of age is not so bad
ga eens naar zijn myspace, en beluister de nieuwe nummers.. Tis de moeite
Peace and Quiet *update*
Mijn permanente gezelschap de afgelopen vier weken, als een huisdier, overal mee naar toe: gejaagdheid. Ik voel me tegenwoordig continu opgejaagd. 's ochtends begint het al, om op tijd uit mijn bed te geraken. daarna begint het opjagen over de bussen. Zou ik om vijf voor acht vertrekken om de bus van 9 na acht te halen of laat ik het zo omdat ze vol zal zitten. En als ik daar sta begint het weer: hoe laat komt de bus, zou ik er op stappen, komt er nog een andere, hoe laat komt die dan? hoe laat ben ik op mijn werk? Kan ik zitten of moet ik weer tot aan kazerne rechtstaan? Eens op het werk begint het werk-opjagen. Zal die op tijd leveren, vind ik de juiste mensen? Doe ik die proofreading wel goed, oh nee, de quality controller loopt rond, die moet toch mij niet hebben? Rond kwart voor vijf begint het opjagen om op tijd thuis te raken. Haal ik de bus van 17.20? Krijg ik dit af, komt er niet nog iets binnen? Toch maar die van 17.50? Hoeveel file zou er zijn? hoe laat ben ik dan in Leuven? Heb ik dan nog tijd? krijg ik nog alles gedaan? Wat ga ik eten? Om kwart voor 8 weer de deur uit stuiven richting Franse les. Om tien thuiskomen en opjagen over mijn artikel, mijn frans en mijn opdrachten die af moeten. Dat maal vijf. Op vrijdag om drie uur al beginnen panikeren.. Vrijdagen staan hier echt niet voor niets bekend als Freaky Fridays. En op vrijdag is er niets aan te doen, ik moet rond half zes ten laatste de deur uit. Normaal moet ik ook dat met de bus doen, maar tot nu toe is het er nooit van gekomen, mijn pa is meestal sneller bij mij op hett werk dan ik thuis.. Anyway, dan rap rap eten, omkleden en om zeven naar de kine. Een half uur afzien (tegenwoordig helaas weer echt afzien) en dan: een zetel. Ik zweer het je, dat kan zo'n genot zijn, een zetel. Of eerder: tijd om er in te zitten. Want op kot heb ik sinds vorig weekend ook eentje , maar daar heb ik tot nu toe nog niet eens een seconde ingezeten, wegens gewoon geen tijd.
Gisteren was tot nu toe het toppunt van opgejaagdheid: maandag en dinsdag proberen te studeren na het werk, voor het examen van woensdag. Dan woensdag zelf al gestresst voor het examen zelf. Een helse dag op het werk, waardoor ik twee bussen moest laten rijden en ik uiteindelijk ipv om tien na vijf pas om kwart na zes in Leuven was. Even (proberen) acclimatiseren en om zeven examen gaan doen. Examen afgelopen rond kwart half negen. Kwart voor negen op kot. Acclimatiseren. Om elf bed in, en de dag was om. Ik voel me een beetje zombie vandaag. Maar het goede nieuws is: het opgejaagde is wel, tenminste tijdelijk. Want vandaag heb ik NIETS gepland, wat mooi wil zeggen dat ik naar huis ga wanneer het uitkomt, en er staat spaghetti te wachten.. Was het al maar zover
Na het mondeling examen Frans (volgende week maandag) is het anderhalve week geen CLT. Ik ging genieten en recuperen van die wat rustigere tijden. Gisteren mijn agenda eens bekeken
27/1 Arid AB
28/1 Mondeling examen Frans
30/1 Afspraak met 2e licers
31/1 Avant Premiere PS I love you
2/1 Cursus lit vertalen
3/1 Housewarming
5/1 afgesproken met Stijn en Ihsane
8/1 Yevgueni @30CC
15/1 Ladies night met werk @ Klimop
Niet dus :s
Gisteren was tot nu toe het toppunt van opgejaagdheid: maandag en dinsdag proberen te studeren na het werk, voor het examen van woensdag. Dan woensdag zelf al gestresst voor het examen zelf. Een helse dag op het werk, waardoor ik twee bussen moest laten rijden en ik uiteindelijk ipv om tien na vijf pas om kwart na zes in Leuven was. Even (proberen) acclimatiseren en om zeven examen gaan doen. Examen afgelopen rond kwart half negen. Kwart voor negen op kot. Acclimatiseren. Om elf bed in, en de dag was om. Ik voel me een beetje zombie vandaag. Maar het goede nieuws is: het opgejaagde is wel, tenminste tijdelijk. Want vandaag heb ik NIETS gepland, wat mooi wil zeggen dat ik naar huis ga wanneer het uitkomt, en er staat spaghetti te wachten.. Was het al maar zover
Na het mondeling examen Frans (volgende week maandag) is het anderhalve week geen CLT. Ik ging genieten en recuperen van die wat rustigere tijden. Gisteren mijn agenda eens bekeken
27/1 Arid AB
28/1 Mondeling examen Frans
30/1 Afspraak met 2e licers
31/1 Avant Premiere PS I love you
2/1 Cursus lit vertalen
3/1 Housewarming
5/1 afgesproken met Stijn en Ihsane
8/1 Yevgueni @30CC
15/1 Ladies night met werk @ Klimop
Niet dus :s
woensdag, januari 23, 2008
what a strange day
Ik kan het niet anders omschrijven dan raar, moest je me vragen hoe ik me de afgelopen dag heb gevoeld. Het is allemaal begonnen iets meer dan 24 uur geleden, toen ik rond half twaalf een berichtje kreeg met de korte maar harde boodschap: 'Heath Ledger is dood'. Natuurlijk was mijn eerste reactie ongeloof, gevolgd door iets wat leek op 'niet grappig'. Helaas bleek het na heropstarten van mijn pc (ik was net van plan te gaan slapen) geen grap te zijn maar de realiteit. En ik had nog steeds iets van: hoe kan dat nu? zeker toen de woorden 'drugsgerelateerd' vielen, kreeg ik meer en meer het gevoel dat het raar werd. Gezien hoe vaak ik boekskes lees, deze volstaan van drugsperikelen van Amy en dergelijke,en de sterrenstatus van Heath, had toch iemand dat wel door moeten hebben? Grote verbazing, dus, bij mij,maar ik sta wel bekend om mijn naïviteit. Maar toch, 28, wat een leeftijd is dat nu? dat is amper een jaar of 4 meer dan ik allez.. En dan nog een dochtertje van 2.. Ik kan er ni bij.
Ik loop echt al zo de hele dag rond met een wee gevoel in mijn maag, wat echt bizar is. Heath en ik go way back, als je dat kan zeggen van iemand die je niet echt kent. Ik zag hem voor het eerst rond mijn, naar schatting, veertiende, als Snowy in Sweat. Ik was toen al gefascineerd door gay jongens, dus had Heath het natuurlijk vlaggen. Daarna heb ik hem ook in Roar gezien, op Kanaaltwee, hoewel buiten de titel daarvan niet veel blijven hangen is. en daarna ben ik (van afstandje) blijven volgen: honderden keren Ten things I hate about you, na heel lang zoeken een keer of zeven 'A knights Tale (waaronder de eerste keer in het Duits gedubt op Arte, omdat ik hem echt graag eindelijk wou zien), the Patriot, vorig jaar 'Brokeback Mountain, 'brothers Grimm' en 'Cassanova'.. Waar mogelijk ging ik toch es kijken, en voor de minder populaire films was er Filmnet/Prime: Ned Kelly, Four Feathers, en binnekort ook Crash, of hoe heet ie.
