Zoals jullie al konden lezen, heb ik een tijdje thuis gezeten. Deels vakantie en deels bekomen van een infectie na het verwijderen van mijn wijsheidstanden. Geluk bij een ongeluk kan je het ook wel noemen. Het komt er op neer dat ik in november niet veel op het werk ben geweest, en ik vond dat vooral niet erg. Tot nu toe had ik eigenlijk maar hier en daar een dagje vrij en geen lange periode. Nu dus wel, en het heeft me iets doen beseffen.

Er zijn twee Babs-versies namelijk. De versie op vakantie, die rustig is, uit kan slapen, niet teveel piekert, boeken kan lezen als ze er zin in heeft en toch wel elke twee seconden naar haar gsm grijpt om zeker te zijn dat ze geen telefoon heeft gemist. Die versie zit dan ook meestal thuis thuis en zonder auto, wat dan als minpunt inhoudt dat ze geen mensen ziet en nergens naar toe gaat. Maar er is een tv, en zelfs prime, dus de tijd valt wel te doden. Want tijd, dat heeft die Babs met hopen.

Aan de andere kant is er de andere Babs, die ik morgen of vanavond al weer ergens diep moet gaan zoeken. De carrièrevrouw met lange dagen op het werk, zware dagen, en weinig tijd: voor zichzelf en zeker ook voor anderen. Die versie zit meestal in Leuven, en daar zijn wel vrienden en vriendinnen in de buurt, maar de tijd om ze te zien ontbreekt en de fut na een werkdag ook. de Babs met zorgen, slapenloze nachten en een leven waarin 'het werk' op een of andere manier 99% van de tijd prioriteit krijgt boven al de rest (die 1% die afleiding kan bienden heet Arid of Anton Walgrave).

Hoe raar ik het ook vind, ik vrees dat het wel klopt, wat ik hierboven schreef. Wat ik niet weet is of ik ze ooit kan doen versmelten, en hoe ik dat dan zou moeten doen..

tegenslagen

Die heeft de wereld af en toe ook eens in petto, en deze keer een aantal na elkaar. Eerst en vooral had ik chance, tot en met 30 november zit ik nog thuis. Zwaarverdiende vakantiedagen waar ik eerder geen tijd voor had. Ze komen er ook in combinatie met de tweede keer wijsheidstanden. De eerste keer was echt een pretje, geen zwelling, qua pijn cava, echt een fluitje van een cent. Dus ik dacht dat het vrijdag wel hetzelfde zou zijn. Helaas, de tandjes links lieten zich iets minder goed verwijderen dan aan de rechterkant. Er kwam een boor aan te pas, en verder doe ik het niet jullie niet aan. Mijn kaak heeft echt grappige proporties aangenomen, en deze ochtend was het vanaf half vijf gedaan met slapen door een aanhoudende zeurende pijn. Eten lukt enkel aan de rechterkant, en praten en mijn mond opendoen lukt echt niet zoals het moet. Wat een ideale straf voor iemand als ik, ik weet het :)

Ten tweede hebben ze me donderdag nog een geweldig cadeau gedaan voor ik van het werk vertrok. Ik zie december al niet zitten omdat er zoveel grote projecten aan zitten te komen en dan laten ze me weten dat ik nog een extra taak erbij moet nemen, iemand nieuw opleiden, vanaf 1 december. De moment dat ik pas terugkom dus, en zelf moet uitzoeken hoe het met mijn projecten staat en ik ze weer allemaal over moet nemen. Ik zie het absoluut niet meer zitten, heb er zelfs al van wakker gelegen. Als er een oplossing is, dan zie ik ze niet.
Bovendien was ik donderdag rechtstreeks (eten? geen tijd!) van het werk naar de Studio's gereden (papa chauffeur) voor mijn bijdrage aan de 'Red de studio's actie'. Zoals jullie weten, had ik het allemaal voor elkaar: ik had gekozen welke film, ik had leuke mensen meegevraagd... Helaas helaas, daar aangekomen aan de kassa bleek dat ze de film die ik KEI-graag wil zien net niet speelden om 8. Dus moest er snel snel een andere keuze worden gemaakt, en die viel op 'de helaasheid', een film die ik eigenlijk principieel NIET wou gaan zien. Maar ja, de Koen heeft veel goedgemaakt. Wie weet waar ik zo ene kan vinden die wat minder drinkt, let me know. Nog een dieptepunt: 500 days of summer spelen ze gewoon niet meer om 8. In de studio's is het half zes of half elf (wat kloteuren) en in de Kinepolis is hij al weer foetsie. Dus waar ik hem nog ga zien en of het binnekort nog gaat lukken.. geen idee.

En vandaag,vandaag was de druppel. Ik heb zes pogingen over mijn rijbewijs gedaan, daar hebben jullie allemaal mee meegeleefd. Het doel van die dingen (al gaf ik dat alleen aan mezelf toe) was te kunnen concertjes doen waar en wanneer ik wou, en niet meer van papa af te hangen. Ik heb nog niet alleen gereden (U leest het goed, jawel) dus ik ben ook niet gek, maar er zijn grenzen. Een paar uur geleden leert Facebook me dat Anton & zijn Nephews een tryout doen, vanavond in Aarschot. Nu ligt Aarschot nog vrij dichtbij, en ik moet morgen dus niet werken. Twee positieve zaken. Helaas was het thuis al snel noppes, want ja, vanmorgen was met mij (of mijn kaak toch) niets aan te vangen en dus mocht ik niet rijden. Ook hadden ze me in het ziekenhuis ziekteverlof gegeven tot en met morgen dus mag ik niet gaan. AAAAAAAARG, weet je wel? Dat is het moment dat ik nooit wil missen, en het is al van juni 2008 geleden dat ik ze nog heb gezien. BUMMER!! Waar heb ik dan al die moeite voor gedaan, als ik nog altijd thuis in mijn zetel eindig in plaats van waar ik echt zo graag zou willen zijn?