woman@work

Ik weet het, het is stil geweest hier op de blog. Alle reden toe, zoals ik zo dadelijk uit zal leggen. Ik geloof dat ik beloofd had iets te schrijven over de vooruitzichten voor 2008? Daar heeft het dan ook alles mee te maken. Een dag of twee na de vorige entry, zag ik namelijk een vacature voor 'projectmedewerker' bij een vertaalbedrijf in Haasrode. Drie dagen later, op de vrijdag van de gekte aan het glazen huis en de laatste dag van het eerste semester, had ik om tien uur 'sochtends (ongeveer) mijn aller-aller-eerste serieuze sollicitatie interview ever. Anderhalf uur later en een 3/5 voor Frans en 5/5 voor Engels rijker, stond ik weer buiten, op het stationsplein. Nog een twintig minuten later, kreeg ik telefoon van het interimbureau, dat ik bij het bedrijf zelf op solliciatie mocht. die sollicatie ging 27 december door, om tien uur. Een uurtje later stond ik, met vage beloftes van 'we bellen vandaag of morgen maar er zijn nog kandidaten' met weining tot geen verwachtingen weer buiten. De avond kroop voorbij zonder telefoontje en ik begon er ondertussen niet meer in te geloven. Tussen de ongeloof-vlagen door, begon me ook te dagen dat het wel niet slechter kon vallen. Ik had gezegd dat ik op 2 januari kon beginnen, maar heb tegen 17 januari nog een vertaling die af moet,examen frans op 23 en 28 januari en een artikel dat ik nog moet schrijven tegen begin februari, en een frans deel aan dat artikel, plus een voorstelling van dat artikel in beide talen in maart. Doe daar maandagavond en woensdagavond van acht tot tien cursus frans bij, op vrijdagavond kine en zaterdagmorgen cursus literair vertalen bij, en je snapt wel waarom het nog niet echt nu moest. (en dan vergeet ik mijn echt rijbewijs halen nog...)

Maar kijk: vrijdagmorgen kreeg ik telefoon van een positieve vibes uitstralende dame van het interimkantoor, die me volledig verbaasde met de woorden 'ik heb goed nieuws voor je, je mag woensdag beginnen'. Ik zweer je dat ik echt even dacht dat ze met mijn voeten aan het spelen was. Ik kan het trouwens nog altijd niet geloven. Gisteren aan tafel onder de middag zei ik het nog, dat ik totaal niet begreep waarom ze mij kozen. Roemy (mijn baas) zei me toen: we hadden na jou nog vier kandidaten, en geen van allen wist er evenveel van als jij, dus de keuze was snel gemaakt. Ik kreeg hetzelfde gevoel als toen interim-dame belde om te melden dat ze vrij postief waren na mijn sollicitatie. Als ze niet zo serieus was geweest, had ik msschien wel gelachen.

Langs de andere kant is het goed voor me, om niet te zeggen broodnodig. Thuiszitten is cool, maar het moment dat ik er genoeg van had, kwam, ondanks al het werk, vervaarlijk dichtbij, als het nog niet aangebroken was. En ja, het streelt mijn ego en mijn zelfvertrouwen als ze me bij mijn aller-eerste sollicitatie goed genoeg vinden en aannemen. Ze willen me ook echt, en, totaal niet onbelangrijk, ze maken van mijn handicap ook geen enkel probleem. Dat kan voor jullie allemaal vanzelfsprekend klinken, maar dat is het niet...

Woensdag was stressen, maar niet zo erg als bij examens vroeger, raar genoeg. Ik ben aan iedereen voorgesteld (er zijn al heel wat mensen me al weer ontsnapt) en dan ingesteld in het systeem en al. In de voormiddag volgde er al direct een initiatie in het ene programma, en in de namiddag in het belangrijkste programma. Tot nu toe ben ik er vrij goed mee weg, al zeg ik het zelf, en de collega's zijn ook echte meevallers.
Het lijkt er op dat ik daar met mijn gat in de boter ben gevallen (voorlopig)

Als het hier stil wordt, weet je dus hoe het komt.. Als je al 40 uren per week achter je bureau moet zitten en de rest er nog bij moet doen van hierboven, dan snap je wel dat er niet veel overblijft qua tijd.

speaking of which, my bedtime is near
Night night to you all, and talk to you later!