99 %

'99% wat?'vraag je je nu af waarschijnlijk. 99% zon zal het helaas niet zijn, en ook 99% op mijn literair vertalen eindwerk is redelijk onmogelijk. Wat dan? 99% gelukkig.

Het afgelopen weekend, en dan vooral zaterdag, was ik echt 99% gelukkig. Hoe zalig dat dat voelt.. Wat was daar dan voor nodig? een uitnodiging en een speciaal event. Het event was de exclusieve showcase van Anton Walgrave & The Nephews in de Sugarbeat-studio tegen Tienen. Het was rotweer, heel de zaterdagvoormiddag, donker, druilerig en nat, maar op een of andere manier raakte ik daardoor alleen maar meer in de mood. Die sfeer past wel bij de plaat. De beelden in mijn hoofd (daar zijn ze weer) zijn bij heel wat van de nummers regen die tegen de venster tikt, en mensen die zuchtend naar buiten kijken. Hopend op iets meer of iets anders. Rond half drie vonden Sophie en ik toch eindelijk de juiste weg en kwam de hoeve waarnaar we op weg waren in zicht. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het vooral de tent in de tuin was die het hem deed, anders had ik het nooit opgemerkt. Toch wat twijfel bij ons beiden of het daar nu was. Tot iemand (tot dat moment ongeidentificeerd) de autodeur aan mijn kant opendeed en zei: Welkom.

En welkom waren we zeker. De iemand was niemand minder dan Kristof (bookings) die ik tevoren alleen telefonisch gesproken had. Hij wist duidelijk wel wie ik was (en ja, nu even niet denken: moeilijk is het ook niet, je valt nogal op zo...) en dat gold ook voor de rest van de mensen ginder.. Geertrui (van NoCircus) kwam zichzelf voorstellen, en ook Sabien en Luka bleken te weten wie ik was. Af en toe is dat raar. Maar het is ook wel heel tof, dat ze dat weten. Bovendien bleken ze echt blij te zijn dat ik er was, en leken ze te vinden alsof het doodnormaal was dat ik daar ook was. Voor mij was het op dat moment nog altijd even wennen, want het was een wedstrijd en ik had niet gewonnen. Je weet dat ik te ver denk, dus ik had toch niet helemaal het gevoel dat ik even veel recht had om daar te zijn.

Maar ze deden zo hun best dat ik me al gauw helemaal thuis voelde.Mensen die intuitief (ofwel was het mijn gezicht weer dat me verraadde) aanvoelen dat een stoel welkom zou zijn, zo ken ik er niet veel. Mensen die direct klaar staan om te helpen indien nodig ook niet. Maar ze deden het wel, keer op keer. Het was bovendien niet echt ergens voor nodig. Buiten het trapje in de studio zelf, ben ik niet veel hindernissen tegengekomen. Gelukkig wel dat ze er aan hadden gedacht om banken neer te zetten binnen. Kussens zijn leuk en pasten volledig bij de sfeer, maar ik had geen zin om te moeten nadenken hoe ik dan in godsnaam daarna weer recht moest geraken. Als je probeert niet op te vallen, is dat geen goed plan. Bovendien voelde ik me gewaardeerd. Echt gewaardeerd. Alsof ze het allemaal toch niet zo vanzelfsprekend vinden, met die blog en zo.

Wat ik van de sessie zelf vond, kan je hier nalezen, maar dat interesseert toch niemand van jullie waarschijnlijk. Feit was dat Anton & The Nephews ergens in zijn geslaagd wat bijna niemand is gelukt de laatste maanden. Ze zijn er in geslaagd me voor meer dan vier uur mijn werk volledig te doen vergeten. Het enige waar ik me tijdens de sessie bewust van was, waren de mensen rond me, en de mensen aan de andere kant van het venster, en de camera's van ROB.

Maar het was ook een niet te missen schouwspel, aan de andere kant van de venster. Floris van Radio 1 met zijn zoontje, en Eppo niet te vergeten. Ik ben een vrouw, dus zit het hem in de details, maar als ik voor me Kristof Eppo zie bezig houden, dan weet ik dat het echt meer is dan gewoon samenwerken. Dat 'one big family' gevoel werd alleen maar groter tijdens de maaltijd achteraf. De hele Nocircus crew is aan de tafel gepasseerd, en dat is misschien wel toeval, maar toch. Eppo voelde zich bij Jelle en bij Kristof duidelijk even goed thuis als bij mama Sabien, en gelijk had hij. Het was er ook gewoon echt gezellig, hoewel ik af en toe iets had van 'nee, babs, dream on, your're not part of the gang.'

Feit is wel dat Anton, als je hem vertelt dat het echt geweldig was, dat totaal nooit lijkt te verwachten, en helemaal gaat stralen. Dat is zo aandoenlijk, en puur, en echt. Bij Arid heb ik de laatste tijd het gevoel dat het zo allemaal routine wordt, daar verre van. Ik zie nog niet veel mensen onthouden dat ik vorige week geen tijd had omdat ik mijn eindwerk literair vertalen af moest werken, jij wel? en tussendoor Eppo eten geven. Eerst vader, en dan pas artiest.

Simpel, gewoon en gemeend, echt hartverwarmend. Bovendien was dat gewaardeerd zijn echt geen idee in mijn hoofd, want want: ik sta tussen de Thank-you's! Met naam en achternaam verdorie. Man, dat vind ik zo'n eer. Echt waar, een beter manier om hun waardering uit te drukken voor wat ik doe, bestaat in mijn ogen niet.

Maar ik blijf hypergevoelig voor alles en nog wat. 1 opmerking van de echte winnnaar dat hij vond dat er te veel volk was, dat 15 man met partner echt nog toffer had geweest, die had ik toch weer gehoord. En die trof doel, in dat stukje van mij dat nog steeds vond dat ik niet alle recht had om daar te zijn. En toen Kristof rond zessen opmerkte dat 'iedereen al naar huis was'(terwijl wij er nog mooi zaten) vond ik toch ook dat we stilaan naar huis moesten aanzetten.

En een laatste bewijs dat mijn hoofd echt niet te kalmeren valt: we kregen een exemplaar van de plaat cadeau. Ik ook. Ik vind dat jammer. Niemand die dat begrijpt, maar ik had echt uitgekeken naar het moment dat ik de fnac zou betreden, met een doel voor ogen, recht naar de cd-afdeling zou lopen, daar naar de W om dan mijn echte, eigen exemplaar van de cd uit te kiezen, en dan met een belachelijke smile tot achter mijn oren naar de kassa te gaan om hem te betalen. Want hij is voor mij elke bloody cent waard. Dus vind ik het beetje jammer, dat ik hem niet kunnen kopen heb. Langs de andere kant heb ik geen tijd om naar cdwinkels te gaan, en elke dag later dan de release is een hel. Nu had ik hem twee dagen vroeger. Dat heeft ook zijn voordelen.

Blijkbaar was het niet alleen Anton die straalde zaterdag, maar ik ook. Pa en ma zeiden gisteren nog: we moesten niet vragen hoe het was, het straalde gewoon van je gezicht af.

Het was dan ook een prachtige namiddag..

"Insignificant"

Can you see me
Up on the building
From down on the pavement
Or out in the crowd?

Can you see me
In the glare of the lamppost?
'Cause I am walking a tightrope
Into the moon

I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now

Oh can you see me?
I am one in a million
Yeah, I'm Icarus falling
Out of the sun

Could you see me fall in the light of spotlights and jackknife
Through night as black as a bedroom
And white as a lie?

I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now

Diving through the dark
While the night turns blue
Hey
Are you aware of your intentions?
Because I wear my intentions
So clear

If you see me
Wading through water
Come drown in the river
Right in front of the world
You can wash your face and hands
In the stream of my anger
It's as bright as white paper
And as dark as a girl

I don't want to feel so different
But I don't want to be insignificant, and I
Don't know how to see the same things different
Now


(C)Adam Duritz