Nothing ever happens

soms heb ik iets tegen persoonlijke berichten maar mijn blog is in de eerste plaats een soort therapie voor mezelf dus moet het af en toe kunnen.

Het is weer 23 november. Ik heb het al jaren (drie meer bepaald) een beetje lastig met die datum. Nog steeds? Ja, toch wel. Dat mag je gerust zielig vinden, ik zeg gewoon hoe het is. En ik zei wel: een beetje. Maar soit, een beetje dus. Kwam daar dit jaar nog eens bij dat het samenviel met het lege batterijen-moment van de vorige post, dus mijn verdedigingsmuren stonden al een beetje op instorten. Al wat er nodig was om ze nog wat harder te doen rammelen was een korte boodschap op msn. Bijna exact vier jaar na datum, kondigde mijn exlief via msn die dag aan dat hij een nieuwe vriendin heeft. Begrijp me niet verkeerd, ik wil hem niet terug. Dat wij niet bij elkaar passen is allang duidelijk en elkaar gelukkig maken kunnen we zeker niet. Dus ik hoop dat het met haar beter verloopt, veel beter zelfs.

Maar aan mijn kant van het verhaal voelt het een beetje raar. Ten eerste het ongelooflijke toeval van de datum, en het feit dat het volledig uit de lucht kwam vallen. We praten nog heel regelmatig, dus de kans was er. Het is stukken confronterender zo, via msn. Maar toch. Het heeft ook veel te maken met een gevoel van achterblijven. Tot nu toe liepen we vier jaar gelijk op: hij niemand, ik niemand. Nu heeft hij iemand gevonden, maar aan mijn kant is niet dezelfde evolutie gaande en het ziet er ook niet naar uit dat die er binnekort aan zit te komen. Het is vooral dat denk ik, wat zo raar doet..