vasthouden

Ik heb een nieuwe - euhm, ik twijfel even om dit woord ervoor te gebruiken - obsessie. Nu ja, nieuw. Het is al wel een maandje of twee aan de gang. En nee, het is niet wat jullie denken, verdorie ;)

Stilaan wordt tijd mijn vijand. Om het dan wat te zwaar uit te drukken, alweer. Ik heb de belachelijke neiging om alle leuke momenten die gebeuren krampachtig vast te willen houden. In te kaderen. Op te slaan. Te koesteren. De tijd stil te zetten. Natuurlijk is dat een volledig zinloze onderneming. Dat weet ik heus ook nog wel, maar ik kan er niets aan doen, het gaat vanzelf.

Vorig weekend, vorige zaterdag meer bepaald,zaten we op de mooiste dag van de afgelopen maanden aan zee. Natuurlijk weer voor Anton Walgrave. Ik krijg mijn ouders inderdaad zo ver dat ze voor een uurtje (in principe) helemaal naar De Panne rijden. Het was prachtig weer, dus zo erg vonden ze het niet (denk ik). We komen daar dus aan, alles prachtig geregeld, werden verwelkomd door Anton zelf en voor de rest geen problemen. De zon van haar beste kant van de partij, een gezellige drukte, maar niet te.

Na het concert (dat ,hoe kan het ook anders, weer een uurtje genieten was, met een negatiief ondertoontje omdat het de laatste keer was...) kwamen we de tent uit, in de volle zon. Plots had ik zo'n zin om mijn schoenen uit te doen, mijn kousen uit te zwieren en mijn blote voeten in het zand in te graven. Voor een paar uur, in de zon, uit de wind en daar gewoon lekker te zitten. De tijd stil zetten, nergens aan denken, gewoon het concert nog eens herbeleven in mijn hoofd en ondertussen genieten van zon op mijn huid en de rust van de zee. Ik wou er plots met geen stokken weg. Een ijsje, uit een hoorntje, had het beeld compleet gemaakt. Maar het pakte niet.

Zus had nog plannen die avond, dus gingen we snel nog even (heel lekker en gewoon Vlaams) eten ergens op de dijk, waarna het al richting auto ging. Innerlijk had ik zoveel zin om de remmen op te zetten en te zeggen NEE, ik ga NIET mee. Kom me over een paar uur maar halen. Ik blijf hier. Maar dat deed ik natuurlijk niet. Dus om iets voor zes waren we al weer op de terugweg, en glipte ook Dranouter aan zee stilaan door mijn vingers. En eens het begint, valt het niet te stoppen. Dat is verdorie heel erg jammer.