ok, als er ooit kinderen van jonger dan 12 of zo dit stukje te lezen krijgen heb ik een probleem maar ik neem het risico toch maar denk ik. Morgen is het weer zover: de meeste belangrijke dag in het leven van een kind (ongeveer toch). ik vond het vroeger altijd een geweldige dag, met al die spanning tevoren en de mooi opgestelde brief en zo.. Nu was het voor mij wel iets gewoner dan voor andere kinderen denk ik, omdat mijn zus dan jarig is (nu ik er aan denk: happy birthday zus!) en dat het toch iets meer speciaal maakte voor haar dan voor mij. Maar toch, heel vroeg wakker worden, dan zus wakker krijgen en dan heel voorzichtig in peignoir de trap af en dan gauw gauw kijken bij de schouw.. Het had echt wel iets. En dan papa die een half uur later of zo naar beneden kwam en het al even leuk vond als wij :) Helaas blijft ook dat mooie liedje niet duren. Rond het 3e leerjaar verklapte een vriendin me nietsvermoedend hoe de vork aan de steel zat. De tactiek om dat nog wat verborgen te houden liep een beejte mis, maar dat was niet echt zo'n ramp. Ik hield voor mezelf een beetje de magie in ere. De serie 'Dag Sinterklaas' is toen ongeveer ontstaan, en ik heb alle afleveringen wel 10 keer gezien. Ik kan zelfs nu niet wegzappen als ik het toevallig zie. Da's weer zo'n eigen wereld denk ik zoals bij Harry en ik stuit ook op hetzelfde onbegrip. Toen ik een week of 2 geleden thuis aankondigde dat ik naar de intrede van de Sint wou kijken vroegen ze zich allemaal af of ik weer kinds was geworden. Maar ik vind het gewoon zalig. Ze zijn gewoon zo leuk allemaal , vooral Zwarte Piet en Ramon die voor Slechtweervandaag moet zorgen... Dus zat ik met een grote smile voor mijn tv de meewarrige blikken van ma en pa te negeren.
Zou ik vanavond toch maar mijn schoentje zetten? misschien kent hij mijn kotadres ook wel en ben ik braaf genoeg geweest..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten