Gisteren was het 25 januari. Een dag als alle andere. En toch voor mij niet helemaal. Weet je nog waarom? (tip, je kan even gaan spieken in een post of drie geleden)
Juist ja, gisterenavond speelde Anton Walgrave met zijn band de try out in het stuk - café en ja hoor, ik was er bij. Het voelt nog altijd alsof ik iets deed wat niet hoorde, daar zijn terwijl ik examens had. Maar ik ben heel blij dat ik ben gegaan. Van de drie try-outs die ik gezien heb van zijn nieuwe plaat, was dit zonder twijfel de beste. Ok, technisch floot er hier en daar nog wel wat en piepte er nog wel es een micro, maar de nummers op zich stonden er. Ik heb ze eerst akoestisch ontdekt, Anton solo in Herent. Dan was er de try out in Alegria en nu dus het stuk - cafe. Het is net of ik alle sferen es heb gehad: intiem solo met akoestische gitaar, luid rockend met band en dan gisteren, iets er tussen in. En dat was volgens mij het mooist. Die beoordeling kan er ook mee te maken hebben gehad dat er een paar nieuwe nummers op het programma stonden. Zo heb ik voor het eerst (bewust) kennis gemaakt met 'Lost Soul', de eerste single. Een heel mooi nummer vond ik. Tussendoor heb ik volgens mij ook nog wel een tekstaanpassing of zo gemerkt bij een paar nummers, maar dat was wel leuk. Prijs voor het mooiste nummer gaat zonder twijfelen naar 'U-turn', dat (hoe kan het ook anders) helaas niet op de cd zal staan. Jammer, zeer jammer. Ik werd er stil van.
Naar het einde van het concert kwam waarom ik stiekem had zitten wachten: meer cdinfo. De plaat zou nu dus (na 3 jaar) eindelijk af zijn, en Frank Vander Linden zat achter de knoppen. Ze verschijnt op 4 april, en die avond is er ook de voorstelling in het Depot. Die avond wens ik dus niet te worden gestoord en kunt u me daar vinden. Ticket is al besteld.

Nu terug naar de o zo harde realiteit. Examens. Morgen paperbespreking, en zaterdag open boek examen Amerikaanse. Help. Duimen wordt zeer op prijs gesteld.

beste (debuut)plaat van 2006

Hier volgt dan eindelijk mijn eigen,totaal persoonlijke review van Milow's debuutplaat. De titel mag al een goede aanduiding zijn welke richting het zal uitgaan want ik vind 'The Bigger Picture' inderdaad de beste debuutplaat van 2006.
Natuurlijk is 2006 nog maar net bezig en lijkt dat dus waarschijnlijk heel erg overroepen, maar als het gaat om een plaat waar je al drie jaar op zit te wachten, kan het toch wel vind ik.

Milow (en ik als dankbaar publiek) heeft al een hele weg afgelegd. De eerste keer dat ik Jonathan (ja hoor, hij heeft ook een naam zoals u en ik, meer nog, hij studeert en thesist ook zoals u en ik) zag optreden was in de schauw van grote held en grote naam Tom Helsen. Ik kwam eigenlijk alleen voor Tom, want van de anderen had ik nog nooit gehoord.
Die intresse was snel aangevuld met een intresse voor Milow toen hij als soundcheck 'Holiday in Spain' van Counting Crows inzette, toevallig een van mijn favo-nummers. Veel meer heb ik niet nodig en ik heb tijdens zijn nummers gewoon met open mond zitten luisteren. Die stem was compleet raak en aan de stilte te horen die er toen viel in het stuk-cafe was ik niet alleen met dat gevoel.
Sindsdien stond ie hoog op mijn lijstje favorieten en probeerde ik zijn demo te bemachtigen en hem regelmatig aan het werk te zien. Ik voelde aan mijn kleine teen dat zijn deelname in de RockRally niet ongemerkt voorbij zou gaan, maar ik had alleen gehoopt dat het niet door die gitaar was geweest. Het moment was voor mij absoluut Thunderroad, Bruce Springsteen - cover. Als ik me goed herinner was ie toen beetje hees en dus klonk dat iets rauwer, puur kippevel.
Milow blijft maar groeien want vrijdag heb ik dus zuurverdiende centjes uitgegeven aan zijn eerste cd. Goed besteedde centjes als je het mij vraagt, maar ik moet eerlijk zijn dat ik over milow niet echt objectief kan zijn.
Mijn favoriete song krijgen we meteen als opener. 'Born in the eighties'. Wauw. Dat nummer laat me sinds vrijdag niet meer los. Ik vermoed dat de tekst er voor een deel tussen zit, maar ook die manier van zingen is weer zo iets minder perfect dan de andere nummers en dat maakt het voor mij net aangrijpender.
Mijn mp3-speler heeft een voorkeur voor 'Landslide', het tweede nummer van de cd, en ik betrap me tussen het studeren door al op het meezingen ervan. 'You don't know' is een oude bekende, en voor zover ik kan horen is er niet zoveel veranderd, wat ik ook niet erg vind want ik vond het nummer zo al meer dan ok.
De tekst van 'Stepping Stone' is heel mooi en vooral het ritme vind ik aanstekelijk. Ga nu niet aan Spaanse dingen denken, maar ik krijg altijd zo zin om mee te neuriëen, zeker het refrein leent zich daarvoor uitstekend.
'Excuse to Try' is een plakker. Die krijg ik na een luisterbeurt voor de rest van de dag niet uit mijn hoofd. Hetzelfde geldt voor 'one of it', al kan dat gewoon een gevoel zijn omdat die single regelmatig op de radio voorbijkomt. Net als 'Silver Game' is dat een nummer dat nog op de demo stond. Anders dan bij 'one of it' zijn bij deze nummers wel wat veranderingen doorgevoerd. Het handgeklap bij 'one of it' vind ik zeer geslaagd, doet me zo'n beetje aan (daar zijn ze weer) Hanginaround van Counting Crows denken, maar dat vind ik een heel gezellig nummer. Ik heb de indruk dat 'Silver Game' het meest veranderd is, en dan vooral op tekstueel vlak. Af en toe doe ik eens een poging om mee te zingen en dan merk ik toch regelmatig op dat de tekst die door de jaren in mijn hoofd is komen te zitten niet helemaal meer klopt..

