All i did...

was wachten. Tegen beter weten in. Tegen alle verwachtingen in. Tegen alle hoop van mijn ouders (dat het eindelijk afgelopen zou zijn) in. En het goeie nieuws is: ik heb gewonnen.

Vasthoudendheid (of vastberadenheid, daar ben ik iets zekerder van dat het bestaat) loont dus wel degelijk. 18 dagen minder dan drie jaar (ja, dat weet ik zo exact) is het geleden dat ik Arid nog eens aan het werk heb gezien. In die tijd zijn hun platen (of eerlijkheidshalve LTOV en Live) nooit lang ver uit handbereik geweest. De posters, 4 jaar geleden opgehangen bij de inname van mijn kot, hangen er nog steeds. Ondertussen zijn er dus zoals gezegd vier jaar verstreken, en ben ik van uiterste wanhoop (1e kan bissen) naar een mooie toekomst (mijn diploma in juli of augustus) opgeklommen.
Er zijn vrienden gekomen, vrienden gegaan, kotgenoten geweest en weer gegaan, vakken waar ik van hield en vakken waar ik op vloekte. Ik zelf ben ook wel veranderd, maar een ding is er blijkbaar niet veranderd: de uitwerking van het woord (alleen al het woord) Arid op mijn systeem. Nog steeds goed voor een immediate smile. je mag het gerust zielig vinden, i don't care.

En nu komt het dichtbij: het langverwachte en af en toe zelfs niet meer verwachtte moment. Er is een podium in Vlaanderen waar dit weekend Arid als in Jasper, David, Steven en Filip zullen staan. WIEEEEEE (excuseer). Ik ben zenuwachtig. Ik ben heel benieuwd. Ik ben happy (nu al). Ik ben teleurgesteld (in de organisatie). Ik hoop (dat ik er geraak) en ik heb twijfels (of het wel lukt) en ik ben beetje boos (op de verlating van het uur en het gebrek van verdraagzaamheid tegen rolstoelers, en op Arid voor de keuze van zo'n evenement. Niet omdat ik niet achter de boodschap sta, maar omdat een gratis ding met geen idee hoeveel volk in een loods een rolstoel nightmare is.)

Maar ik dwaal af. Aan alle non-believers: eat this! Ze zijn er weer :) Erger nog, ze nemen de draad weer op, met een nieuw album en alles..
sometimes dreams they do come true..