Het hoeft ook niet altijd over mij te gaan, dus hebben we het vandaag even over iemand anders. Tom Helsen met name. Gisteren gaf hij een try out voor zijn nieuwe theatertour in Kessel-lo, en ik was wel eens nieuwsgierig. Bovendien was mijn humeur de afgelopen weken niet om over naar huis te schrijven en dat betekent maar een ding: mijn concertkriebels speelden op. De try out kwam dus wel op een goed moment.
Even achtergrondinfo: Tom Helsen en ik dat heeft een hele tijd goed gegaan, muzikaal gezien. Ik heb al zijn platen tot en met More than Gold, en daarna ben ik me op Anton Walgrave gaan toeleggen en hem wat uit het oog verloren. Natuurlijk heb ik 'easy' en 'sun in her eyes' genoeg op de radio horen passeren, maar Tom Live, dat was geleden van Music for life 06, denk ik. Voor zover dat dan al meetelt..
Wat me direct opviel: hij mag er nog altijd wezen :) Die ogen doen het nog steeds, en die zonnebril, het had wel iets. Het gaf hem zo'n zweempje arrogantie, maar net niet teveel om tegen te werken. Zijn achterkant heb ik ook regelmatig mogen bewonderen, en ook die mocht er zijn , maar teveel is teveel :) De tshirt zag er ook wel uit alsof hij een paar maten in de breedte was uitgelebberd, maar tzal vandaag in de AB wel beter zijn geweest (hoop ik)
Soit, back to the music. Ik had voor de try out nog niets van '5-0' gehoord, dus was ik zaterdagnamiddag even in de Fnac binnengewipt en daar stond ie toch wel ter beluistering zeker. Even door de nummers gebladerd, en ik hoorde genoeg piano en genoeg Tom Helsen om ze ook meteen mee naar huis te nemen (13.50 slechts!) De rest van de namiddag dus op repeat gestaan. Ik ben blij dat ie terug is gaan rocken, 'Sun in her eyes' vond ik toch een klein beetje flauw. Geweldig aanstekelijk, dat wel hoor, maar toch. 'Shades' de eerste keer op stubru had toch meer impact.
Tom live op een podum zien, dat heeft nog veel meer impact. Ik was com-pleet vergeten hoe goed die zingt... Een plaat is een ding, maar het live bewijzen nog iets heel anders, wel Tom doet het. Zeer overtuigend. Ook al zijn de nummers heel anders, het voelt nog altijd als Tom Helsen aan. De nieuwe nummers gingen dan ook goed samen met 'When Marvin Calls' en nog een oudje dat ik even kwijt ben.
Ze rockten beduidend meer, maar dat mocht ook wel eens. Het doet voor mij wel nog vreemd aan dat hij op zijn oude nummers na bijna de hele tijd gitaarloos op het podium staat, na al die jaren 'Tom en zijn gitaar'. Ik ben grote fan van de piano-invloed, maar dat zal wel niemand verbazen.. 'Easy' was zo kippevel gewoon.
Sophisticated Lover moest hij helaas zonder Marie brengen en ik vond het niet erg. Persoonlijk vind ik de stem van Marie bij niet veel mannenstemmen passen (zie het duet met Jasper voor de Hilfingersessions) en hij bracht het er alleen ook prachtig van af. 'Sober' vond ik ook weer prachtig. Ik denk dat het de bedoeling was om live en de plaat wat op elkaar af te stemmen en dat is prachtig gelukt. Bij 'Angelina Jolie' kwam de xzylofoon boven en dat is zo'n geweldige toevoeging.. Ze hebben er daarna nog een of twee nummers meegedaan, maar die ben ik even kwijt. 'Numbers and figures' was mijn favoriet op de plaat, en ook live blijft het bovenaan staan. Bij de groepnummers (die dus rocken) had ik alleen zo het gevoel dat Tom zo'n beetje zijn plaats zocht, niet gewoon van het gitaarwerk aan Jelle en Tom over te laten. Bewijs: hij vergat een keer of twee zijn gitaar mee op podium te brengen :)
Korte samenvatting: Tom Helsen is een geweldig zanger. Geloof me. Hij ging (geef het vooral zelf toe) ergens vals, maar voor de rest niets op aan te merken. De nieuwe nummers werken, bij mij vooral die met de piano (dank u voor de inbreng, David) en ik ben heel blij dat ik hem nog eens heb gezien. Was het even vergeten. Geheugen is weer opgefrist voor 'n tijdje. Toch een kritische bemerking: Geen bisnummers? Voor Regi van Milk inc? Laat die mensen in het sportpaleis dan gewoon even wachten, weten zij veel.
en o ja, een vent die een nummer van Madonna om kan zetten tot het klinkt als eentje dat hij zelf maakte en gewoon vergat op de plaat te zetten.. chapeau.
zondag, september 28, 2008
zondag, september 21, 2008
dinsdag, september 09, 2008
klein liedje
Soms wil het allemaal niet lukken
En wordt het je veel te veel
Wat doe je dan?
Wat wil je dan?
Waarom droom je nu toch weer?
Dat droombeeld van een echte vriendschap
Drijft maar altijd verder weg
Je gaat tekeer, maar je komt niet vooruit
Daar is dat droombeeld weer.
(...)
(Mama's Jasje - God in Frankrijk)
En wordt het je veel te veel
Wat doe je dan?
Wat wil je dan?
Waarom droom je nu toch weer?
Dat droombeeld van een echte vriendschap
Drijft maar altijd verder weg
Je gaat tekeer, maar je komt niet vooruit
Daar is dat droombeeld weer.
(...)
(Mama's Jasje - God in Frankrijk)
er zit een vraagje in mijn hoofd..
..en het wil er maar niet uit. Dus laat ik het maar los:
Wat zien mensen als ze mij zien? Wat denken mensen als ze me passeren of tegenkomen op straat? Wat zien zij anders dan ik zie? Zien ze iets anders dan ik zie? en wat dan? Hoe kom ik dan wel over op anderen (volslagen vreemden of zelfs niet)
Wat zien ze?
Wat zien mensen als ze mij zien? Wat denken mensen als ze me passeren of tegenkomen op straat? Wat zien zij anders dan ik zie? Zien ze iets anders dan ik zie? en wat dan? Hoe kom ik dan wel over op anderen (volslagen vreemden of zelfs niet)
Wat zien ze?
maandag, september 01, 2008
on my mind (reprise)
Geplaatst door icecreamprincess op juli 23, 2008
There is only one thing on my mind de laatste week en half:
Heath Ledger
Het zal wel niemand verbazen die eind januari in mijn buurt vertoefde, want toen was het ook al zo erg. En ja, het begon vorige week met de reclame voor de nieuwe batman op Stubru. Die reclame passeerde wel heel vaak op het moment dat ik me tussen soezen en dromen bevond, en op dat moment ben je daar net vatbaar voor zeker? Ik weet zeker dat er een zin in die reclame door Heath werd gezegd en daarvan alleen al kreeg ik het gewoon koud. Van indrukwekkend gesproken. Toen stond mijn besluit al vast: ik ging Heath’s laatste cinematografisch wapenfeit gewoon bekijken. Voor iemand die geen batmanfan is, niet houdt van actiefilms, Christian Bale niet knap genoeg vindt om daarvoor te gaan kijken en in haar hele leven mssch twee Batman film heeft gezien (die met Mr freeze en batman en robin) is dat dus niet zo vanzelfsprekend. Heb ondertussen ook een stuk van de trailer gezien en kon het gevoel van ‘oh my god’ toch niet onderdrukken. Oh my god in de zin van ‘doe normaal’, ‘dit is totaal niet realistich’. Maar toch. De prestatie van Heath wordt zo bejubeld, dat ik ze toch eens wil aanschouwen.
en het geluk is helemaal met mij. De filmzaal om de hoek speelt hem, vanaf vandaag, en dat zelfs op de normale uren. Ik ga gaan. Weet alleen nog niet wanneer. en ook niet of ik alleen ga gaan. Misschien maar best, als er gesnotter aan te pas komt. En die kans is groot.
Ik was precies ook niet de enige die met Heath in mijn hoofd zat. Ik bladerde vrijdag rustig door de Humo, en mijn oog viel op zaterdag op VT4: Cassanova. Toeval? Toeval bestaat niet, en zeker niet in televisieprogramma - programmaties. Mijn vader zegt dat, en hij kan het weten.
Het kwam wel heel mooi uit. en goh, wat raar. Ik had het wel verwacht, maar toch. Een deel van mijn hoofd zegt dan ‘hij is dood, dat weet je toch al lang’ en het andere deel zegt ‘daar staat ie, daar is ie, hij praat, kijk dat hoor je toch? en tussendoor ook ‘mm’.. Dus het zou wel es verwarrend kunnen worden, daar in de cinema en in mijn hoofd..
other things on my mind: Gentse feesten, Arid, weekend (hoe lang nog??), afgelopen maandag in Brugge (:)), Oostende (TAZ), verjaardagen, ‘P.S. I love you’ (de dvd), ‘thank you for the memories (het boek), Cookie dough ijs, topjes en zomerrokjes, verwachte zonnestraaltjes, de stapel werk die nog wacht op mijn bureau, het aantal uren dat ik nog heb voor ik moet gaan slapen, een verloren gevlogen vlinder hier en daar en some bastards I would like to send to go live with the Daleks.
There is only one thing on my mind de laatste week en half:
Heath Ledger
Het zal wel niemand verbazen die eind januari in mijn buurt vertoefde, want toen was het ook al zo erg. En ja, het begon vorige week met de reclame voor de nieuwe batman op Stubru. Die reclame passeerde wel heel vaak op het moment dat ik me tussen soezen en dromen bevond, en op dat moment ben je daar net vatbaar voor zeker? Ik weet zeker dat er een zin in die reclame door Heath werd gezegd en daarvan alleen al kreeg ik het gewoon koud. Van indrukwekkend gesproken. Toen stond mijn besluit al vast: ik ging Heath’s laatste cinematografisch wapenfeit gewoon bekijken. Voor iemand die geen batmanfan is, niet houdt van actiefilms, Christian Bale niet knap genoeg vindt om daarvoor te gaan kijken en in haar hele leven mssch twee Batman film heeft gezien (die met Mr freeze en batman en robin) is dat dus niet zo vanzelfsprekend. Heb ondertussen ook een stuk van de trailer gezien en kon het gevoel van ‘oh my god’ toch niet onderdrukken. Oh my god in de zin van ‘doe normaal’, ‘dit is totaal niet realistich’. Maar toch. De prestatie van Heath wordt zo bejubeld, dat ik ze toch eens wil aanschouwen.
en het geluk is helemaal met mij. De filmzaal om de hoek speelt hem, vanaf vandaag, en dat zelfs op de normale uren. Ik ga gaan. Weet alleen nog niet wanneer. en ook niet of ik alleen ga gaan. Misschien maar best, als er gesnotter aan te pas komt. En die kans is groot.
Ik was precies ook niet de enige die met Heath in mijn hoofd zat. Ik bladerde vrijdag rustig door de Humo, en mijn oog viel op zaterdag op VT4: Cassanova. Toeval? Toeval bestaat niet, en zeker niet in televisieprogramma - programmaties. Mijn vader zegt dat, en hij kan het weten.
Het kwam wel heel mooi uit. en goh, wat raar. Ik had het wel verwacht, maar toch. Een deel van mijn hoofd zegt dan ‘hij is dood, dat weet je toch al lang’ en het andere deel zegt ‘daar staat ie, daar is ie, hij praat, kijk dat hoor je toch? en tussendoor ook ‘mm’.. Dus het zou wel es verwarrend kunnen worden, daar in de cinema en in mijn hoofd..
other things on my mind: Gentse feesten, Arid, weekend (hoe lang nog??), afgelopen maandag in Brugge (:)), Oostende (TAZ), verjaardagen, ‘P.S. I love you’ (de dvd), ‘thank you for the memories (het boek), Cookie dough ijs, topjes en zomerrokjes, verwachte zonnestraaltjes, de stapel werk die nog wacht op mijn bureau, het aantal uren dat ik nog heb voor ik moet gaan slapen, een verloren gevlogen vlinder hier en daar en some bastards I would like to send to go live with the Daleks.
almost famous (reprise)
Geplaatst door icecreamprincess op juli 8, 2008
Ik word zowaar stilaan beroemd op mijn tweede blog… De blog die dus niet van mij is, niet over mij gaat maar door mij wel, al zeg ik het zelf, geweldig up-to-date gehouden wordt. Als ik die blog aanvul, vergeet ik altijd volledig dat dat ding ook door andere mensen gelezen wordt. Toegegeven, Anton Walgrave zijn fans zullen niet met zoveel zijn (helaas) maar af en toe kom ik er hier en daar toch eentje tegen. En zo groot dat mijn verbazing dan is als die me ‘herkennen’.
Vanmorgen weer. Blijkbaar hebben ze in de libelle ergens in mei de nieuwe plaat van Anton besproken. Ik lees elke week trouw de libelle,zij het met wat vertraging, want ze komt bij moeke toe, wordt daar door zo’n vier mensen gelezen en komt nadien bij ons terecht waar mijn ma, mijn zus en ik hem nog eens helemaal uitpluizen. Behalve die Libelle dan (die van 8/5, anyone?). Hoe ik dan weet dat de plaat er in besproken werd? Door een post op het forum van Libelle. En als Anton in de libelle staat, dan wil ik toch graag weten wat ze er van zeggen. Dus heb ik gisteren de dame in kwestie een berichtje gestuurd. Kreeg ik een berichtje terug
‘Bij het lezen van de naam Babs begon direct een belletje te rinkelen.
Bezoek regelmatig de site van Anton Walgrave en de link naar de uwe. ‘
Deels is dat zo leuk. Ik word gelezen!! Voor iemand die soms chronisch aandacht zoekt, is dat een leuke gedachte. Anderzijds zou ik dat ding, zelfs als niemand het las, nog up to date houden. Iets nieuws ontdekken is zo hard kicken.. Langs de andere kant vind ik dat wel raar, het idee gelezen te worden. Dat wil zeggen dat ik (onbewust?) vanaf nu een lezerspubliek in mijn achterhoofd ga hebben?
Wat ik me dan ook (al lang) afvraag maar nooit echt durf te vragen (of gewoon nooit echt de kans toe heb) is hoe het dan als artiest moet zijn. Anton kent me, Anton ziet mijn reacties op die nummers meestal tijdens een concert en wat ik ervan vind heb ik ook overal al wel uitgebreid neergeschreven. Hoe zou dat voelen? Hoe raar is dat om dan iemand te spreken na een concert die helemaal in de wolken is van iets wat jij hebt gedaan, geproduceerd, dat je daar dus verantwoordelijk voor bent, dat dat dankzij jou is dat ze eruit ziet alsof ze de concurrentie aan kan gaan met de zon op een zomerse dag van meer dan 30 graden..
Dat vraag ik me wel eens af..
Ik word zowaar stilaan beroemd op mijn tweede blog… De blog die dus niet van mij is, niet over mij gaat maar door mij wel, al zeg ik het zelf, geweldig up-to-date gehouden wordt. Als ik die blog aanvul, vergeet ik altijd volledig dat dat ding ook door andere mensen gelezen wordt. Toegegeven, Anton Walgrave zijn fans zullen niet met zoveel zijn (helaas) maar af en toe kom ik er hier en daar toch eentje tegen. En zo groot dat mijn verbazing dan is als die me ‘herkennen’.
Vanmorgen weer. Blijkbaar hebben ze in de libelle ergens in mei de nieuwe plaat van Anton besproken. Ik lees elke week trouw de libelle,zij het met wat vertraging, want ze komt bij moeke toe, wordt daar door zo’n vier mensen gelezen en komt nadien bij ons terecht waar mijn ma, mijn zus en ik hem nog eens helemaal uitpluizen. Behalve die Libelle dan (die van 8/5, anyone?). Hoe ik dan weet dat de plaat er in besproken werd? Door een post op het forum van Libelle. En als Anton in de libelle staat, dan wil ik toch graag weten wat ze er van zeggen. Dus heb ik gisteren de dame in kwestie een berichtje gestuurd. Kreeg ik een berichtje terug
‘Bij het lezen van de naam Babs begon direct een belletje te rinkelen.
Bezoek regelmatig de site van Anton Walgrave en de link naar de uwe. ‘
Deels is dat zo leuk. Ik word gelezen!! Voor iemand die soms chronisch aandacht zoekt, is dat een leuke gedachte. Anderzijds zou ik dat ding, zelfs als niemand het las, nog up to date houden. Iets nieuws ontdekken is zo hard kicken.. Langs de andere kant vind ik dat wel raar, het idee gelezen te worden. Dat wil zeggen dat ik (onbewust?) vanaf nu een lezerspubliek in mijn achterhoofd ga hebben?
Wat ik me dan ook (al lang) afvraag maar nooit echt durf te vragen (of gewoon nooit echt de kans toe heb) is hoe het dan als artiest moet zijn. Anton kent me, Anton ziet mijn reacties op die nummers meestal tijdens een concert en wat ik ervan vind heb ik ook overal al wel uitgebreid neergeschreven. Hoe zou dat voelen? Hoe raar is dat om dan iemand te spreken na een concert die helemaal in de wolken is van iets wat jij hebt gedaan, geproduceerd, dat je daar dus verantwoordelijk voor bent, dat dat dankzij jou is dat ze eruit ziet alsof ze de concurrentie aan kan gaan met de zon op een zomerse dag van meer dan 30 graden..
Dat vraag ik me wel eens af..
het gezicht van de lijn (reprise)
om de terugkeer naar de oude blog nu echt officieel te maken: (een selectie uit) de blogberichten van de andere...
