ergernissen

Twas een dag van ergernissen gisteren en dat gaat doortrekken naar vandaag. Het begon al met de Humo. In dat vakblad verwacht ik niet om de oren te worden geslagen door stompzinnig verliefd gezwam, maar kijk, op alles bestaan er uitzonderingen, want deze week was het toch wel zover, in het interview met Natalie en Jeroen. Pas op, ik vind het een koppel dat zo goed bij elkaar past dat ze het zo mooi nog niet in fictie hadden kunnen bedenken. Op zich gun ik ze dus alle liefde van de wereld. Maar moet het dan echt zo, vier bladzijden in de Humo? Op donderdag is mij bijleesmoment van de week en daar zat ook de Dag Allemaal van vorige week tussen. Als er nu een boekje is waar ik wel verliefd gezwam verwacht, en bijna niets anders, is het daar wel. Heeft u er al wel eens op gelet? dat staat driekwart vol met nieuwe liefdes, afgelopen liefdes, en wraak-na-liefdes. En de tweede ergenis paste mooi in het rijtje. Het was namelijk een verzuchting over de zes maanden dat miss Laura (vergis je niet ;)) nu al single is. Zes maanden zeg. My god. De wereld stort in of zo? Ook hier pas op, ik vond het wel een mooi koppel hoor, Laura en Tonnie, maar voor de rest spreek ik me daar niet over uit. en veel vertrouwen in de journalistieke correcte weergave van het eigenlijke gesprek heb ik niet zo, in dat boekske.

Ik merk het wel vaak tegenwoordig. Ik word samengevat door twee vragen: 'Heb je nu al werk' en 'heb je nu al een lief'? Da's blijkbaar het enige wat er toe doet, voor de meeste mensen (en dan heb ik het echt niet alleen over familiefeesten). En er zijn strikt genomen 4 klote-momenten per jaar. 4 momenten dat ik echt denk van 'godverdomme, tis weer zover, weer een jaar erbij'. Die vier klote momenten volgen allemaal in de komende vijf maanden, en dan gaat de storm weer voor een tijdje liggen. Het eerste klote-moment, daar zit ik nu midden in. Gisterenavond vooral. Helemaal compleet. Met aangepaste jank-muziek.
De playlist?

Queen of my heart - Westlife (altijd raak)
De Ware - Clouseau
If I should fall behind - Bruce Springsteen & Anton Walgrave
Always on my mind - Anton Walgrave
For a while - Jasper Steverlinck
Tonight will be fine - Teddy Thompson
...

lijflied

Ik geef niet op

Ik ben niet anders dan de buurman
Ik hou niet van gedoe
ben tevreden met mijn leven
Ik ben doorsnee, 'k geef het toe.
Maar er zijn van die momenten waarop alles vierkant draait
dat het gras onder mijn voeten door mezelf is weggemaaid.


zo vaak nam het lot mij zonder iets te vragen bij de hand
zo vaak zei ik tot mezelf: waar ben ik nu weer aanbeland?
in een staatje zonder eind, met mijn kop tegen de muur
soms ten goede, soms ten kwade,
ach dat went wel op den duur.

Maar ik geef niet op,
ik geef niet toe.
Misschien al lang aant vechten maar ik ben niet moe
ik geef nooit op, ik ga voluit
en op mijn bakkes soms, maar dat maakt mij niets uit

Ik geef niet op, ik ben beslist
een fanatieke optimis tot in de kist
ik geef niet op, al krijg ik klop
ik spring weer recht en trek mijn zondagskindgezicht

Als jij lacht, naar me lacht
wordt alles anders, dan is de storm voorbij
als jij zacht naar me lacht
dan ben ik ongeremd, .... blij

oude wonden openrijten heeft totaal geen zin
en verdriet zal altijd slijten en in steeds een nieuw begin
en lijkt het leven soms een door een gek geschreven soap
ik zing samen met de softies: waar er liefde is, is hoop

Maar ik geef niet op,
ik geef niet toe.
Misschien al lang aant vechten maar ik ben niet moe
ik geef nooit op, ik ga voluit
en op mijn bakkes soms, maar dat maakt mij niets uit

Ik geef niet op,
ik ben beslist een fanatieke optimist
tot in de kist
ik geef nooit op
al krijg ik klop
op m'n gezicht
het duurt nog lang voordat ik stop

nee, ik geef niet op.
tis niet gedaan
zelfs als de wereld stopt
zal ik nog verder gaan
ik geef nooit op,
geen denken aan.
het is de godvergeten zin van mijn bestaan

met muziek?
en kom me dan maar es vertellen dat je niet meegeneuried hebt ;)

*trots*

Uit de Anton Walgrave-nieuwsbrief van vandaag:

"Officiële Anton Walgrave Fanblog

Voor wie écht alles wil weten over Anton Walgrave is er nu ook de officiële Anton Walgrave Fanblog op blog.antonwalgrave.com.

[ikke] houdt werkelijk alles bij wat er beweegt rond Anton Walgrave & The Nephews. Deze blog mag zeker niet mankeren in je favorieten of je RSS-reader."

*klein beetje trots, en klein beetje heel veel zin om mee te doen met de wedstrijd voor een ticket voor Donderdag.. *

bellen

Ik woon nu - effe tellen - iets minder dan twee maanden in mijn stekje en er begint me stilaan iets serieus tegen te steken. Wat dan? vraagt u brave lezer zich af. Knoop het in uw oren als toekomstig advies: aanbellen! What the fuck is daar mis mee? Alles, als u het op ongelooflijk irritante tijdstippen doet. Midden in de nacht bijvoorbeeld (sta ik al niet meer voor op, behalve bij speciale gevallen) maar, wat vaker voorkomt: vroeg in de morgen, rond een uur of negen. Meestal op maandagmorgen ook nog. Als ik nog in mijn bed lig, doe ik niet open. Dat lijkt simpel, maar dan is er toch altijd dat stemmetje: wie zou het zijn geweest? was het belangrijk? Want, laat dat even duidelijk wezen, ik verwacht in die gevallen ook nooit iemand.

Vanmorgen (rond iets voor tien) was het weer zover. Ik kwam net van onder de douche, lekker in mijn warme handdoek gewikkeld, toen het irritante schelle belgeluid weerklonk. No way dat ik zo ga opendoen, dus ik doe lekker niets. Hoor ik de voordeur toch opengaan. Bizar. Even later voelt er iemand duidelijk aan de klink, die thank god nog op dubbel nachtslot was. en daar begon het? Wie was het? Ik weet niet hoeveel mensen binnen geraken terwijl ik niet opendoe, en nog minder wie dan nog durft komen voelen ook? Dan ga je toch gewoon onverrichterzake naar huis? Dit alles, en de dag van de week zorgt ervoor dat ik wel een vermoeden heb, maar dat doet er niet toe. Ik vind dat zooo irritant..

gezocht: another me

Ik overweeg mijn leven ook op ebay aan te bieden. Iemand anders zoeken om de rommel op te kuisen, want ik heb er geen zin meer in, en ik ben er ook niet goed in. Ik weet het allemaal ni meer en op zo'n momenten helpt iemand met een nieuwe point of view meestal wel om er uit te geraken. Ik overweeg dingen die ik nooit zou mogen overwegen en totaal indruisen tegen wat ik dacht dat mijn karakter was. Then why am I so tempted? Waarom kan alles nu es niet simpel zijn. Waarom zit mijn zaterdag zo stampvol dat ik amper nog kan denken zonder schele hoofdpijn,en waarom moeten er op dat moment allerlei dingen mis gaan gaan. Ik zat er verdorie wel he, om half tien in de les. Helemaal alleen nog op de koop toe. Het leven is leuker met Hanne, that's for sure.. Maar er zitten wel een aantal leuke mensen in, ik heb er met een aantal kennisgemaakt. Wat is er verdorie met de stortvloed aan Hollanders, btw? Op de cursus literair vertalen zitten ze, op de cursus Frans, eentje weer op mijn msn,.. Nog zo'n irritante factor. Daarenboven vlak na de les voor het eerst met mijn eigen auto gaan rijden. Dat is een zalig gevoel, maar na 2 uur had ik het ook wel gehad. Bovendien rijdt de auto heel anders dan die op de rijschool, en is dat voor mij even wennen, en blijkbaar mag ik zo lang niet wennen. IK had schele koppijn achteraf, en ik wou alleen maar slapen. Vergeet het. Net dat moment koos duiveltje in menselijk gedaante om ook es moeilijk te gaan doen. Ken je dat, van die momenten dat je zo iets hebt van: why me? go bother someone else.. en als ik dan toch al zo diep zit, tja, dan komen er dingen naar boven that had better left unsaid, al ben ik blij dat ze eruit zijn. Maar wat nu? Dat is de grote vraag en ik weet het ni. Het lijkt of de pionnen op het spelbord staan, maar dan wel zo ver van elkaar dat een spelletje niet mogelijk is. en ik weet niet of ik aan dat spelletje wel wil beginnen ook. Kortom: slapeloze nacht dus. Maar goed ook verdorie. Om half vier terecht gekomen in een nachtmerrie die helaas echt bleek te zijn en die van mij part nooit iemand mee hoeft te maken. Ons ma, de jarige van de dag, had al een paar dagen last van rugpijn. Zo erg, dat ze het concert van Jan De Wilde waar ze die avond naar toe hadden moeten gaan, hebben laten schieten. Daar ging mijn rustige avond idd, op de koop toe. Maar soit: de mama is van de trap gevallen. Ik was gelukkig nog wakker (slapeloze nachten) en had het al even aan horen komen (ze was in de badkamer al overal tegengebotst) maar ja, veel kan ik op zo'n moment ook niet helpen. Helaas ging het van kwaad naar erger en koos mama de slechtst mogelijke plaats om te vallen: de bovenkant van de trap. Als je zo'n bonk hoort, dan ben je wakker, geloof me vrij, voor zover ik dat nog niet was. Gelukkig was papa er snel bij (een keer gillen, meer was er niet voor nodig) en heeft hij haar weer veilig in bed gekregen. Het is echt te gek voor woorden, wat je dan voelt. Bovendien wist ik niet helemaal wat er aan de hand was (ik lag toen nog steeds in bed, maar kan door de schuifdeur wel alles volgen). De rest van de nacht was slapen echt geen optie. Het hoort gewoon niet, in mijn beeld, een mama die valt. Vallen op stomme plekken, dat zijn dingen die ik doe, niet mijn ma.. Achteraf gezien een dikke chance dat ik niet uit bed gekomen ben, blijkbaar kwam er ook heel wat bloed bij kijken, want is ze met haar hoofd langs de tree van de trap te vallen. Ik mag er niet aan denken wat er anders mis had kunnen gaan. Ik had al gemerkt dat papa nog lang werk had toen ma terug in bed lag, en dat bleek dus het stelpen van het bloed te zijn (er wordt nooit veel info in dit huis verschaft, dus ik ben gewoon om het zelf uit te zoeken). 's Ochtends om negen uur werd ik dus geconfronteerd met de bloedplekken in de (hoe het dat? het tapijt op de trap?) die papa er al verwoed had proberen uit te wassen. Waarschijnlijk had hij het s nachts te druk met uitzoeken hoe het met mama was en wat ie kon doen, om ze op te merken.

De officiële versie vanmorgen luidde dat mama dus blijkbaar echt duizelig was van de pijn toen ze in de badkamer aankwam en dat het weer rechtstaan er te veel aan was. Aangezien de trap net naast de badkamer ligt, en daar door de trap geen plek om te leunen is, is ze daar waarschijnlijk gevallen. Ze kon er vanmorgen blijkbaar al mee lachen, ik iets minder.

en nu mag het even gedaan zijn en alles weer goed lopen, deal? I need some space, some ademruimte..

road to freedom prt 7

Ik ben jullie vergeten te vertellen dat ik, alweer ja, een grote mijlpaal in mijn leven over ben. Het houdt niet op, sinds september, of zo lijkt het toch.. Ondertussen hebben we eigen stekje, wonen we alleen, hebben we eigen auto, en nu ook: een eigen voorlopig rijbewijs!! Gedaan met die irritante reeks rijlessen :) (ik begon ze echt beetje beu te worden) Sinds 6 november heb ik het attest, 7 november gebruikt voor een noodzakelijke pasfoto'ssessie en een bezoek aan het gemeentehuis, en sinds 9 november zit het in mijn portefuille.

next op de lijst mijlpalen: appreciatie uit zeer onverwachte hoek
congres in Parijs