All is quiet now?

'All is quiet now' had ik een tijdje geleden onveranderlijk als msn nickname staan. Het is nu al weer een tijdje weg, en dat is niet voor niets. Het woord 'quiet' past niet echt op het moment. Nee, ik ga echt niet beginnen zeuren over hoeveel werk ik heb met mijn examens. Nog eentje, morgen en that's it.
Daarna dacht ik rustig vakantie te nemen, maar daar denken andere mensen anders over. Ik kreeg daarstraks mail van de IBL dienst, dat mijn thesis dat ik had aangevraagd van de UGent binnen was. ik verwachte kopies, dus ik haaste me eerst nog naar de bank voor extra cash. Bleek nergens voor nodig te zijn, ze hebben de thesis himself gewoon opgestuurd :) 183 pagina's voor luttele vijf euro. Zalig toch?
Ik ben echt de grootste fan van de IBL dienst, en heb prompt beslist dat ze een vermelding in mijn dankwoord krijgen, wegens het uit de weg werken van pratische bezwaren. Maar die 183 bladzijden moeten dan natuurlijk wel gelezen en liefst nog gekopieërd worden ook. In plaats van twee weken niets te doen, weet ik nu dus weer enorm wat doen: lezen, aanduiden, verwerken, bibliografie napluizen, ideeën opdoen, promotor mailen, en .. het volgende thesis aanvragen. Iets / iemand gunt me echt geen rust ;)

Het cliché wil dat dromen bedrog zouden zijn. Dan toch niet allemaal, tenminste als je heel geduldig bent (en een beetje op de zaken vooruit loopt). In augustus 2002 stond er voor mij op de Oude Markt een prachtaffiche: Clouseau, Novastar en Arid, zelfs in de juiste volgorde. Clouseau is altijd ambiance, en zeker als je zoals ik 6 jaar hevig fan zijn achter de rug hebt en vier van hun platen nog steeds krak vanbuiten kent. Tijdens dat concert was ik gewoon van de wereld af. Of allez ja, mijn voeten hadden er nog contact mee, maar de rest van mij zweefde ergens anders rond. Ik herinner me nog dat ik er uit moet hebben gezien als een heel grote fan, want ik raakte er met verschillende grote fans aan de praat aangezien ze bij mij blijkbaar dezelfde symptomen vaststelden. Dat heeft ook voordelen: er is gedurende heel die tijd niemand in mijn zicht durven komen staan :) Na een nummer of twee had ik het al beslist: ik moest en zou Clouseau ooit echt te zien krijgen, dus in een zaal, in plaats van een festival. De droom was geboren. Thuis begrepen ze oorsponkelijk helemaal niets van die nieuwe Clouseau-aanval, maar na een tijd hadden ze ook door dat het menes was. De jaarlijkse uitzendingen van de Sportpaleisconcerten, daar kijg ik gewoon zo al kippevel van. Ik wil daar gewoon es tussenstaan, met zoveel sfeer en zoveel zingende mensen en dan gewoon een avond mee gaan en je er niets van aantrekken. *zalig* Helaas stonden ook hier praktische bezwaren in de weg. (zie het archief) In Humo verscheen vorig jaar een lezersbrief die mijn overtuiging meteen de grond in boorde. De rolstoelplaatsen zouden ver achteraan zijn, en je zou niets zien. Ik begrijp al die veiligheidszever wel, maar ik zie ook wel graag iets als er vanalles te zien is, zoals het hele gedoe met de podia en zo. Nu ja, het ziet er dus naar uit dat het in 2006 (nota bene 4 jaar later) we dichter bij het verwezelijken van de droom zijn dan ooit. We hebben a) gezelschap :), b) vervoer :) c) geld (nu ja, tegen dan krijg ik wel 31 euro bij elkaar gespaard). Nu alleen nog afwachten natuurlijk of er niet iets anders misgaat ...
*happy happy*