meer tolerantie

ik had me voorgenomen om het er in mijn blog niet over te hebben maar lang zal het dus niet meer duren. 'Over wat?', is dan de normale vraag.. Wel over, datgene wat mij net iets anders maakt dan anderen. De meeste mensen die me kennen zien het wel, maar zeer weinigen begrijpen het, en aangezien de meeste mensen mij niet kennen als ze dit lezen kan ik hier proberen om het jullie onbevooroordeeld te laten begrijpen.

Daarstraks bladerde ik door 'Harry Potter deel 1' op zoek naar een passage en plots herlas ik iets wat me heel bekend voorkwam. Wanneer Harry net op Hogwards aankomt en hij zo'n kermisattractie wordt waar mensen naar hem staan te kijken. Helaas gebeurt dat bij mij ook wel af en toe, en nee, ik ben niet een beroemde tovenaar ;) Bij mij heeft het helaas een veel minder moedige reden en dat is gewoon mijn 'handicap'. Ok, het is er eentje maar ik hou niet van die term omdat die bij mensen nogal totaal verkeerde beelden oproept. Het beeld van iemand in een rolstoel for one, en dat klopt het merendeel van de tijd niet voor mij. en ik zit nog op universiteit ook, dus das al helemaal raar. (sorry als dit beledigend overkomt, maar je weet niet hoeveel mensen ik in mijn rolstoel tegenkom die denken dat ik niet eens kan praten.. )

Er zijn eigenlijk twee reacties op mij, en allebei zijn ze vrij pijnlijk. Er is de reactie van ongeloof. Want aan mij is er toch niets mis te zien? nee, inderdaad als ik neerzit niet nee, maar om die kruk die ik bij me heb kan niemand heen. Probleem is dat een kruk voor mensen bij een tijdelijk probleem hoort meestal, en aangezien ik geen gips of zo draag zorgt dat voor verwarring.

For once and for all: die kruk heb ik nodig, waarschijnlijk tot in het eind der tijden omdat ze me houvast geeft.
Het is een zekerheid voor als ik alleen op stap ga, al zijn er nog momenten (regen, blaren,gladde kassei-stenen) dat het dan mis kan gaan. Grootste boosdoener zijn trappen, en dan zeker zonder leuning. De trap aan college de valk is een kortere weg maar zonder leuning en die doe ik dus echt niet alleen (op mijn gezicht gaan is afgang, en bovendien nog pijnlijk ook dus te vermijden) Gevolg: ik vertrek een kwartier vroeger naar de les om langs de andere trappen rond te gaan. Belachelijk maar het is zo.
Maar om nu terug te gaan naar mijn hoofdpunt: er zijn mensen die denken dat ik het dus allemaal fake. dankuwel denk ik dan, en ik wil ze altijd eens aanbieden te ruilen voor een dagje. Ik zoek geen medelijden of zo, totaal niet, maar zo iets doet pijn. Ik kan er ook niet aan doen dat de spastische diplegie besloot om bij mij in een lichte vorm voor te komen. Maar ik besef dat ik soms ook wel voor verwarring zorg. In een rolstoel zitten en dan op het eind van een concert doodleuk rechtstaan, ja ok, dat is een beetje moeiljk. Maar ik hou het gewoon niet uit om een heel concert recht te staan. Zelfs 10 minuten voor de les op maandagochtend begint is er al te veel aan soms. Maar dat ziet natuurlijk niemand, spierpijn.

de tegenovergestelde reactie is de overdreven reactie: mensen die denken dat ik dus niets kan, omdat ik een handicap heb. Ik heb een pure fysieke handicap, en dus absoluut geen mentale achterstand. Veel mensen linken dat idee toch blijkbaar aan een rolstoel, zoals mijn vrienden en ik op stap vaak moeten ondervinden. Soms kan ik het dan niet laten om te zeggen : 'ik zit in eerste lic Germaanse'. en dan moet je ze zien kijken.. echt wel grappig.. en ja ik kan dus wel stappen, en ik kan praten, en ik kan nadenken, i'm just like every other human being, met alleen wat spierproblemen rond de knie -area. Maar soms voel ik me wel net een alien hoor. Ik weet dat het niet slcht is bedoeld, maar als je een klas kinderen voorbijkomt op weg naar de les en ze beginnen allemaal te staren.. tja.. leuk is toch anders. Om van concerten nog maar te zwijgen. Ok, ik zou het mezelf serieus wat makkelijker maken als ik een andere hobby zocht, maar soms ben ik ook koppig, en ik ben nu eenmaal mad about music, niets aan te doen.
Maar wat een gedoe! en wat een negatieve vibes! Blijkbaar vindt het merendeel van de mensen iemand in een rolstoel niet passen op een concert.. beetje bekrompen hoor..


Ik droom van een meer tolerante wereld voor mensen met een handicap, heel stiekem...