Coming of Age, Milow


Coming of age ain’t about what you do
It’s giving in to what’s predefined
When you trade all your dreams for compromise
It is never what you have in mind

One shot of happy, two shots of sad
That’s how our lives are aligned
The path that you chose has got highs has got lows
But it’s never what you have in mind

I must say that I still wonder why it disappears
I must say that I still wonder why
The years keep tumbling by

Coming of age ain’t about who you meet
It’s about the people who leave you behind
Your brothers, your parents, your lovers, your friends
It is never what you have in mind

One shot of happy, two shots of sad
We know we might run out of time
When it comes to living dying’s the easy part
Not exactly what you had in mind

I really doubt that I’ll find out why it disappears
I really doubt that I’ll find out
What these years are all about

You might ask if these thoughts that I just summed up
Are of any importance to you
Maybe not but when things don’t turn out like you planned
It helps to know that they never do

And besides, if one shot of happy
Comes with only two shots of sad
Then coming of age is not so bad

ga eens naar zijn myspace, en beluister de nieuwe nummers.. Tis de moeite

Peace and Quiet *update*

Mijn permanente gezelschap de afgelopen vier weken, als een huisdier, overal mee naar toe: gejaagdheid. Ik voel me tegenwoordig continu opgejaagd. 's ochtends begint het al, om op tijd uit mijn bed te geraken. daarna begint het opjagen over de bussen. Zou ik om vijf voor acht vertrekken om de bus van 9 na acht te halen of laat ik het zo omdat ze vol zal zitten. En als ik daar sta begint het weer: hoe laat komt de bus, zou ik er op stappen, komt er nog een andere, hoe laat komt die dan? hoe laat ben ik op mijn werk? Kan ik zitten of moet ik weer tot aan kazerne rechtstaan? Eens op het werk begint het werk-opjagen. Zal die op tijd leveren, vind ik de juiste mensen? Doe ik die proofreading wel goed, oh nee, de quality controller loopt rond, die moet toch mij niet hebben? Rond kwart voor vijf begint het opjagen om op tijd thuis te raken. Haal ik de bus van 17.20? Krijg ik dit af, komt er niet nog iets binnen? Toch maar die van 17.50? Hoeveel file zou er zijn? hoe laat ben ik dan in Leuven? Heb ik dan nog tijd? krijg ik nog alles gedaan? Wat ga ik eten? Om kwart voor 8 weer de deur uit stuiven richting Franse les. Om tien thuiskomen en opjagen over mijn artikel, mijn frans en mijn opdrachten die af moeten. Dat maal vijf. Op vrijdag om drie uur al beginnen panikeren.. Vrijdagen staan hier echt niet voor niets bekend als Freaky Fridays. En op vrijdag is er niets aan te doen, ik moet rond half zes ten laatste de deur uit. Normaal moet ik ook dat met de bus doen, maar tot nu toe is het er nooit van gekomen, mijn pa is meestal sneller bij mij op hett werk dan ik thuis.. Anyway, dan rap rap eten, omkleden en om zeven naar de kine. Een half uur afzien (tegenwoordig helaas weer echt afzien) en dan: een zetel. Ik zweer het je, dat kan zo'n genot zijn, een zetel. Of eerder: tijd om er in te zitten. Want op kot heb ik sinds vorig weekend ook eentje , maar daar heb ik tot nu toe nog niet eens een seconde ingezeten, wegens gewoon geen tijd.

Gisteren was tot nu toe het toppunt van opgejaagdheid: maandag en dinsdag proberen te studeren na het werk, voor het examen van woensdag. Dan woensdag zelf al gestresst voor het examen zelf. Een helse dag op het werk, waardoor ik twee bussen moest laten rijden en ik uiteindelijk ipv om tien na vijf pas om kwart na zes in Leuven was. Even (proberen) acclimatiseren en om zeven examen gaan doen. Examen afgelopen rond kwart half negen. Kwart voor negen op kot. Acclimatiseren. Om elf bed in, en de dag was om. Ik voel me een beetje zombie vandaag. Maar het goede nieuws is: het opgejaagde is wel, tenminste tijdelijk. Want vandaag heb ik NIETS gepland, wat mooi wil zeggen dat ik naar huis ga wanneer het uitkomt, en er staat spaghetti te wachten.. Was het al maar zover

Na het mondeling examen Frans (volgende week maandag) is het anderhalve week geen CLT. Ik ging genieten en recuperen van die wat rustigere tijden. Gisteren mijn agenda eens bekeken

27/1 Arid AB
28/1 Mondeling examen Frans
30/1 Afspraak met 2e licers
31/1 Avant Premiere PS I love you
2/1 Cursus lit vertalen
3/1 Housewarming
5/1 afgesproken met Stijn en Ihsane
8/1 Yevgueni @30CC
15/1 Ladies night met werk @ Klimop

Niet dus :s

what a strange day

Ik kan het niet anders omschrijven dan raar, moest je me vragen hoe ik me de afgelopen dag heb gevoeld. Het is allemaal begonnen iets meer dan 24 uur geleden, toen ik rond half twaalf een berichtje kreeg met de korte maar harde boodschap: 'Heath Ledger is dood'. Natuurlijk was mijn eerste reactie ongeloof, gevolgd door iets wat leek op 'niet grappig'. Helaas bleek het na heropstarten van mijn pc (ik was net van plan te gaan slapen) geen grap te zijn maar de realiteit. En ik had nog steeds iets van: hoe kan dat nu? zeker toen de woorden 'drugsgerelateerd' vielen, kreeg ik meer en meer het gevoel dat het raar werd. Gezien hoe vaak ik boekskes lees, deze volstaan van drugsperikelen van Amy en dergelijke,en de sterrenstatus van Heath, had toch iemand dat wel door moeten hebben? Grote verbazing, dus, bij mij,maar ik sta wel bekend om mijn naïviteit. Maar toch, 28, wat een leeftijd is dat nu? dat is amper een jaar of 4 meer dan ik allez.. En dan nog een dochtertje van 2.. Ik kan er ni bij.

Ik loop echt al zo de hele dag rond met een wee gevoel in mijn maag, wat echt bizar is. Heath en ik go way back, als je dat kan zeggen van iemand die je niet echt kent. Ik zag hem voor het eerst rond mijn, naar schatting, veertiende, als Snowy in Sweat. Ik was toen al gefascineerd door gay jongens, dus had Heath het natuurlijk vlaggen. Daarna heb ik hem ook in Roar gezien, op Kanaaltwee, hoewel buiten de titel daarvan niet veel blijven hangen is. en daarna ben ik (van afstandje) blijven volgen: honderden keren Ten things I hate about you, na heel lang zoeken een keer of zeven 'A knights Tale (waaronder de eerste keer in het Duits gedubt op Arte, omdat ik hem echt graag eindelijk wou zien), the Patriot, vorig jaar 'Brokeback Mountain, 'brothers Grimm' en 'Cassanova'.. Waar mogelijk ging ik toch es kijken, en voor de minder populaire films was er Filmnet/Prime: Ned Kelly, Four Feathers, en binnekort ook Crash, of hoe heet ie.

Zal precies zakdoekmoment worden, want het heeft echt indruk nagelaten. Gisteren niet echt veel geslapen, en vandaag bij elk nieuws weer dezelfde 'boenk', idem voor elk bezoek aan de startpagina op mijn werk waar zijn foto en het laatste nieuws tussen de Igoogle nieuwsfeiten prijkte.

No more 'ik ga naar heath kijken in de cinema' dus, want zijn laatste rol van The Joker is toch niet aan mij besteed...
*Nothing's ever lost* zingt Jasper op Arids nieuwe (jeuj) maar in dit geval: een acteur, een mens, een papa, en nog zoveel meer, is toch gewoon lost als je het mij vraagt..

Heathcliff

*stilte*

lost soul

Soms maak ik dingen veel minder belangrijk dan ze zijn, of ik probeer hun invloed op mij en mijn humeur, gestel whatever te minimaliseren. Dat dat soms nergens goed voor is, bleek vandaag. Het officiële startschot voor de 'Arid is back' campagne lijkt wel gegeven. Vanmorgen in de 7e dag, en vanavond in Brussel Vlaams. Bij het eerste beeld van Jasper en David en het vertrouwde akoestische gitarengetokkel vloog er precies een doosje open dat ik al weer een tijdje goed op slot had gehouden. Alles begon te kriebelen, en het enige wat ik nog kon denken was: ik wil meer. Arid is voor mij een beetje een verslaving, voor wie er nog aan zou twijfelen. Gelukkig was er dus Stubru, met een preview van een aantal songs van de nieuwe plaat. 'Tied to the hands that hold you' gaf me het Arid gevoel, en dat voelde goed, maar dat was niets in vergelijking met 'Lost stories'. Ten eerste is het liedje me niet onbekend (ze spelen het al een tijdje) maar het was net een mokerslag. De sluizen gingen echt open. (via MSN bleek dat ik lang niet de enige was). En nu lijkt of er iets doorbroken is, of schoongespoeld, en dat meer wil. Het was leuk, maar ik wil meer. Het is iets koortsachtig, maar of het lijkt op andere verslavingen weet ik niet. Ik voel me raar. Ik ben te lang op de proef gesteld, ik wil de plaat nu en iets doet er een soort van pijn. Ik weet zelf niet wat het is, maar mijn beste gok is een soort van gemis en longing. Dat het volstrekt belachelijk klinkt, besef ik ook wel. De sluizen gingen dus open, wat niet abnormaal is voor een Arid nummer. Ze hebben me altijd al hard en onverwacht geraakt. Ik wil Arid, en ik wil me helemaal in Arid inwentelen (ook iets wat typisch is, heb ik de laatste jaren geleerd)en niet vrijdag op het werk zitten en daardoor niet kunnen luisteren. Onbegrijpelijk voor normale mensen, ik weet het wel.

Het is ongetwijfeld ook wel vermengd met ongelooflijke vermoeidheid. Ik lijk nergens en nooit tot rust te komen, de afgelopen twee weken. Ik ben kapot, en Arid mijn helende compres.

I'm a lost soul in a lost story...

woman@work

Ik weet het, het is stil geweest hier op de blog. Alle reden toe, zoals ik zo dadelijk uit zal leggen. Ik geloof dat ik beloofd had iets te schrijven over de vooruitzichten voor 2008? Daar heeft het dan ook alles mee te maken. Een dag of twee na de vorige entry, zag ik namelijk een vacature voor 'projectmedewerker' bij een vertaalbedrijf in Haasrode. Drie dagen later, op de vrijdag van de gekte aan het glazen huis en de laatste dag van het eerste semester, had ik om tien uur 'sochtends (ongeveer) mijn aller-aller-eerste serieuze sollicitatie interview ever. Anderhalf uur later en een 3/5 voor Frans en 5/5 voor Engels rijker, stond ik weer buiten, op het stationsplein. Nog een twintig minuten later, kreeg ik telefoon van het interimbureau, dat ik bij het bedrijf zelf op solliciatie mocht. die sollicatie ging 27 december door, om tien uur. Een uurtje later stond ik, met vage beloftes van 'we bellen vandaag of morgen maar er zijn nog kandidaten' met weining tot geen verwachtingen weer buiten. De avond kroop voorbij zonder telefoontje en ik begon er ondertussen niet meer in te geloven. Tussen de ongeloof-vlagen door, begon me ook te dagen dat het wel niet slechter kon vallen. Ik had gezegd dat ik op 2 januari kon beginnen, maar heb tegen 17 januari nog een vertaling die af moet,examen frans op 23 en 28 januari en een artikel dat ik nog moet schrijven tegen begin februari, en een frans deel aan dat artikel, plus een voorstelling van dat artikel in beide talen in maart. Doe daar maandagavond en woensdagavond van acht tot tien cursus frans bij, op vrijdagavond kine en zaterdagmorgen cursus literair vertalen bij, en je snapt wel waarom het nog niet echt nu moest. (en dan vergeet ik mijn echt rijbewijs halen nog...)

Maar kijk: vrijdagmorgen kreeg ik telefoon van een positieve vibes uitstralende dame van het interimkantoor, die me volledig verbaasde met de woorden 'ik heb goed nieuws voor je, je mag woensdag beginnen'. Ik zweer je dat ik echt even dacht dat ze met mijn voeten aan het spelen was. Ik kan het trouwens nog altijd niet geloven. Gisteren aan tafel onder de middag zei ik het nog, dat ik totaal niet begreep waarom ze mij kozen. Roemy (mijn baas) zei me toen: we hadden na jou nog vier kandidaten, en geen van allen wist er evenveel van als jij, dus de keuze was snel gemaakt. Ik kreeg hetzelfde gevoel als toen interim-dame belde om te melden dat ze vrij postief waren na mijn sollicitatie. Als ze niet zo serieus was geweest, had ik msschien wel gelachen.

Langs de andere kant is het goed voor me, om niet te zeggen broodnodig. Thuiszitten is cool, maar het moment dat ik er genoeg van had, kwam, ondanks al het werk, vervaarlijk dichtbij, als het nog niet aangebroken was. En ja, het streelt mijn ego en mijn zelfvertrouwen als ze me bij mijn aller-eerste sollicitatie goed genoeg vinden en aannemen. Ze willen me ook echt, en, totaal niet onbelangrijk, ze maken van mijn handicap ook geen enkel probleem. Dat kan voor jullie allemaal vanzelfsprekend klinken, maar dat is het niet...

Woensdag was stressen, maar niet zo erg als bij examens vroeger, raar genoeg. Ik ben aan iedereen voorgesteld (er zijn al heel wat mensen me al weer ontsnapt) en dan ingesteld in het systeem en al. In de voormiddag volgde er al direct een initiatie in het ene programma, en in de namiddag in het belangrijkste programma. Tot nu toe ben ik er vrij goed mee weg, al zeg ik het zelf, en de collega's zijn ook echte meevallers.
Het lijkt er op dat ik daar met mijn gat in de boter ben gevallen (voorlopig)

Als het hier stil wordt, weet je dus hoe het komt.. Als je al 40 uren per week achter je bureau moet zitten en de rest er nog bij moet doen van hierboven, dan snap je wel dat er niet veel overblijft qua tijd.

speaking of which, my bedtime is near
Night night to you all, and talk to you later!