Nothing ever happens

soms heb ik iets tegen persoonlijke berichten maar mijn blog is in de eerste plaats een soort therapie voor mezelf dus moet het af en toe kunnen.

Het is weer 23 november. Ik heb het al jaren (drie meer bepaald) een beetje lastig met die datum. Nog steeds? Ja, toch wel. Dat mag je gerust zielig vinden, ik zeg gewoon hoe het is. En ik zei wel: een beetje. Maar soit, een beetje dus. Kwam daar dit jaar nog eens bij dat het samenviel met het lege batterijen-moment van de vorige post, dus mijn verdedigingsmuren stonden al een beetje op instorten. Al wat er nodig was om ze nog wat harder te doen rammelen was een korte boodschap op msn. Bijna exact vier jaar na datum, kondigde mijn exlief via msn die dag aan dat hij een nieuwe vriendin heeft. Begrijp me niet verkeerd, ik wil hem niet terug. Dat wij niet bij elkaar passen is allang duidelijk en elkaar gelukkig maken kunnen we zeker niet. Dus ik hoop dat het met haar beter verloopt, veel beter zelfs.

Maar aan mijn kant van het verhaal voelt het een beetje raar. Ten eerste het ongelooflijke toeval van de datum, en het feit dat het volledig uit de lucht kwam vallen. We praten nog heel regelmatig, dus de kans was er. Het is stukken confronterender zo, via msn. Maar toch. Het heeft ook veel te maken met een gevoel van achterblijven. Tot nu toe liepen we vier jaar gelijk op: hij niemand, ik niemand. Nu heeft hij iemand gevonden, maar aan mijn kant is niet dezelfde evolutie gaande en het ziet er ook niet naar uit dat die er binnekort aan zit te komen. Het is vooral dat denk ik, wat zo raar doet..

zwarte sneeuw

Ik ben een van de grootste fans van sneeuw. Ongeveer ieder jaar hoop ik weer op een geweldige witte kerst. Het heeft toch iets geweldigs als je 's ochtends uit je raam kijkt en zo'n wit tapijtje overal ziet liggen. Vredig, romantisch, schattig, wat je maar wil. Dit weekend heb ik voor het eerst sneeuw verwenst, want hij was er een beetje snel bij (heb jij al kerstgevoelens? ik nog lang niet) en besloot op 21 en 22 november al duchtig uit de hemel te vallen.

Slecht plan, daarboven. Op 22 november had ik namelijk een concertje gepland, in het verre Gent. Eentje waaar ik heel erg naar aan het uitkijken was, al maanden. (zo'n maand of zes). Ik had het ook een beetje veel nodig, want mijn batterijen waren al een tijdje alarmerend plat. Een hele week aftellen, dromen, regelen.. voor niets.

Want bij het zien van dat anders zo sfeërieke sneeuwtapijt begon mijn vervoer en gezelschap plots te twijfelen. Anderhalf uur later was het geen twijfel, maar een zekerheid: Gent ging niet gebeuren. Of ja, het ging wel gebeuren, maar dan zonder mij/ons.

Daar stond ik dan, een hele week, weken, maanden aftellen voor niets. Het was beslist en dan valt er niets meer aan te doen. Zo'n concert missen is toch het einde van de wereld niet, hoor ik je denken tot hier. Dat zal het voor jullie ook wel niet zijn. Bij mij is het de snelste en veruit meest effectieve manier om mijn batterijen op te laden, en daarom om de twee maanden of zo echt gewoon nodig. Ik zat nu al aan een maand of vijf, stel het je even voor. Bovendien is het - ook al lijk ik soms een concertgek - niet een kwestie van een paar dagen of weken, maar tussen dit mislukte en de volgende optie zitten maar liefst nog 2 maanden.

Wat een eeuwigheid. En de enige die last heeft van die batterijen, en er mee voort moet, dat ben ik. En dan toch vinden dat ik niet lastig mag zijn en dat ik onredelijk doe omdat ik niet mocht (volgens hen kon) gaan?