Zal precies zakdoekmoment worden, want het heeft echt indruk nagelaten. Gisteren niet echt veel geslapen, en vandaag bij elk nieuws weer dezelfde 'boenk', idem voor elk bezoek aan de startpagina op mijn werk waar zijn foto en het laatste nieuws tussen de Igoogle nieuwsfeiten prijkte.
No more 'ik ga naar heath kijken in de cinema' dus, want zijn laatste rol van The Joker is toch niet aan mij besteed...
*Nothing's ever lost* zingt Jasper op Arids nieuwe (jeuj) maar in dit geval: een acteur, een mens, een papa, en nog zoveel meer, is toch gewoon lost als je het mij vraagt..
Ik loop echt al zo de hele dag rond met een wee gevoel in mijn maag, wat echt bizar is. Heath en ik go way back, als je dat kan zeggen van iemand die je niet echt kent. Ik zag hem voor het eerst rond mijn, naar schatting, veertiende, als Snowy in Sweat. Ik was toen al gefascineerd door gay jongens, dus had Heath het natuurlijk vlaggen. Daarna heb ik hem ook in Roar gezien, op Kanaaltwee, hoewel buiten de titel daarvan niet veel blijven hangen is. en daarna ben ik (van afstandje) blijven volgen: honderden keren Ten things I hate about you, na heel lang zoeken een keer of zeven 'A knights Tale (waaronder de eerste keer in het Duits gedubt op Arte, omdat ik hem echt graag eindelijk wou zien), the Patriot, vorig jaar 'Brokeback Mountain, 'brothers Grimm' en 'Cassanova'.. Waar mogelijk ging ik toch es kijken, en voor de minder populaire films was er Filmnet/Prime: Ned Kelly, Four Feathers, en binnekort ook Crash, of hoe heet ie.
Zal precies zakdoekmoment worden, want het heeft echt indruk nagelaten. Gisteren niet echt veel geslapen, en vandaag bij elk nieuws weer dezelfde 'boenk', idem voor elk bezoek aan de startpagina op mijn werk waar zijn foto en het laatste nieuws tussen de Igoogle nieuwsfeiten prijkte.
No more 'ik ga naar heath kijken in de cinema' dus, want zijn laatste rol van The Joker is toch niet aan mij besteed...
*Nothing's ever lost* zingt Jasper op Arids nieuwe (jeuj) maar in dit geval: een acteur, een mens, een papa, en nog zoveel meer, is toch gewoon lost als je het mij vraagt..
zondag, januari 13, 2008
lost soul
Soms maak ik dingen veel minder belangrijk dan ze zijn, of ik probeer hun invloed op mij en mijn humeur, gestel whatever te minimaliseren. Dat dat soms nergens goed voor is, bleek vandaag. Het officiële startschot voor de 'Arid is back' campagne lijkt wel gegeven. Vanmorgen in de 7e dag, en vanavond in Brussel Vlaams. Bij het eerste beeld van Jasper en David en het vertrouwde akoestische gitarengetokkel vloog er precies een doosje open dat ik al weer een tijdje goed op slot had gehouden. Alles begon te kriebelen, en het enige wat ik nog kon denken was: ik wil meer. Arid is voor mij een beetje een verslaving, voor wie er nog aan zou twijfelen. Gelukkig was er dus Stubru, met een preview van een aantal songs van de nieuwe plaat. 'Tied to the hands that hold you' gaf me het Arid gevoel, en dat voelde goed, maar dat was niets in vergelijking met 'Lost stories'. Ten eerste is het liedje me niet onbekend (ze spelen het al een tijdje) maar het was net een mokerslag. De sluizen gingen echt open. (via MSN bleek dat ik lang niet de enige was). En nu lijkt of er iets doorbroken is, of schoongespoeld, en dat meer wil. Het was leuk, maar ik wil meer. Het is iets koortsachtig, maar of het lijkt op andere verslavingen weet ik niet. Ik voel me raar. Ik ben te lang op de proef gesteld, ik wil de plaat nu en iets doet er een soort van pijn. Ik weet zelf niet wat het is, maar mijn beste gok is een soort van gemis en longing. Dat het volstrekt belachelijk klinkt, besef ik ook wel. De sluizen gingen dus open, wat niet abnormaal is voor een Arid nummer. Ze hebben me altijd al hard en onverwacht geraakt. Ik wil Arid, en ik wil me helemaal in Arid inwentelen (ook iets wat typisch is, heb ik de laatste jaren geleerd)en niet vrijdag op het werk zitten en daardoor niet kunnen luisteren. Onbegrijpelijk voor normale mensen, ik weet het wel.
