De stomste tijd van het jaar zit er weer op voor een maand of vier. Helaas geen echte vakantie dit keer, in de zin van er echt even uit te zijn. Na de examenperiode die toch vermoeiender uitviel dan ik had gedacht zou het wel welkom zijn, al was het maar om mijn hoofd leeg te krijgen. Want ik heb nu de thesis van onder het stof gehaald, en dat is toch echt wel weer inwerken ook. Het zou makkelijker gaan als mijn hoofd leeg was en mijn batterijen opgeladen, maar voorlopig houden we het vol op halve kracht.

Maar no worries, tussendoor doe ik vakantie-dingen hoor. Gisterenavond naar de late film geweest, Salvador gaan kijken. Het is lang geleden (of zelfs nog maar zelden voorgekomen) dat een film me zo uit mijn evenwicht heeft gebracht. Het verhaal in een notedop: Salvador Puig Antich is een jongeling in het Spanje van 1970's, wanneer Franco het er voor het zeggen heeft. De onrust groeit, en de represailles ook. Na een paar vrienden die door het systeem uitgeschakeld worden, treedt hij zelf toe tot een actiegroepje, dat zich Mil noemt. Vrij amateuristisch, en daar zal het ook op mislopen. Tijdens een gevecht wordt er een politieagent gedood, raakt hij zwaargewond en vliegt hij de cel in, waarna hij veroordeeld wordt tot 2 keer de doodstraf.

zeer weinig films hebben me de afgelopen jaren zo aangegrepen als Salvador. Meer als de helft van de film(vanaf het gevangenisgegeven ongeveer) zat ik op mijn stoel te trillen, mijn nagels erger te bewerken dan ooit tevoren en gewoon mee te leven. Het is een film die je echt erin opzuigt. Ik was helemaal deel van het verhaal dit keer. Vanaf het einde van de flashback wordt de film beklijvend, beklemmend, rauw en zwaarmoediger, maar zonder dat het stoort. Het wordt goed opgebouwd, waardoor je meegroeit als kijker in de sfeer. De knack omschreef het geloof ik als een snotterfilm met sensatie (correct me if i'm wrong) en het eerste deel was al in ieder geval correct. Het laatste half uur van de film (denk ik, moeilijk te schatten) werd mijn beeld enorm troebel, tot het uiteindelijk echt niet meer tegen te houden was. Naar het einde toe werd ik ook gewoon heel erg boos. We hebben dat bij moderne engelse poëzie gezien, dat je als lezer dezelfde indignation voelt, en dat had ik heel erg toen ze hem weigerden pen en papier te geven, en zijn brief afkeurden omdat ie niet in het Spaans geschreven was... Het moment waarop hij afscheid neemt van zijn jongste zusje ('bye bye my darling, bye bye')was een heel geladen moment en daarna bleven ze maar komen. Ze bouwen de spanning en de hoop en de onmacht meesterlijk op, maar het blijft te lang duren. Ik heb nog nooit gevochten met de aandrang om de zaal te verlaten voor het einde van de film, dit keer wel. niet omdat het slecht was, maar omdat het wel genoeg was geweest. Het begon op me te drukken. Op het einde van de film zit een mooi beeld: vertrappelde rode rozenblaadjes in de stromende regen. Zo voelde ik me op dat moment. Murm geslagen door de geladenheid van de film, vertrappeld door hetgene wat er zich net voor mijn ogen had afgespeeld.

Iedereen die niet geraakt wordt door deze film, moet volgens mij een monster zijn.. ik ben er nu, een dag later, nog steeds niet helemaal goed van.

Een deel van de impact van de film ligt volgens mij ongetwijfeld aan de acteur die Salvador vertolkt. Daniel Brühl, deze keer niet in het Duits zoals in Goodbye Lenin, maar in vloeiend Spaans. HIj maakt het zo makkelijk om je te verbeelden wat ie voelt, ook al hebben wij (en hij) nog nooit gestaan in de situatie waar Salvador staat. De manier waarop hij reageert als hij op het einde de kamer binnenkomt (ga kijken, dan zul je zien wat ik bedoel) is zo klasse. Plots herinner je je weer dat hij eigenlijk gewoon een jongen is, al zit de film wel vol met verwijzingen om dat niet te vergeten...

een sterke film, die een sterke indruk nalaat. Wie gaat kijken en er niet door geraakt wordt laat maar iets weten in de comments, volgens mij kan dat echt niet..