we hebben weer es wat meegemaakt vandaag. Je houdt het niet voor mogelijk maar het overkomt mij toch weer(en mij alleen?)Vandaag stond het langverwachte rijvaardigheidsonderzoek bij het CARA op het programma. Daar ging ik dan eindelijk horen of ik rijvaardig geschikt bevonden werd, en onder welke aanpassingen en dan lag de weg naar een rijbewijs wijd open. Dacht ik. Mis poes ja. Amai nog ni. We waren met de voorbereiding van ons dossier al van vorig jaar bezig: eerst de huisarts, en dan in oktober de oogarts, die me had verzekerd dat het geen probleem ging zijn. Wij dus vrij zelfzeker naar het CARA. Dat duurde niet lang. We waren te vroeg maar werden al snel binnengeleid in het testlokaal van het CARA. Deel de grootte van mijn kot ongeveer in twee, neem daarvan de helft en dan ben je er ongeveer. Daar stond dan een toestel om je ogen te testen, en daar liep het al fout. Hij was absoluut niet tevreden met mijn resultaten op de oogtest (eigenlijk met niets, maar soit) en toen begonnen de denigrerende vragen maar pas. Kan je je pedaal induwen? ik doe dat voor, dat het dus vrij goed lukt, conclusie van meneer: nee dus. Papa speelde onder een hoedje met die vent, en ik wist stilaan hoe laat het was. Kunt ge kracht zetten op da been? Zelfde systeem: ik toon aan dat het kan, zijn reactie: daar hebt ge dus geen kracht in he, in da been. Dat was nieuw.. ik was ondertusen al een beetje ambetant geworden, want van alle manieren die er zijn om een mens met zijn neus nog eens in de feiten te wrijven was dit wel de meest gevoelloze die ik op 22 jaar tijd heb meegemaakt. Dan gingen we testen of sturen geen probleem was. Papa mocht plots ni meer mee, en ik in tshirt alleen over de parking (remember sneeuw en ijs?) Meneer de controle arts nam wel een kussentje mee, want, zo zei hij voor de 5e keer: ' je bent een kleintje he, daar moet ge aan denken, das heel belangrijk'. Wij de auto in. Dat het een automatic ging worden had hij al beslist, en dat verklaarde (blijkbaar, zo zei papa later) waarom er geen ontkoppelingspedaal was. Na 7 keer demonstreren dat pedaal indrukken wel degelijk ging liet hij het er bij. Ik was bijna van mijn stoel gevallen als dat mogelijk was geweest toen ie zei: en nu gaan we een paar toertjes doen. Die mens start dus die auto. Nu moet je weten dat ik nog NOOIT van mijn leven aan die kant in de auto heb gezeten. Papa had het wel beloofd, maar was het vergeten. Dus ik heb ook nog nooit het stuur in mijn handen gehad, laat staan het gebruikt om te sturen. voor de mens in kwestie leek het de logica zelve. Hij zegt dus: rij nu maar uit, met de snuit naar rechts. dus ik draai stuur naar rechts.. MIS! Blijkbaar moet je stuur naar links draaien? wist ik veel. Ik dus nog maar eens gezegd dat ik niet dacht dat ik voorbereid had moeten zijn. het gleed van hem af gelijk waterdruppels van een regenjas. En maar mompelen tegen zichzelf. Dan gaf ik te korte draaitjes aan het stuur, dan weer te hevig aan het stuur, het was kortom nooit goe. De daaropvolgende 4 rondes heeft ie ni anders gedaan dan gesakkerd op mijn manier van rijden (als je dat rijden kunt noemen) om af te sluiten met de geweldige opmmerking: fiets je? Ik zeg: nee, in Leuven stad is dat niet aan te raden. Hij: ik zie het, ge kunt echt ni sturen. Tja, dan klap ik dicht. Terwijl mijn eerste ervaring met de auto waar ik zo naar uitgekeken had alle symptomen van een nachtmerrie kreeg, begon ik te begrijpen waar 'Autorijschool' om draait, het huilen stond me nader dan het lachen. Na 5 rondes had ie er genoeg van, en nam hij helemaal het stuur over. Ik was op dat moment al blij genoeg, dus liet hem maar doen. Papa was waarschijnlijk al gealarmeerd door mijn blik, en had zich zitten opvreten in het centrum zelf. Ook hij kon zijn oren niet geloven toen ik hem vertelde wat er in de auto was gebeurd. Zowel hij als ik hadden niet verwacht dat daarop zou uitdraaien. Na de papieren voor de oogarts meegegeven te hebben (nota bene exact dezelfde als die van in oktober!) liet hij ons uit, met zijn sigaret al in de hand. De alleszeggende reactie van de vrouw aan het onthaal toen ik buiten kwam en om 13.55 uittekende na ongeveer 20 minuten: amai, dat ging snel. Snel, dat wel, maar ook genoeg om mijn zin om achter het stuur te kruipen serieus te verminderen.. Als het zo moet, hoeft het voor mij echt ni meer. Als ik zo de grond in geboord moet worden, no thank you, dat heb ik er echt niet voor over. Papa vond het gelukkig ook een schande, en dat was dan alleen nog maar gebaseerd op het ene deel, hij was er in de auto niet eens bij, en daar was het echt nog erger. Zijn conclusie: die man heeft er alles aan gedaan om je te demotiveren zodat je het op zou geven. Mijn reactie: daar is ie dan toch vrij goed in geslaagd...

en morgen naar Rita.. Hopelijk niet nog es kritiek, ik heb dit nog steeds ni helemaal verwerkt, het blijft maar spoken. zo unfair gewoon, dat een uitgebluste ambtenaar zo'n beslissing kan nemen. Het zal dus, als ie het verslag van de oogarts goedkeurt, een rijbewijs alleen voor automatic worden, hij liet geen ruimte voor discussie.. Afspraak oogarts in maart, daar gaat ook de rest van mijn planning.. Smeerlap gewoon!