Het is ongetwijfeld ook wel vermengd met ongelooflijke vermoeidheid. Ik lijk nergens en nooit tot rust te komen, de afgelopen twee weken. Ik ben kapot, en Arid mijn helende compres.
I'm a lost soul in a lost story...
Het is ongetwijfeld ook wel vermengd met ongelooflijke vermoeidheid. Ik lijk nergens en nooit tot rust te komen, de afgelopen twee weken. Ik ben kapot, en Arid mijn helende compres.
I'm a lost soul in a lost story...
donderdag, januari 03, 2008
woman@work
Ik weet het, het is stil geweest hier op de blog. Alle reden toe, zoals ik zo dadelijk uit zal leggen. Ik geloof dat ik beloofd had iets te schrijven over de vooruitzichten voor 2008? Daar heeft het dan ook alles mee te maken. Een dag of twee na de vorige entry, zag ik namelijk een vacature voor 'projectmedewerker' bij een vertaalbedrijf in Haasrode. Drie dagen later, op de vrijdag van de gekte aan het glazen huis en de laatste dag van het eerste semester, had ik om tien uur 'sochtends (ongeveer) mijn aller-aller-eerste serieuze sollicitatie interview ever. Anderhalf uur later en een 3/5 voor Frans en 5/5 voor Engels rijker, stond ik weer buiten, op het stationsplein. Nog een twintig minuten later, kreeg ik telefoon van het interimbureau, dat ik bij het bedrijf zelf op solliciatie mocht. die sollicatie ging 27 december door, om tien uur. Een uurtje later stond ik, met vage beloftes van 'we bellen vandaag of morgen maar er zijn nog kandidaten' met weining tot geen verwachtingen weer buiten. De avond kroop voorbij zonder telefoontje en ik begon er ondertussen niet meer in te geloven. Tussen de ongeloof-vlagen door, begon me ook te dagen dat het wel niet slechter kon vallen. Ik had gezegd dat ik op 2 januari kon beginnen, maar heb tegen 17 januari nog een vertaling die af moet,examen frans op 23 en 28 januari en een artikel dat ik nog moet schrijven tegen begin februari, en een frans deel aan dat artikel, plus een voorstelling van dat artikel in beide talen in maart. Doe daar maandagavond en woensdagavond van acht tot tien cursus frans bij, op vrijdagavond kine en zaterdagmorgen cursus literair vertalen bij, en je snapt wel waarom het nog niet echt nu moest. (en dan vergeet ik mijn echt rijbewijs halen nog...)
Maar kijk: vrijdagmorgen kreeg ik telefoon van een positieve vibes uitstralende dame van het interimkantoor, die me volledig verbaasde met de woorden 'ik heb goed nieuws voor je, je mag woensdag beginnen'. Ik zweer je dat ik echt even dacht dat ze met mijn voeten aan het spelen was. Ik kan het trouwens nog altijd niet geloven. Gisteren aan tafel onder de middag zei ik het nog, dat ik totaal niet begreep waarom ze mij kozen. Roemy (mijn baas) zei me toen: we hadden na jou nog vier kandidaten, en geen van allen wist er evenveel van als jij, dus de keuze was snel gemaakt. Ik kreeg hetzelfde gevoel als toen interim-dame belde om te melden dat ze vrij postief waren na mijn sollicitatie. Als ze niet zo serieus was geweest, had ik msschien wel gelachen.
Langs de andere kant is het goed voor me, om niet te zeggen broodnodig. Thuiszitten is cool, maar het moment dat ik er genoeg van had, kwam, ondanks al het werk, vervaarlijk dichtbij, als het nog niet aangebroken was. En ja, het streelt mijn ego en mijn zelfvertrouwen als ze me bij mijn aller-eerste sollicitatie goed genoeg vinden en aannemen. Ze willen me ook echt, en, totaal niet onbelangrijk, ze maken van mijn handicap ook geen enkel probleem. Dat kan voor jullie allemaal vanzelfsprekend klinken, maar dat is het niet...
Woensdag was stressen, maar niet zo erg als bij examens vroeger, raar genoeg. Ik ben aan iedereen voorgesteld (er zijn al heel wat mensen me al weer ontsnapt) en dan ingesteld in het systeem en al. In de voormiddag volgde er al direct een initiatie in het ene programma, en in de namiddag in het belangrijkste programma. Tot nu toe ben ik er vrij goed mee weg, al zeg ik het zelf, en de collega's zijn ook echte meevallers.
Het lijkt er op dat ik daar met mijn gat in de boter ben gevallen (voorlopig)
Als het hier stil wordt, weet je dus hoe het komt.. Als je al 40 uren per week achter je bureau moet zitten en de rest er nog bij moet doen van hierboven, dan snap je wel dat er niet veel overblijft qua tijd.
speaking of which, my bedtime is near
Night night to you all, and talk to you later!
Maar kijk: vrijdagmorgen kreeg ik telefoon van een positieve vibes uitstralende dame van het interimkantoor, die me volledig verbaasde met de woorden 'ik heb goed nieuws voor je, je mag woensdag beginnen'. Ik zweer je dat ik echt even dacht dat ze met mijn voeten aan het spelen was. Ik kan het trouwens nog altijd niet geloven. Gisteren aan tafel onder de middag zei ik het nog, dat ik totaal niet begreep waarom ze mij kozen. Roemy (mijn baas) zei me toen: we hadden na jou nog vier kandidaten, en geen van allen wist er evenveel van als jij, dus de keuze was snel gemaakt. Ik kreeg hetzelfde gevoel als toen interim-dame belde om te melden dat ze vrij postief waren na mijn sollicitatie. Als ze niet zo serieus was geweest, had ik msschien wel gelachen.
Langs de andere kant is het goed voor me, om niet te zeggen broodnodig. Thuiszitten is cool, maar het moment dat ik er genoeg van had, kwam, ondanks al het werk, vervaarlijk dichtbij, als het nog niet aangebroken was. En ja, het streelt mijn ego en mijn zelfvertrouwen als ze me bij mijn aller-eerste sollicitatie goed genoeg vinden en aannemen. Ze willen me ook echt, en, totaal niet onbelangrijk, ze maken van mijn handicap ook geen enkel probleem. Dat kan voor jullie allemaal vanzelfsprekend klinken, maar dat is het niet...
Woensdag was stressen, maar niet zo erg als bij examens vroeger, raar genoeg. Ik ben aan iedereen voorgesteld (er zijn al heel wat mensen me al weer ontsnapt) en dan ingesteld in het systeem en al. In de voormiddag volgde er al direct een initiatie in het ene programma, en in de namiddag in het belangrijkste programma. Tot nu toe ben ik er vrij goed mee weg, al zeg ik het zelf, en de collega's zijn ook echte meevallers.
Het lijkt er op dat ik daar met mijn gat in de boter ben gevallen (voorlopig)
Als het hier stil wordt, weet je dus hoe het komt.. Als je al 40 uren per week achter je bureau moet zitten en de rest er nog bij moet doen van hierboven, dan snap je wel dat er niet veel overblijft qua tijd.
speaking of which, my bedtime is near
Night night to you all, and talk to you later!
Abonneren op:
Posts (Atom)