Zoals jullie al konden lezen, heb ik een tijdje thuis gezeten. Deels vakantie en deels bekomen van een infectie na het verwijderen van mijn wijsheidstanden. Geluk bij een ongeluk kan je het ook wel noemen. Het komt er op neer dat ik in november niet veel op het werk ben geweest, en ik vond dat vooral niet erg. Tot nu toe had ik eigenlijk maar hier en daar een dagje vrij en geen lange periode. Nu dus wel, en het heeft me iets doen beseffen.

Er zijn twee Babs-versies namelijk. De versie op vakantie, die rustig is, uit kan slapen, niet teveel piekert, boeken kan lezen als ze er zin in heeft en toch wel elke twee seconden naar haar gsm grijpt om zeker te zijn dat ze geen telefoon heeft gemist. Die versie zit dan ook meestal thuis thuis en zonder auto, wat dan als minpunt inhoudt dat ze geen mensen ziet en nergens naar toe gaat. Maar er is een tv, en zelfs prime, dus de tijd valt wel te doden. Want tijd, dat heeft die Babs met hopen.

Aan de andere kant is er de andere Babs, die ik morgen of vanavond al weer ergens diep moet gaan zoeken. De carrièrevrouw met lange dagen op het werk, zware dagen, en weinig tijd: voor zichzelf en zeker ook voor anderen. Die versie zit meestal in Leuven, en daar zijn wel vrienden en vriendinnen in de buurt, maar de tijd om ze te zien ontbreekt en de fut na een werkdag ook. de Babs met zorgen, slapenloze nachten en een leven waarin 'het werk' op een of andere manier 99% van de tijd prioriteit krijgt boven al de rest (die 1% die afleiding kan bienden heet Arid of Anton Walgrave).

Hoe raar ik het ook vind, ik vrees dat het wel klopt, wat ik hierboven schreef. Wat ik niet weet is of ik ze ooit kan doen versmelten, en hoe ik dat dan zou moeten doen..

tegenslagen

Die heeft de wereld af en toe ook eens in petto, en deze keer een aantal na elkaar. Eerst en vooral had ik chance, tot en met 30 november zit ik nog thuis. Zwaarverdiende vakantiedagen waar ik eerder geen tijd voor had. Ze komen er ook in combinatie met de tweede keer wijsheidstanden. De eerste keer was echt een pretje, geen zwelling, qua pijn cava, echt een fluitje van een cent. Dus ik dacht dat het vrijdag wel hetzelfde zou zijn. Helaas, de tandjes links lieten zich iets minder goed verwijderen dan aan de rechterkant. Er kwam een boor aan te pas, en verder doe ik het niet jullie niet aan. Mijn kaak heeft echt grappige proporties aangenomen, en deze ochtend was het vanaf half vijf gedaan met slapen door een aanhoudende zeurende pijn. Eten lukt enkel aan de rechterkant, en praten en mijn mond opendoen lukt echt niet zoals het moet. Wat een ideale straf voor iemand als ik, ik weet het :)

Ten tweede hebben ze me donderdag nog een geweldig cadeau gedaan voor ik van het werk vertrok. Ik zie december al niet zitten omdat er zoveel grote projecten aan zitten te komen en dan laten ze me weten dat ik nog een extra taak erbij moet nemen, iemand nieuw opleiden, vanaf 1 december. De moment dat ik pas terugkom dus, en zelf moet uitzoeken hoe het met mijn projecten staat en ik ze weer allemaal over moet nemen. Ik zie het absoluut niet meer zitten, heb er zelfs al van wakker gelegen. Als er een oplossing is, dan zie ik ze niet.
Bovendien was ik donderdag rechtstreeks (eten? geen tijd!) van het werk naar de Studio's gereden (papa chauffeur) voor mijn bijdrage aan de 'Red de studio's actie'. Zoals jullie weten, had ik het allemaal voor elkaar: ik had gekozen welke film, ik had leuke mensen meegevraagd... Helaas helaas, daar aangekomen aan de kassa bleek dat ze de film die ik KEI-graag wil zien net niet speelden om 8. Dus moest er snel snel een andere keuze worden gemaakt, en die viel op 'de helaasheid', een film die ik eigenlijk principieel NIET wou gaan zien. Maar ja, de Koen heeft veel goedgemaakt. Wie weet waar ik zo ene kan vinden die wat minder drinkt, let me know. Nog een dieptepunt: 500 days of summer spelen ze gewoon niet meer om 8. In de studio's is het half zes of half elf (wat kloteuren) en in de Kinepolis is hij al weer foetsie. Dus waar ik hem nog ga zien en of het binnekort nog gaat lukken.. geen idee.

En vandaag,vandaag was de druppel. Ik heb zes pogingen over mijn rijbewijs gedaan, daar hebben jullie allemaal mee meegeleefd. Het doel van die dingen (al gaf ik dat alleen aan mezelf toe) was te kunnen concertjes doen waar en wanneer ik wou, en niet meer van papa af te hangen. Ik heb nog niet alleen gereden (U leest het goed, jawel) dus ik ben ook niet gek, maar er zijn grenzen. Een paar uur geleden leert Facebook me dat Anton & zijn Nephews een tryout doen, vanavond in Aarschot. Nu ligt Aarschot nog vrij dichtbij, en ik moet morgen dus niet werken. Twee positieve zaken. Helaas was het thuis al snel noppes, want ja, vanmorgen was met mij (of mijn kaak toch) niets aan te vangen en dus mocht ik niet rijden. Ook hadden ze me in het ziekenhuis ziekteverlof gegeven tot en met morgen dus mag ik niet gaan. AAAAAAAARG, weet je wel? Dat is het moment dat ik nooit wil missen, en het is al van juni 2008 geleden dat ik ze nog heb gezien. BUMMER!! Waar heb ik dan al die moeite voor gedaan, als ik nog altijd thuis in mijn zetel eindig in plaats van waar ik echt zo graag zou willen zijn?

Ik leef!

Ik heb eindelijk nog eens een beetje het gevoel dat ik leef. Op het werk gaat het nog altijd op en af, en dan nog meer af dan op. Maar het gaat, en het gaat vooral hard. Dagen van acht tot zeven, dan moet er wel iets bij in schieten, en dat is vooral mijn leven. Buiten het werk dan, welteverstaan.

Maar vandaag, vandaag heb ik een dagje vrij. Ongelooflijk hoe dat voelt, het gevoel dat je leeft. Ik vergeet het telkens weer en het overvalt me weer. Net nog, toen ik rond de middag in het zonnetje door de Leuvense straten liep. Ik leef nog. Gisterenavond nog, toen ik zwaarverslaafd tot na een uur 's nachts pas afscheid kon nemen van 'Being Erica'. Vanochtend, toen ik eindelijk tijd had om op mijn gemakske naar de EP van The Nursery Rhyme kon luisteren. Twintig minuten geleden toen ik door de deur van het paradijs binnenliep: de davidsfonds boekenwinkel naast de deur, en er tien minuten later met drie jeugdboeken onder de arm weer buitenliep. Een uur ervoor, toen ik buiten in het zonnetje rustig zat te lunchen met Stijn..

Eindelijk: ik leef, toch nog. Ik begon na een week echt wel te twijfelen.

Een paar dagen geleden deed mijn hart nog eens zijn welbekende dansje bij het horen van een welbepaalde intro die passeerde op mijn mp3-speler. De typische symptomen van je adem die even stokt, je hart dat plots merkbaar een beetje feller en harder slaat,.. Het heeft alles weg van een verliefdheid (voor zover ik nog weet hoe dat voelt) maar het is dan wel eentje dat al heel lang duurt en niet over lijkt te gaan.

En kijk, op de momenten dat je het minst verwacht, blijkt die 'liefde' wederzijds en krijg je een onverwacht cadeautje... En zo krijgt een rotdag plots onmiddellijk wel een straaltje zon.

Mijn eerste afspraken voor 2010 zijn al ingevuld in mijn nieuwe agenda :)

het is hier al een tijdje stil. Daar zijn een paar redenen voor: ten eerste is mijn andere blog eindelijk opnieuw online, waardoor ik heel wat tijd daar moet spenderen. Ten tweede heb ik sinds de laatste keer mijn rijbewijs behaald, waardoor frustratie nummer een ook van de baan was. (goed gevonden!)

Maar de laatste tijd gaat het weer niet goed, en wel op een ander vlak, werk. Ik heb mijn werk altijd met hart en ziel gedaan, zo ver zelfs dat ik er mijn sociaal leven zo goed als helemaal voor in de diepvries heb gestoken de laatste tijd. Ik vind dat op zich niet erg, als daar wel iets tegenover staat en net daar loopt het de laatste tijd grandioos mis. Ik heb helemaal niet het gevoel dat dat nog het geval is, in tegendeel zelfs, dat ze me bij alles op mijn vingers kijken om toch maar op een foutje te betrappen. Aangezien ik gek word als er mensen op mijn vingers kijken (dat is altijd al zo geweest), maak ik net dan ook meer en meer fouten. En net dat, dat wordt echt afgerekend. Het werd weer een zwaar einde van de week. Na twee dagen ben ik een beetje bekwikkeld, maar het idee aan morgen is al genoeg om mijn hele maag om te doen draaien.

Ik zie het totaal niet zitten morgen,laat staan de rest van de week. Ik ben moe, ik ben het moe, ik weet het niet meer, maar in elk geval niet zo.

smart

Ik ben grote fan van het gegeven 'toeval'. Ik heb daar in mijn leven toch al een het ander aan te danken gehad en soms haalt het toeval een extraatje uit de mouw. Neem nu donderdagavond, rond half zes. Ik zat op het werk even mijn mail te checken, en mijn oog valt op een nieuwsbrief van het Depot (mijn favoriete concertorganisatie- en locatie in Leuven). Ik had in een vorige editie al gelezen over hun SMART project, waarbij ze de alternatieve muziekscene vlaamse levensliederen zou laten coveren. Het geheel staat onder leiding van Jan Hautekiet en de Laatste Show band, en van in het begin waren Mauro, en de heren van Triggerfinger bevestigd. Nu heb ik Triggerfinger wel drie keer bezig gezien op de 'en wat dan' tournee, en ze zijn wel goed in dat soort dingen. Ik had toen al een mental note in mijn hoofd van 'goh, dat zou leuk zijn als Anton mee zou doen', want bij En wat dan had ik hem voor het eerst vlaams horen doen ('t is weer voorbij die mooie zomer) en ik wou er wel meer van horen.

Donderdag in de nieuwsbrief kwam mijn droom uit, en ik kreeg er nog Frank vanderlinden en Mathias Sercu bovenop!! Veel beter kan het niet worden, of ze moeten Milow en Jasper (Steverlinck, niet Erkens) nog zover krijgen om mee te doen..

Nu is het niet zo'n verrassing dat Anton meedoet, een stuk in mijn achterhoofd had hert wel verwacht, maar het is toch nooit zeker, tot je het leest. Liep ik daar donderdagnamiddag met een smile rond op het werk!

Het voordeel is: het is niet over een paar maanden, maar al op 13 september.. tickets zijn besteld en het aftellen is begonnen ;)

Zo Zalig

Het had zo zalig kunnen zijn. Zondag in de vooravond liep via Facebook (dat ik anderhalve dag niet had kunnen checken wegens een zus in huis die de pc opeiste) het bericht binnen dat Anton & The Nephews weeral waren opgeroepen als reddende engel op een festival, ditmaal op Suikerrock.

Suikkerrock, dat is in Tienen. Tienen - Haacht, dat valt qua afstand nogal mee. Vind ik dan, in vergelijking met de andere uithoeken die ze deze zomer/najaar aandoen. Vergeet niet dat het al van juni vorig jaar geleden is. Maar ik las het op het moment dat ze ongeveer het podium gingen betreden, rijkelijk te laat dus. Dat suckt bigtime. Dat is net als een hond een been voor houden dat altijd net buiten zijn bereik ligt. Zo dichtbij, en toch nog geen optie. Ik was pissed. Op mezelf, dat ik nog altijd vast zat aan een begeleider voor de auto, op de zus omdat ze me niet eerder op de pc liet, op thuis omdat ze het weer een belachelijk plan vonden, dan weer op mezelf omdat ik niets kon bedenken waardoor het toch nog kon. Maar bedacht ik plots, suikerrock, dat moeten ze toch wel uitzenden? Op Radio 1, de meest Anton-vriendelijke radio?

