Soms maak ik dingen veel minder belangrijk dan ze zijn, of ik probeer hun invloed op mij en mijn humeur, gestel whatever te minimaliseren. Dat dat soms nergens goed voor is, bleek vandaag. Het officiële startschot voor de 'Arid is back' campagne lijkt wel gegeven. Vanmorgen in de 7e dag, en vanavond in Brussel Vlaams. Bij het eerste beeld van Jasper en David en het vertrouwde akoestische gitarengetokkel vloog er precies een doosje open dat ik al weer een tijdje goed op slot had gehouden. Alles begon te kriebelen, en het enige wat ik nog kon denken was: ik wil meer. Arid is voor mij een beetje een verslaving, voor wie er nog aan zou twijfelen. Gelukkig was er dus Stubru, met een preview van een aantal songs van de nieuwe plaat. 'Tied to the hands that hold you' gaf me het Arid gevoel, en dat voelde goed, maar dat was niets in vergelijking met 'Lost stories'. Ten eerste is het liedje me niet onbekend (ze spelen het al een tijdje) maar het was net een mokerslag. De sluizen gingen echt open. (via MSN bleek dat ik lang niet de enige was). En nu lijkt of er iets doorbroken is, of schoongespoeld, en dat meer wil. Het was leuk, maar ik wil meer. Het is iets koortsachtig, maar of het lijkt op andere verslavingen weet ik niet. Ik voel me raar. Ik ben te lang op de proef gesteld, ik wil de plaat nu en iets doet er een soort van pijn. Ik weet zelf niet wat het is, maar mijn beste gok is een soort van gemis en longing. Dat het volstrekt belachelijk klinkt, besef ik ook wel. De sluizen gingen dus open, wat niet abnormaal is voor een Arid nummer. Ze hebben me altijd al hard en onverwacht geraakt. Ik wil Arid, en ik wil me helemaal in Arid inwentelen (ook iets wat typisch is, heb ik de laatste jaren geleerd)en niet vrijdag op het werk zitten en daardoor niet kunnen luisteren. Onbegrijpelijk voor normale mensen, ik weet het wel.
Het is ongetwijfeld ook wel vermengd met ongelooflijke vermoeidheid. Ik lijk nergens en nooit tot rust te komen, de afgelopen twee weken. Ik ben kapot, en Arid mijn helende compres.
I'm a lost soul in a lost story...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten