na de feestjes

De trouw waar ik het hieronder over had, vond gisteren plaats in een zeer minieme en goed weggestoken uithoek van Diest. Een prachtige locatie, dat wel, zeker met de zon die de eerste uren uitgebreid van de partij was. Ik was op voorhand heel heel zenuwachtig, om niet te zeggen dat ik er geen zin in had. Op zo'n koppeltjes-event alleen aankomen, dat zag ik niet zo zitten. Gelukkig stonden alle collega's te wachten en konden we samen toekomen, wat al heel wat goedmaakte. Leuk ook om eens kennis te maken met de wederhelften van al die collega's. De namen kende ik al, maar de gezichten, die kwamen er pas gisteren bij.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben dol op trouws. Van het ogenblik dat ik de bruid in haar geweldige jurk en dito kapsel en ronduit stralend in het oog kreeg, wist ik weer waar ik het voor deed. Voor dat beeld. Voor haar. Om dat te kunnen zien. Ik had het voor geen goud willen missen. Maar ik ga er niet over liegen, ik voelde me op momenten heel erg buitenspel staan. Niet alleen omdat ik geen partner mee had, maar ook omdat je soms gewoon niet mee kunt. Ik had al een kwartier op mijn benen gestaan, dus was het na het feliciteren van de rij hoog tijd om te gaan zitten, maar door dat te doen stond ik wat apart van de andere collega's, tja, daar is dan niets aan te doen.

Een punt op de agenda had me mateloos gefascineerd: een kleine ceremonie. Toen ze aankondigden dat die eraan kwam, wou ik die dan ook voor geen goud missen. Het bleek een soort mis te zijn, maar dan niet in de kerk, maar wel met Rent-a-priest en alle andere noodzakelijke symbolen. Ik kreeg het al lastig bij de teddybeer die prominent op de tafel aanwezig was (ze heeft een kindje uit een vorige relatie) en elke keer dat ernaar werd verwezen, werd het iets meer knipperen. Tot de bruidegom zijn geloften uit moest spreken en vol overtuiging eerst beloofde dat hij een goede papa wou zijn.. Toen werd het wel echt een beetje troebel, en bijlange niet alleen bij mij. Bij de openingsdans ging het weer mis (nu ja, mis..) dat gevoel dat ze allebei uitstraalden, dat rotvast vertrouwen, die stralende glimlach bij beiden, die geborgenheid, thuis komen.. Ik ben er zeker van dat ze heel goed weten wat ze aan elkaar hebben, en ik hoop echt dat het hen lukt.
Ik had het er een beetje moeilijk mee. Zoals ik toen bedacht: ik kan maar hopen dat ik ooit iemand kan vinden waar ik dat allemaal ook bij voel...

Ik ben echt blij dat ik een van de mensen was die die avond/dat moment mochten delen, het heeft toch iets heel speciaals.

intolerant

Het gaat alweer over dat rijbewijs, tenzij deze keer zeer onrechtstreeks. Aangezien ook de mensen in de fitness waar ik elke vrijdagvond en zaterdagmorgen het een en ander meepikken over hoe mijn leven verloopt, weten ze ook daar van het hele 'rijbewijs-debacle'. Dat is soms wel leuk hoor, zoals een paar weken geleden, toen iemand van de vaste zaterdagcrew (paar jaar jonger dan ik) kwam vertellen dat hij de week erna zijn eerste poging rijexamen had, en dat hij niet dacht dat hij zou slagen. Hij kon, zei hij zelf, niet parkeren, wat me verbaasde, want ik dacht dat het typisch iets was wat vrouwen niet lukte.

Vorige week was ik op vakantie, dus kon ik het niet opvolgen, maar zaterdag was ik terug van de partij, en ook de kerel in kwestie kwam in de loop van het uur dat ik daar zat, toe. Tijd dus om eens te checken hoe het was gegaan. Groot was mijn verbazing toen het antwoord op mijn vraag was: ja hoor, eerste poging erdoor. Nu was ik heel blij voor hem dat het was gelukt, maar tegelijkertijd had ik een enorm 'dat is oneerlijk' gevoel. Na slechts een paar uur rijles van de eerste keer slagen, ik kan er voorlopig alleen maar gifgroen van uitslaan en kei-jaloers op worden, wat dus ook gebeurde.

Dat is toch gewoon erg van mezelf? Ik vind het alvast laag gezakt, en het zoveelste bewijs dat het gedoe best maar zo snel mogelijk achter de rug kan zijn, ondertussen..