Zo af en toe vraag ik me af of dat beeld dat ik van mijn grote helden heb, nog wel klopt. Of ik dat niet een beetje groter maak dan het eigenlijk is, in al mijn enthousiasme. Zo begon ik me dat onlangs toch ook weer van Anton af te vragen. Dat krijg je ervan als je die mens al weer twee maanden niet meer op een podium hebt zien staan.
Heel het weekend liep ik al zo met een onbestemd knagend gevoel rond (het moeten missen van Maanrock zat daar waarschijnlijk voor iets,zoniet veel, tussen), dus was het de juiste moment om de proef op de som te nemen. Zonet, na ongeveer een jaar (Sinds 19 okt 07 draaide alles om de nieuwe nummers en 'Every Night You Pray') weer eens Shine in mijn cdspeler gestopt. Was ik even benieuwd wat ik nu, met de nieuwe songs en sound in mijn achterhoofd ervan ging vinden. Maar mijn buikgevoel stelde me zo snel weer gerust... Ofwel heeft de randomfunctie van mijn Windows Media Player ook meegespeeld. In volgorde kwamen in het begin namelijk mijn favo-nummers van die plaat aan bod: Come right in, waarvan ik met de rockende uitvoering van tegenwoordig helemaal was vergeten dat het eigenlijk een kabelend rustig piano-nummer was. Daarna kwam Lover en ja, ook daar kreeg ik, net als in 2006 prompt kippevel van.
Ondertussen is heel de plaat ongeveer weer gepasseerd, en weet ik het weer zeker. Ook Shine was een pareltje, anders dan Every Night You Pray, maar zelfs na al die tijd nog even mooi. Zelfs Lost Soul, waar ik me stilaan zo'n beetje aan begon te ergeren...
Ik ben dus geen bevooroordeelde fan, de nummers zijn gewoon steengoed.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten