Arid-tijd

Op dit moment hou ik van mijn leven, mijn after work leven dan toch. Alles begint een beetje in de plooi te vallen. Hoe dat komt? Dankzij muziek natuurlijk. De nieuwe plaat van Arid is sinds eind februari uit, en ze is ongelooflijk geweldig. Ik had niet verwacht dat ze zo mee zou vallen, maar ze hebben me in de AB weer omvergeblazen. We zijn weer vertrokken voor een paar jaar, denk ik *bloos*. En ja, zoals het hoort was het effect ook totaal: alles vergeten, er helemaal in opgaan, even niets anders dan daar, de AB, de muziek en de muzikanten op het podium. Ik mag ook zeker de 'Aridfans' achteraf niet vergeten, want ook zij maken Arid altijd nog een beetje specialer. In de AB vorige zaterdag waren we bijna allemaal aanwezig, en het was zalig om iedereen nog eens terug te zien. En het smaakte naar meer, zoals altijd. Kwam dat even goed uit dat ze meteen de week erna door Stubru werden uitgenodigd voor Club 69. Tickets winnen kon alleen op donderdag,en dan moest ik werken. Vrijaf zat er niet in, dus dat was balen. Hele dag aan de radio gekluisterd gezeten, en om 5 uur ging de bezettoon over in een gewone beltoon en had ik de dame van Stubru aan de lijn. Nog eens twee en halve minuut later was ik 2 tickets voor Club 69 rijker. Voor de eerste keer in mijn leven bij stubru binnengeraakt en gewonnen en dan wel nog voor zoiets :) Die avond had ik tickets voor Yevgueni, en ook hun concert blew me away. Chapeau voor hen, heel wat van hun nummers (mama ik wil papa!!) in een totale andere versie, of helemaal uitgekleed tot op de essentie, zo akoestisch mogelijk. Prachtig. Kippevel. Spijt dat we niet eerder waren gaan kijken. En toen was het alweer vrijdag en stond ik voor de tweede keer in een week tijd oog in oog met Arid. Oog in oog vrij letterlijk dit keer, want het was van heel heel dichtbij. Bij een aantal nummers bekroop me nostalgie, wat ook in de AB al een paar keer het geval was. 75% van de Aridconcerten die ik al heb gezien, speelden zich in de AB af, met ons meestal op het balkon rechtsvooraan. Sommige dingen veranderen niet: de reactie van het publiek en sommige oude nummers. Vrijdag was het nostalgisch gevoel compleet: een jaar of tien geleden stond ik daar ook, in dezelfde locatie, voor een door Stubru georganiseerd concert, met Arid natuurlijk. Zeer bizar om dat te beseffen als je nog maar 25 bent.. Da's een bizar gevoel. Als je er al tien jaar staat, begin je je oud te voelen, maar zowel Arid als ikzelf zijn nog niet veel veranderd, lijkt het wel. Ja, ik ben overgegaan van middelbare school student naar werkmens, en zij hebben allemaal kinderen ondertussen, maar zet ze op een podium en ons ervoor, en er verandert eigenlijk niet veel.

Maar wat wel veranderd is? Dat ze er heel veel zin in hebben. Het spat eraf. De nummers zijn af, ze staan er, live zijn ze (zoals altijd) echt wel ijzersterk en ik krijg met de regelmaat van de klok kippevel, hoewel ik de nummers nu ondertussen wel vanbuiten ken. Sterk!

Helaas volgt daarna ook de onvermijdelijke Arid-dip, als je weer tot op de aarde bent gezweefd, en daar zit ik nu volop in. Dat het maar snel eind april wordt, dan staan ze weer 2x in 1 week op het programma.. Ben ik gek? ja hoor, goed zot :)