intolerant

Het gaat alweer over dat rijbewijs, tenzij deze keer zeer onrechtstreeks. Aangezien ook de mensen in de fitness waar ik elke vrijdagvond en zaterdagmorgen het een en ander meepikken over hoe mijn leven verloopt, weten ze ook daar van het hele 'rijbewijs-debacle'. Dat is soms wel leuk hoor, zoals een paar weken geleden, toen iemand van de vaste zaterdagcrew (paar jaar jonger dan ik) kwam vertellen dat hij de week erna zijn eerste poging rijexamen had, en dat hij niet dacht dat hij zou slagen. Hij kon, zei hij zelf, niet parkeren, wat me verbaasde, want ik dacht dat het typisch iets was wat vrouwen niet lukte.

Vorige week was ik op vakantie, dus kon ik het niet opvolgen, maar zaterdag was ik terug van de partij, en ook de kerel in kwestie kwam in de loop van het uur dat ik daar zat, toe. Tijd dus om eens te checken hoe het was gegaan. Groot was mijn verbazing toen het antwoord op mijn vraag was: ja hoor, eerste poging erdoor. Nu was ik heel blij voor hem dat het was gelukt, maar tegelijkertijd had ik een enorm 'dat is oneerlijk' gevoel. Na slechts een paar uur rijles van de eerste keer slagen, ik kan er voorlopig alleen maar gifgroen van uitslaan en kei-jaloers op worden, wat dus ook gebeurde.

Dat is toch gewoon erg van mezelf? Ik vind het alvast laag gezakt, en het zoveelste bewijs dat het gedoe best maar zo snel mogelijk achter de rug kan zijn, ondertussen..