Ik ben ergens goed in! Geweldig toch? Ok, velen onder jullie vinden dit ongetwijfeld a) overdreven en b) niet nodig om een blogpost aan te wijden, maar toch. Als je zoals ik opgroeit omgeven door een aantal geniale mensen, dan ga je daar wel eens aan twijfelen. Zeker als die twijfel gevoed wordt en je keer op keer bijna een leger revisoren nodig hebt voor je iets mag afleveren (gaande van presentatie tot sollicitatiebrief), dan geloof je het op gegeven moment zelf. Maar nu het goede nieuws: onlangs heb ik iets gedaan waar ik hartstochtelijk door geboeid was, en dat was al weer een hele tijd geleden: ik heb een aantal jeugdboeken gerecenseerd. Natuurlijk heb ik daarbij op een panel van wijzen gesteund, want de laatste keer dat ik boeken besprak of iets deed wat daarop leek, was nog aan de univ, een jaar of vier geleden (waarvoor dank, dames! )

Wie mij een beetje kent, weet dat ik me helemaal kan verliezen in boeken, en met nog steeds grote voorsprong en voorliefde voor jeugdboeken. Laten we het ondertussen maar adolescentenromans noemen, want ik lees ook niet meer eender wat. Dit was het ideale excuus, maar ook wel eng. Want het is wel degelijk de bedoeling dat mensen die gaan lezen, meer nog, die gaan gebruiken. Dankzij de boeken zelf (twee prachtboeken) werd het naast stressy ook wel gewoon heel leuk om te doen, maar toen het moment kwam om het eindresultaat door te sturen,bekroop me toch weer dat bekend knagende twijfelgevoel. Groot was mijn verbazing en mijn blijdschap dus ook toen ik een paar weken later feedback kreeg dat mijn recensies heel bruikbaar waren en dat er amper iets aan veranderd moest worden. Dit was eigen werk, dat geen leesbeurten door anderen had doorstaan :)

Het was een prachtgevoel. Wie er nu nog aan twijfelt dat ik alleen dingen goed doe als ik er met hart en ziel in kan kruipen..