Alle andere dagen ja, maar niet gisteren. Voetbal, en het Braambos ja. Stubru: ook noppes. Mnm: noppes. Niks dus, geen noot.

Ik ben nog altijd zwaar teleurgesteld, zo'n kans om ze toch nog eens te kunnen zien :'( :'( en aangezien de blog NOG ALTIJD niet werkt, kan ik ook niet via via nog iets horen hoe het was van gelukzakken die er wel zijn geraakt *again :(*

Het is kinderachtig, dat ontken ik niet, maar het verlangen (daar gaan we weer met die zware woorden) om ze nog eens bezig te zien is ondertussen zo ongelooflijk groot.. Ik kan het echt niet uitleggen..

na de feestjes

De trouw waar ik het hieronder over had, vond gisteren plaats in een zeer minieme en goed weggestoken uithoek van Diest. Een prachtige locatie, dat wel, zeker met de zon die de eerste uren uitgebreid van de partij was. Ik was op voorhand heel heel zenuwachtig, om niet te zeggen dat ik er geen zin in had. Op zo'n koppeltjes-event alleen aankomen, dat zag ik niet zo zitten. Gelukkig stonden alle collega's te wachten en konden we samen toekomen, wat al heel wat goedmaakte. Leuk ook om eens kennis te maken met de wederhelften van al die collega's. De namen kende ik al, maar de gezichten, die kwamen er pas gisteren bij.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben dol op trouws. Van het ogenblik dat ik de bruid in haar geweldige jurk en dito kapsel en ronduit stralend in het oog kreeg, wist ik weer waar ik het voor deed. Voor dat beeld. Voor haar. Om dat te kunnen zien. Ik had het voor geen goud willen missen. Maar ik ga er niet over liegen, ik voelde me op momenten heel erg buitenspel staan. Niet alleen omdat ik geen partner mee had, maar ook omdat je soms gewoon niet mee kunt. Ik had al een kwartier op mijn benen gestaan, dus was het na het feliciteren van de rij hoog tijd om te gaan zitten, maar door dat te doen stond ik wat apart van de andere collega's, tja, daar is dan niets aan te doen.

Een punt op de agenda had me mateloos gefascineerd: een kleine ceremonie. Toen ze aankondigden dat die eraan kwam, wou ik die dan ook voor geen goud missen. Het bleek een soort mis te zijn, maar dan niet in de kerk, maar wel met Rent-a-priest en alle andere noodzakelijke symbolen. Ik kreeg het al lastig bij de teddybeer die prominent op de tafel aanwezig was (ze heeft een kindje uit een vorige relatie) en elke keer dat ernaar werd verwezen, werd het iets meer knipperen. Tot de bruidegom zijn geloften uit moest spreken en vol overtuiging eerst beloofde dat hij een goede papa wou zijn.. Toen werd het wel echt een beetje troebel, en bijlange niet alleen bij mij. Bij de openingsdans ging het weer mis (nu ja, mis..) dat gevoel dat ze allebei uitstraalden, dat rotvast vertrouwen, die stralende glimlach bij beiden, die geborgenheid, thuis komen.. Ik ben er zeker van dat ze heel goed weten wat ze aan elkaar hebben, en ik hoop echt dat het hen lukt.
Ik had het er een beetje moeilijk mee. Zoals ik toen bedacht: ik kan maar hopen dat ik ooit iemand kan vinden waar ik dat allemaal ook bij voel...

Ik ben echt blij dat ik een van de mensen was die die avond/dat moment mochten delen, het heeft toch iets heel speciaals.

intolerant

Het gaat alweer over dat rijbewijs, tenzij deze keer zeer onrechtstreeks. Aangezien ook de mensen in de fitness waar ik elke vrijdagvond en zaterdagmorgen het een en ander meepikken over hoe mijn leven verloopt, weten ze ook daar van het hele 'rijbewijs-debacle'. Dat is soms wel leuk hoor, zoals een paar weken geleden, toen iemand van de vaste zaterdagcrew (paar jaar jonger dan ik) kwam vertellen dat hij de week erna zijn eerste poging rijexamen had, en dat hij niet dacht dat hij zou slagen. Hij kon, zei hij zelf, niet parkeren, wat me verbaasde, want ik dacht dat het typisch iets was wat vrouwen niet lukte.

Vorige week was ik op vakantie, dus kon ik het niet opvolgen, maar zaterdag was ik terug van de partij, en ook de kerel in kwestie kwam in de loop van het uur dat ik daar zat, toe. Tijd dus om eens te checken hoe het was gegaan. Groot was mijn verbazing toen het antwoord op mijn vraag was: ja hoor, eerste poging erdoor. Nu was ik heel blij voor hem dat het was gelukt, maar tegelijkertijd had ik een enorm 'dat is oneerlijk' gevoel. Na slechts een paar uur rijles van de eerste keer slagen, ik kan er voorlopig alleen maar gifgroen van uitslaan en kei-jaloers op worden, wat dus ook gebeurde.

Dat is toch gewoon erg van mezelf? Ik vind het alvast laag gezakt, en het zoveelste bewijs dat het gedoe best maar zo snel mogelijk achter de rug kan zijn, ondertussen..

feestjes..

ja, ik weet het, ik ben hier de laatste tijd redelijk vaak terug te vinden. Het zal toch zo zijn dat veel lezen (lekkere zonovergoten lange weekends) ook veel doet schrijven? Of het zijn gewoon de dingen die me overkomen, wie zal het zeggen.

Vrijdag kreeg ik mijn allereerste trouwuitnodiging. Niet op de naam van mijn ouders, geen familie, maar de eerste aan mij geadresseerde uitnodiging voor een trouw ooit. Het zal trouwens de eerste in een rij zijn, want de eerste trouw in mijn vriendenkring komt er binnen een paar maanden ook aan. Het is grappig om te zien hoe het in de lucht hangt precies: ik ken op dit moment maar liefst 6 koppels met trouwplannen voor 2009 of 2010, op dit moment.. (5 in 2009 nog en 1 in 2010). Als ik de hoop koppels daar nog bijtel die plannen in die richting hebben maar nog niets hebben vastgelegd, kom ik aan een nog hoger aantal.

Het is leuk om mee te dromen.. Wat voor soort kleed zou ik willen, wat voor kleur? welke openingsdans? Wat voor ringen? een grote feest met toeters en bellen of eerder iets intiems, of gewoon zelfs iets simpels? waar zou ik op huwelijksreis willen? Ik vind het heerlijk om mee weg te dromen, ook al is het nog lang niet mijn tijd.

Wat ik me tevoren nog niet had gerealiseerd (en nu ondertussen wel) is dat het heel wat gedoe met zich meebrengt. En dan heb ik het niet over 'oh my god er hangt niets in mijn kleerkast dat chique genoeg is voor zoiets' maar puur praktische dingen. De feest is in een gehucht van een stad hier niet zo heel dichtbij, dus ik heb geen idee waar dat is. Probleem 1: hoe moet ik daar geraken? Het is een collega van het werk, dus ze stelde voor om met iemand anders mee te rijden. Zelf rijden is geen optie want dan moet ik voor 10 u naar huis en dan moet mijn vader ook mee. Not such a good idea. Bovendien staat er niet + 1 of zo op mijn uitnodiging, dus durf ik dat ook niet vragen. Iemand meevragen is dus ook geen optie. De kans dat ik tegen midden juli mijn rijbewijs haal, is niet realistisch.

Dat is nog niet alles, want eens ik daar ben, wordt er een 'walking dinner' voorgeschoteld. Zie je het probleem al komen? juist ja, dat 'walking' zie ik niet zo helemaal zitten. en ik vind het lastig om tegen de bruid te moeten gaan uitleggen dat dat lastig is. Ik ben maar een collega van het werk..

het grootste probleem komt dan toch nog wel na het eten. Want wat hoort er bij een trouwfeest buiten veel en lekker eten? Drinken, dansen en plezier maken. Waarvan ik aan twee van de drie niet meedoe. Maar ik vind het wel lastig om iemand anders te moeten vragen om a) niet veel te drinken (ik weiger mee te rijden met mensen die gedronken hebben) en b) om op tijd te vertrekken of me eerder naar huis te gaan brengen omdat het dans-gedeelte me helemaal niets zegt..

Het is een puzzel, maar de stukjes weigeren voorlopig op een logische manier in elkaar te passen, maar niet gaan zou ik ook jammer vinden, ik zou ze wel willen bewonderen, in dat prachtig kleed en zo gelukkig..

Waarom overkomt mij dat nooit?

dit vind ik een krantenbericht om van te snoepen. Echte nieuwswaarde heeft het misschien niet, maar ik vind het zo'n mooi verhaal..

Dat ik veel te romantisch ben aangelegd zal wel voor niemand die me een beetje kent een verrassing zijn. Maar mijn nuchtere kant zegt dan ook meteen: waarom overkomt dat soort dingen mij nooit?

tis niet alsof de kans niet bestond: ik pendel al een jaar en vijf maanden (wat een eeuwigheid) met lijn vier van en naar het werk, en mij is zoiets toch nog nooit overkomen. Oke, helemaal in het begin was er 'buskerel' maar die verdween de dag nadat hij vol overgave 'Molly Malone' en 'The Wild Rover' had staan zingen aan de bushalte even plots van de lijn als hij gekomen was.

Wat me ook niet overkomt (ook al spendeer ik tijd genoeg in Ierland) is het ontmoeten van een knappe Ier terwijl ik daar op vakantie ben (zie PS. I love you). Ik kom ook geen opties tegen terwijl ik op concerten ben, hoewel dat vaak genoeg gebeurt. Maar ja, mij storen tijdens zo'n concert, daar moet je toch al heel erg de moeite voor zijn. Mijn rij-instructeurs vallen ook niet halsoverkop voor me (Happy-go-lucky) en ook mijn collega's.. nee..(zie zoveel films). Verliefd worden op mensen op het podium, ja, dat is me wel al overkomen, maar in tegenstelling tot Satine, vallen die dan wel weer niet voor mij :) (Moulin Rouge)

Conclusie: dat soort dingen overkomt me dus niet. Verliefd worden in De Efteling dan weer wel, maar wat is daar nu origineel aan. Wat me ook wel overkomt, zijn venten die wel vaker foetsie verdwijnen, liefst nog zonder enige uitleg.

Ik droom af en toe zo wel eens weg, wat het verhaal later zou kunnen zijn.. Only time will tell...

grappig

Het is grappig om mijn laatste post hier te lezen, en dit keer niet omdat de frustratie en irritatie ondertussen voorbij zijn omdat het rijbewijs binnen is. Want niets is minder waar. Poging 4 liep op niets uit vanwege plots zenuw-aanvallen en daarop volgende verkeerde beslissingen bij 2 zo goed als dezelfde kruispuntmomenten. Twee keer verkeerde beslissing genomen, en 'het is jammer maar niet voldoende', vijfde poging. Voor ik die aan mocht vatten nog eens 6 uur verplichte les bij de rijschool, waar ze me ondertussen wel graag zien komen. Deze keer lukte het wel om terug lessen te boeken bij mijn instructrice waar het allemaal mee begon, back in '07. En dat was een verademing. Niet zo leuk als ik had gedacht, maar het hielp wel, ik was op 5e keer beduidend kalmer, wat misschien ook lag aan het feit dat ze vlak voor ik moest vertrekken op de moment dat ik normaal zenuwen krijg, binnenkwam vallen om me even succes te wensen. het is, volgens mij, de beste examenrit tot nu toe. perfecte manoeures (bevestigd door mijn anders toch kritische begeleider ;)) een geweldig parcours, kortom: ik dacht dat het wel moest lukken deze keer. Een keer sloegen de zenuwen toe, toen de examinator zei 'juffrouw, je mag wel een beetje doorrijden hoor'. Laat dat nu exact hetgene zijn wat mijn instructrice ook altijd zei: je moet doorrijden, anders denken ze dat je dat niet durft, en dan krijg je dat rijbewijs weer niet hoor.

Dus deed ik dat, en dan hoor je op het eind van het examen: je hebt heel goed gereden, manoeuvres zijn perfect, je kan echt goed rijden, maar je hebt op gegeven moment teveel gereden in een lange zone dertig, die was nog niet voorbij en je reed daar 40, dat kan ik niet door de vingers zien. Jammer, maar helaas.' en zo zitten we dus aan keer 6. En nee, die is nog niet gepland. Ik wil even rust. Bovendien verliep mijn 18 maanden en moest ik dus eerst laten omzetten na 36 maanden. Heerlijk, zo'n nieuw papier, zonder al die gemiste pogingen erin, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze er niet zijn geweest...

beu beu beu

Ik ben het beu. Echt waar, dik beu. Het mag een vrijheid zijn, zo'n rijbewijs maar voor mij hoeft het stilaan toch niet meer. Zeker niet als het dan toch zoveel voeten in de aarde heeft. Ondertussen zijn we met 'rijlessen' bezig sinds september 07 en sinds deze ochtend zitten we ook al aan poging vier. Die komt er binnenkort aan, dat wel, maar 't is toch al weer de vierde.

En ik heb het er mee gehad, dat dat elk weekend weer datzelfde gezever is, en diezelfde routes. Ik kan de ring rond Leuven als ik zelf achter het stuur zit echt al niet meer uitstaan. Ieder dag moet ik tweemaal voorbij het examencentrum van en naar het werk en ik kijk al principieel de andere kant uit. Ik ben de stress beu, de paniekaanvallen, de onderbroken nachten, de twijfel, de onvermijdelijke vermoeidheid na elke rit en vooral elk examen. Ik ben het gevoel van teleurstelling beu, en alle vragen 'hoe ist gegaan, wat is er misgelopen'. Natuurlijk zijn ze heel lief en goedbedoeld, maar ik heb het er ook mee gehad.

Ondertussen heeft die rijbewijs-grap me ook al ongeveer 2500 euro gekost. Helaas, dat is geen grap. En counting moet ik wel zeggen, want binnekort komt er dus nog eens 36 euro bij, en als ik pech heb, ook nog eens zes uren les. Bye bye verlofdagen op het werk, die gaan er voorlopig ook allemaal aan.

Ik wil er vanaf, ik wil er een streep onder trekken, maar vanaf wanneer beslis je 'nu is het genoeg geweest?' en zeker in mijn geval? Ik weet het niet, maar ik heb zo'n voorgevoel dat we er dicht bij zijn. En ondertussen doen we doen, steeds maar meer tegen de goesting..

update

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens iets heb gepost, ik weet het. Algemeen gesproken zijn daar twee redenen voor:
- veel te veel te doen
en - niet teveel te vertellen hebben.
Maar als je lang genoeg spaart, kan je toch wel het een en ander bijeenbrengen. Bij deze dus een kleine update.

- ik ben al meer dan een jaar aan het werk. Het vliegt, zo'n jaar.
- Ik heb geen goeie voornemens gemaakt dit jaar. In tegenstelling tot vorige jaren, maar ze kwamen toch nooit uit. Niet nuttig dus.
- Anton Walgrave en Arid zijn momenteel beide op tournee, en ik heb niet genoeg tijd om zo vaak te gaan kijken als ik zou willen. Maar prachtig, dat wel.
- Het rijbewijs is nog steeds niet in orde. binnekort zes uur lessen en poging drie
- ik ga op vakantie! Tis maar vier dagen, en pas in juni, en niet met het gezelschap dat ik zou willen, maar kom. Vakantie naar het zalige Dublin in de solden, zalig.
- in Mei neem ik deel aan een congres in Gent, en ik werk nog aan een ander thesis-gerelateerd artikel..
- Eerste semester Frans jaar drie zit er op, al was het niet zo goed als ik had gehoopt.
- Ik heb valentijn ook dit jaar overleefd! Applaus voor mezelf. Mental Note to self: romantische boeken ontlenen uit de bib is niet zo'n goeie afleidingsmethode.
- Heb ondervonden dat ik aan een paar dingen zwaar verslaafd ben, probeer af te kicken maar het valt niet mee.
- Ik weet niet wat het is met al die trouwkriebels in the air, maar het is wel geweldig om te volgen.
- toch nog even reclame maken: de akoestische tournee van Arid is hun beste show ooit (en na tien jaar heb ik wel vergelijkingsmateriaal) en en en ik ga woensdag voor de tweede keer kijken (en meteen ook de laatste :s)
- ik zou graag nog eens weten hoe het voelt om uitgerust te zijn.