zwarte sneeuw

Ik ben een van de grootste fans van sneeuw. Ongeveer ieder jaar hoop ik weer op een geweldige witte kerst. Het heeft toch iets geweldigs als je 's ochtends uit je raam kijkt en zo'n wit tapijtje overal ziet liggen. Vredig, romantisch, schattig, wat je maar wil. Dit weekend heb ik voor het eerst sneeuw verwenst, want hij was er een beetje snel bij (heb jij al kerstgevoelens? ik nog lang niet) en besloot op 21 en 22 november al duchtig uit de hemel te vallen.

Slecht plan, daarboven. Op 22 november had ik namelijk een concertje gepland, in het verre Gent. Eentje waaar ik heel erg naar aan het uitkijken was, al maanden. (zo'n maand of zes). Ik had het ook een beetje veel nodig, want mijn batterijen waren al een tijdje alarmerend plat. Een hele week aftellen, dromen, regelen.. voor niets.

Want bij het zien van dat anders zo sfeërieke sneeuwtapijt begon mijn vervoer en gezelschap plots te twijfelen. Anderhalf uur later was het geen twijfel, maar een zekerheid: Gent ging niet gebeuren. Of ja, het ging wel gebeuren, maar dan zonder mij/ons.

Daar stond ik dan, een hele week, weken, maanden aftellen voor niets. Het was beslist en dan valt er niets meer aan te doen. Zo'n concert missen is toch het einde van de wereld niet, hoor ik je denken tot hier. Dat zal het voor jullie ook wel niet zijn. Bij mij is het de snelste en veruit meest effectieve manier om mijn batterijen op te laden, en daarom om de twee maanden of zo echt gewoon nodig. Ik zat nu al aan een maand of vijf, stel het je even voor. Bovendien is het - ook al lijk ik soms een concertgek - niet een kwestie van een paar dagen of weken, maar tussen dit mislukte en de volgende optie zitten maar liefst nog 2 maanden.

Wat een eeuwigheid. En de enige die last heeft van die batterijen, en er mee voort moet, dat ben ik. En dan toch vinden dat ik niet lastig mag zijn en dat ik onredelijk doe omdat ik niet mocht (volgens hen kon) gaan?