Het had zo zalig kunnen zijn. Zondag in de vooravond liep via Facebook (dat ik anderhalve dag niet had kunnen checken wegens een zus in huis die de pc opeiste) het bericht binnen dat Anton & The Nephews weeral waren opgeroepen als reddende engel op een festival, ditmaal op Suikerrock.
Suikkerrock, dat is in Tienen. Tienen - Haacht, dat valt qua afstand nogal mee. Vind ik dan, in vergelijking met de andere uithoeken die ze deze zomer/najaar aandoen. Vergeet niet dat het al van juni vorig jaar geleden is. Maar ik las het op het moment dat ze ongeveer het podium gingen betreden, rijkelijk te laat dus. Dat suckt bigtime. Dat is net als een hond een been voor houden dat altijd net buiten zijn bereik ligt. Zo dichtbij, en toch nog geen optie. Ik was pissed. Op mezelf, dat ik nog altijd vast zat aan een begeleider voor de auto, op de zus omdat ze me niet eerder op de pc liet, op thuis omdat ze het weer een belachelijk plan vonden, dan weer op mezelf omdat ik niets kon bedenken waardoor het toch nog kon. Maar bedacht ik plots, suikerrock, dat moeten ze toch wel uitzenden? Op Radio 1, de meest Anton-vriendelijke radio?
Alle andere dagen ja, maar niet gisteren. Voetbal, en het Braambos ja. Stubru: ook noppes. Mnm: noppes. Niks dus, geen noot.
Ik ben nog altijd zwaar teleurgesteld, zo'n kans om ze toch nog eens te kunnen zien :'( :'( en aangezien de blog NOG ALTIJD niet werkt, kan ik ook niet via via nog iets horen hoe het was van gelukzakken die er wel zijn geraakt *again :(*
Het is kinderachtig, dat ontken ik niet, maar het verlangen (daar gaan we weer met die zware woorden) om ze nog eens bezig te zien is ondertussen zo ongelooflijk groot.. Ik kan het echt niet uitleggen..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten