lost and found

niet dat er veel mensen het hebben gemerkt, maar de laatste tijden was ik weer een beetje op zoek. Het ging niet helemaal zoals ik denk dat het zou moeten. Of dat beeld in mijn hoofd enigszins realistisch is, aangezien het gevoed is door de betere escapistische tvseries is nog maar de vraag. Maar toch, ik was er dus niet gelukkig mee en dus besloot ik wat te gaan veranderen. Aangezien alle grote events de afgelopen jaren stuk voor stuk waren tegengevallen (afstuderen, thesis afwerken, eigen stekje, een job, een eigen auto)dacht ik: dat is het dus niet. Zo werkt het dus niet. Wat werkt er dan wel?

En vorige week wist ik het. Gedaan met big events. De rest van de wereld doet toch niet mee met dat soort gevallen. Dus gaan we terug naar de andere kant. Kleine dingen. Kleine sterretjes die dag na dag een beetje haalbaar houden. Het werkt trouwens ook, bij mij toch. Maar het zijn echt kleine kleine dingen: een comment met geweldig nieuws op mijn blog, Arid op de radio, een fijne avond, mijn juist favoriete koekjes... Natuurlijk was het niet allemaal goed. Een kleine dip op vrijdag (VOOR acht uur, Ellen ;))maar dat verdween dan weer, en op zaterdag vond ik net dat boek dat ik al een tijdje zocht, en het was even zalig als ik dacht. tiramisu van de mama op de zondag, en op de maandag in de frigo.

Het zijn echt kleine dingen, maar het lijkt me wel beter af te gaan dan de hopeloze zoektocht van het afgelopen jaar en half. Plots vult mijn agenda ook weer zichzelf en zo. Dus komt dat even goed uit :)

Turn around and listen

Zo af en toe vraag ik me af of dat beeld dat ik van mijn grote helden heb, nog wel klopt. Of ik dat niet een beetje groter maak dan het eigenlijk is, in al mijn enthousiasme. Zo begon ik me dat onlangs toch ook weer van Anton af te vragen. Dat krijg je ervan als je die mens al weer twee maanden niet meer op een podium hebt zien staan.

Heel het weekend liep ik al zo met een onbestemd knagend gevoel rond (het moeten missen van Maanrock zat daar waarschijnlijk voor iets,zoniet veel, tussen), dus was het de juiste moment om de proef op de som te nemen. Zonet, na ongeveer een jaar (Sinds 19 okt 07 draaide alles om de nieuwe nummers en 'Every Night You Pray') weer eens Shine in mijn cdspeler gestopt. Was ik even benieuwd wat ik nu, met de nieuwe songs en sound in mijn achterhoofd ervan ging vinden. Maar mijn buikgevoel stelde me zo snel weer gerust... Ofwel heeft de randomfunctie van mijn Windows Media Player ook meegespeeld. In volgorde kwamen in het begin namelijk mijn favo-nummers van die plaat aan bod: Come right in, waarvan ik met de rockende uitvoering van tegenwoordig helemaal was vergeten dat het eigenlijk een kabelend rustig piano-nummer was. Daarna kwam Lover en ja, ook daar kreeg ik, net als in 2006 prompt kippevel van.

Ondertussen is heel de plaat ongeveer weer gepasseerd, en weet ik het weer zeker. Ook Shine was een pareltje, anders dan Every Night You Pray, maar zelfs na al die tijd nog even mooi. Zelfs Lost Soul, waar ik me stilaan zo'n beetje aan begon te ergeren...

Ik ben dus geen bevooroordeelde fan, de nummers zijn gewoon steengoed.