mijn tweede persoonlijke favoriet is ' little more time'. Helaas kan ik niet echt uitleggen waarom. Bij de eerste beluistering van de plaat is dat nummer me opgevallen en dat blijft het doen.
puur kippevel, iedere keer opnieuw. Een klein liedje met veel effect.
'just like your eyelash didn't get far..'

twee adviezen wil ik toch nog meegeven:
-ga milow live ook es beluisteren. Echt waar, ik vind hem live echt nog beter dan op plaat, dus zeker doen.
-beluister de plaat lekker egoïstisch. Wat ik daarmee bedoel is dat ik vind dat de liedjes nog beter tot hun recht komen wanneer je ze beluistert via mp3- of cdspelers, met zijn stem die ergens tussen je twee oren zweeft. Als je ze beluistert via pc of via gewone stereo gaan er sommige kleine nuances verloren vind ik, en die maken de nummers net aangrijpender.

'instead of a future i got a guitar'.. volgens mij klopt het niet. Volgens mij gaat die gitaar nog een mooie toekomst brengen..

witte beer met bosbessenjam

een mens komt zo nog wel eens voor verrassingen te staan op een examen. Zo maakte ik vanmorgen op pagina twee van mijn examen kennis met witte en bruine beer. Bruine beer werd in de loop van het verhaal wit (mayonaise) en witte beer werd paars (bosbessenjam). Het eerste waar ik toen aan dacht was: zou Dash dat ook witter dan wit wassen?
Ik was er met andere woorden helemaal klaar voor. Een pagina verder ontmoette ik dan Steven die ik hielp met het oplossen van een vraag over russische vertalingen van kinderboeken. Mijn uiteindelijke selectie was volgens mij een perfecte weerspiegeling van mijn persoonlijke leesgeschiedenis in mijn werkje.. tja, een mens kent nu eenmaal zijn favoriete auteurs en boeken toch het best nietwaar en dat is toch exact wat je nodig hebt om te motiveren?

Verder kan ik er niet veel over kwijt. Mijn ma begrijpt niet hoe een mens niet kan weten of het goed of slecht ging, maar ik heb geen gevoel dat overhelt naar een van de twee kanten dit keer. We zien wel, daar moeten ze het mee doen. en jullie dus ook :)

Dit was de aftrap van de echte, officiële examenperiode. Nog 6 keer zal hier een gelijkaardig bericht verschijnen. Het eerst volgende komt er vrijdag aan, over examen nummer twee: Shakespeare.

ik neem weer plaats op een van de tribunes van The Globe en ga genieten van Romeo and Juliet zoals het toen werd opgevoerd (ideaal toch, met al die romantiek in de lucht in januari..)

"Good night, good night!
parting is such sweet sorrow,
That I shall say good night till it be morrow." (http://www.online-literature.com/shakespeare/romeo_and_juliet/10/)

ik heb een hekel aan examenperiodes. Ik weet niet hoe het komt, maar op een of andere manier vallen alle leuke dingen in de periode december-jaruari-februari altijd in de examenperiode. De release van Milow's debuutalbum en bijhorende cd voorsteling had ik al eerder verwenst, en sinds gisteren is het nog erger geworden. Regelmatige lezers of mensen die me ook echt kennen weten hoe hoog Anton Walgrave op mijn lijstje van artiesten staat. Mensen die mij kennen weten daarenboven ook dat ik al drie jaar zit te wachten op zijn volgende plaat. Die zit er gelukkig aan te komen, en daarvoor doet Anton met groep een aantal try-outs. Ik had er tot dusver drie ontdekt: in Gent, Oostende en Antwerpen. Gisterenavond kreeg ik mail dat er zes zijn in totaal. Er kwam nog een concert bij in Leuven, Geel en Kortrijk.

