* under construction *
*niet in juiste volgorde*
november rain Guns n roses
Too late tonight Arid
Today Savalas
Breakfast at tiffanys deep blue something
Glycerine Bush
runaway train Soul Asylum
Thousand trees Stereophonics
Motorcylce emptiness Manics
Je veux de l'amour - Raymond
De juf van esthetica - Ronny Mosuse
Afscheid van een vriend - Clouseauµ
Denk je nog aan mij? - De Mens
I want you - Elvis Costello
Lost and blown away - Novastar
Feest - The Scene
Time of your life - Green day
Bed of Roses - Bon Jovi
Wishlist - Pearl Jam
taillights fade - Buffalo Tom
Nothing ever happens - Del Amitri
Parachute - Something happens
Als ze lacht - Yevgueni
I hope i don't fall in love - Tom waits
Cats in the cradle - Ugly kid joe
ballad of lea and paul - The choice
Stream - Twarres
zondag, augustus 27, 2006
donderdag, augustus 17, 2006
united
ik was het door heel het Starsailor gegeven bijna vergeten, maar ik ben dinsdag vlak daarvoor nog naar United 93 gaan kijken. Dat was helemaal geen soort verdoken vorm van ramptoerisme, want oorspronkelijk was ik helemaal niet van plan de film te gaan zien. Ik kon me al voorstellen waar het op ging uitdraaien (we weten immers nog allemaal waar we waren die dag op dat moment nietwaar?) en ik vond het niet zo nodig. maar toen werd ik gevraagd, dus waarom ook niet. Er zijn me van de film vanalle dingen bijgebleven, maar een in het bijzonder. Ongetwijfeld het meest emotionele moment van de film is wanneer iedereen beseft wat er aan de hand is en toch nog gauw loved ones belt om nog net een paar laatste woorden te kunnen zeggen. Het is een emotioneel enorm beklijvende scene, of eigenlijk is heel het laatste stuk van de film dat wel. En alle mensen die ze laten zien bellen naar hun ouders, hun kinderen en hun man of vrouw. Ik zat verwoed te knipperen op die momenten en aan de geluiden achter mij te horen was ik lang niet de enige. Veel mensen slaagden er zefls niet in om ze tegen te houden. En toen, in een flits van een seconde, bedacht ik: 'wie zou ik bellen?' en 'hoe kies je op zo'n moment?' Je weet niet hoe lang je nog hebt, dus wie bel je eerst? Ik hoop heel erg dat ik van mijn leven niet voor die keuzes kom te staan. Moest het zo toch zijn, dan hoop ik dat ik op die moment een naam in mijn hoofd voel opkomen, zonder twijfel. Er kan toch niets ergers zijn dan op zo'n moment beseffen dat je niemand hebt om naar te bellen?
dinsdag, augustus 15, 2006
Let it rain
'Let it rain' had ,achteraf gezien, goed als ondertitel voor deze editie van Marktrock kunnen dienen. Ten eerste was het een mooi voorbeeld van de aandacht voor de Leuvense artiesten die de affiche sierden ('Let it rain' is een nummer uit Shine van Anton Walgrave) maar het paste ook wel. Wie gisteren in de loop van de dag (voor-en namiddag) in het Leuvense uit zijn venster keek, weet wat ik bedoel. Ik besefte zondag echt nog niet hoeveel geluk we hadden dat het toen grotendeels droog bleef.. Door de regen is mijn aantal dagen en zelfs optredens op Marktrock geslonken tot 1, maar daar wil ik dan ook in alle geuren en kleuren en toonaarden over vertellen.
Mensen die het proces van dichtbij hebben meegemaakt (zowat iedereen waar ik de laatste 3 weken tegen heb gepraat) weten waar ik het over heb. Mea culpa, ik heb gezeurd dat weet ik wel. Op momenten was ik ook gewoon wanhopig, deze marktrock editie was de ergste ooit wat het georganiseerd krijgen betreft. Tot zondag 18u bleef het twijfelachtig of ik er zou geraken, maar dames en heren, ik ben er geraakt. En hoe :)
Het was grandioos.. Veel te laat, maar dat lag meer aan Racoon dan aan Anton en zijn band. Voordeel was dat het publiek er ook echt klaar voor was, en zelfs zijn naam begon te scanderen. Nog nooit meegemaakt, en nu heb ik toch al wel een paar optredens van de man gezien. Kippevel, en de show moest nog beginnen. Ik vreesde een beetje voor de inzet van de mensen on stage, omdat ze al in NL hadden gespeeld die namiddag, maar blijkbaar was dat allemaal nergens voor nodig. Een thuismatch geeft een artiest duidelijk energie. De ondertussen al klassieke opener 'Naïeve" klonk ook nu als eerste uit de boxen. Ik was al helemaal vergeten hoe het nummer gaat (staat niet op de plaat maar op Te Gek II) maar het was een leuke herontmoeting. Het was snel duidelijk dat ze hadden gekozen voor een 'luide' set. Hey now en Shine volgden nog op hetzelfde elan. 'Valentijnsliedekijn' Let me love you again was een eerste rustpunt, tot mijn grote verbazing gevolgd door Lost Soul, wat me toch heel vroeg in de setlist leek voor een 'grote hit'. my guess: ze wilden er van af zijn, en dan verder gaan rocken. Zo gezegd, zo gedaan. Darling you are a fool, Say, turn around and run en in the middle of something rockten echt, met een magistrale 'fly' and 'let it rain' als afsluiter. Hijk kreeg zowaar zoveel applaus dat een bisnummer onvermijdelijk werd, Awake. En daarna was het voor mij ook weer een beetje ontwaken, ik zat er namelijk helemaal in. Tonnen energie opgedaan, en enorm genoten, daarna is terug met de voetjes op de grond altijd een beetje pijnlijk. Maar toch. Wow man! Dit keer straalde ik wel, tijdens, na en nu terwijl ik het schrijf nog steeds.
en even terzijde: ik heb het nu gewoon van dicht bij meegemaakt, dus ik kan het op basis van ervaring bevestigen.. Anton en de zijnen zijn fijne mensen!
Mensen die het proces van dichtbij hebben meegemaakt (zowat iedereen waar ik de laatste 3 weken tegen heb gepraat) weten waar ik het over heb. Mea culpa, ik heb gezeurd dat weet ik wel. Op momenten was ik ook gewoon wanhopig, deze marktrock editie was de ergste ooit wat het georganiseerd krijgen betreft. Tot zondag 18u bleef het twijfelachtig of ik er zou geraken, maar dames en heren, ik ben er geraakt. En hoe :)
Het was grandioos.. Veel te laat, maar dat lag meer aan Racoon dan aan Anton en zijn band. Voordeel was dat het publiek er ook echt klaar voor was, en zelfs zijn naam begon te scanderen. Nog nooit meegemaakt, en nu heb ik toch al wel een paar optredens van de man gezien. Kippevel, en de show moest nog beginnen. Ik vreesde een beetje voor de inzet van de mensen on stage, omdat ze al in NL hadden gespeeld die namiddag, maar blijkbaar was dat allemaal nergens voor nodig. Een thuismatch geeft een artiest duidelijk energie. De ondertussen al klassieke opener 'Naïeve" klonk ook nu als eerste uit de boxen. Ik was al helemaal vergeten hoe het nummer gaat (staat niet op de plaat maar op Te Gek II) maar het was een leuke herontmoeting. Het was snel duidelijk dat ze hadden gekozen voor een 'luide' set. Hey now en Shine volgden nog op hetzelfde elan. 'Valentijnsliedekijn' Let me love you again was een eerste rustpunt, tot mijn grote verbazing gevolgd door Lost Soul, wat me toch heel vroeg in de setlist leek voor een 'grote hit'. my guess: ze wilden er van af zijn, en dan verder gaan rocken. Zo gezegd, zo gedaan. Darling you are a fool, Say, turn around and run en in the middle of something rockten echt, met een magistrale 'fly' and 'let it rain' als afsluiter. Hijk kreeg zowaar zoveel applaus dat een bisnummer onvermijdelijk werd, Awake. En daarna was het voor mij ook weer een beetje ontwaken, ik zat er namelijk helemaal in. Tonnen energie opgedaan, en enorm genoten, daarna is terug met de voetjes op de grond altijd een beetje pijnlijk. Maar toch. Wow man! Dit keer straalde ik wel, tijdens, na en nu terwijl ik het schrijf nog steeds.
en even terzijde: ik heb het nu gewoon van dicht bij meegemaakt, dus ik kan het op basis van ervaring bevestigen.. Anton en de zijnen zijn fijne mensen!
woensdag, augustus 02, 2006
vergissing?!
Ik denk dat ik een vergissing heb begaan. Er staat zeer bewust 'denk', want ik ben er nog niet uit. Vier jaar geleden (ja, ik lieg niet) kreeg ik op een mooie namiddag het eerste vage idee voor mijn latere thesisonderwerp. Door de jaren heb ik het opgegeven, vorm gegeven, laten rijpen en sinds een jaar en half was ik er zeker van. Dit was het, daar wou ik, zoals ze dat dan zeggen, twee jaar van mijn leven aan spenderen. Omdat ik mezelf een beetje ken wist ik dat het iets moest zijn wat me intereseert: dan is er geen enkele moeite te veel, anders is alle moeite te veel. Ik kwam al vrij snel bij boeken uit, nog iets later bij jeugdboeken. Maar wat juist, dat duurde wel iets langer. Tot ik me plots herinnerde hoe het voelde toen ik 'Veel liefs van Lies' las, en daarin zoveel van mezelf ontdekte dat het akelig werd. Toen stond het vast: jeugboeken en handicap, dat zou het worden. Thuis leek het ze een goed idee, en ook de reacties van anderen waren positief. De belangrijkste reactie was die van mijn promotor natuurlijk, maar toen ook die positief uitviel zat het spel op de wagen.
Na een jaar moet ik toch concluderen dat ik het hier en daar heb onderschat. Het moest persoonlijk zijn, maar dat is meteen ook een nadeel. Akkoord, ik doe er enorm veel voor (als het binnen mijn mogelijkheden ligt). Ik weet niet of iedereen zou proberen de 198 boeken uit te lezen in de vakantie, ik ben er aan bezig. Maar ik heb al snel de keerzijde ontdekt. En dat zijn zakdoeken. Klinkt stom, maar je kan je echt niet voorstellen hoezeer je met je hoofd tegen de spiegel botst soms, en wat voor impact dat op je binneste heeft. Het herkent, krimpt, bedenkt eigen voorbeelden, haalt dingen naar boven, en ja daar horen ook wel es (regelmatig) tranen bij. Het maakt me in a way wel eens depressief, en dus moet ik mijn ma gelijk geven toen ze me zei dat het misschien geen goed idee was. Maar ik blijfhet graag doen. De boeken zijn alleen zwaar, de thesisen ook, de theorieën ook, want ze hebben het over mij ook. Afstand is vrij moeilijk. Dat heb je wel als je iets verder afstaat, maar ik was er in oktober nog zeker van dat net die persoonlijke ervaring een verrijking was.
Maar het blijft eng. Daarnet een paar goeie boeken uit de bib gehaald:' gehandicapt, nou en?, jongeren met een lichamelijke handicap vertellen over anderszijn en toch gewoon meedoen E. Leemans en' gewoon, ik heb een handicap' red. Nelleke van der Drift. Beide boeken bevatten uitspraken van mensen met een handicap of mensen die omgaan met mensen met een handicap, en dat is soms ronduit scary, en ook wel leuk. Herkenbaar vooral.
De eerste pagina was toch eerder scary. als je plots leest 'Soms kan ik mezelf in de ruiten van de school zien aankomen. Dan zie ik mezelf waggelen en ben ik net een gans. Op zulke momenten heb ik een hekel aan mezelf. (nou en? p. 12)
Ik herken het, en had het nog nooit iemand zo treffend weten beschrijven..
een ander was ook weer herkenbaar, maar in de goeie zin.
'ik heb het geaccepteerd. Ik denk dat dat komt doordat ik vanaf mijn geboorte gehandicapt ben. Volgens mij is het moeilijker als je op latere leeftijd gehandicapt raakt. Dan verandert er zo veel, en je weet wat je vroeger allemaal kon. Ik weet niet beter. in die zin bovf ik dan weer een beetje. Zo zie ik dat. Het is een handicap en het is niet anders. " (nou en? p. 31)
Na een jaar moet ik toch concluderen dat ik het hier en daar heb onderschat. Het moest persoonlijk zijn, maar dat is meteen ook een nadeel. Akkoord, ik doe er enorm veel voor (als het binnen mijn mogelijkheden ligt). Ik weet niet of iedereen zou proberen de 198 boeken uit te lezen in de vakantie, ik ben er aan bezig. Maar ik heb al snel de keerzijde ontdekt. En dat zijn zakdoeken. Klinkt stom, maar je kan je echt niet voorstellen hoezeer je met je hoofd tegen de spiegel botst soms, en wat voor impact dat op je binneste heeft. Het herkent, krimpt, bedenkt eigen voorbeelden, haalt dingen naar boven, en ja daar horen ook wel es (regelmatig) tranen bij. Het maakt me in a way wel eens depressief, en dus moet ik mijn ma gelijk geven toen ze me zei dat het misschien geen goed idee was. Maar ik blijfhet graag doen. De boeken zijn alleen zwaar, de thesisen ook, de theorieën ook, want ze hebben het over mij ook. Afstand is vrij moeilijk. Dat heb je wel als je iets verder afstaat, maar ik was er in oktober nog zeker van dat net die persoonlijke ervaring een verrijking was.
Maar het blijft eng. Daarnet een paar goeie boeken uit de bib gehaald:' gehandicapt, nou en?, jongeren met een lichamelijke handicap vertellen over anderszijn en toch gewoon meedoen E. Leemans en' gewoon, ik heb een handicap' red. Nelleke van der Drift. Beide boeken bevatten uitspraken van mensen met een handicap of mensen die omgaan met mensen met een handicap, en dat is soms ronduit scary, en ook wel leuk. Herkenbaar vooral.
De eerste pagina was toch eerder scary. als je plots leest 'Soms kan ik mezelf in de ruiten van de school zien aankomen. Dan zie ik mezelf waggelen en ben ik net een gans. Op zulke momenten heb ik een hekel aan mezelf. (nou en? p. 12)
Ik herken het, en had het nog nooit iemand zo treffend weten beschrijven..
een ander was ook weer herkenbaar, maar in de goeie zin.
'ik heb het geaccepteerd. Ik denk dat dat komt doordat ik vanaf mijn geboorte gehandicapt ben. Volgens mij is het moeilijker als je op latere leeftijd gehandicapt raakt. Dan verandert er zo veel, en je weet wat je vroeger allemaal kon. Ik weet niet beter. in die zin bovf ik dan weer een beetje. Zo zie ik dat. Het is een handicap en het is niet anders. " (nou en? p. 31)
dinsdag, augustus 01, 2006
Round - up
Na de eerste van drie maanden vakantie tijd voor een korte samenvatting. Eerste hoogtepunt kwam op 6 juli, toen officieel werd wat ik al wel een tijdje vermoedde, namelijk dat ik ook dit jaar geslaagd was. Jeuj :) Met of zonder eigenlijke onderscheiding daar zijn de meningen nog over verdeeld, de KUL houdt het wijselijk op 'geslaagd' en in principe moet dat volstaan.
8 juli stond het eerste festival op de agenda: Cactus in Brugge. Rufus wainwright voldeed volledig aan de verwachtingen, helaas was de sfeer wat minder. Iets om nog eens in een zaal te zien denk ik, en dat staat vanaf nu dus ook op mijn to-do list. Van die lijst (ik heb zo namelijk echt eentje) mocht ik ook iets schrappen: ik heb namelijk een vakantiejob :) Ze kwam net op tijd uit de lucht vallen, want ik was de vakantie een week of twee geleden al grondig beu. Iedere werkende mens verklaart me zot, dat weet ik, maar voor mij zou drie weken vakantie echt wel volstaan. Toen toch, ondertussen is het wel te doen omdat ik in de voormiddag nu toch iets heb om me mee bezig te houden. Tot 23 augustus, en dan oogt het zwarte gat weer ;) (ik overdrijf, mijn grote hobby)
Marktrock komt ook stilaan dichterbij, en dat wordt hopelijk weer een hoogtepunt.. die affiche, man man. Anton staat er, Milow staat er, Ronny staat er, need i say more? Voor mij is het zowat walhalla, en dan nog vlak bij mij :D Wat wil een mens nog meer right? oh, en dan vergeet ik nog dat het gratis is ook. mmm. Enig probleem: gezeslchap vinden, anders zou het wel es genieten van binnen kunnen zijn, en dat vind ik dit jaar door omstandigheden echt niet aanvaardbaar..
Iets in mij wil de week erna ook naar Maanrock, maar dat is alleen maar het duiveltje in mij want de praktische kant beseft wel dat het beetje gekkenwerk is. Maar voor Anton.. ;)
Voor de rest staat de agenda leeg, maar dat wil niet zeggen dat er niets meer bijkomt. Deze zomer hanteer ik het we zien wel en het ik-vul-achteraf-in-systeem. Voor juli is hij zo ook vrij vol geraakt. Trouwens, nu thesis vrij stil ligt moet daar ook weer eens verder aan worden gewerkt, en mijn programma voor volgend jaar is ook nog een groot vraagteken.
dat is De zaak die ik op het moment probeer te vergeten: volgend jaar. Ik ben geen fan van eindes en beginnen van een jaar, en het lijkt ieder jaar erger te worden. Niet dat de KUL veel helpt, met het laatste licentiatenjaar waar ik dan toevallig nog inzit ook. Op kot zijn ondertussen al mensen verdwenen, verschenen, kamers leeggehaald en anderen zijn volop aan het pakken. Changes, ik heb het er niet op. Nieuwe mensen voor volgend jaar zullen ook wel beginnen binnendruppelen vermoed ik, en in september kan ik er niet meer onderuit. Ik voel me hier trouwens ook meeer en meer thuis ipv thuis. Dat was al jaren gaande en dus niets nieuws, maar nu zit ik echt aan het eindpunt, of toch ongeveer. Gelukkig zijn alle formulieren eindelijk ingevuld (maar nog niet op de post) en valt er in september missch nog wel een goedkeuring in de bus. Dan kan ik misschien al beginnen theorie studeren, who knows.
Het feit dat het nog maar net augustus is houdt me niet tegen om al ver vooruit te kijken (nog zo'n hobby). Er zijn namelijk al concerten gepland voor het komende trimester. Het eerste valt (het wordt bijna traditie) in de dagen voor mijn verjaardag en bestaat uit een double bill anton / Milow. Veel mooier kan het voor mij niet echt meer worden, en het is nog in de straal rond thuis die mijn pa nog haalbaar vindt ook. Lucky me.
Eind december staat er dan natuurlijk ook nog Clouseau te wachten :)
8 juli stond het eerste festival op de agenda: Cactus in Brugge. Rufus wainwright voldeed volledig aan de verwachtingen, helaas was de sfeer wat minder. Iets om nog eens in een zaal te zien denk ik, en dat staat vanaf nu dus ook op mijn to-do list. Van die lijst (ik heb zo namelijk echt eentje) mocht ik ook iets schrappen: ik heb namelijk een vakantiejob :) Ze kwam net op tijd uit de lucht vallen, want ik was de vakantie een week of twee geleden al grondig beu. Iedere werkende mens verklaart me zot, dat weet ik, maar voor mij zou drie weken vakantie echt wel volstaan. Toen toch, ondertussen is het wel te doen omdat ik in de voormiddag nu toch iets heb om me mee bezig te houden. Tot 23 augustus, en dan oogt het zwarte gat weer ;) (ik overdrijf, mijn grote hobby)
Marktrock komt ook stilaan dichterbij, en dat wordt hopelijk weer een hoogtepunt.. die affiche, man man. Anton staat er, Milow staat er, Ronny staat er, need i say more? Voor mij is het zowat walhalla, en dan nog vlak bij mij :D Wat wil een mens nog meer right? oh, en dan vergeet ik nog dat het gratis is ook. mmm. Enig probleem: gezeslchap vinden, anders zou het wel es genieten van binnen kunnen zijn, en dat vind ik dit jaar door omstandigheden echt niet aanvaardbaar..
Iets in mij wil de week erna ook naar Maanrock, maar dat is alleen maar het duiveltje in mij want de praktische kant beseft wel dat het beetje gekkenwerk is. Maar voor Anton.. ;)
Voor de rest staat de agenda leeg, maar dat wil niet zeggen dat er niets meer bijkomt. Deze zomer hanteer ik het we zien wel en het ik-vul-achteraf-in-systeem. Voor juli is hij zo ook vrij vol geraakt. Trouwens, nu thesis vrij stil ligt moet daar ook weer eens verder aan worden gewerkt, en mijn programma voor volgend jaar is ook nog een groot vraagteken.
dat is De zaak die ik op het moment probeer te vergeten: volgend jaar. Ik ben geen fan van eindes en beginnen van een jaar, en het lijkt ieder jaar erger te worden. Niet dat de KUL veel helpt, met het laatste licentiatenjaar waar ik dan toevallig nog inzit ook. Op kot zijn ondertussen al mensen verdwenen, verschenen, kamers leeggehaald en anderen zijn volop aan het pakken. Changes, ik heb het er niet op. Nieuwe mensen voor volgend jaar zullen ook wel beginnen binnendruppelen vermoed ik, en in september kan ik er niet meer onderuit. Ik voel me hier trouwens ook meeer en meer thuis ipv thuis. Dat was al jaren gaande en dus niets nieuws, maar nu zit ik echt aan het eindpunt, of toch ongeveer. Gelukkig zijn alle formulieren eindelijk ingevuld (maar nog niet op de post) en valt er in september missch nog wel een goedkeuring in de bus. Dan kan ik misschien al beginnen theorie studeren, who knows.
Het feit dat het nog maar net augustus is houdt me niet tegen om al ver vooruit te kijken (nog zo'n hobby). Er zijn namelijk al concerten gepland voor het komende trimester. Het eerste valt (het wordt bijna traditie) in de dagen voor mijn verjaardag en bestaat uit een double bill anton / Milow. Veel mooier kan het voor mij niet echt meer worden, en het is nog in de straal rond thuis die mijn pa nog haalbaar vindt ook. Lucky me.
Eind december staat er dan natuurlijk ook nog Clouseau te wachten :)
Abonneren op:
Posts (Atom)