De lijn, de vervoersmaatschappij, voert als ik het goed heb een campage met de slogan ‘wordt het gezicht van de lijn’. Blijkbaar ben ik voor een aantal mensen ook (een van de) gezicht(en) van Lijn 4 Herent - Haasrode en Haasrode - Herent (afhankelijk van het moment van de dag).
Hoe je dat merkt? Maandag door het feit dat mensen spontaan naar je gaan glimlachen, als je in alle haast een veilig plekje zoekt. Het is ook wel een feit, als ik op een bus zit met geen enkel bekend gezicht, ga ik ook een beetje pannikeren.
Hoe je dat verder ook merkt? Dat de bus op halte Groep T blijft wachten tot je de straat bent overgestoken en op bent gestapt alvorens weg te rijden. Dat ik voor een keer me had voorgenomen die bus te missen en terug later te gaan werken, is een detail.
Maar vooral: door de buschauffeurs. Maandagavond raakte ik tussendoor aan de praat met een van de vriendelijkste chauffeurs tot nu toe, die zich heel verwonderd afvroeg of ik zo laat had gewerkt (het was de bus van 18.20). Toen ik zei dat ik inderdaad nog niet wegkon bij de vorige, leek hij onder de indruk. Na even nadenken vroeg ie dan hoe laat ik dan wel moest beginnen. ‘een uur of negen, tien?’ Was het maar waar. Hij schrok wel even toen ik zei dat ik die morgen om acht uur de bus had genomen. ‘Dat zijn echt wel lange dagen’. Als wildvreemde mensen met een beroep dat toch ook niet echt onmiddellijk heel tof moet zijn (of toch niet altijd) al onder de indruk zijn en vinden dat ik veel werk, dan moet het wel zo zijn zeker…
Hij bood nog aan om me in mijn staat af te zetten in plaats van mijn gebruikelijke halte. Ik heb vriendelijk gezegd dat dat niet hoefde. Tien minuten van de zon genieten kan ook echt deugd doen. En vandaag, op de 17.50 bus, werd ik begroet door een opgewekte ‘hey’ van dezelfde chauffeur, die nog perfect wist wat mijn halte was.
Op die manier wil ik graag gezicht van lijn vier zijn ;)
De lijn, de vervoersmaatschappij, voert als ik het goed heb een campage met de slogan ‘wordt het gezicht van de lijn’. Blijkbaar ben ik voor een aantal mensen ook (een van de) gezicht(en) van Lijn 4 Herent - Haasrode en Haasrode - Herent (afhankelijk van het moment van de dag).
Hoe je dat merkt? Maandag door het feit dat mensen spontaan naar je gaan glimlachen, als je in alle haast een veilig plekje zoekt. Het is ook wel een feit, als ik op een bus zit met geen enkel bekend gezicht, ga ik ook een beetje pannikeren.
Hoe je dat verder ook merkt? Dat de bus op halte Groep T blijft wachten tot je de straat bent overgestoken en op bent gestapt alvorens weg te rijden. Dat ik voor een keer me had voorgenomen die bus te missen en terug later te gaan werken, is een detail.
Maar vooral: door de buschauffeurs. Maandagavond raakte ik tussendoor aan de praat met een van de vriendelijkste chauffeurs tot nu toe, die zich heel verwonderd afvroeg of ik zo laat had gewerkt (het was de bus van 18.20). Toen ik zei dat ik inderdaad nog niet wegkon bij de vorige, leek hij onder de indruk. Na even nadenken vroeg ie dan hoe laat ik dan wel moest beginnen. ‘een uur of negen, tien?’ Was het maar waar. Hij schrok wel even toen ik zei dat ik die morgen om acht uur de bus had genomen. ‘Dat zijn echt wel lange dagen’. Als wildvreemde mensen met een beroep dat toch ook niet echt onmiddellijk heel tof moet zijn (of toch niet altijd) al onder de indruk zijn en vinden dat ik veel werk, dan moet het wel zo zijn zeker…
Hij bood nog aan om me in mijn staat af te zetten in plaats van mijn gebruikelijke halte. Ik heb vriendelijk gezegd dat dat niet hoefde. Tien minuten van de zon genieten kan ook echt deugd doen. En vandaag, op de 17.50 bus, werd ik begroet door een opgewekte ‘hey’ van dezelfde chauffeur, die nog perfect wist wat mijn halte was.
Op die manier wil ik graag gezicht van lijn vier zijn ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)