enjoy the silence?

Mensen die 'enjoy the silence' zeggen, mogen tegenwoordig gerust een weekje met mij ruilen. Ben eens benieuwd of ze het dan nog zo leuk vinden. Ik hou helemaal niet van stilte. Geef mij maar muziek, stilte zegt zo weinig meestal. Hoewel, de stilte na een nummer en voor een nieuw nummer is mooie stilte, en ook soms, bij de juiste mensen zit een stilte goed, en dan is er niets verkeerd aan.

Maar er is stilte, en er is zwijgen. Stilte tot daar aan toe, maar zwijgen, daar vind ik niets aan. En laat het nu net dat zijn, wat ik de laatste tijd veel te veel doe. Ik sta op 's ochtends en ik zwijg. Als je alleen woont, tegen wie zou je moeten praten? Het gebouw is nog in diepe slaap als ik vertrek tegen iets voor acht, dus ik ziwjg. Op weg naar de bushalte ben ik alleen, dus weer zwijgen. Aan de bushalte staan wel mensen, maar ook daar kiezen we om te zwijgen. Op de bus proberen wakker te worden, dus ook zwijgen. We komen aan op het werk, en daar begint het wel wat. Tot mijn collega een verkeerde opmerking maakt, en dan klap ik dicht. Mossel gesloten, afweersysteem. Weer zwijgen. Tijdens de middag wordt er gepraat, maar niet echt met mij. Dus doen we er het zwijgen toe. De dag is om, en de bus op naar huis. Er gebeurt vanalles op het wer, maar tegen wie zouden we het vertellen? bus is meestal leeg, dus zwijgen we weer (buiten 'goeieavond' en 'dank u wel' dan). De weg naar huis doen we ondertussen blindelings en zwijgend. koken met de radio aan, maar buiten af en toe meezingen, ook weer zwijgend. Zelfde scenario voor de afwas. Beetje computeren, beetje voorbereiden voor de les. Naar de les en opletten. Meestal zwijgen, toch. Op weg naar huis, langs uitgelaten studenten. Thuiskomen in de stilte, en dan bed in kruipen, voor paar uren slaap.

Voor iemand die regelmatig toch wat meemaakt dat uit haar systeem zou moeten, en dat bij voorkeur doet door er over te praten of het op te schrijven, is het geen ideale situatie.
Ik begin het te merken.

Vandaag alleen thuis.
Weer zwijgen.