u leest het goed ja, in Leuven. Daar zou ik heel blij mee moeten zijn (en dat ben ik ook) ware het niet dat het in het midden van de examens valt.. 25 januari om precies te zijn. Het gaat door in het stukcafé en het is nog gratis ook. Gewoon gemeen vind ik dat.
Ik heb al geluk in die zin dat ik niet de dag erna of zo examen heb. De vraag is nu, en daar heb ik jullie hulp voor nodig, ga ik of ga ik niet? Ik weet van mezelf dat ik niet meer rationeel denk daarover dus ik geef jullie de feiten en dan zou ik graag horen wat jullie zouden doen. Typisch weegschaal-gedrag naar het schijnt, meningen verzamelen en op basis daarvan een beslissing maken.

Het gaat dus door op 25 januari (volgnde examen 27 januari paper Mod. en 28 januari Amerikaanse)
Het gaat door in het Stuk (best wel een eindje te voet, en 's avonds alleen weer naar huis?)
het begint om 22u (wanneer dan gedaan? rond half 12 schat ik)
het is gratis
en het is Anton :)

dus, meningen altijd welkom..
Ook welkom zijn mensen zonder examens die gaan en me achteraf verslag willen uitbrengen
of mensen die 's avonds chaperonne willen spelen (van Stuk naar Blijde inkomsstraat)

bedankt!

Down and out

misshien een kleine waarschuwing aan het begin van dit stukje: wat nu volgt is nogal persoonlijk en emotioneel. Wie daarin niet is geintereseerd kan deze post beter gewoon overslaan.

Het zijn examens en da's voor iedereen wel een heel stressy periode. Voor mij ook en dit jaar nog een beetje meer dan anders omdat ik iets te veel hooi op mijn vork genomen heb met zeven vakken. Maar soit, het is nu zo en ik moet er door.
Dat kan op zich geen probleem zijn denk een mens dan, en je begint vol goeie moed te blokken. Eerste hindernis: drie papers die blijkbaar het moeilijk maken om je op iets anders te concentreren. De paper jeugdliteratuur moest vandaag binnen en heb ik gisteren binnengebracht, dus das al een zorg minder. Was ik toch wel even vergeten hoe irritant mijn familie soms kan zijn. Mijn vader staat er op om alles wat ik schrijf na te lezen, en staat er ook nog eens op dat zus alles naleest (is al afgestudeerd en heeft altijd briljante resultaten gehaald dus die kent er meer van dan ik).
Op zich heb ik daar geen problemen mee. Ik weet van mezelf dat ik niet zo goed tegen kritiek kan ook, dus ik hield mijn hart al vast voor dinsdagavond toen zus papers had gelezen. Het begon al goed, want ik hoorde ze in de keuken al tegen pa zeuren over de kwaliteit van mijn paper. Aan tafel werd het (natuurlijk) nog erger, toen ging het in de richting van: 'je moet echt wel van tweede zit houden dat je zo zeker wil zijn dat je het weer mag doen dit jaar'. 'Je geeft er gewoon niks om he?' en zo verder. You get the picture.
Op zo'n momenten sta ik echt, sorry, op punt om te ontploffen. Ik was in november al met mijn papers bezig, in de hoop ze op tijd af te krijgen. Maar in de schaduw van briljante zus verbleek ik gewoon altijd, dat is gewoon verloren moeite. Na twee uur geschreeuw aan tafel overwoog ik serieus om er gewoon mee te stoppen (wat ze ook voorstelden) en wou ik gewoon weg. Het is een eeuwenoud probleem hoor. Ik sta bekend als de zus die er weinig voor doet, en er niks om geeft dat ze tweede zit heeft, of een jaar moet overdoen. Sorry, maar mensen die zo denken, kennen mij niet. Of ze hebben mijn reacties niet gezien de twee keren dat die verdicten vielen. Maar tegen dat oeroude, vastgeroeste geloof ingaan heeft gewoon geen zin.
Op die moment was ik ook nog steeds ziek. Dat helpt de blok ook niet vooruit. Na het mislopen van oudjaarsnacht toen ik om 1u al weer doodziek thuis was, blijft er iets me parten spelen. Ik loop niet voor niets rond met twee knoerten van koortsblaasjes op mijn linkerbovenlip. (heel handig, dat kan ik je wel vertellen)
Ook 2 janauri speelde mijn maag op en op de bovengenoemde dag des oordeels deden mijn keel, hoofd en nek ongelooflijk pijn, wat mijn weerbaarheid tegen de beschuldigingen niet verhoogde.
Op zo'n momenten heb ik maar een ding nodig, en das iemand die effe in me gelooft. Iemand die effe zegt van 'hey meid, je hebt er keihard voor gewerkt, het komt wel goed'. Iemand waar ik dat allemaal effe kan bij vergeten.
Maar die post staat nog open. Iemand?